ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Δείτε φωτογραφίες από θεατρικές παραστάσεις διάσημων ηθοποιών, ερασιτεχνικών θιάσων αλλά και σχολικών εορτών.
Δείτε φωτογραφίες από θεατρικές παραστάσεις διάσημων ηθοποιών, ερασιτεχνικών θιάσων αλλά και σχολικών εορτών.
«ΕΣΕΝΑ ΜΟΝΟ»
Από τη Θεατρική Ομάδα ΚΥΨΕΛΗΣ
(15.05.2022)
Από τη Θεατρική Ομάδα ΚΥΨΕΛΗΣ
(15.05.2022)
Μια παρτιτούρα για δύο φωνές που ερμηνεύεται σόλο. Μια συνύπαρξη των ετερώνυμων. Μια έκρηξη ανικανοποίητων συναισθημάτων και μια εξομολόγηση που κρύβει σκοτεινά μυστικά.
Δεν είναι μόνο η ικανότητα του συγγραφέα κ.Γιώργου Μπήτρου να αποτυπώνει ανάγλυφα επί σκηνής τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και η μαεστρία του να συμπυκνώνει ογκώδη και βαθιά νοήματα σε έναν θεατρικό μηχανισμό, που με το ένα πόδι πατάει στον ωμό ρεαλισμό και με το άλλο ακουμπά στα θεμέλια του συμβολισμού. Με το νέο του έργο, ο ταλαντούχος δημιουργός επιστρέφει με μια δεύτερη για φέτος θεατρική κατάθεση, μέσα στο ελάχιστο διάστημα που μεσολάβησε από το πετυχημένο και συγκινητικά ανθρώπινο «Με ένα Φλυτζάνι Μέντα».Και αυτή τη φορά συνέταξε ένα συμβόλαιο με τον χρόνο. Γιατί με το «Εσένα Μόνο» έβαλε με έντονα γράμματα την υπογραφή του σε ένα έργο που όχι μόνο έχει καθηλώσει όσους το έχουν παρακολουθήσει, αλλά θα μείνει αναμφισβήτητα και κλασσικό στο θεατρικό γίγνεσθαι του τόπου.
Κεντρικός άξονας του έργου, η πιο καρμική σχέση στη ζωή του ατόμου και ταυτόχρονα η πιο αντιφατική. Τρυφερή, απαιτητική, θυσιαστική, αναλλοίωτη, δύσκολη, αιώνια, χειριστική, κάποιες φορές ακόμα και ερωτική, είναι η σχέση λατρείας και μίσους του Ανθρώπου με την Μητέρα του. Η Ευγενία, η κεντρική ηρωίδα του έργου, μάχεται επί μία σχεδόν ώρα επί σκηνής με την πρώτη σχέση της ζωής της, μια δεσποτική και ευνουχιστική μάνα, σε προσωπικό αλλά και αναμνησιακό επίπεδο. Η φιγούρα και η σκιά της έχει καταλάβει ολόκληρο τον χώρο πριν ακόμα η κόρη της εμφανιστεί. Πλανάται ολόγυρα και έχει απλώσει παντού τον μητρικό ιστό της, σαν μια γυναίκα αράχνη που με υπομονή και σταθερότητα ακινητοποιεί κάθε θύμα της. Η πρωτογενής σχέση τους ανταγωνιστική, χειραγωγήσιμη, γεμάτη χαοτικές αντιπαραθέσεις αλλά και απόλυτες ταυτίσεις.Ο θεατής, καλείται να σχεδιάσει τη μορφή της μητέρας μέσω των (άλλοτε κωμικών, άλλοτε τραγικών) διηγήσεων της Ευγενίας, καθώς εκείνη ξετυλίγει τον δικό της μίτο σε μια προσπάθεια να βγει από τον τραυματικό εσωτερικό λαβύρινθο που τη φυλάκισε μια γυναίκα - αφέντρα, ενδεδυμένη το φόρεμα της «σωστής μητέρας». Εδώ, το πρόσωπο - σύμβολο απεκδύεται την ιερότητα που της έχουν προσδώσει ανά τους αιώνες, και αποκαλύπτει τον πιο σκοτεινό και καταχρηστικό εαυτό της. Μια Μπερνάρντα Άλμπα της Νησιώτικης Γειτονιάς που γαλουχεί με ενοχές την κόρη της, που στα μάτια της το παιδί της θα μείνει για πάντα ανήλικο και χρήζουσα καθοδήγησης, που θα υπερηφανεύεται πως μεγάλωσε έναν ολόσωστο, ψυχικά ανάπηρο ενήλικα.
Η κ.Νένα Τρικοπούλου, με μακρά ιστορία στον χώρο του τοπικού θεάτρου, αποδεικνύεται η απόλυτη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεσπάσματα, χιούμορ, παύσεις, εσωτερικές βυθίσεις, βλέμματα, όλα συνθέτουν μια εξαιρετική ερμηνεία που υποστηρίζει σε απόλυτο βαθμό τον απαιτητικό χαρακτήρα που υποδύεται. Η κ.Στέλλα Πάσχα ως Ματίνα, μπορεί να εμφανίζεται στα τελευταία λεπτά της παράστασης ως από μηχανής θεός, αλλά με την υπέροχη δυναμική της, την εμπειρία της και το βάθος που προσδίδει στον ρόλο της, δικαιωματικά συμβάλλει στο καταιγιστικό χειροκρότημα που ακολουθεί μετά το πέρας κάθε παράστασης.
Μην λησμονήσετε να παρακολουθήσετε αυτή την πραγματικά εξαίσια δουλειά. Μια παράσταση που ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας, τραγικότητας και ανθρωπιάς και που στο τέλος σε αφήνει με ένα συναίσθημα θέρμης και συμπόνιας, όπως αυτό που φέρνει κάθε λυτρωτική γραφή.
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Ερμηνεία: Νένα Τρικοπούλου / Stella Pasxa
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Μουσική: Αργύρης Γρυπαίος
Επιμέλεια αφισών, προγραμμάτων & προσκλήσεων: Ματούλα Ρούσσου / Γραφή Αίγινας
Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης & Διονύσης Χελιώτης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Δεν είναι μόνο η ικανότητα του συγγραφέα κ.Γιώργου Μπήτρου να αποτυπώνει ανάγλυφα επί σκηνής τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και η μαεστρία του να συμπυκνώνει ογκώδη και βαθιά νοήματα σε έναν θεατρικό μηχανισμό, που με το ένα πόδι πατάει στον ωμό ρεαλισμό και με το άλλο ακουμπά στα θεμέλια του συμβολισμού. Με το νέο του έργο, ο ταλαντούχος δημιουργός επιστρέφει με μια δεύτερη για φέτος θεατρική κατάθεση, μέσα στο ελάχιστο διάστημα που μεσολάβησε από το πετυχημένο και συγκινητικά ανθρώπινο «Με ένα Φλυτζάνι Μέντα».Και αυτή τη φορά συνέταξε ένα συμβόλαιο με τον χρόνο. Γιατί με το «Εσένα Μόνο» έβαλε με έντονα γράμματα την υπογραφή του σε ένα έργο που όχι μόνο έχει καθηλώσει όσους το έχουν παρακολουθήσει, αλλά θα μείνει αναμφισβήτητα και κλασσικό στο θεατρικό γίγνεσθαι του τόπου.
Κεντρικός άξονας του έργου, η πιο καρμική σχέση στη ζωή του ατόμου και ταυτόχρονα η πιο αντιφατική. Τρυφερή, απαιτητική, θυσιαστική, αναλλοίωτη, δύσκολη, αιώνια, χειριστική, κάποιες φορές ακόμα και ερωτική, είναι η σχέση λατρείας και μίσους του Ανθρώπου με την Μητέρα του. Η Ευγενία, η κεντρική ηρωίδα του έργου, μάχεται επί μία σχεδόν ώρα επί σκηνής με την πρώτη σχέση της ζωής της, μια δεσποτική και ευνουχιστική μάνα, σε προσωπικό αλλά και αναμνησιακό επίπεδο. Η φιγούρα και η σκιά της έχει καταλάβει ολόκληρο τον χώρο πριν ακόμα η κόρη της εμφανιστεί. Πλανάται ολόγυρα και έχει απλώσει παντού τον μητρικό ιστό της, σαν μια γυναίκα αράχνη που με υπομονή και σταθερότητα ακινητοποιεί κάθε θύμα της. Η πρωτογενής σχέση τους ανταγωνιστική, χειραγωγήσιμη, γεμάτη χαοτικές αντιπαραθέσεις αλλά και απόλυτες ταυτίσεις.Ο θεατής, καλείται να σχεδιάσει τη μορφή της μητέρας μέσω των (άλλοτε κωμικών, άλλοτε τραγικών) διηγήσεων της Ευγενίας, καθώς εκείνη ξετυλίγει τον δικό της μίτο σε μια προσπάθεια να βγει από τον τραυματικό εσωτερικό λαβύρινθο που τη φυλάκισε μια γυναίκα - αφέντρα, ενδεδυμένη το φόρεμα της «σωστής μητέρας». Εδώ, το πρόσωπο - σύμβολο απεκδύεται την ιερότητα που της έχουν προσδώσει ανά τους αιώνες, και αποκαλύπτει τον πιο σκοτεινό και καταχρηστικό εαυτό της. Μια Μπερνάρντα Άλμπα της Νησιώτικης Γειτονιάς που γαλουχεί με ενοχές την κόρη της, που στα μάτια της το παιδί της θα μείνει για πάντα ανήλικο και χρήζουσα καθοδήγησης, που θα υπερηφανεύεται πως μεγάλωσε έναν ολόσωστο, ψυχικά ανάπηρο ενήλικα.
Η κ.Νένα Τρικοπούλου, με μακρά ιστορία στον χώρο του τοπικού θεάτρου, αποδεικνύεται η απόλυτη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεσπάσματα, χιούμορ, παύσεις, εσωτερικές βυθίσεις, βλέμματα, όλα συνθέτουν μια εξαιρετική ερμηνεία που υποστηρίζει σε απόλυτο βαθμό τον απαιτητικό χαρακτήρα που υποδύεται. Η κ.Στέλλα Πάσχα ως Ματίνα, μπορεί να εμφανίζεται στα τελευταία λεπτά της παράστασης ως από μηχανής θεός, αλλά με την υπέροχη δυναμική της, την εμπειρία της και το βάθος που προσδίδει στον ρόλο της, δικαιωματικά συμβάλλει στο καταιγιστικό χειροκρότημα που ακολουθεί μετά το πέρας κάθε παράστασης.
Μην λησμονήσετε να παρακολουθήσετε αυτή την πραγματικά εξαίσια δουλειά. Μια παράσταση που ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας, τραγικότητας και ανθρωπιάς και που στο τέλος σε αφήνει με ένα συναίσθημα θέρμης και συμπόνιας, όπως αυτό που φέρνει κάθε λυτρωτική γραφή.
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Ερμηνεία: Νένα Τρικοπούλου / Stella Pasxa
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Μουσική: Αργύρης Γρυπαίος
Επιμέλεια αφισών, προγραμμάτων & προσκλήσεων: Ματούλα Ρούσσου / Γραφή Αίγινας
Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης & Διονύσης Χελιώτης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«FACEBOOK»
Από τη Θεατρική Ομάδα Γυμνασίου Αγκιστρίου
(14.05.2022)
Από τη Θεατρική Ομάδα Γυμνασίου Αγκιστρίου
(14.05.2022)
Η Εκπαίδευση, είτε στην πιο πυκνοκατοικημένη πόλη είτε στο πιο απομακρυσμένο νησάκι, αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό εργαλείο της κοινωνίας στη διαμόρφωση ελεύθερων, υπεύθυνων και ενημερωμένων αυριανών πολιτών. Όταν δε αυτή πραγματοποιείται μέσα από την σπουδαία τέχνη του Θεάτρου, τότε τα αποτελέσματα δεν μπορούν παρά να πολλαπλασιάζονται και να ενισχύονται με τρόπο μαγευτικό.
Στο φιλόξενο Αγκίστρι, το γειτονικό μας νησί με τη ραγδαία ανάπτυξη και την εντυπωσιακή οργάνωση, μια ομάδα καθηγητών Γυμνασίου με προεξάρχουσα τη δραστήρια και πολύπλευρη διευθύντριά του κ.Ευαγγελία Πάλλη, καταθέτει καθημερινά την ψυχή της, ταγμένη στα υψηλά ιδανικά της Μάθησης και της διάπλασης των χαρακτήρων των παιδιών. Φέτος, μετά από τον παγκόσμιο πολιτιστικό λήθαργο της πανδημίας, το σχολείο επέστρεψε στις καλλιτεχνικές του δράσεις, ανεβάζοντας ένα έργο επίκαιρο και βαθιά κοινωνικό: το όνομά του, το αναφέρουμε αρκετές φορές την ημέρα και αποτελεί για πολλούς, ένα βασικό εργαλείο δικτύωσης, ενημέρωσης, ψυχαγωγίας αλλά και (δυστυχώς για κάποιους) αφορμή εθισμού και αποξένωσης. Δεν είναι άλλο από το Facebook, την παγκόσμια γειτονιά όπου σχεδόν όλοι μας, λίγο έως πολύ, έχουν περιδιαβεί, επισκεφτεί ή και εγκατασταθεί μόνιμα.
«Facebook» λοιπόν ο τίτλος του έργου, σε κείμενο του κ.Λ.Καβαλιέρου στο οποίο καυτηριάζονται και υπογραμμίζονται οι κίνδυνοι και οι παγίδες που ελλοχεύουν κατά τη λανθασμένη και υπερβολική χρήση του. Επιπτώσεις στην ψυχική, κοινωνική και σωματική υγεία, είναι λίγα μόνο από τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία της οποίας το προφίλ και η ψυχοσύνθεση μορφοποιείται ανάλογα με τις διαδικτυακές αντιδράσεις, την ψηφιακή αποδοχή και το ιντερνετικό ειδικό βάρος των μελών της. Πρόκειται για μια ηχηρή δήλωση για τον τεχνολογικό εθισμό, την social εξάρτηση και την αυτό-αντικειμενικότητα που παρατηρείται στους χρήστες κάθε ηλικίας και τάξης. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του έργου, είναι αναμφίβολα το ότι όλα τα προαναφερθέντα, εκφράζονται δια στόματος εφήβων, την μεγαλύτερη σε αριθμό ηλικιακή ομάδα των facebook χρηστών, κάτι που αφήνει αρκετές ελπίδες για το απώτερο μέλλον μας...
Αποτελεί πάντοτε για εμάς μεγάλη χαρά να ανακαλύπτουμε και να απολαμβάνουμε τις δράσεις και τα εκπαιδευτικά project του γειτόνων μας. Η κ.Πάλλη, σε συνεργασία με το προσωπικό του Γυμνασίου Αγκιστρίου, είναι η ζωντανή απόδειξη πως η εκπαίδευση και η θέληση για προσφορά όσον αφορά στη διάπλαση των παιδιών, δεν γνωρίζει τοπικά σύνορα ούτε αριθμητικά πλαφόν. Αυτό που έχει σημασία για εκείνους είναι το φως εντός του καθενός να ανάψει μέσα από την γνώση. Και το λειτούργημά τους, έχει αποδέκτες ένα από τα πιο ουσιαστικά και πολύτιμα υλικά που θα σμιλέψουν τον αυριανό κόσμο: την εφηβική ψυχή.
«Facebook» του Λ.Καβαλιέρου
Σκηνοθεσία: Ευαγγελία Πάλλη
Συμμετέχουν τα παιδιά: Ευάγγελος Καραγιάννης, Ολυμπία Πάνου, Μαριλένα Τσορού, Γιώργος Οικονόμου, Λευτέρης Πάνου, Αντώνης Σώρρος, Φανή Κοτζιά, Ηλίας Τζάνος, Θοδωρής Κοτζιάς
Σκηνικά / Κοστούμια: Ευαγγελία Πάλλη & όλες οι μαθήτριες και οι μαθητές της Α' Γυμνασίου
Ηχητική κάλυψη / Φωτισμοί: Nikos Kostakos
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Στο φιλόξενο Αγκίστρι, το γειτονικό μας νησί με τη ραγδαία ανάπτυξη και την εντυπωσιακή οργάνωση, μια ομάδα καθηγητών Γυμνασίου με προεξάρχουσα τη δραστήρια και πολύπλευρη διευθύντριά του κ.Ευαγγελία Πάλλη, καταθέτει καθημερινά την ψυχή της, ταγμένη στα υψηλά ιδανικά της Μάθησης και της διάπλασης των χαρακτήρων των παιδιών. Φέτος, μετά από τον παγκόσμιο πολιτιστικό λήθαργο της πανδημίας, το σχολείο επέστρεψε στις καλλιτεχνικές του δράσεις, ανεβάζοντας ένα έργο επίκαιρο και βαθιά κοινωνικό: το όνομά του, το αναφέρουμε αρκετές φορές την ημέρα και αποτελεί για πολλούς, ένα βασικό εργαλείο δικτύωσης, ενημέρωσης, ψυχαγωγίας αλλά και (δυστυχώς για κάποιους) αφορμή εθισμού και αποξένωσης. Δεν είναι άλλο από το Facebook, την παγκόσμια γειτονιά όπου σχεδόν όλοι μας, λίγο έως πολύ, έχουν περιδιαβεί, επισκεφτεί ή και εγκατασταθεί μόνιμα.
«Facebook» λοιπόν ο τίτλος του έργου, σε κείμενο του κ.Λ.Καβαλιέρου στο οποίο καυτηριάζονται και υπογραμμίζονται οι κίνδυνοι και οι παγίδες που ελλοχεύουν κατά τη λανθασμένη και υπερβολική χρήση του. Επιπτώσεις στην ψυχική, κοινωνική και σωματική υγεία, είναι λίγα μόνο από τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία της οποίας το προφίλ και η ψυχοσύνθεση μορφοποιείται ανάλογα με τις διαδικτυακές αντιδράσεις, την ψηφιακή αποδοχή και το ιντερνετικό ειδικό βάρος των μελών της. Πρόκειται για μια ηχηρή δήλωση για τον τεχνολογικό εθισμό, την social εξάρτηση και την αυτό-αντικειμενικότητα που παρατηρείται στους χρήστες κάθε ηλικίας και τάξης. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του έργου, είναι αναμφίβολα το ότι όλα τα προαναφερθέντα, εκφράζονται δια στόματος εφήβων, την μεγαλύτερη σε αριθμό ηλικιακή ομάδα των facebook χρηστών, κάτι που αφήνει αρκετές ελπίδες για το απώτερο μέλλον μας...
Αποτελεί πάντοτε για εμάς μεγάλη χαρά να ανακαλύπτουμε και να απολαμβάνουμε τις δράσεις και τα εκπαιδευτικά project του γειτόνων μας. Η κ.Πάλλη, σε συνεργασία με το προσωπικό του Γυμνασίου Αγκιστρίου, είναι η ζωντανή απόδειξη πως η εκπαίδευση και η θέληση για προσφορά όσον αφορά στη διάπλαση των παιδιών, δεν γνωρίζει τοπικά σύνορα ούτε αριθμητικά πλαφόν. Αυτό που έχει σημασία για εκείνους είναι το φως εντός του καθενός να ανάψει μέσα από την γνώση. Και το λειτούργημά τους, έχει αποδέκτες ένα από τα πιο ουσιαστικά και πολύτιμα υλικά που θα σμιλέψουν τον αυριανό κόσμο: την εφηβική ψυχή.
«Facebook» του Λ.Καβαλιέρου
Σκηνοθεσία: Ευαγγελία Πάλλη
Συμμετέχουν τα παιδιά: Ευάγγελος Καραγιάννης, Ολυμπία Πάνου, Μαριλένα Τσορού, Γιώργος Οικονόμου, Λευτέρης Πάνου, Αντώνης Σώρρος, Φανή Κοτζιά, Ηλίας Τζάνος, Θοδωρής Κοτζιάς
Σκηνικά / Κοστούμια: Ευαγγελία Πάλλη & όλες οι μαθήτριες και οι μαθητές της Α' Γυμνασίου
Ηχητική κάλυψη / Φωτισμοί: Nikos Kostakos
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«ΜΕ ΕΝΑ ΦΛΥΤΖΑΝΙ ΜΕΝΤΑ»
Από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης
(10.04.2022)
Από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης
(10.04.2022)
Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ως αρωματικό στη μαγειρική, την οινοποιία και τη φαρμακοποιία. Πλέον η μέντα, αποτελεί βασικό συστατικό και στο θεατρικό γίγνεσθαι. Ο λόγος για το νέο έργο του κ.Γιώργου Μπήτρου που παίζεται αυτές τις μέρες από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης, το πρώτο μετά από τα δύο άνυδρα και στείρα καλλιτεχνικά χρόνια που βίωσε ο πλανήτης λόγω πανδημίας, και που σερβίρεται σαν ένα γλυκόπικρο αλλά λαχταριστό γλυκό κουταλιού συνοδευόμενο από «ένα φλυτζάνι μέντα».
Οι εποχές πλέον έχουν αλλάξει, οι προτεραιότητές μας έχουν μεταλλαχθεί, οι σκέψεις μας παλεύουν με τον αρνητισμό και τις πάσης φύσεως κρίσεις που καθημερινά ενσκήπτουν και ένας δημιουργός δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος και ανεπηρέαστος μπροστά στις αλλαγές. Στο νέο πόνημα του ταλαντούχου συγγραφέα και ακάματου εργάτη του θεάτρου, παρατηρούμε από τις πρώτες κιόλας ατάκες την αλλαγή. Αλλαγή στο προσωπικό εκφραστικό ύφος που τον καθιέρωσε εντός αλλά και εκτός Αίγινας μέσω των θεατρικών και εκδοτικών του έργων. Μια μεταστροφή σε ένα σύμπαν πιο εσωτερικό, πιο ώριμο, πιο ουμανιστικό, πιο ανάγλυφο όπου το κέντρο του είναι ο Άνθρωπος, ένας Άνθρωπος – Ήλιος με το κάθε τί να κινείται σε τροχιά γύρω από αυτόν μέσα στο πεδίο βαρύτητάς του.
Εκτιμούμε ότι τη «Μέντα» πρέπει να τη δούλευε μέσα του ο συγγραφέας αρκετούς μήνες, μέσα στην καρδιά της πανδημίας και να πήρε την οριστική μορφή της όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, και όταν ωρίμασε ο χρόνος της. Έργο πικρόγλυκο, με χιούμορ αλλά και στιγμές εντάσεων, διενέξεων, ρήξεων, χασμάτων… Μελαγχολικά παιγνιώδες, αντλημένο από κρύφιες οικογενειακές καταστάσεις σύγχρονων ελληνικών αστικών οικογενειών, με θέμα τις ανάγκες, τα πάθη, τις επιθυμίες και τις στιγμές όπου πρέπει να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις. Ένα κείμενο φαινομενικά απλό αλλά στην ουσία πλούσιο, δραματουργικά ανεπιτήδευτο, βαθιά ανθρώπινο, με κατανόηση και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο και για τις τρεις γενιές μια κλασσικής οικογενειακής εστίας που χωρίζεται από χάσματα αντιλήψεων και ιδεών. Μιας εστίας με διχασμένη ταυτότητα, που μάταια ψάχνει μέσα στο σκοτάδι για να βρει το αληθινό πρόσωπό της.
Η εφηβική γενιά της αδιαφορίας και του ατομικισμού, εκείνη της βολεμένης μέσης ηλικίας που έχασε το χαλί κάτω από τα πόδια της μετά το τριπλό χτύπημα κρίση-κόβιντ-πόλεμος και η γενιά που δημιούργησε τα πάντα, με την ελπίδα να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στους απογόνους της αλλά που αρνείται με λύσσα να συμβιβαστεί και να υπαναχωρήσει από τις αρχικές ιδέες της. Πιστή στις αξίες και στα ιδανικά της, θα προτιμήσει τη μοναξιά και την απομόνωση προκειμένου να διαφυλάξει το έσχατο ιδιοκτησιακό της κεκτημένο.
«Με ένα φλυτζάνι Μέντα». Έτσι θα μπει ο επίλογος σε αυτό το εξαιρετικό κοινωνικό ηθογράφημα με τις έντονες αισθητικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις εναλλαγές από τη συγκίνηση στο γέλιο, με τον θεατή να μεταφέρεται μαεστρικά, βατά και ευανάγνωστα στο σαλόνι μιας οικογένειας στην οποία θα μπορούσαμε να είμαστε μέλη της όλοι μας.
Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Μαρία Λυκούρη, Αρετή Κουκούμη, Γιάννης Τζίτζης, Ηλίας Θωμάς, Παντελής Γκαρής, Σταματίνα Ασημαντώνη, Μαρία Θεοδωράκου, Άγγελος Φουντάς
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Νεκταρία Μπήτρου
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Εργασίες: Ειρήνη Χελιώτη
Επιμέλεια αφίσας: Ματούλα Ρούσσου (Γραφή)
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Οι εποχές πλέον έχουν αλλάξει, οι προτεραιότητές μας έχουν μεταλλαχθεί, οι σκέψεις μας παλεύουν με τον αρνητισμό και τις πάσης φύσεως κρίσεις που καθημερινά ενσκήπτουν και ένας δημιουργός δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος και ανεπηρέαστος μπροστά στις αλλαγές. Στο νέο πόνημα του ταλαντούχου συγγραφέα και ακάματου εργάτη του θεάτρου, παρατηρούμε από τις πρώτες κιόλας ατάκες την αλλαγή. Αλλαγή στο προσωπικό εκφραστικό ύφος που τον καθιέρωσε εντός αλλά και εκτός Αίγινας μέσω των θεατρικών και εκδοτικών του έργων. Μια μεταστροφή σε ένα σύμπαν πιο εσωτερικό, πιο ώριμο, πιο ουμανιστικό, πιο ανάγλυφο όπου το κέντρο του είναι ο Άνθρωπος, ένας Άνθρωπος – Ήλιος με το κάθε τί να κινείται σε τροχιά γύρω από αυτόν μέσα στο πεδίο βαρύτητάς του.
Εκτιμούμε ότι τη «Μέντα» πρέπει να τη δούλευε μέσα του ο συγγραφέας αρκετούς μήνες, μέσα στην καρδιά της πανδημίας και να πήρε την οριστική μορφή της όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, και όταν ωρίμασε ο χρόνος της. Έργο πικρόγλυκο, με χιούμορ αλλά και στιγμές εντάσεων, διενέξεων, ρήξεων, χασμάτων… Μελαγχολικά παιγνιώδες, αντλημένο από κρύφιες οικογενειακές καταστάσεις σύγχρονων ελληνικών αστικών οικογενειών, με θέμα τις ανάγκες, τα πάθη, τις επιθυμίες και τις στιγμές όπου πρέπει να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις. Ένα κείμενο φαινομενικά απλό αλλά στην ουσία πλούσιο, δραματουργικά ανεπιτήδευτο, βαθιά ανθρώπινο, με κατανόηση και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο και για τις τρεις γενιές μια κλασσικής οικογενειακής εστίας που χωρίζεται από χάσματα αντιλήψεων και ιδεών. Μιας εστίας με διχασμένη ταυτότητα, που μάταια ψάχνει μέσα στο σκοτάδι για να βρει το αληθινό πρόσωπό της.
Η εφηβική γενιά της αδιαφορίας και του ατομικισμού, εκείνη της βολεμένης μέσης ηλικίας που έχασε το χαλί κάτω από τα πόδια της μετά το τριπλό χτύπημα κρίση-κόβιντ-πόλεμος και η γενιά που δημιούργησε τα πάντα, με την ελπίδα να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στους απογόνους της αλλά που αρνείται με λύσσα να συμβιβαστεί και να υπαναχωρήσει από τις αρχικές ιδέες της. Πιστή στις αξίες και στα ιδανικά της, θα προτιμήσει τη μοναξιά και την απομόνωση προκειμένου να διαφυλάξει το έσχατο ιδιοκτησιακό της κεκτημένο.
«Με ένα φλυτζάνι Μέντα». Έτσι θα μπει ο επίλογος σε αυτό το εξαιρετικό κοινωνικό ηθογράφημα με τις έντονες αισθητικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις εναλλαγές από τη συγκίνηση στο γέλιο, με τον θεατή να μεταφέρεται μαεστρικά, βατά και ευανάγνωστα στο σαλόνι μιας οικογένειας στην οποία θα μπορούσαμε να είμαστε μέλη της όλοι μας.
Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Μαρία Λυκούρη, Αρετή Κουκούμη, Γιάννης Τζίτζης, Ηλίας Θωμάς, Παντελής Γκαρής, Σταματίνα Ασημαντώνη, Μαρία Θεοδωράκου, Άγγελος Φουντάς
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Νεκταρία Μπήτρου
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Εργασίες: Ειρήνη Χελιώτη
Επιμέλεια αφίσας: Ματούλα Ρούσσου (Γραφή)
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«ΝΑ ΤΟ ΦΩΣ»
H παράσταση-σταθμός του Λάμπρου Φισφή στην Αίγινα
(09.04.2022)
H παράσταση-σταθμός του Λάμπρου Φισφή στην Αίγινα
(09.04.2022)
Μέχρι πριν από λίγα, ελάχιστα χρόνια, το να εξηγήσεις στον Έλληνα τί είναι το stand-up comedy, ήταν σαν να προσπαθούσες να εξηγήσεις σε έναν Αμερικάνο τί σημαίνουν τα μπουζούκια. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η έννοια της pop θεατρικής ψυχαγωγίας, της λαϊκής, μαζικής διασκέδασης περικλείεται γύρω από τους μονολόγους κωμικών οι οποίοι γεμίζουν ασφυκτικά στάδια, και αποτελεί ταυτόχρονα φυτώριο κορυφαίων ηθοποιών και σεναριογράφων που προορίζονται για το next best thing της χώρας.Στην Αίγινα, η πρώτη γνωριμία του κοινού με το εν λόγω είδος ήταν το 2015 με την καταιγιστική Κατερίνα Βρανά στο «Φέτα με την Βασίλισσα», την πιο cheesy (όνομα και πράγμα) παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου εκείνης της χρονιάς. Ακολούθησαν κορυφαία ονόματα του χώρου (Ατζαράκης, Ζάμπρας, Χατζηπαύλου, Κατσούδα) που εδραίωναν αργά και σταθερά το stand-up σε ένα κοινό που πλέον αγκαλιάζει με λατρεία το είδος, κατανοώντας πλέον πως το αληθινό χιούμορ δεν βρίσκεται στις ομοφοβικές ατάκες επιθεωρήσεων, ούτε στα πολυκαιρισμένα ρατσιστικά και σεξιστικά τσιτάτα “εθνικών” entertainers.
Ο δρόμος είχε ήδη ανοίξει για τον Βασιλιά του είδους. Ο Λάμπρος Φισφής, ο κατά κοινή αποδοχή αξιότερος και πιο ταλαντούχος εκπρόσωπος της ελληνικής σκηνής στο stand-up, με το «Να το Φως» έκανε την Αίγινα να σειστεί από το γέλιο, δείχνοντάς μας ταυτόχρονα και από ποια κατεύθυνση έρχεται «το Φως» της αληθινής, γνήσιας κωμωδίας.Η θεματολογία του τόσο οξυδερκή και ετοιμόλογου ερμηνευτή δεν έχει όρια. Παρά μόνο αυτά που βάζει η ικανότητά του να συλλέγει στοιχεία απ’ οπουδήποτε και να τα χτίζει σε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Οι ατάκες του δεν είναι ούτε tweets, ούτε εξυπνάδες που θα ακούσεις σε μαζικής κατανάλωσης σίριαλ ή ανέκδοτα που θα πετάξει ο εξυπνάκιας τύπος στην παρέα σου. Ο Λάμπρος Φισφής είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να προκαλέσει και να διατηρήσει επί μιάμιση και πλέον ώρα το γέλιο σε ένα ετερόκλητο κοινό. Ένα κοινό που ευτυχώς δεν είναι εθισμένο σε αστεία βασισμένα στη ρητορική μίσους απέναντι στη γυναίκα, στην ομοφυλοφιλία, στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Μπροστά στον Φισφή, «κωμικοί» που το κοινό αποθεώνει σε καλοκαιρινές επιθεωρήσεις, που χτίζουν το fan base τους με κακοποιητικά αστεία για βιαστές, ΛΟΑΤΚΙ+ και ξανθιές γκόμενες, ψάχνουν να βρουν τρύπα να κρυφτούν και συνειδητοποιούν πως απλά πρέπει να ψάξουν να βρουν μια πρωινή δουλειά.
Στο σύμπαν του Λάμπρου, η γυναίκα δεν είναι το σεξουαλικοποιημένο σύμβολο, αλλά η αφέντρα του σπιτιού που παίρνει εκδίκηση για τους αιώνες της σεξιστικής υποβάθμισής της, ο luben Ελληνάρας ματσό τύπος, παίρνει τη θέση που του αξίζει μαζί με το σινάφι του στον πάτο της κοινωνίας και ο ομοφυλόφιλος της παρέας που εισέπραττε καζούρα και bulling στο σχολείο, έχει κερδίσει την πολυπόθητη ισότητα και σεβασμό από τους συνανθρώπους του.
Αυτός είναι ο κόσμος του ιδιοφυούς Λάμπρου Φισφή και σε αυτόν οφείλουμε να επενδύσουμε όλη η νέα γενιά των θεατών. Είναι ευτύχημα να βλέπεις πιτσιρίκια 14-15 ετών να ταυτίζονται με αστεία που νόμιζες ότι θα άγγιζαν μόνο εμάς τα 90’s kids. Είναι αναζωογονητικό να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ακολουθούν τον κωμικό σκοταδισμό, που δεν χειροκροτούν τον κάθε Προκρούστη ηθοποιό και σεναριογράφο που θέτει σταθμά σεξουαλικής και φυλετικής κανονικότητας σύμφωνα με το ποια βγάζουν περισσότερο γέλιο. Και είναι θαύμα να συνειδητοποιείς πως η γενιά του hash μπορεί να διασκεδάσει τη γενιά του hashtag, με ευφυείς ατάκες για το άτομο-σύμβολο του Νεοέλληνα, τη εμβληματική Ελληνίδα Μάνα, για τον Πατέρα που μηδένιζε καθημερινά τις πιθανότητες επιβίωσης του τέκνου του και για μια Κοινωνία που σε είχε κατασπαράξει πριν καν ενταχθείς σε αυτήν.
Ευχαριστούμε Lambros Fisfis, Έλληνα κατεργάρη Loki της τοπικής stand-up Βαλχάλλας.
Ευχαριστούμε που μας δείχνεις να κοιτάξουμε την Άβυσσο που κρύβουμε μέσα μας και να μη φοβηθούμε, αλλά να ξεκαρδιστούμε στα γέλια με δαύτη.
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Location: Σινέ Τιτίνα
Ηοχληψία: Νίκος Δερματάς (Ηχοοπτική ήχος-εικόνα-φως)
Ο δρόμος είχε ήδη ανοίξει για τον Βασιλιά του είδους. Ο Λάμπρος Φισφής, ο κατά κοινή αποδοχή αξιότερος και πιο ταλαντούχος εκπρόσωπος της ελληνικής σκηνής στο stand-up, με το «Να το Φως» έκανε την Αίγινα να σειστεί από το γέλιο, δείχνοντάς μας ταυτόχρονα και από ποια κατεύθυνση έρχεται «το Φως» της αληθινής, γνήσιας κωμωδίας.Η θεματολογία του τόσο οξυδερκή και ετοιμόλογου ερμηνευτή δεν έχει όρια. Παρά μόνο αυτά που βάζει η ικανότητά του να συλλέγει στοιχεία απ’ οπουδήποτε και να τα χτίζει σε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Οι ατάκες του δεν είναι ούτε tweets, ούτε εξυπνάδες που θα ακούσεις σε μαζικής κατανάλωσης σίριαλ ή ανέκδοτα που θα πετάξει ο εξυπνάκιας τύπος στην παρέα σου. Ο Λάμπρος Φισφής είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να προκαλέσει και να διατηρήσει επί μιάμιση και πλέον ώρα το γέλιο σε ένα ετερόκλητο κοινό. Ένα κοινό που ευτυχώς δεν είναι εθισμένο σε αστεία βασισμένα στη ρητορική μίσους απέναντι στη γυναίκα, στην ομοφυλοφιλία, στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Μπροστά στον Φισφή, «κωμικοί» που το κοινό αποθεώνει σε καλοκαιρινές επιθεωρήσεις, που χτίζουν το fan base τους με κακοποιητικά αστεία για βιαστές, ΛΟΑΤΚΙ+ και ξανθιές γκόμενες, ψάχνουν να βρουν τρύπα να κρυφτούν και συνειδητοποιούν πως απλά πρέπει να ψάξουν να βρουν μια πρωινή δουλειά.
Στο σύμπαν του Λάμπρου, η γυναίκα δεν είναι το σεξουαλικοποιημένο σύμβολο, αλλά η αφέντρα του σπιτιού που παίρνει εκδίκηση για τους αιώνες της σεξιστικής υποβάθμισής της, ο luben Ελληνάρας ματσό τύπος, παίρνει τη θέση που του αξίζει μαζί με το σινάφι του στον πάτο της κοινωνίας και ο ομοφυλόφιλος της παρέας που εισέπραττε καζούρα και bulling στο σχολείο, έχει κερδίσει την πολυπόθητη ισότητα και σεβασμό από τους συνανθρώπους του.
Αυτός είναι ο κόσμος του ιδιοφυούς Λάμπρου Φισφή και σε αυτόν οφείλουμε να επενδύσουμε όλη η νέα γενιά των θεατών. Είναι ευτύχημα να βλέπεις πιτσιρίκια 14-15 ετών να ταυτίζονται με αστεία που νόμιζες ότι θα άγγιζαν μόνο εμάς τα 90’s kids. Είναι αναζωογονητικό να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ακολουθούν τον κωμικό σκοταδισμό, που δεν χειροκροτούν τον κάθε Προκρούστη ηθοποιό και σεναριογράφο που θέτει σταθμά σεξουαλικής και φυλετικής κανονικότητας σύμφωνα με το ποια βγάζουν περισσότερο γέλιο. Και είναι θαύμα να συνειδητοποιείς πως η γενιά του hash μπορεί να διασκεδάσει τη γενιά του hashtag, με ευφυείς ατάκες για το άτομο-σύμβολο του Νεοέλληνα, τη εμβληματική Ελληνίδα Μάνα, για τον Πατέρα που μηδένιζε καθημερινά τις πιθανότητες επιβίωσης του τέκνου του και για μια Κοινωνία που σε είχε κατασπαράξει πριν καν ενταχθείς σε αυτήν.
Ευχαριστούμε Lambros Fisfis, Έλληνα κατεργάρη Loki της τοπικής stand-up Βαλχάλλας.
Ευχαριστούμε που μας δείχνεις να κοιτάξουμε την Άβυσσο που κρύβουμε μέσα μας και να μη φοβηθούμε, αλλά να ξεκαρδιστούμε στα γέλια με δαύτη.
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Location: Σινέ Τιτίνα
Ηοχληψία: Νίκος Δερματάς (Ηχοοπτική ήχος-εικόνα-φως)
«ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ»
Από τη Θεατρική Ομάδα "Παιδικά Όνειρα"
(04.09.2021)
Από τη Θεατρική Ομάδα "Παιδικά Όνειρα"
(04.09.2021)
Από μαθητής ακόμα, όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τον ογκόλιθο της Οδύσσειας, μια απορία είχα… Πώς τούτος ο πολυμήχανος και ευφυής ήρωας, η προσωποποίηση του Νόστου που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, γοητεύτηκε από την ανωνυμία του Κανένα. Ίσως γιατί τελικά αυτό το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο έπος δεν είναι απλά ένας ήρωας, αλλά είναι ουσιαστικά ένα κείμενο. Ένα κείμενο, θα τολμούσαμε να πούμε πολιτικό. Και αυτό γιατί, καθώς αυτό το λογοτεχνικό θεμέλιο της Δυτικής Λογοτεχνίας οδεύει στο τέλος του, λίγο μετά τη μνηστηροφονία, βλέπουμε να αναδύεται για πρώτη φορά στην αρχαιότητα, η πολιτική μέσα από τη ρήξη των αξιών του ηρωικού παρελθόντος του πρωταγωνιστή, με την πλήρως συνειδητοποιημένη άρνηση του να δεχτεί την αθανασία, και τη διαμεσολάβηση της θεάς Αθηνάς που οδηγεί στην μετέπειτα δημιουργία της δημοκρατικής Αθήνας.
Στις εκάστοτε θεατρικές διασκευές που γνώρισε το έργο, προσεγγίστηκε με τρόπο, θα λέγαμε, χολιγουντιανό. Με τον νόστο να υποβιβάζεται σε απλή νοσταλγία και οι περιπέτειες του Τζακ Σπάρροου της εποχής, να καταντούν ένα σκέτο παραμύθι με ήρωες και τέρατα. Στην εντυπωσιακή παράσταση όμως της ομάδας «Παιδικά Όνειρα» σε σκηνοθεσία Αντώνη Γκλαβά που κάνει πρεμιέρα αύριο Κυριακή στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, θα δούμε κάτι εντελώς διαφορετικό…
Μια λαμπρή και εξόχως παιγνιώδης παράσταση. Μέσα σε ένα σκόπιμο σκηνογραφικό κομφούζιο, άρτιο τεχνικά, με ιλιγγιώδεις εναλλαγές κοστουμιών, ρόλων και σκηνών, η ταλαντούχα ομάδα-παρέα του Αντώνη Γκλαβά, στήνει ένα καλλιγραφημένο, πολύχρωμο, ιστορικό κόμικ – θέατρο. Ναι, νομίζω αυτή είναι η καλύτερη απόδοση για την παράσταση. Γεμάτη ενέργεια, ευρήματα και παγωμένες πόζες που παραπέμπουν σε πανέξυπνα καρέ εικονογραφημένων ιστοριών.
Τεράστια σημασία για την ουσία του έργου, έχει η παρόρμηση αυτής της ομάδας εφήβων. Αυτό το συναίσθημα που φέρει κάθε άνθρωπος στην εποχή του για να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους και τις χαρές του «τώρα» του, μέσα από μια διαλεκτική σχέση με την Ιστορία. Με αυτή τους την εξαίρετη δουλειά, τα παιδιά έστησαν μια γέφυρα στον χρόνο. Αυτή είναι και η αξία της διακειμενικότητας άλλωστε. Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα του ανθρώπου με διάφορους τρόπους ανά εποχή έχουν ειπωθεί και εκφραστεί. Η εκάστοτε εποχή απλώς αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο τα εκφράζει. Και αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο, όταν κάτι τέτοιο πραγματοποιείται, και μάλιστα με τέτοια επιτυχία, από νεαρά παιδιά.
Συντελεστές:
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Αντώνης Γκλαβάς
Κοστούμια: Ρένα Παππά
Μακιγιάζ: Δέσποινα Βολανάκη
Σκηνικά: Παναγιώτης Γκλαβάς
Φώτα/ Ήχος: Νίκος Κωστάκος
Χορογραφίες: Αντώνης Χναράκης, Φλώρα Γκλαβά
Ηχογραφήσεις: Κώστας Σταμάτης
Ήχος και φωτισμός παράστασης: Νίκος Κωστάκος
Διδασκαλία τραγουδιών: Γιάννης Βρυζάκης
Κιθάρα: Μαίρη Χαλδαίου
Παίζουν και τραγουδούν: Πέτρος Φλεμετάκης, Σπύρος Φλεμετάκης, Όλγα Σταυροπούλου, Χρυσούλα Λαδά, Ρωμανός Ανδρεάδης, Σωζία Ρωπαΐτη, Νάνσυ Γιαννίτση, Ντία Γκάρνερ, Ανθή Γιαννίτση, Αντώνης Γκλαβάς
Κείμενο / Φωτό: Ανέστης Κορνέζος
Στις εκάστοτε θεατρικές διασκευές που γνώρισε το έργο, προσεγγίστηκε με τρόπο, θα λέγαμε, χολιγουντιανό. Με τον νόστο να υποβιβάζεται σε απλή νοσταλγία και οι περιπέτειες του Τζακ Σπάρροου της εποχής, να καταντούν ένα σκέτο παραμύθι με ήρωες και τέρατα. Στην εντυπωσιακή παράσταση όμως της ομάδας «Παιδικά Όνειρα» σε σκηνοθεσία Αντώνη Γκλαβά που κάνει πρεμιέρα αύριο Κυριακή στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, θα δούμε κάτι εντελώς διαφορετικό…
Μια λαμπρή και εξόχως παιγνιώδης παράσταση. Μέσα σε ένα σκόπιμο σκηνογραφικό κομφούζιο, άρτιο τεχνικά, με ιλιγγιώδεις εναλλαγές κοστουμιών, ρόλων και σκηνών, η ταλαντούχα ομάδα-παρέα του Αντώνη Γκλαβά, στήνει ένα καλλιγραφημένο, πολύχρωμο, ιστορικό κόμικ – θέατρο. Ναι, νομίζω αυτή είναι η καλύτερη απόδοση για την παράσταση. Γεμάτη ενέργεια, ευρήματα και παγωμένες πόζες που παραπέμπουν σε πανέξυπνα καρέ εικονογραφημένων ιστοριών.
Τεράστια σημασία για την ουσία του έργου, έχει η παρόρμηση αυτής της ομάδας εφήβων. Αυτό το συναίσθημα που φέρει κάθε άνθρωπος στην εποχή του για να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους και τις χαρές του «τώρα» του, μέσα από μια διαλεκτική σχέση με την Ιστορία. Με αυτή τους την εξαίρετη δουλειά, τα παιδιά έστησαν μια γέφυρα στον χρόνο. Αυτή είναι και η αξία της διακειμενικότητας άλλωστε. Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα του ανθρώπου με διάφορους τρόπους ανά εποχή έχουν ειπωθεί και εκφραστεί. Η εκάστοτε εποχή απλώς αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο τα εκφράζει. Και αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο, όταν κάτι τέτοιο πραγματοποιείται, και μάλιστα με τέτοια επιτυχία, από νεαρά παιδιά.
Συντελεστές:
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Αντώνης Γκλαβάς
Κοστούμια: Ρένα Παππά
Μακιγιάζ: Δέσποινα Βολανάκη
Σκηνικά: Παναγιώτης Γκλαβάς
Φώτα/ Ήχος: Νίκος Κωστάκος
Χορογραφίες: Αντώνης Χναράκης, Φλώρα Γκλαβά
Ηχογραφήσεις: Κώστας Σταμάτης
Ήχος και φωτισμός παράστασης: Νίκος Κωστάκος
Διδασκαλία τραγουδιών: Γιάννης Βρυζάκης
Κιθάρα: Μαίρη Χαλδαίου
Παίζουν και τραγουδούν: Πέτρος Φλεμετάκης, Σπύρος Φλεμετάκης, Όλγα Σταυροπούλου, Χρυσούλα Λαδά, Ρωμανός Ανδρεάδης, Σωζία Ρωπαΐτη, Νάνσυ Γιαννίτση, Ντία Γκάρνερ, Ανθή Γιαννίτση, Αντώνης Γκλαβάς
Κείμενο / Φωτό: Ανέστης Κορνέζος
«ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ». Η 8η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
Με τον Γιώργο Ηλιόπουλο
(12.08.2021)
Με τον Γιώργο Ηλιόπουλο
(12.08.2021)
«Πώς να αποκτήσεις το σώμα των ονείρων σου» «Πώς να χάσεις 74 κιλά σε μισή ώρα» «Πώς να την κάνεις να μη σε ξεχάσει ποτέ» «Πώς να βγάλεις χρήμα με ουρά» «Πώς να γίνεις στιλάτος και φευγάτος»
«Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας»; ΟΚ, μπορώ και μόνος μου άνετα, δεν χρειάζομαι κάποιο ειδικό tutorial για να βγάλω εγώ ο ίδιος τα μάτια μου…
Όμως σε αυτόν τον οδηγό αντι-επιβίωσης, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Σε έναν κόσμο που βάλλεται και περικλείεται από γλοιώδη how to’s για το πώς να γίνεις η άπιαστη εκδοχή του εαυτού σου ή ο άφθαρτος και αψεγάδιαστος υπεράνθρωπος ενός glam εξωφύλλου, έρχεται μια παράσταση να αντιστρέψει όλη αυτή την μαγκαζίνο αντίληψη περί κοινωνικής, προσωπικής και σεξουαλικής καταξίωσης.
Στον ρόλο του καταστροφέα, ένας από τους πιο πολυσυζητημένους ηθοποιούς της φετινής σαιζόν, ο άνθρωπος που μας συστήθηκε ως ερμηνευτής σε μια υπερ-επιτυχημένη δραματική σειρά και που με αυτό το έργο, μας γνωρίζει το alter ego του, τον άνθρωπο που μπορεί να σε διδάξει πώς να χάσεις τα πάντα στη ζωή σου με συνοπτικές διαδικασίες.
Η Κατίνα Παξινού, δίδασκε πως ο ηθοποιός για να παράξει πηγαίο και κυρίως, νοήμον γέλιο οφείλει να παίζει την κωμωδία σοβαρά. Αυτόν τον σοφό και παντοτινά ισχύοντα νόμο, ο κ.Γιώργος Ηλιόπουλος τον τηρεί πιστά. Χωρίς να πέφτει σε ερμηνευτικές παγίδες, χωρίς να κυνηγά το εύκολο γέλιο με υπερβολές και «κωμικίζουσες» εκζητήσεις, ακούραστος καθ’όλη τη διάρκεια των δύο ωρών που διαρκεί η παράσταση, ξεδιπλώνει ένα σύμπαν 30 και πλέον χαρακτήρων, σε έναν πολυεπίπεδο, σχεδόν κωμικοτραγικό μονόλογο ο οποίος απαιτεί πολύ ιδιαίτερους χειρισμούς, επικοινωνιακούς και, βεβαίως, αισθητικούς, ώστε τα βιώματα του παθόντος (από σερβίρισμα χελιού σε κυριλέ εστιατόριο έως η γνωριμία με έναν κουνιάδο-Hulk) να εισβάλει με καταιγιστική ορμή στην πλατεία και να ταράξει ένα κοινό που ασφαλώς διαβλέπει σε πολλά από τα παθήματα του ήρωά μας, ένα μέρος της δικής τους κατεστραμμένης ζωής.
Το «Πώς» δεν είναι «Σκετσάκια», δεν είναι stand up, δεν είναι απλά άλλος ένας κωμικός μονόλογος ή μια επιθεώρηση. Είναι μια εξέλιξη της καλής κωμωδίας των δεκαετιών ’50 και ’60, προσαρμοσμένη στο σήμερα, μπολιασμένη με αυτοσαρκασμό και ευφυΐα, με λόγο απλό και άμεσο, που βρίθει όμως λογοπαιγνίων και φραστικών ακροβατικών.
Η ζωή που ο Γιώργος Ηλιόπουλος μας καλεί να καταστρέψουμε, δεν είναι εκείνος ο γεμάτος glitter και στρας βίος, που μας προβάλλει το κάθε Youtube tutorial. Είναι η βαλτωμένη από το ανικανοποίητο ζωή του καθενός μας, εγκληματικά δομημένη επάνω στις απρόσιτες προσδοκίες ενός κοινωνικού μοντέλου που μας επιβάλλεται κάθε φορά που ανοίγουμε την τηλεόραση και τις celebrity φυλλάδες. Αυτή τη ζωή οφείλουμε να καταστρέψουμε και να επιστρέψουμε στην άλλη, την «κανονική», αυτή με τις γοητευτικές της αμφιβολίες, τα αδιέξοδα και τις γκάφες που σκοπό έχουν να μας οδηγήσουν σε ανώτερες πνευματικές αναζητήσεις και προβληματισμούς.
-
Με αυτήν την παράσταση, έπεσε και η αυλαία του 11ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν στις μεγάλες πόλεις, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτες τον καλλιτεχνικό διευθυντή κ.Γιώργο Μπήτρο και την πρόεδρο της ΚΕΔΑ κ.Μαίρη Κουκούλη, οι οποίοι έδωσαν και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στην κάθε μία και στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Θεοδωράκου Μαρία, την κ.Κουκούμη Αρετή, την κ.Λαβούτα Άρτεμις, την κ.Μπήτρου Νεκταρία, την κ.Πρωτονοταρίου Σοφία, την κ.Στουραΐτου Αγγελική, την κ.Τρικοπούλου Νένα, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και τον κ.Χελιώτη Παναγιώτη.
H φετινή θεατρική χρονιά ήταν ξεχωριστή για εμάς, καθώς συνυποστηρίξαμε το Φεστιβάλ ως χορηγοί επικοινωνίας, ένας ιδιαίτερα τιμητικός τίτλος για τον οποίον οφείλουμε ειλικρινείς ευχαριστίες στους διοργανωτές. Η εμπιστοσύνη σας, ήταν άκρως συγκινητική!
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας προσέφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Σκηνοθεσία: Βασιλική Ανδρίτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Πολυχρόνη
Ερμηνεία: Γιώργος Ηλιόπουλος
«Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας»; ΟΚ, μπορώ και μόνος μου άνετα, δεν χρειάζομαι κάποιο ειδικό tutorial για να βγάλω εγώ ο ίδιος τα μάτια μου…
Όμως σε αυτόν τον οδηγό αντι-επιβίωσης, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Σε έναν κόσμο που βάλλεται και περικλείεται από γλοιώδη how to’s για το πώς να γίνεις η άπιαστη εκδοχή του εαυτού σου ή ο άφθαρτος και αψεγάδιαστος υπεράνθρωπος ενός glam εξωφύλλου, έρχεται μια παράσταση να αντιστρέψει όλη αυτή την μαγκαζίνο αντίληψη περί κοινωνικής, προσωπικής και σεξουαλικής καταξίωσης.
Στον ρόλο του καταστροφέα, ένας από τους πιο πολυσυζητημένους ηθοποιούς της φετινής σαιζόν, ο άνθρωπος που μας συστήθηκε ως ερμηνευτής σε μια υπερ-επιτυχημένη δραματική σειρά και που με αυτό το έργο, μας γνωρίζει το alter ego του, τον άνθρωπο που μπορεί να σε διδάξει πώς να χάσεις τα πάντα στη ζωή σου με συνοπτικές διαδικασίες.
Η Κατίνα Παξινού, δίδασκε πως ο ηθοποιός για να παράξει πηγαίο και κυρίως, νοήμον γέλιο οφείλει να παίζει την κωμωδία σοβαρά. Αυτόν τον σοφό και παντοτινά ισχύοντα νόμο, ο κ.Γιώργος Ηλιόπουλος τον τηρεί πιστά. Χωρίς να πέφτει σε ερμηνευτικές παγίδες, χωρίς να κυνηγά το εύκολο γέλιο με υπερβολές και «κωμικίζουσες» εκζητήσεις, ακούραστος καθ’όλη τη διάρκεια των δύο ωρών που διαρκεί η παράσταση, ξεδιπλώνει ένα σύμπαν 30 και πλέον χαρακτήρων, σε έναν πολυεπίπεδο, σχεδόν κωμικοτραγικό μονόλογο ο οποίος απαιτεί πολύ ιδιαίτερους χειρισμούς, επικοινωνιακούς και, βεβαίως, αισθητικούς, ώστε τα βιώματα του παθόντος (από σερβίρισμα χελιού σε κυριλέ εστιατόριο έως η γνωριμία με έναν κουνιάδο-Hulk) να εισβάλει με καταιγιστική ορμή στην πλατεία και να ταράξει ένα κοινό που ασφαλώς διαβλέπει σε πολλά από τα παθήματα του ήρωά μας, ένα μέρος της δικής τους κατεστραμμένης ζωής.
Το «Πώς» δεν είναι «Σκετσάκια», δεν είναι stand up, δεν είναι απλά άλλος ένας κωμικός μονόλογος ή μια επιθεώρηση. Είναι μια εξέλιξη της καλής κωμωδίας των δεκαετιών ’50 και ’60, προσαρμοσμένη στο σήμερα, μπολιασμένη με αυτοσαρκασμό και ευφυΐα, με λόγο απλό και άμεσο, που βρίθει όμως λογοπαιγνίων και φραστικών ακροβατικών.
Η ζωή που ο Γιώργος Ηλιόπουλος μας καλεί να καταστρέψουμε, δεν είναι εκείνος ο γεμάτος glitter και στρας βίος, που μας προβάλλει το κάθε Youtube tutorial. Είναι η βαλτωμένη από το ανικανοποίητο ζωή του καθενός μας, εγκληματικά δομημένη επάνω στις απρόσιτες προσδοκίες ενός κοινωνικού μοντέλου που μας επιβάλλεται κάθε φορά που ανοίγουμε την τηλεόραση και τις celebrity φυλλάδες. Αυτή τη ζωή οφείλουμε να καταστρέψουμε και να επιστρέψουμε στην άλλη, την «κανονική», αυτή με τις γοητευτικές της αμφιβολίες, τα αδιέξοδα και τις γκάφες που σκοπό έχουν να μας οδηγήσουν σε ανώτερες πνευματικές αναζητήσεις και προβληματισμούς.
-
Με αυτήν την παράσταση, έπεσε και η αυλαία του 11ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν στις μεγάλες πόλεις, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτες τον καλλιτεχνικό διευθυντή κ.Γιώργο Μπήτρο και την πρόεδρο της ΚΕΔΑ κ.Μαίρη Κουκούλη, οι οποίοι έδωσαν και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στην κάθε μία και στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Θεοδωράκου Μαρία, την κ.Κουκούμη Αρετή, την κ.Λαβούτα Άρτεμις, την κ.Μπήτρου Νεκταρία, την κ.Πρωτονοταρίου Σοφία, την κ.Στουραΐτου Αγγελική, την κ.Τρικοπούλου Νένα, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και τον κ.Χελιώτη Παναγιώτη.
H φετινή θεατρική χρονιά ήταν ξεχωριστή για εμάς, καθώς συνυποστηρίξαμε το Φεστιβάλ ως χορηγοί επικοινωνίας, ένας ιδιαίτερα τιμητικός τίτλος για τον οποίον οφείλουμε ειλικρινείς ευχαριστίες στους διοργανωτές. Η εμπιστοσύνη σας, ήταν άκρως συγκινητική!
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας προσέφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Σκηνοθεσία: Βασιλική Ανδρίτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Πολυχρόνη
Ερμηνεία: Γιώργος Ηλιόπουλος
«Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ». Η 7η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
Με την Φωτεινή Μπαξεβάνη
(07.08.2021)
Με την Φωτεινή Μπαξεβάνη
(07.08.2021)
Πόσα θαυμαστά μπορούν να ειπωθούν μέσα σε μιάμιση ώρα; Πόση συντάραξη ψυχής μπορεί να τυλίξει ένα μαυρόασπρο ύφασμα; Πόσο καταλυτικά μπορεί να λειτουργήσει η ιστορία ενός αυτοεξόριστου, στην πανελλήνια ιστορία του θεάτρου αλλά και στη θεατρική εμπειρία ενός θεατή;
Πόση αγιοσύνη, μαρτύριο και θυσία μπορεί να χωρέσει μια και μόνο ανθρώπινη ύπαρξη;
Πόση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε ως Έλληνες και ως κοινό;
Στην έβδομη παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, γίναμε μάρτυρες μιας γέννησης. Ή μάλλον μιας Γένεσις. Γιατί εκεί, μπροστά στα μάτια μας, τυλιγμένη με ένα μαύρο ύφασμα, στεκόμενη επάνω σε ένα ελάχιστα υπερυψωμένο κυκλικό βήμα 1-2 τετραγωνικών μέτρων, λες και κρατώντας στους ώμους της την Ιστορία ενός Έθνους και ενός λαού ολόκληρου, γεννήθηκε ένα νέο θεατρικό αρχέτυπο. Μια από τις συγκλονιστικότερες φιγούρες που έχει περιγράψει ποτέ η Λογοτεχνία, μια από τις πιο θυσιαστικές υπάρξεις που έχει αθανατίσει ποτέ το ευλογημένο σανίδι, ελληνικό και μη. Μια Γυναίκα, που στη μορφή και στο βίο της, θαρρείς και βλέπεις γραμμένη τη φημισμένη ρήση του Παπαδιαμάντη, για «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου» που δεν έχουν τελειωμό.
Η κ.Φωτεινή Μπαξεβάνη, ήταν η κυρά της Ρω. Η γυναίκα – σύμβολο του 21ου αιώνα, ο αντικατοπτρισμός της Ελληνικότητας στην εσχατιά του έθνους, η τιτάνια τρέλα κι η δυσθεώρητη αποκοτιά του Ανθρώπου συνεπτυγμένη δυσανάλογα σε ένα γέρικο, εύθραυστο σώμα. Ο συγγραφέας κ.Γιάννης Σκαράγκας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια από τις λαμπρότερες πένες που διαθέτει η Ελληνική λογοτεχνία σήμερα, με τρανή απόδειξη αυτόν τον (ας μου επιτραπεί η έκφραση) θεατρικά θεόπνευστο λόγο. Και η κ.Φωτεινή Μπαξεβάνη, τον ιδανικότερο άμβωνα για να κηρυχτεί αυτός ο λόγος. Πρόκειται για μια θρησκευτική πομπή ερμηνείας, ουσίας, περιεχομένου. Μια περιφορά ενός ιερού εθνικού λειψάνου, μια συγκλονιστική επωδός που θα έκανε ακόμα και τον πιο μεγαλομανή πατριδοκάπηλο να σκύψει ταπεινωμένος τα μάτια του στο χώμα και να αναθεωρήσει απόψεις και ιδέες.
Επιτέλους, μια υγιής πατριωτική κραυγή, μια μετάβαση από το εθνικό ιδεολόγημα στο ανθρωπογεωγραφικό ανθολόγημα, μια θεατρική μετάπλαση ενός «μύθου», της Δέσποινας Αχλαδιώτη, που έζησε, ταπεινώθηκε, βιάστηκε ψυχικά, αλλά έμεινε ορθή να κυματίζει όπως η σημαία που ύψωνε κάθε μέρα στη βραχονησίδα της. Η σκηνική αυτή μυσταγωγία, οι λογοτεχνικοί πολύτιμοι λίθοι που στολίζουν το κείμενο, η συγκλονιστική ερμηνεία, η σκηνοθετική προσέγγιση (μαγικό το εύρημα του περιορισμένου βάθρου, σύμβολο του μεγέθους της Ρω και της ζωής εκεί) όλα αυτά μαζί συνθέτουν τούτη τη θεατρική αποκάλυψη, στην οποία (ω, η ειρωνεία!) απουσιάζει παντελώς αυτό που θα περίμεναν αρκετοί, τουλάχιστον ως σκηνικό αντικείμενο: η ίδια η σημαία. Είναι όμως πάντα εκεί. Παρούσα, πιο γαλανόλευκη από ποτέ, κυματίζουσα περήφανη και απαλλαγμένη από ακραίες κορώνες και μισαλλοδοξία, σαν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης: νοητά.
Και όλα αυτά από μια αυτοαποκαλούμενη «κακομοίρα», μια ψυχή που είχε σκοπό ζωής να υπερασπίζει χώμα και ιδανικά. Μια Παναγιά αυτοεξόριστη που έβαλε το Ρω στη Ρωμιοσύνη.
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Γιάννης Σκαραγκάς
Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική – Σχεδιασμός Ήχου: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Ερμηνεία: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Πόση αγιοσύνη, μαρτύριο και θυσία μπορεί να χωρέσει μια και μόνο ανθρώπινη ύπαρξη;
Πόση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε ως Έλληνες και ως κοινό;
Στην έβδομη παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, γίναμε μάρτυρες μιας γέννησης. Ή μάλλον μιας Γένεσις. Γιατί εκεί, μπροστά στα μάτια μας, τυλιγμένη με ένα μαύρο ύφασμα, στεκόμενη επάνω σε ένα ελάχιστα υπερυψωμένο κυκλικό βήμα 1-2 τετραγωνικών μέτρων, λες και κρατώντας στους ώμους της την Ιστορία ενός Έθνους και ενός λαού ολόκληρου, γεννήθηκε ένα νέο θεατρικό αρχέτυπο. Μια από τις συγκλονιστικότερες φιγούρες που έχει περιγράψει ποτέ η Λογοτεχνία, μια από τις πιο θυσιαστικές υπάρξεις που έχει αθανατίσει ποτέ το ευλογημένο σανίδι, ελληνικό και μη. Μια Γυναίκα, που στη μορφή και στο βίο της, θαρρείς και βλέπεις γραμμένη τη φημισμένη ρήση του Παπαδιαμάντη, για «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου» που δεν έχουν τελειωμό.
Η κ.Φωτεινή Μπαξεβάνη, ήταν η κυρά της Ρω. Η γυναίκα – σύμβολο του 21ου αιώνα, ο αντικατοπτρισμός της Ελληνικότητας στην εσχατιά του έθνους, η τιτάνια τρέλα κι η δυσθεώρητη αποκοτιά του Ανθρώπου συνεπτυγμένη δυσανάλογα σε ένα γέρικο, εύθραυστο σώμα. Ο συγγραφέας κ.Γιάννης Σκαράγκας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια από τις λαμπρότερες πένες που διαθέτει η Ελληνική λογοτεχνία σήμερα, με τρανή απόδειξη αυτόν τον (ας μου επιτραπεί η έκφραση) θεατρικά θεόπνευστο λόγο. Και η κ.Φωτεινή Μπαξεβάνη, τον ιδανικότερο άμβωνα για να κηρυχτεί αυτός ο λόγος. Πρόκειται για μια θρησκευτική πομπή ερμηνείας, ουσίας, περιεχομένου. Μια περιφορά ενός ιερού εθνικού λειψάνου, μια συγκλονιστική επωδός που θα έκανε ακόμα και τον πιο μεγαλομανή πατριδοκάπηλο να σκύψει ταπεινωμένος τα μάτια του στο χώμα και να αναθεωρήσει απόψεις και ιδέες.
Επιτέλους, μια υγιής πατριωτική κραυγή, μια μετάβαση από το εθνικό ιδεολόγημα στο ανθρωπογεωγραφικό ανθολόγημα, μια θεατρική μετάπλαση ενός «μύθου», της Δέσποινας Αχλαδιώτη, που έζησε, ταπεινώθηκε, βιάστηκε ψυχικά, αλλά έμεινε ορθή να κυματίζει όπως η σημαία που ύψωνε κάθε μέρα στη βραχονησίδα της. Η σκηνική αυτή μυσταγωγία, οι λογοτεχνικοί πολύτιμοι λίθοι που στολίζουν το κείμενο, η συγκλονιστική ερμηνεία, η σκηνοθετική προσέγγιση (μαγικό το εύρημα του περιορισμένου βάθρου, σύμβολο του μεγέθους της Ρω και της ζωής εκεί) όλα αυτά μαζί συνθέτουν τούτη τη θεατρική αποκάλυψη, στην οποία (ω, η ειρωνεία!) απουσιάζει παντελώς αυτό που θα περίμεναν αρκετοί, τουλάχιστον ως σκηνικό αντικείμενο: η ίδια η σημαία. Είναι όμως πάντα εκεί. Παρούσα, πιο γαλανόλευκη από ποτέ, κυματίζουσα περήφανη και απαλλαγμένη από ακραίες κορώνες και μισαλλοδοξία, σαν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης: νοητά.
Και όλα αυτά από μια αυτοαποκαλούμενη «κακομοίρα», μια ψυχή που είχε σκοπό ζωής να υπερασπίζει χώμα και ιδανικά. Μια Παναγιά αυτοεξόριστη που έβαλε το Ρω στη Ρωμιοσύνη.
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Γιάννης Σκαραγκάς
Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια: Σταύρος Λίτινας
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική – Σχεδιασμός Ήχου: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Ερμηνεία: Φωτεινή Μπαξεβάνη
«ΠΕΡΛΙΜΠΛΙΝ & ΜΠΕΛΙΣΑ». Η 6η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
Από την ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
(06.08.2021)
Από την ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
(06.08.2021)
Είναι αναμφίβολο πως, ο Λόρκα, στην Ελλάδα, καταξιώθηκε στις συνειδήσεις μας από τις αριστοτεχνικές μεταφράσεις του γιγάντιου Νίκου Γκάτσου, ο οποίος γέμισε τα έργα του με συγκινητικές και ηθογραφικές λύσεις, μακριά από τα υπαρξιακά αδιέξοδα του ποιητή. Το Περλιμπλίν και Μπελίσα, είναι ίσως το μοναδικό έργο του Ισπανού συγγραφέα, που δεν πλημμυρίζει από τον ποιητικό λυρισμό του ισπανικού duende, στον οποίο διέπρεψε ο «κατά λάθος», όπως είπαν τα τσιράκια του Φράνκο, δολοφονημένος δημιουργός.
Σπάνια διατυπώνεται τόσο σπαραχτικά αλλά και τόσο μινιμαλιστικά, ο καημός της ερωτικής αυτοθυσίας. Ο Περλιμπλίν, σε προχωρημένη ηλικία, βυθισμένος στη βιβλιοθήκη του, άτολμος ερωτικά, ντροπαλός, ανέμπειρος, είναι το γεροντοπαλίκαρο της διπλανής πόρτας, μια μικρογραφία όλων όσων βλέπουν τον έρωτα με υπαρξιακό δέος και αμηχανία. Σέβονται αλλά ταυτόχρονα φοβούνται τη Θηλυκή Φύση, κυρίως λόγω των αντικρουόμενων λαϊκών απόψεων περί μητρικής αγιότητας και δαιμονικής πονηριάς. Και εδώ έρχεται ο ιδιοφυής Λόρκα να ενσταλάξει στην παρθένα ψυχή (και όχι μόνο) του ερωτικά δειλόψυχου Περλιμπλίν, την μέθη και την ευτυχία της ηδονής. Με έναν ξέφρενο σεναριακό καλπασμό, ο φοβικός μονήρης διανοούμενος, μεταμορφώνεται στον φλεγόμενο από πάθος σύντροφο και βιώνει μια απότομη μετάβαση από την ερωτικά άδολη παιδικότητα στην σεξουαλική ενηλικίωση.
Η προσέγγιση από τη θεατρική ομάδα της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, τους καρπούς της οποίας έχουμε απολαύσει άλλες δύο φορές στο Φεστιβάλ Θεάτρου (Πιτσιμπούργκο, 2016 και Γυνή Πλέουσα, 2020), πετυχαίνει ένα θαυμαστό, σκηνικά και ερμηνευτικά, αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί ο Λόρκα είναι ένας υπερρεαλιστής δημιουργός, που στα έργα του όμως κρύβονται πλήθος ρεαλιστικών στοιχείων και μοτίβων. Αυτό, η ομάδα το συνειδητοποίησε και το σεβάστηκε, με αποτέλεσμα να έχουμε μια αποτύπωση του έργου, ας μου επιτραπεί η εικασία, όπως θα τη σκηνοθετούσε ο ίδιος ο Φεντερίκο.
Η Μπελίσα, συμβιώνει αναγκαστικά για λόγους επιβίωσης με τον Περλιμπλίν ενώ εκείνος την χρειάζεται για να ολοκληρωθεί το αστικό του προφίλ. Πρόκειται για ένα θέμα καθαρά κοινωνικό, το οποίο θυμίζει πολλά από τα αγαπημένα μοτίβα του Μολιέρου. Όμως, ενώ εκείνος ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη γλύκα μιας παρουσίας στη συζυγική κλίνη, εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο, αναζητά σε νεότερες ηλικίες την ικανοποίησή της.
Στα χέρια κάποιου άλλου δημιουργού, το έργο θα κατέληγε σε μια αναμενόμενη φαρσοκωμωδία, όμως ο αριστοτέχνης Λόρκα το μεταμορφώνει σε ένα πανέμορφο, τραγικό ποίημα. Βλέποντας ο ταλαίπωρος ηλικιωμένος πως δεν έχει καμιά ελπίδα απέναντι στους επίδοξους μνηστήρες της Μπελίσα, αποφασίζει να δολοφονήσει το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα στη σχέση τους: τον ίδιο του τον εαυτό. Η καρδιά του εραστή Περλιμπλίν, θανατώνει τη συζυγική σάρκα του ίδιου του του εαυτού.
Η ομάδα απέδειξε πως διαθέτει πλούσια ευαισθησία και άριστη κοινωνική ματιά για να μη σπάσει την λεπτή ισορροπία του έργου. Κράτησαν αυτούσια τη λυρική του μαγιά, διέσωσαν ατόφιο το κοινωνικό υπόβαθρό του και ταυτόχρονα ανέδειξαν λιτά και απέριττα (ο μινιμαλισμός που λέγαμε πριν) την τραγική του φύση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έδωσαν έναν επιπλέον τόνο σε αυτήν την αφαιρετικότητα: λευκά, όπως τα αγνά όνειρα των κοριτσιών που στοιχειώνονται από τα δαιμόνια της λαγνείας και εισβάλλουν στις απέλπιδες φαντασιώσεις των ηλικιωμένων.
Αλήθεια, απαιτείται ταλέντο και βαθιά μελέτη των ηθών και της φύσης του Ανθρώπου για να στήσεις ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην αιδώ και τον αισθησιασμό, στην αφέλεια και την ερωτική φλόγα. Και ειδικά όταν, ακόμα πιο βαθιά, παραμονεύουν απαιτητικά θέματα όπως το αστικό ήθος και η ανέχεια. Και αυτό, αποτελεί και τη μέγιστη θεατρική επιτυχία της ομάδας.
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σταμάτης Μπάκνης
Ενδυματολόγος: Γεωργίνα Γερμανού
Μουσική: Nalyssa Green
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αρκαδία Ψάλτη
Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
Έπαιξαν: Στράτος Σωπύλης, Μαρίνα Καμαλάκη, Αρκαδία Ψάλτη
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Σπάνια διατυπώνεται τόσο σπαραχτικά αλλά και τόσο μινιμαλιστικά, ο καημός της ερωτικής αυτοθυσίας. Ο Περλιμπλίν, σε προχωρημένη ηλικία, βυθισμένος στη βιβλιοθήκη του, άτολμος ερωτικά, ντροπαλός, ανέμπειρος, είναι το γεροντοπαλίκαρο της διπλανής πόρτας, μια μικρογραφία όλων όσων βλέπουν τον έρωτα με υπαρξιακό δέος και αμηχανία. Σέβονται αλλά ταυτόχρονα φοβούνται τη Θηλυκή Φύση, κυρίως λόγω των αντικρουόμενων λαϊκών απόψεων περί μητρικής αγιότητας και δαιμονικής πονηριάς. Και εδώ έρχεται ο ιδιοφυής Λόρκα να ενσταλάξει στην παρθένα ψυχή (και όχι μόνο) του ερωτικά δειλόψυχου Περλιμπλίν, την μέθη και την ευτυχία της ηδονής. Με έναν ξέφρενο σεναριακό καλπασμό, ο φοβικός μονήρης διανοούμενος, μεταμορφώνεται στον φλεγόμενο από πάθος σύντροφο και βιώνει μια απότομη μετάβαση από την ερωτικά άδολη παιδικότητα στην σεξουαλική ενηλικίωση.
Η προσέγγιση από τη θεατρική ομάδα της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, τους καρπούς της οποίας έχουμε απολαύσει άλλες δύο φορές στο Φεστιβάλ Θεάτρου (Πιτσιμπούργκο, 2016 και Γυνή Πλέουσα, 2020), πετυχαίνει ένα θαυμαστό, σκηνικά και ερμηνευτικά, αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί ο Λόρκα είναι ένας υπερρεαλιστής δημιουργός, που στα έργα του όμως κρύβονται πλήθος ρεαλιστικών στοιχείων και μοτίβων. Αυτό, η ομάδα το συνειδητοποίησε και το σεβάστηκε, με αποτέλεσμα να έχουμε μια αποτύπωση του έργου, ας μου επιτραπεί η εικασία, όπως θα τη σκηνοθετούσε ο ίδιος ο Φεντερίκο.
Η Μπελίσα, συμβιώνει αναγκαστικά για λόγους επιβίωσης με τον Περλιμπλίν ενώ εκείνος την χρειάζεται για να ολοκληρωθεί το αστικό του προφίλ. Πρόκειται για ένα θέμα καθαρά κοινωνικό, το οποίο θυμίζει πολλά από τα αγαπημένα μοτίβα του Μολιέρου. Όμως, ενώ εκείνος ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη γλύκα μιας παρουσίας στη συζυγική κλίνη, εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο, αναζητά σε νεότερες ηλικίες την ικανοποίησή της.
Στα χέρια κάποιου άλλου δημιουργού, το έργο θα κατέληγε σε μια αναμενόμενη φαρσοκωμωδία, όμως ο αριστοτέχνης Λόρκα το μεταμορφώνει σε ένα πανέμορφο, τραγικό ποίημα. Βλέποντας ο ταλαίπωρος ηλικιωμένος πως δεν έχει καμιά ελπίδα απέναντι στους επίδοξους μνηστήρες της Μπελίσα, αποφασίζει να δολοφονήσει το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα στη σχέση τους: τον ίδιο του τον εαυτό. Η καρδιά του εραστή Περλιμπλίν, θανατώνει τη συζυγική σάρκα του ίδιου του του εαυτού.
Η ομάδα απέδειξε πως διαθέτει πλούσια ευαισθησία και άριστη κοινωνική ματιά για να μη σπάσει την λεπτή ισορροπία του έργου. Κράτησαν αυτούσια τη λυρική του μαγιά, διέσωσαν ατόφιο το κοινωνικό υπόβαθρό του και ταυτόχρονα ανέδειξαν λιτά και απέριττα (ο μινιμαλισμός που λέγαμε πριν) την τραγική του φύση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έδωσαν έναν επιπλέον τόνο σε αυτήν την αφαιρετικότητα: λευκά, όπως τα αγνά όνειρα των κοριτσιών που στοιχειώνονται από τα δαιμόνια της λαγνείας και εισβάλλουν στις απέλπιδες φαντασιώσεις των ηλικιωμένων.
Αλήθεια, απαιτείται ταλέντο και βαθιά μελέτη των ηθών και της φύσης του Ανθρώπου για να στήσεις ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην αιδώ και τον αισθησιασμό, στην αφέλεια και την ερωτική φλόγα. Και ειδικά όταν, ακόμα πιο βαθιά, παραμονεύουν απαιτητικά θέματα όπως το αστικό ήθος και η ανέχεια. Και αυτό, αποτελεί και τη μέγιστη θεατρική επιτυχία της ομάδας.
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σταμάτης Μπάκνης
Ενδυματολόγος: Γεωργίνα Γερμανού
Μουσική: Nalyssa Green
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αρκαδία Ψάλτη
Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
Έπαιξαν: Στράτος Σωπύλης, Μαρίνα Καμαλάκη, Αρκαδία Ψάλτη
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ, ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ, ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ».
Η 5η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(31.07.2021)
Η 5η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(31.07.2021)
"Pour vivre en paix il faut etre aveugle, sourd et muet", αναφέρει ένα γαλλικό απόφθεγμα του 14ου αιώνα, το οποίο μεταφράζεται ως: "Για να ζήσει κανείς ειρηνικά, πρέπει να είναι τυφλός, κουφός και μουγκός". Ασφαλώς γνωρίζουμε και την πασίγνωστη αγγλική ρήση "Hear no evil, see no evil, speak no evil" ("Μην ακούς, μη βλέπεις, μη λες άσχημα πράγματα). Και σίγουρα όλοι έχουμε πετύχει σε κάποιο T-shirt ή σε κάποιο graffiti της πόλης, τις τρεις μαϊμούδες με τα καλυμμένα στόματα, αφτιά και μάτια η κάθε μία.
Για κάποιος αυτό το ρητό ίσως να αποτελεί έναν οδηγό επιβίωσης, για κάποιους άλλους απλά μια πολυφορεμένη ατάκα, όμως στο θεατρικό γίγνεσθαι και στα πηγαδάκια των θεατρόφιλων παραπέμπει σε μια από τις πιο σπαρταριστές κωμωδίες των τελευταίων ετών. Με την υπογραφή ενός μεγάλου δασκάλου του θεάτρου, του πρώτου που σύστησε στο ελληνικό κοινό το σύγχρονο αγγλόφωνο θέατρο, του Γιώργου Θεοδοσιάδη, και με ερμηνευτές τρεις από τους πιο ταλαντούχους μαθητές του, το «Δεν Βλέπω, Δεν Ακούω, Δεν Μιλάω», μετράει ήδη 2.500 (!) παραστάσεις στο κοντέρ του και συνεχίζει ακάθεκτο, σκορπίζοντας αβίαστα το γέλιο αλλά και έναν υποβόσκοντα κοινωνικό προβληματισμό.
Εμπνευσμένο από έναν ινδικό μύθο, το έργο πραγματεύεται τη συμβίωση – κομφούζιο τριών ατόμων με ειδικές δεξιότητες, όπως γλαφυρά αναφέρει και ο τίτλος του έργου. Η Ελπίδα (κατ’ όνομα αλλά και κατ’ έννοια) εισβάλλει στη ζωή τους, και μέσα από οργιώδεις εξελίξεις, γκροτέσκο σκηνές και φαρσικές καταστάσεις, καταλήγει να τους παραδίδει μαθήματα παρακίνησης, διδάσκοντας την επιβράβευση του ονείρου, τον αβίαστο και με απλά λόγια κοινωνικό προβληματισμό και όλα αυτά με όχημα, το πάντα επουλωτικό γέλιο, το καλύτερο φάρμακο απέναντι σε φοβίες, ανασφάλειες και εσωτερικές αδυναμίες. Αυτό είναι και το καταληκτικό νόημα του έργου, το οποίο καθώς εξελίσσεται αποδομείται της κωμικής του φύσης, κινούμενο περισσότερο σε ανθρωποκεντρικά πλαίσια και υπενθυμίζοντας την πανανθρώπινη ανάγκη για κίνητρο και νόημα στη ζωή.
Αν θέλουμε όμως να σκάψουμε λίγο βαθύτερα, θα ανακαλύψουμε ότι, οι τρεις πρωταγωνιστές (και οι ελλείψεις τους αντίστοιχα) αντανακλούν τις τρεις αρχετυπικές αντιδράσεις στις πληροφορίες που ο άνθρωπος λαμβάνει. Στην ολιγαρχική κοινωνία που ζούμε (ας μην εθελοτυφλούμε, αυτή είναι αλήθεια), η οποία είναι δομημένη για να ωφελεί τους ελάχιστους εκλεκτούς σε βάρος της πλειοψηφίας, ο Φάνης αντιπροσωπεύει εκείνους που κλείνουν τα μάτια τους αυτοβούλως σε κάθε πληροφορία που απογυμνώνει την ωμή πραγματικότητα, ο Ιάκωβος εκείνους που σφραγίζουν τα αυτιά τους για να μην ακούσουν την Αλήθεια και ο Ηρακλής, εκείνους που επιλέγουν τη σιωπή για να μην αποκαλύψουν τα αισχρά που άκουσαν και τις αδικίες που είδαν.
Βέβαια, και ως μια καθαρά κωμική περίπτωση να παρακολουθήσετε αυτό το απολαυστικό έργο, δεν θα μειώσει σε τίποτα το αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας που αποπνέει, ειδικά στο φινάλε του. Γιατί, μπορεί μεν η παράσταση να κρύβει μια καρμική υπενθύμιση του να μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, όμως και η υπερβολική αποφυγή και η αποστασιοποίηση αποδεικνύονται πολλές φορές καταστροφική, με τις κότες να καραδοκούν επικίνδυνα...
Κείμενο: Γιώργος Θεοδοσιάδης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζώης
Σκηνογράφος: Νατάσσα Παπαστεργίου
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Ανδρικοπούλου
Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης
Έπαιξαν: Σπύρος Πούλης, Σπύρος Σπαντίδας, Σταύρος Νικολαΐδης, Μυριέλλα Κουρεντή
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Για κάποιος αυτό το ρητό ίσως να αποτελεί έναν οδηγό επιβίωσης, για κάποιους άλλους απλά μια πολυφορεμένη ατάκα, όμως στο θεατρικό γίγνεσθαι και στα πηγαδάκια των θεατρόφιλων παραπέμπει σε μια από τις πιο σπαρταριστές κωμωδίες των τελευταίων ετών. Με την υπογραφή ενός μεγάλου δασκάλου του θεάτρου, του πρώτου που σύστησε στο ελληνικό κοινό το σύγχρονο αγγλόφωνο θέατρο, του Γιώργου Θεοδοσιάδη, και με ερμηνευτές τρεις από τους πιο ταλαντούχους μαθητές του, το «Δεν Βλέπω, Δεν Ακούω, Δεν Μιλάω», μετράει ήδη 2.500 (!) παραστάσεις στο κοντέρ του και συνεχίζει ακάθεκτο, σκορπίζοντας αβίαστα το γέλιο αλλά και έναν υποβόσκοντα κοινωνικό προβληματισμό.
Εμπνευσμένο από έναν ινδικό μύθο, το έργο πραγματεύεται τη συμβίωση – κομφούζιο τριών ατόμων με ειδικές δεξιότητες, όπως γλαφυρά αναφέρει και ο τίτλος του έργου. Η Ελπίδα (κατ’ όνομα αλλά και κατ’ έννοια) εισβάλλει στη ζωή τους, και μέσα από οργιώδεις εξελίξεις, γκροτέσκο σκηνές και φαρσικές καταστάσεις, καταλήγει να τους παραδίδει μαθήματα παρακίνησης, διδάσκοντας την επιβράβευση του ονείρου, τον αβίαστο και με απλά λόγια κοινωνικό προβληματισμό και όλα αυτά με όχημα, το πάντα επουλωτικό γέλιο, το καλύτερο φάρμακο απέναντι σε φοβίες, ανασφάλειες και εσωτερικές αδυναμίες. Αυτό είναι και το καταληκτικό νόημα του έργου, το οποίο καθώς εξελίσσεται αποδομείται της κωμικής του φύσης, κινούμενο περισσότερο σε ανθρωποκεντρικά πλαίσια και υπενθυμίζοντας την πανανθρώπινη ανάγκη για κίνητρο και νόημα στη ζωή.
Αν θέλουμε όμως να σκάψουμε λίγο βαθύτερα, θα ανακαλύψουμε ότι, οι τρεις πρωταγωνιστές (και οι ελλείψεις τους αντίστοιχα) αντανακλούν τις τρεις αρχετυπικές αντιδράσεις στις πληροφορίες που ο άνθρωπος λαμβάνει. Στην ολιγαρχική κοινωνία που ζούμε (ας μην εθελοτυφλούμε, αυτή είναι αλήθεια), η οποία είναι δομημένη για να ωφελεί τους ελάχιστους εκλεκτούς σε βάρος της πλειοψηφίας, ο Φάνης αντιπροσωπεύει εκείνους που κλείνουν τα μάτια τους αυτοβούλως σε κάθε πληροφορία που απογυμνώνει την ωμή πραγματικότητα, ο Ιάκωβος εκείνους που σφραγίζουν τα αυτιά τους για να μην ακούσουν την Αλήθεια και ο Ηρακλής, εκείνους που επιλέγουν τη σιωπή για να μην αποκαλύψουν τα αισχρά που άκουσαν και τις αδικίες που είδαν.
Βέβαια, και ως μια καθαρά κωμική περίπτωση να παρακολουθήσετε αυτό το απολαυστικό έργο, δεν θα μειώσει σε τίποτα το αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας που αποπνέει, ειδικά στο φινάλε του. Γιατί, μπορεί μεν η παράσταση να κρύβει μια καρμική υπενθύμιση του να μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, όμως και η υπερβολική αποφυγή και η αποστασιοποίηση αποδεικνύονται πολλές φορές καταστροφική, με τις κότες να καραδοκούν επικίνδυνα...
Κείμενο: Γιώργος Θεοδοσιάδης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζώης
Σκηνογράφος: Νατάσσα Παπαστεργίου
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Ανδρικοπούλου
Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης
Έπαιξαν: Σπύρος Πούλης, Σπύρος Σπαντίδας, Σταύρος Νικολαΐδης, Μυριέλλα Κουρεντή
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ». Η 4η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
Από τον θίασο του Φώτη Σπύρου
(27.07.2021)
Από τον θίασο του Φώτη Σπύρου
(27.07.2021)
Το λεγόμενο «Παιδικό» Θέατρο, αποτελεί μια άρτια μορφή θεατρικού σημαίνοντος, χαρακτηριζόμενο από όλες τις λειτουργίες και τα στοιχεία που συνθέτουν το «δικό μας» Θέατρο, αυτό των ενηλίκων. Λόγω των ιδιαιτεροτήτων όμως του κοινού, στα παιδικά έργα τηρείται μια διαφορετική νοοτροπία τόσο στις θεματικές επιλογές, όσο και στις δραματικές προσεγγίσεις. Γι αυτό και οι παραστάσεις αυτού του είδους, διαμορφώνουν έναν διαφορετικό καλλιτεχνικό κώδικα που ταυτίζεται περισσότερο με την παιδική φύση. Παρατηρούμε έντονη κινησιολογία, μιμήσεις, χορό και τραγούδι σε δόσεις περισσότερες και ισχυρότερες από ό,τι σε μία παραδείγματος χάριν, παράσταση μιούζικαλ. Με βάση τις νοητικές, ψυχολογικές και αισθητικές προσλαμβάνουσες των λιλιπούτειων θεατών, το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε μια από τις πιο εμπορικές και δημοφιλείς επιλογές ψυχαγωγίας, ξεπερνώντας πολλές φορές σε εισπράξεις ακόμα και το ενήλικο θέατρο.
Φέτος, το Φεστιβάλ Θεάτρου, φιλοξενεί ξανά μια παράσταση για παιδιά, ή, για την ακρίβεια, για εκείνους που δεν (ξ)έχασαν την ανεπιτήδευτη ευθυκρισία τους και την παιδική ανοιχτότητά τους. Το κλασσικό «Ασχημόπαπο» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έχει αφετηρία του το αριστούργημα του Δανού παραμυθά του 19ου αιώνα, και παραλλάσσει την προβληματική του, προσαρμοσμένο στο σήμερα με μια έξυπνη και πολύχρωμη διασκευή.
Πρόκειται για μία δήλωση ισότητας, μια θεατρική αίτηση για το δικαίωμα στο όνειρο που κάθε άνθρωπος σε ένα ισότιμο και αμερόληπτο σύμπαν θα έπρεπε να βιώνει, έναν ύμνο στην ομορφιά της διαφορετικότητας, μια κλεφτή ματιά στον ευνοιοκρατικό βίο που ονειρεύεται κάθε διαφορετικό παπί του κόσμου τούτου.
Ο θίασος του κ.Φώτη Σπύρου, ο οποίος έχει καθιερωθεί ως ένας εξαιρετικά δραστήριος επιχειρηματίας στον τομέα της παιδικής ψυχαγωγίας (φέτος, σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ κ.Γιώργο Μπήτρο, ανεβαίνουν ταυτόχρονα 5(!) δικές του παραγωγές ανά την Ελλάδα), μας συστήνει φέτος στο Ασχημόπαπό του, το κυκνάκι που βίωνε εξευτελιστικό bullying από τα υπόλοιπα ζώα της Αφρικής, κυρίως λόγω του χρώματός του. Και εδώ, συναντάμε και μια πανέξυπνη σκηνοθετική αυθαιρεσία, καθώς οι ρατσιστικές επιθέσεις που υφίσταται, δεν πηγάζει λόγω του μαύρου φτερώματός του… Καθένας από εμάς μπορεί να φανταστεί τις κοινωνικές και φυλετικές προκαταλήψεις που εγείρει και μόνο το άκουσμα αυτού του χρώματος (εκτός βέβαια αν μας κάνει περήφανους στο NBA). Κι όμως, ο μελλοντικός κύκνος μας είναι πάλλευκος, σαν μια άσπρη μύγα μέσα σε ένα ποτήρι μαύρο γάλα, σαν χιονονιφάδα πάνω σε κατάμαυρη πίσσα.
Εδώ οι συντελεστές του έργου, πραγματοποιούν μια ισχυρή in your face δήλωση, πως η αιτία και η αφορμή απ’όπου πηγάζει κάθε ρατσιστική, σεξιστική ή ομοφοβική έκφραση, αποτελεί καθαρά προϊόν των δικών μας προσλαμβανουσών και εμπειριών. Κοινώς, μισούμε ο,τιδήποτε μας ξενίζει, μας φοβίζει, μας κάνει να συνειδητοποιούμε την πανέμορφη πολυμορφία της ζωής και μας ξυπνά από τον μονοδιάστατο, γκρίζο ύπνο μας.
Η παραγωγή των κ.Φώτη Σπύρου και Νίκου Χρηστίδη, έχοντας στα χέρια της ένα πρώτης τάξεως εκπαιδευτικό υλικό, καταφέρνει να παρουσιάσει μια πολύχρωμη θεατρική πρόταση που κέρδισε τους μικρούς φίλους του Θεάτρου, ένα κοινό που είναι εξοικειωμένο με τον αχανή κόσμο της τεχνολογίας και που δύσκολα παρασύρεται από κάτι μη ψηφιακό. Υπενθυμίζοντας τις αρχετυπικές αξίες του αλληλοσεβασμού και της ψυχικής δύναμης, προσκάλεσαν παιδιά και μεγάλους να συνειδητοποιήσουν πως, μπορεί να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά είμαστε όλοι ίσοι.
Σκηνοθεσία: Ξανθή Ταβουλαρέα
Έπαιξαν: Ειρήνη Ευαγγελάτου, Νεκτάριος Παπαλεξίου, Κωνσταντίνος Πλώτας, Ξανθή Ταβουλαρέα
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Φέτος, το Φεστιβάλ Θεάτρου, φιλοξενεί ξανά μια παράσταση για παιδιά, ή, για την ακρίβεια, για εκείνους που δεν (ξ)έχασαν την ανεπιτήδευτη ευθυκρισία τους και την παιδική ανοιχτότητά τους. Το κλασσικό «Ασχημόπαπο» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έχει αφετηρία του το αριστούργημα του Δανού παραμυθά του 19ου αιώνα, και παραλλάσσει την προβληματική του, προσαρμοσμένο στο σήμερα με μια έξυπνη και πολύχρωμη διασκευή.
Πρόκειται για μία δήλωση ισότητας, μια θεατρική αίτηση για το δικαίωμα στο όνειρο που κάθε άνθρωπος σε ένα ισότιμο και αμερόληπτο σύμπαν θα έπρεπε να βιώνει, έναν ύμνο στην ομορφιά της διαφορετικότητας, μια κλεφτή ματιά στον ευνοιοκρατικό βίο που ονειρεύεται κάθε διαφορετικό παπί του κόσμου τούτου.
Ο θίασος του κ.Φώτη Σπύρου, ο οποίος έχει καθιερωθεί ως ένας εξαιρετικά δραστήριος επιχειρηματίας στον τομέα της παιδικής ψυχαγωγίας (φέτος, σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ κ.Γιώργο Μπήτρο, ανεβαίνουν ταυτόχρονα 5(!) δικές του παραγωγές ανά την Ελλάδα), μας συστήνει φέτος στο Ασχημόπαπό του, το κυκνάκι που βίωνε εξευτελιστικό bullying από τα υπόλοιπα ζώα της Αφρικής, κυρίως λόγω του χρώματός του. Και εδώ, συναντάμε και μια πανέξυπνη σκηνοθετική αυθαιρεσία, καθώς οι ρατσιστικές επιθέσεις που υφίσταται, δεν πηγάζει λόγω του μαύρου φτερώματός του… Καθένας από εμάς μπορεί να φανταστεί τις κοινωνικές και φυλετικές προκαταλήψεις που εγείρει και μόνο το άκουσμα αυτού του χρώματος (εκτός βέβαια αν μας κάνει περήφανους στο NBA). Κι όμως, ο μελλοντικός κύκνος μας είναι πάλλευκος, σαν μια άσπρη μύγα μέσα σε ένα ποτήρι μαύρο γάλα, σαν χιονονιφάδα πάνω σε κατάμαυρη πίσσα.
Εδώ οι συντελεστές του έργου, πραγματοποιούν μια ισχυρή in your face δήλωση, πως η αιτία και η αφορμή απ’όπου πηγάζει κάθε ρατσιστική, σεξιστική ή ομοφοβική έκφραση, αποτελεί καθαρά προϊόν των δικών μας προσλαμβανουσών και εμπειριών. Κοινώς, μισούμε ο,τιδήποτε μας ξενίζει, μας φοβίζει, μας κάνει να συνειδητοποιούμε την πανέμορφη πολυμορφία της ζωής και μας ξυπνά από τον μονοδιάστατο, γκρίζο ύπνο μας.
Η παραγωγή των κ.Φώτη Σπύρου και Νίκου Χρηστίδη, έχοντας στα χέρια της ένα πρώτης τάξεως εκπαιδευτικό υλικό, καταφέρνει να παρουσιάσει μια πολύχρωμη θεατρική πρόταση που κέρδισε τους μικρούς φίλους του Θεάτρου, ένα κοινό που είναι εξοικειωμένο με τον αχανή κόσμο της τεχνολογίας και που δύσκολα παρασύρεται από κάτι μη ψηφιακό. Υπενθυμίζοντας τις αρχετυπικές αξίες του αλληλοσεβασμού και της ψυχικής δύναμης, προσκάλεσαν παιδιά και μεγάλους να συνειδητοποιήσουν πως, μπορεί να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά είμαστε όλοι ίσοι.
Σκηνοθεσία: Ξανθή Ταβουλαρέα
Έπαιξαν: Ειρήνη Ευαγγελάτου, Νεκτάριος Παπαλεξίου, Κωνσταντίνος Πλώτας, Ξανθή Ταβουλαρέα
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«Ο ΚΗΠΟΣ». Η 3η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
Με τους Στέλιο Μάινα & Κάτια Σπερελάκη
(25.07.2021)
Με τους Στέλιο Μάινα & Κάτια Σπερελάκη
(25.07.2021)
Ή αλλιώς, η εκδίκηση της πιο αδικημένης παράστασης του περσινού φεστιβάλ. Και αυτό γιατί, οι συντελεστές του έργου, πληροφορήθηκαν την ακύρωση, ελέω Covid, του 10ου Φεστιβάλ Θεάτρου, λίγα λεπτά αφότου είχαν αποβιβαστεί στην Αίγινα.
Η εκδίκηση όμως, και ειδικά η καλλιτεχνική, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Σαν ένα φλυτζάνι τσάι Jasmine… Όπως αυτό που προσφέρει ο βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος πλέον, Barry Carson (Στέλιος Μάινας) στην κατακρεουργημένη ψυχολογικά και αποκαμωμένη από τις τύψεις Louise Meriweather (Κάτια Σπερελάκη), δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα από τα πιο καθαρτικά φινάλε που παρακολουθήσαμε τελευταία σε θεατρική παράταση.
Ζώντας μοναχικά, αυτοεξόριστος σχεδόν στο σπίτι του, αναρρώνοντας από μία εγχείρηση στο γόνατο, o Barry είναι το τυπικό δείγμα άντρα της χαμηλής Αμερικάνικης κοινωνικής τάξης. Τραχύς, φτωχής μόρφωσης, με τα πάθη του να τον κυριεύουν. Η άφιξη της Louise από την κοινωνική πρόνοια, αποτελεί και το φιτίλι που θα πυροδοτήσει ολόκληρο το έργο, καθώς η γνωριμία τους, ξεκινά με έναν επικό καβγά και θα συνεχίζει να εξελίσσεται σε μια αμφίδρομη σχέση stalking, εφηβικού φλερτ, φόβου, ανάγκης και πλατωνικού έρωτα. Οι ζωές τους μοιραία και απρόβλεπτα θα αναγκαστούν να μπουν σε μια κοινή τροχιά και πορεία, όπου τριγύρω τους θα στροβιλίζονται, πότε αργά και σταθερά, πότε ιλιγγιωδώς και μανιασμένα, η Νεοϋρκέζικη Jazz, οι αρχές της αλληλοβοήθειας, της αξιοπρέπειας και της αγάπης, η μεταμοντέρνα Αμερικάνικη ποίηση και έννοιες της Βοτανικής.
Σκηνοθετικά, το έργο μπαλαντζάρει με ακρίβεια ακροβάτη επάνω στη βασική ουσία που το συνθέτει: την αντίθεση των ιδιοσυγκρασιών, την πάλη των τάξεων (μη σπεύσετε να ξενιστείτε, δεν θα συναντήσουμε πολιτικές προεκτάσεις εδώ) τις διαμετρικά αντίθετες πορείες της ζωής και το πώς αυτές καταλήγουν έπειτα από καθοριστικές συμπτώσεις ή επιλογές να τέμνονται και να βαδίζουν παράλληλα. Το προσωπικό δράμα του κάθε ήρωα, οι εμμονές και τα πάθη του παρουσιάζονται ανάγλυφα, πεντακάθαρα, άμεσα, ενώ ο ρομαντισμός σε συνδυασμό με το διακριτικό μεσοαστικό χιούμορ, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν δυο γοητευτικούς χαρακτήρες, τους οποίους θα έπαιρνες όρκο πως κάπου, κάποια στιγμή στη ζωή σου, τους έχεις πετύχει και έχεις συναναστραφεί μαζί τους. Είτε να απαγγέλλουν ποίηση σε κάποια πολιτιστική εκδήλωση, είτε να ξυπνάτε μαζί στο ίδιο σπίτι. Η ερμηνευτική δεινότητα του κ.Μάινα και της κ.Σπερελάκη, κατορθώνουν να πλάσουν ένα σύμπαν τόσο ανθρώπινο, τόσο ζεστό και τόσο…70’s, που σε κάνουν να θέλεις να τους αγκαλιάσεις τρυφερά και να τους προσφέρεις όση στοργή και αγάπη στερήθηκαν και οι δυο στις ταλαίπωρες και σκοροφαγωμένες ζωές τους. Ειδικά ο χαρακτήρας του Barry, είναι τόσο αριστοτεχνικά φτιαγμένος και φορτωμένος συγκινησιακά, που η μεταστροφή του από κάφρος μισογύνης που τρέφεται αποκλειστικά με κρέας κονσέρβα και αλκοόλ, σε προστατευτικό και κηδεμονικό δια βίου σύντροφο, φέρνει δάκρυα στα μάτια και στην ψυχή. Ειδικά η σκηνή του Άγιου Βασίλη – stalker με την ανθοδέσμη στα αδέξια χέρια του, αξίζει από μόνη της βραβείο.
Το έργο μάς άγγιξε και μας συγκίνησε. Πολύ. Το φινάλε του, απρόσμενο (ή και για κάποιους αναμενόμενο), αλλά θυσιαστικό και πανέμορφα αλτρουιστικό. Τα γλυκόπικρα συναισθήματα που μας ακολουθούσαν μετά το πέρας αυτής της εξαιρετικής παράστασης, ενισχύθηκαν με τον θαυμασμό και την εκτίμηση που μας προς τους δυο ταλαντούχους ηθοποιούς, έπειτα από τη σύντομη κουβέντα που είχαμε μαζί. Ευπροσήγοροι, ευγενέστατοι, ταπεινοί, πλούσιοι ψυχικά. Το έργο απογειώθηκε χάρις σε αυτούς και αναμφίβολα θα συνεχίσει την ανοδική πορεία του. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, αισθανόμαστε και αρκετή υπερηφάνεια, καθώς, όπως μας αποκάλυψε ο κ.Μάινας, ο συγγραφέας της παράστασης Bruce Gooch, λατρεύει την Αίγινα, την έχει επισκεφτεί αρκετές φορές και τη θεωρεί ανώτερη από τις Κυκλάδες!
Κείμενο: Bruce Gooch
Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Σκηνικά - Κοστούμια: Λήδα Σπερελάκη / Αγγελική Αθανασιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
B΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Xρήστος Καρανικόλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επιμέλεια Κίνησης και Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Έπαιξαν: Στέλιος Μάινας, Katia Sperelaki
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Η εκδίκηση όμως, και ειδικά η καλλιτεχνική, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Σαν ένα φλυτζάνι τσάι Jasmine… Όπως αυτό που προσφέρει ο βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος πλέον, Barry Carson (Στέλιος Μάινας) στην κατακρεουργημένη ψυχολογικά και αποκαμωμένη από τις τύψεις Louise Meriweather (Κάτια Σπερελάκη), δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα από τα πιο καθαρτικά φινάλε που παρακολουθήσαμε τελευταία σε θεατρική παράταση.
Ζώντας μοναχικά, αυτοεξόριστος σχεδόν στο σπίτι του, αναρρώνοντας από μία εγχείρηση στο γόνατο, o Barry είναι το τυπικό δείγμα άντρα της χαμηλής Αμερικάνικης κοινωνικής τάξης. Τραχύς, φτωχής μόρφωσης, με τα πάθη του να τον κυριεύουν. Η άφιξη της Louise από την κοινωνική πρόνοια, αποτελεί και το φιτίλι που θα πυροδοτήσει ολόκληρο το έργο, καθώς η γνωριμία τους, ξεκινά με έναν επικό καβγά και θα συνεχίζει να εξελίσσεται σε μια αμφίδρομη σχέση stalking, εφηβικού φλερτ, φόβου, ανάγκης και πλατωνικού έρωτα. Οι ζωές τους μοιραία και απρόβλεπτα θα αναγκαστούν να μπουν σε μια κοινή τροχιά και πορεία, όπου τριγύρω τους θα στροβιλίζονται, πότε αργά και σταθερά, πότε ιλιγγιωδώς και μανιασμένα, η Νεοϋρκέζικη Jazz, οι αρχές της αλληλοβοήθειας, της αξιοπρέπειας και της αγάπης, η μεταμοντέρνα Αμερικάνικη ποίηση και έννοιες της Βοτανικής.
Σκηνοθετικά, το έργο μπαλαντζάρει με ακρίβεια ακροβάτη επάνω στη βασική ουσία που το συνθέτει: την αντίθεση των ιδιοσυγκρασιών, την πάλη των τάξεων (μη σπεύσετε να ξενιστείτε, δεν θα συναντήσουμε πολιτικές προεκτάσεις εδώ) τις διαμετρικά αντίθετες πορείες της ζωής και το πώς αυτές καταλήγουν έπειτα από καθοριστικές συμπτώσεις ή επιλογές να τέμνονται και να βαδίζουν παράλληλα. Το προσωπικό δράμα του κάθε ήρωα, οι εμμονές και τα πάθη του παρουσιάζονται ανάγλυφα, πεντακάθαρα, άμεσα, ενώ ο ρομαντισμός σε συνδυασμό με το διακριτικό μεσοαστικό χιούμορ, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν δυο γοητευτικούς χαρακτήρες, τους οποίους θα έπαιρνες όρκο πως κάπου, κάποια στιγμή στη ζωή σου, τους έχεις πετύχει και έχεις συναναστραφεί μαζί τους. Είτε να απαγγέλλουν ποίηση σε κάποια πολιτιστική εκδήλωση, είτε να ξυπνάτε μαζί στο ίδιο σπίτι. Η ερμηνευτική δεινότητα του κ.Μάινα και της κ.Σπερελάκη, κατορθώνουν να πλάσουν ένα σύμπαν τόσο ανθρώπινο, τόσο ζεστό και τόσο…70’s, που σε κάνουν να θέλεις να τους αγκαλιάσεις τρυφερά και να τους προσφέρεις όση στοργή και αγάπη στερήθηκαν και οι δυο στις ταλαίπωρες και σκοροφαγωμένες ζωές τους. Ειδικά ο χαρακτήρας του Barry, είναι τόσο αριστοτεχνικά φτιαγμένος και φορτωμένος συγκινησιακά, που η μεταστροφή του από κάφρος μισογύνης που τρέφεται αποκλειστικά με κρέας κονσέρβα και αλκοόλ, σε προστατευτικό και κηδεμονικό δια βίου σύντροφο, φέρνει δάκρυα στα μάτια και στην ψυχή. Ειδικά η σκηνή του Άγιου Βασίλη – stalker με την ανθοδέσμη στα αδέξια χέρια του, αξίζει από μόνη της βραβείο.
Το έργο μάς άγγιξε και μας συγκίνησε. Πολύ. Το φινάλε του, απρόσμενο (ή και για κάποιους αναμενόμενο), αλλά θυσιαστικό και πανέμορφα αλτρουιστικό. Τα γλυκόπικρα συναισθήματα που μας ακολουθούσαν μετά το πέρας αυτής της εξαιρετικής παράστασης, ενισχύθηκαν με τον θαυμασμό και την εκτίμηση που μας προς τους δυο ταλαντούχους ηθοποιούς, έπειτα από τη σύντομη κουβέντα που είχαμε μαζί. Ευπροσήγοροι, ευγενέστατοι, ταπεινοί, πλούσιοι ψυχικά. Το έργο απογειώθηκε χάρις σε αυτούς και αναμφίβολα θα συνεχίσει την ανοδική πορεία του. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, αισθανόμαστε και αρκετή υπερηφάνεια, καθώς, όπως μας αποκάλυψε ο κ.Μάινας, ο συγγραφέας της παράστασης Bruce Gooch, λατρεύει την Αίγινα, την έχει επισκεφτεί αρκετές φορές και τη θεωρεί ανώτερη από τις Κυκλάδες!
Κείμενο: Bruce Gooch
Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Σκηνικά - Κοστούμια: Λήδα Σπερελάκη / Αγγελική Αθανασιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
B΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Xρήστος Καρανικόλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επιμέλεια Κίνησης και Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Έπαιξαν: Στέλιος Μάινας, Katia Sperelaki
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ - ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΗΓΕΤΗ»
Η 2η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου / Στην Αίγινα η πανελλήνια πρεμιέρα του έργου
(24.07.2021)
Η 2η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου / Στην Αίγινα η πανελλήνια πρεμιέρα του έργου
(24.07.2021)
Υπερπήδησε τα αναχώματα της γλώσσας για να πέσει στον λάκκο της προκατάληψης. Κέρδισε τη Γηραιά Αλβιώνα και έχασε την Ύδρα. Πήρε με το μέρος του τη Μόσχα και τον μίσησε η Μάνη.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο δικός μας «Μπαρμπα-Γιάννης» είναι αναμφίβολα η πιο εμβληματική μορφή του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του. Εργατικός, ακούραστος, εκσυγχρονιστής, οραματιστής, πρωτοπόρος, ταπεινός, ανάργυρος, άφησε ανεξίτηλη και πολύτιμη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Τον έχουν τιμήσει με ανδριάντες και προτομές, πλατείες και δρόμοι σε πολλές χώρες φέρουν το όνομά του, η Γαλλία οφείλει την ύπαρξή της ως κράτος σε εκείνον, ενώ η Ελβετία τον έχει ανακηρύξει εθνικό ήρωα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν αδιαμφισβήτητα ο αναμορφωτής του ελληνικού έθνους, με τις πολιτικές του ικανότητες να θεωρούνται ακόμα και σήμερα μοναδικές.
Στην επιβλητική σκιά του ευγενέστερου Έλληνα, υπό το άγρυπνο, πατρικά αυστηρό βλέμμα του πασίγνωστου πορτραίτου του, διαδραματίζεται και το έργο «Ιωάννης Καποδίστριας - Στα βήματα ενός μεγάλου ηγέτη», σε σκηνοθεσία και καλλιτεχνική επιμέλεια Αστέρη Πελτέκη και παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, το οποίο έκανε την πανελλήνια πρώτη του στο 11ο Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κίνηση καθαρά συμβολική και με βαθιά μηνύματα, καθώς η εξαίσια αυτή παράσταση, τιμώντας το νησί μας και την Ιστορία του, προσέθεσε άλλη μια σφραγίδα αναγνώρισης στην πιστοποίηση της Αίγινας, ως Πρώτης Πρωτεύουσας.
Από αυτό το νησί του Αργοσαρωνικού ξεκίνησαν όλα και εδώ είχαμε την χαρά να απολαύσουμε ένα έργο πλούσιο ιστορικά, καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά. Με πολλά έξυπνα σκηνικά τεχνάσματα, με συχνές εναλλαγές κοστουμιών και ρόλων μεταξύ των ηθοποιών, με σεβασμό στην Ιστορία και τα πρόσωπά της, με αρκετές άγνωστες στο ευρύ κοινό πτυχές της προσωπικότητας του Κυβερνήτη και των ανθρώπων που πέρασαν από τον, σχετικά σύντομο αλλά τιτάνιο βίο του… Σαν μια διαχρονική παραβολή, σαν μια ματωμένη σελίδα στο Βιβλίο του Έθνους διαρκώς επαναδιατυπωμένη, ξεδιπλώνονται τα αλυσιδωτά γεγονότα που ξεκίνησαν από τη γέννηση του και οδήγησαν στη δολοφονία του Πρώτου Κυβερνήτη. Μια σφιχτοδεμένη ανασκόπηση μιάμισης ώρας, όπου εξελίσσεται η τραγική αλλά σπουδαία αφήγηση, του πώς ο Ιωάννης της Κέρκυρας έγινε ο Καποδίστριας της Οικουμένης.
Η θεατρική ομάδα, πέτυχε να αποφύγει την παγίδα ενός διδακτικού κειμένου, ή ακόμα χειρότερα μιας δραματοποιημένης πανεπιστημιακής διάλεξης, φύσηξε από την προσωπογραφία του Καποδίστρια τη σκόνη του χρόνου, σκάρωσε ευφυή σκηνοθετικά και σκηνογραφικά στοιχεία, μπόλιασε το κείμενο με διακριτικό, όπου η βαριά ατμόσφαιρα το απαιτούσε, χιούμορ, προσέθεσε ζωντανή μουσική για να τονίσει ακόμα περισσότερο τη δραματικότητα του περιεχομένου και έχτισε με μαεστρία μια μοντέρνα, ιστορική και ηθογραφική παράσταση.
Καθώς το έργο όδευε προς το τέλος του και το ρολόι μετρούσε αντίστροφα τα εναπομείναντα λεπτά ζωής του Κυβερνήτη, ενώ ο μουσικός κ.Κυριάκος Πέτρου ερμήνευε με το βιολί του τον Εθνικό Ύμνο με σύσσωμο το κοινό να στέκεται όρθιο και συγκινημένο, στο νου μας ερχόταν συχνά ο στίχος του εθνικού μας ποιητή. Εκείνος που περιγράφει ανάγλυφα τις αιτίες της δολοφονίας του κυρ-Γιάννη αλλά και των δεινών που μας μαστίζουν έως και σήμερα:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,
καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ".
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά"».
-
Γενικός Συντονισμός: Γεώργιος Διδασκάλου (Γενικός Γραμματέας ΥΠΠΟΑ)
Συγγραφή κειμένων έκθεσης, θεατρικού έργου και επιλογή εποπτικού υλικού: Πολυξένη Αδάμ-Βελένη (αρχαιολόγος - θεατρολόγος, Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς) & Αστέρης Πελτέκης (σκηνοθέτης - ηθοποιός – θεατρολόγος)
Γραφιστική επιμέλεια έκθεσης: Studio Hervik
Κατασκευές: DesignErgon
Σκηνοθεσία - Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Αστέρης Πελτέκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Πετανίδου
Φωτισμοί: Ευήνα Βασιλακόπουλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Τέλης Καρανάνος
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Βούκανος
Φωτογραφία: Νεκτάριος Σουγλέρης
Παίζουν: Θάνος Κοντογιώργης, Κωνσταντίνα Λάλλου, Σταυρούλα Καμνή (πιάνο), Κυριάκος Πέτρου (βιολί)
(Την παράσταση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων, και ο πρόεδρος της Επιτροπής "Αίγινα 2021" κ.Μανόλης Κοττάκης και ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, κ.Σπύρος Μπιμπίλας)
-
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο δικός μας «Μπαρμπα-Γιάννης» είναι αναμφίβολα η πιο εμβληματική μορφή του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του. Εργατικός, ακούραστος, εκσυγχρονιστής, οραματιστής, πρωτοπόρος, ταπεινός, ανάργυρος, άφησε ανεξίτηλη και πολύτιμη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Τον έχουν τιμήσει με ανδριάντες και προτομές, πλατείες και δρόμοι σε πολλές χώρες φέρουν το όνομά του, η Γαλλία οφείλει την ύπαρξή της ως κράτος σε εκείνον, ενώ η Ελβετία τον έχει ανακηρύξει εθνικό ήρωα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν αδιαμφισβήτητα ο αναμορφωτής του ελληνικού έθνους, με τις πολιτικές του ικανότητες να θεωρούνται ακόμα και σήμερα μοναδικές.
Στην επιβλητική σκιά του ευγενέστερου Έλληνα, υπό το άγρυπνο, πατρικά αυστηρό βλέμμα του πασίγνωστου πορτραίτου του, διαδραματίζεται και το έργο «Ιωάννης Καποδίστριας - Στα βήματα ενός μεγάλου ηγέτη», σε σκηνοθεσία και καλλιτεχνική επιμέλεια Αστέρη Πελτέκη και παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, το οποίο έκανε την πανελλήνια πρώτη του στο 11ο Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κίνηση καθαρά συμβολική και με βαθιά μηνύματα, καθώς η εξαίσια αυτή παράσταση, τιμώντας το νησί μας και την Ιστορία του, προσέθεσε άλλη μια σφραγίδα αναγνώρισης στην πιστοποίηση της Αίγινας, ως Πρώτης Πρωτεύουσας.
Από αυτό το νησί του Αργοσαρωνικού ξεκίνησαν όλα και εδώ είχαμε την χαρά να απολαύσουμε ένα έργο πλούσιο ιστορικά, καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά. Με πολλά έξυπνα σκηνικά τεχνάσματα, με συχνές εναλλαγές κοστουμιών και ρόλων μεταξύ των ηθοποιών, με σεβασμό στην Ιστορία και τα πρόσωπά της, με αρκετές άγνωστες στο ευρύ κοινό πτυχές της προσωπικότητας του Κυβερνήτη και των ανθρώπων που πέρασαν από τον, σχετικά σύντομο αλλά τιτάνιο βίο του… Σαν μια διαχρονική παραβολή, σαν μια ματωμένη σελίδα στο Βιβλίο του Έθνους διαρκώς επαναδιατυπωμένη, ξεδιπλώνονται τα αλυσιδωτά γεγονότα που ξεκίνησαν από τη γέννηση του και οδήγησαν στη δολοφονία του Πρώτου Κυβερνήτη. Μια σφιχτοδεμένη ανασκόπηση μιάμισης ώρας, όπου εξελίσσεται η τραγική αλλά σπουδαία αφήγηση, του πώς ο Ιωάννης της Κέρκυρας έγινε ο Καποδίστριας της Οικουμένης.
Η θεατρική ομάδα, πέτυχε να αποφύγει την παγίδα ενός διδακτικού κειμένου, ή ακόμα χειρότερα μιας δραματοποιημένης πανεπιστημιακής διάλεξης, φύσηξε από την προσωπογραφία του Καποδίστρια τη σκόνη του χρόνου, σκάρωσε ευφυή σκηνοθετικά και σκηνογραφικά στοιχεία, μπόλιασε το κείμενο με διακριτικό, όπου η βαριά ατμόσφαιρα το απαιτούσε, χιούμορ, προσέθεσε ζωντανή μουσική για να τονίσει ακόμα περισσότερο τη δραματικότητα του περιεχομένου και έχτισε με μαεστρία μια μοντέρνα, ιστορική και ηθογραφική παράσταση.
Καθώς το έργο όδευε προς το τέλος του και το ρολόι μετρούσε αντίστροφα τα εναπομείναντα λεπτά ζωής του Κυβερνήτη, ενώ ο μουσικός κ.Κυριάκος Πέτρου ερμήνευε με το βιολί του τον Εθνικό Ύμνο με σύσσωμο το κοινό να στέκεται όρθιο και συγκινημένο, στο νου μας ερχόταν συχνά ο στίχος του εθνικού μας ποιητή. Εκείνος που περιγράφει ανάγλυφα τις αιτίες της δολοφονίας του κυρ-Γιάννη αλλά και των δεινών που μας μαστίζουν έως και σήμερα:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή,
καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ".
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά"».
-
Γενικός Συντονισμός: Γεώργιος Διδασκάλου (Γενικός Γραμματέας ΥΠΠΟΑ)
Συγγραφή κειμένων έκθεσης, θεατρικού έργου και επιλογή εποπτικού υλικού: Πολυξένη Αδάμ-Βελένη (αρχαιολόγος - θεατρολόγος, Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς) & Αστέρης Πελτέκης (σκηνοθέτης - ηθοποιός – θεατρολόγος)
Γραφιστική επιμέλεια έκθεσης: Studio Hervik
Κατασκευές: DesignErgon
Σκηνοθεσία - Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Αστέρης Πελτέκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Πετανίδου
Φωτισμοί: Ευήνα Βασιλακόπουλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Τέλης Καρανάνος
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Βούκανος
Φωτογραφία: Νεκτάριος Σουγλέρης
Παίζουν: Θάνος Κοντογιώργης, Κωνσταντίνα Λάλλου, Σταυρούλα Καμνή (πιάνο), Κυριάκος Πέτρου (βιολί)
(Την παράσταση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων, και ο πρόεδρος της Επιτροπής "Αίγινα 2021" κ.Μανόλης Κοττάκης και ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, κ.Σπύρος Μπιμπίλας)
-
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
«Ο ΘΗΣΕΑΣ & Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ»
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ»
(31.08.2020)
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ»
(31.08.2020)
«Με Λογισμό και μ’ Όνειρο»…
Με αυτά τα υλικά είναι κατασκευασμένη η πρώτη ύλη της θεατρικής ομάδας «Παιδικά Όνειρα». Όπως και το όνομά της φανερώνει, πρόκειται για τη βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων και πολλών άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών κατά τη διάρκεια, όχι του βιολογικού ύπνου αλλά της «έξ-υπνης» (της εκτός ύπνου δηλαδή) συνειδητότητας. Πρόκειται όμως και για Όνειρα που προέρχονται από Παιδιά αλλά και που φέρουν και τα χαρακτηριστικά αυτά της Παιδικότητας: αγνότητα, ανιδιοτέλεια, λαχτάρα και αφοσίωση.
Με έναν από τους σημαντικότερους και διασημότερους μύθους της ελληνικής μυθολογίας καταπιάνεται αυτή τη φορά η ομάδα. «Ο Θησέας και Μινώταυρος» ξετυλίγει εν είδη Αριαδνικού μίτου, την λαμπρή ιστορία του διαδόχου του θρόνου των Αθηνών, του Θησέα, ο οποίος αφού πληροφορείται την αρχοντική καταγωγή του, ξεκινάει από την Τροιζήνα ένα πολύπαθο αλλά ένδοξο ταξίδι προς την Αθήνα για να συναντήσει τον πατέρα του. Έχοντας ως πρότυπο τον ημίθεο Ηρακλή και τους άθλους του, θα φτάσει ως την Κρήτη για να φονεύσει τον Αστερίωνα, τον μετέπειτα αποκαλούμενο Μινώταυρο, ο οποίος δεν έχει αφήσει ζωντανό κοπέλι για κοπέλι στο νησί, και να πετύχει έτσι τον σπουδαιότερο άθλο του.
Το πάντοτε φιλόξενο και πανέμορφο κτήμα Κολλάτου, φανέρωσε ξανά την προοδευτική του ταυτότητα, δίνοντας βήμα σε μια παράσταση που πραγματικά καταχειροκροτήθηκε και εκτιμήθηκε από όλους όσους την παρακολούθησαν. Με κρητική μουσική και με μια αριστοφανική ματιά, με live κιθάρα αλλά και λύρα και μαντινάδες ως μουσικό χαλί, στο έργο περνούν πότε ως τραγικές φιγούρες αρχαίου δράματος και πότε ως χαρακτήρες ενός γκροτέσκο τσίρκου, όλοι χαρακτήρες του έργου, ωθώντας έτσι αυτήν την τόσο δροσερή και καλοκουρδισμένη παράσταση στο, κλιμακούμενης έντασης αλλά και περιέχον και το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα, καθαγιαστικό φινάλε. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα, το (ομολογουμένως πολύ έξυπνο εύρημα) του Προκρούστη ο οποίος παρουσιάζεται ως γυρολόγος – θαυματοποιός ενός περιπλανώμενου θιάσου, απόδειξη του πόσο πετυχημένα ζωγραφίζονται οι χαρακτήρες στο έργο.
Όταν ο Θησέας μπήκε στον Λαβύρινθο για να συναντήσει το τέρας, τον οδηγούσε το νήμα της Αγάπης, ο μίτος της Αριάδνης. Αυτή η εικόνα είναι ο μεγάλος συμβολισμός της παράστασης αλλά και της φύσης αυτής της παιδικής μεν, αλλά πολλά υποσχόμενης ομάδας. Γιατί αυτό είναι που οδηγεί τον κάθε Θησέα – νεαρό ηθοποιό μέσα στον Λαβύρινθο όπου καιροφυλακτεί η μέθεξη και η μαγεία του Θεάτρου.
Ναι, ο νεαρός Αντώνης Γκλαβάς και όλη η υπόλοιπη ομάδα, ύφαναν στον μεγάλο αργαλειό της ειλικρίνειας και του αγνού πάθους, το κιλίμι μιας πνευματικής ωριμότητας, μέσω του Θεάτρου. Με τον οίστρο της παιδικής ορμητικότητας, και την έμφυτη καλαισθησία μερικών
παιδιών που ξέρουν πότε να δραπετεύουν από τη μόδα, την ευτέλεια και
να λυτρώνονται στην Σκηνική Τελετή, στον Οίνο του Σανιδιού.
Συντελεστές:
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Αντώνης Γκλαβάς
Σκηνικά: Θεατρική Ομάδα "Παιδικά Όνειρα"
Κιθάρα: Μαρία Χαλδαίου
Κοστούμια: Ρένα Παπαδοπούλου
Φωτισμοί: Nikos Kostakos (Sound & Vision)
Έπαιξαν τα παιδιά:
Αναστασία Αθανασιάδη
Σταματίνα Ασημαντώνη
Νάνσυ Γιαννίτση
Αντώνης Γκλαβάς
Πασχαλίνα Ζαχαράκου
Στον ρόλο του Μινώταυρου, ο Αντώνης Χναράκης.
Με αυτά τα υλικά είναι κατασκευασμένη η πρώτη ύλη της θεατρικής ομάδας «Παιδικά Όνειρα». Όπως και το όνομά της φανερώνει, πρόκειται για τη βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων και πολλών άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών κατά τη διάρκεια, όχι του βιολογικού ύπνου αλλά της «έξ-υπνης» (της εκτός ύπνου δηλαδή) συνειδητότητας. Πρόκειται όμως και για Όνειρα που προέρχονται από Παιδιά αλλά και που φέρουν και τα χαρακτηριστικά αυτά της Παιδικότητας: αγνότητα, ανιδιοτέλεια, λαχτάρα και αφοσίωση.
Με έναν από τους σημαντικότερους και διασημότερους μύθους της ελληνικής μυθολογίας καταπιάνεται αυτή τη φορά η ομάδα. «Ο Θησέας και Μινώταυρος» ξετυλίγει εν είδη Αριαδνικού μίτου, την λαμπρή ιστορία του διαδόχου του θρόνου των Αθηνών, του Θησέα, ο οποίος αφού πληροφορείται την αρχοντική καταγωγή του, ξεκινάει από την Τροιζήνα ένα πολύπαθο αλλά ένδοξο ταξίδι προς την Αθήνα για να συναντήσει τον πατέρα του. Έχοντας ως πρότυπο τον ημίθεο Ηρακλή και τους άθλους του, θα φτάσει ως την Κρήτη για να φονεύσει τον Αστερίωνα, τον μετέπειτα αποκαλούμενο Μινώταυρο, ο οποίος δεν έχει αφήσει ζωντανό κοπέλι για κοπέλι στο νησί, και να πετύχει έτσι τον σπουδαιότερο άθλο του.
Το πάντοτε φιλόξενο και πανέμορφο κτήμα Κολλάτου, φανέρωσε ξανά την προοδευτική του ταυτότητα, δίνοντας βήμα σε μια παράσταση που πραγματικά καταχειροκροτήθηκε και εκτιμήθηκε από όλους όσους την παρακολούθησαν. Με κρητική μουσική και με μια αριστοφανική ματιά, με live κιθάρα αλλά και λύρα και μαντινάδες ως μουσικό χαλί, στο έργο περνούν πότε ως τραγικές φιγούρες αρχαίου δράματος και πότε ως χαρακτήρες ενός γκροτέσκο τσίρκου, όλοι χαρακτήρες του έργου, ωθώντας έτσι αυτήν την τόσο δροσερή και καλοκουρδισμένη παράσταση στο, κλιμακούμενης έντασης αλλά και περιέχον και το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα, καθαγιαστικό φινάλε. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα, το (ομολογουμένως πολύ έξυπνο εύρημα) του Προκρούστη ο οποίος παρουσιάζεται ως γυρολόγος – θαυματοποιός ενός περιπλανώμενου θιάσου, απόδειξη του πόσο πετυχημένα ζωγραφίζονται οι χαρακτήρες στο έργο.
Όταν ο Θησέας μπήκε στον Λαβύρινθο για να συναντήσει το τέρας, τον οδηγούσε το νήμα της Αγάπης, ο μίτος της Αριάδνης. Αυτή η εικόνα είναι ο μεγάλος συμβολισμός της παράστασης αλλά και της φύσης αυτής της παιδικής μεν, αλλά πολλά υποσχόμενης ομάδας. Γιατί αυτό είναι που οδηγεί τον κάθε Θησέα – νεαρό ηθοποιό μέσα στον Λαβύρινθο όπου καιροφυλακτεί η μέθεξη και η μαγεία του Θεάτρου.
Ναι, ο νεαρός Αντώνης Γκλαβάς και όλη η υπόλοιπη ομάδα, ύφαναν στον μεγάλο αργαλειό της ειλικρίνειας και του αγνού πάθους, το κιλίμι μιας πνευματικής ωριμότητας, μέσω του Θεάτρου. Με τον οίστρο της παιδικής ορμητικότητας, και την έμφυτη καλαισθησία μερικών
παιδιών που ξέρουν πότε να δραπετεύουν από τη μόδα, την ευτέλεια και
να λυτρώνονται στην Σκηνική Τελετή, στον Οίνο του Σανιδιού.
Συντελεστές:
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Αντώνης Γκλαβάς
Σκηνικά: Θεατρική Ομάδα "Παιδικά Όνειρα"
Κιθάρα: Μαρία Χαλδαίου
Κοστούμια: Ρένα Παπαδοπούλου
Φωτισμοί: Nikos Kostakos (Sound & Vision)
Έπαιξαν τα παιδιά:
Αναστασία Αθανασιάδη
Σταματίνα Ασημαντώνη
Νάνσυ Γιαννίτση
Αντώνης Γκλαβάς
Πασχαλίνα Ζαχαράκου
Στον ρόλο του Μινώταυρου, ο Αντώνης Χναράκης.
“ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ / ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΗΣΕΑ ΣΤΟΝ ΣΟΛΩΝΑ”
ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
(28.08.2020)
ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
(28.08.2020)
«Aρετά, πολύμοχθε γενεί βροτείω,
θήραμα κάλλιστον βίω…»
Σε αυτήν την σύντομη αλλά σπουδαίου νοήματος πρόταση, ο μέγιστος Αριστοτέλης συμπυκνώνει και όλο το νόημα της τόσο ξεχωριστής και αναμφίβολα καινοτόμου παράστασης που παρακολουθήσαμε κάτω από την επιβλητική σκιά του Ναού της Αφαίας. Πράγματι, η Αρετή για την οποία μοχθούν όλα τα γένη των Ανθρώπων, αποτελεί το πλέον ανώτερο πνευματικό θήραμα. Και σε αυτό το ηθικό κυνήγι, μας προσκάλεσαν να συμμετέχουμε οι πέντε εξαιρετικοί ηθοποιοί στην παράσταση αυτή του Εθνικού Θεάτρου.
Η Τέχνη και ειδικά το Θέατρο όφειλε να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα. Το πράττει ήδη αιώνες τώρα αλλάζοντας μορφές, εξελισσόμενο και παλλόμενο, διατηρώντας πάντα τις πρώτες ύλες που πλάθουν τον «πλατύ, ψυχικά πλούσιο και ακέραιο πολιτισμό». Φέτος, το Εθνικό Θέατρο / National Theatre of Greece τόλμησε κάτι ρηξικέλευθο και ταυτόχρονα απόλυτα επιτυχημένο: ανθολόγησε κείμενα της αρχαίας ιστοριογραφίας από τους πλέον βαρυσήμαντους δημιουργούς όπως τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον (πατέρα κάθε κλάδου της ανθρώπινης επιστήμης) Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο μεταξύ άλλων και τα ανασυνέθεσε με θεατρική, σπονδυλωτή πλοκή για να χαράξει την δημοκρατική ενηλικίωση του Αθηναϊκού πολιτεύματος μεταξύ 8ου και 6ου αιώνα. Αριστοτεχνικά συντεθειμένα, τα πέντε αυτά αυτοτελή ιστοριογραφήματα διασκευάστηκαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να χωρούν άνετα σε ένα ενιαίο, αφηγηματικό και αρκούντως απολαυστικό θεατρικό σύμπαν.
Το Κυλώνειο Άγος, οι Δρακόντειοι νόμοι, η νομοθεσία του Σόλωνα και άλλα ιστορικά σπαράγματα, έρχονται να καλουπωθούν ιδανικά σε 45 απολαυστικά λεπτά θεατρικής ερμηνείας σε διασκευή και μετάφραση του Δημήτρη Λιγνάδη. Άλλωστε η διλογία του των Μαθημάτων Πολέμου και οι δραματουργικές προσεγγίσεις του στον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, έχουν στεφτεί με καλλιτεχνική επιτυχία αλλά έχουν τύχει και θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς. Η σκηνοθετική δε προσέγγιση του άπιαστου Βασίλη Παπαβασιλείου, αποτελεί και τον πολιορκητικό κριό (είπαμε, για Αρχαία Ελλάδα μιλάμε…) του όλου εγχειρήματος. Η φοβερά εμπνευσμένη φιγούρα του τσολιά που συμπυκνώνει μέσα του όλη την Ελληνική ιστορία, από τους φουστανελάδες και τον Καραγκιόζη, μέχρι τα τσάμικα της Επταετίας και το ακορντεόν της φτωχοποιημένης νεότερης Ελλάδας, είναι και ο χαρακτήρας που με την ανάλαφρη λαϊκότητά του, σπάει το αυστηρό, ηθελημένα πολλές φορές φορές δασκαλίστικο ύφος αυτής της εκ περιτροπής διάλεξης. Οι δύο δεσποσύνες που δείχνουν να βολτάρουν στον Εθνικό Κήπο, ο κονφερασιέ με την ντουντούκα που μοιάζει να βγήκε από οντισιόν για το Black Rider και ο κλώνος του…Εθνάρχη που αποχωρεί αργά και σαδιστικά για να χαθεί στα ερείπια, όλοι αυτοί οι πανέξυπνοι ηθοποιοί κάτω από τα γιγάντια μάρμαρα της ιστορίας, συνθέτουν μια θεατρική δράση που όμοιά της δύσκολο να ξαναδούμε.
Χωρίς να καταλήξει να γίνει μια άγονη, πανεπιστημιακή παράδοση, αυτός ο πανέξυπνος πολιτικοθεατρικός στοχασμός, αποτελεί ίσως ένα νέο είδος θεάτρου. Αυτό που θα ανοίξει τις για πολλούς ξεχασμένες ή και άγνωστες πύλες των αρχαιολογικών χώρων, θα δώσει την Τέχνη ξανά πίσω στη διψασμένη για πολιτισμό πλειοψηφία και θα μας επιστρέψει το αισιόδοξο χαμόγελο που μόνο η ψυχική και ηθικά εξαγνιστική δύναμη του Θεάτρου μπορεί να παράξει.
Και όλα αυτά κάτω από τούτα δω τα μάρμαρα, που δεν πιάνουν ποτέ «κακιά σκουριά».
Συντελεστές:
Μετάφραση / Διασκευή: Γιάννης Λιγνάδης
Ιστορική Τεκμηρίωση / Επιμέλεια: Ανδρονίκη Μακρή
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου
Κοστούμια / Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Φιλόσογλου
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Ερμηνεύουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάνος Βαβαδάκης, Κώστας Κοράκης, Άγγελος Μπούρας, Κατερίνα Πατσιάνη
Στα πλαίσια της δράσης του Υπουργείου Πολιτισμού «’Ολη η Ελλάδα, ένας Πολιτισμός»
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
θήραμα κάλλιστον βίω…»
Σε αυτήν την σύντομη αλλά σπουδαίου νοήματος πρόταση, ο μέγιστος Αριστοτέλης συμπυκνώνει και όλο το νόημα της τόσο ξεχωριστής και αναμφίβολα καινοτόμου παράστασης που παρακολουθήσαμε κάτω από την επιβλητική σκιά του Ναού της Αφαίας. Πράγματι, η Αρετή για την οποία μοχθούν όλα τα γένη των Ανθρώπων, αποτελεί το πλέον ανώτερο πνευματικό θήραμα. Και σε αυτό το ηθικό κυνήγι, μας προσκάλεσαν να συμμετέχουμε οι πέντε εξαιρετικοί ηθοποιοί στην παράσταση αυτή του Εθνικού Θεάτρου.
Η Τέχνη και ειδικά το Θέατρο όφειλε να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα. Το πράττει ήδη αιώνες τώρα αλλάζοντας μορφές, εξελισσόμενο και παλλόμενο, διατηρώντας πάντα τις πρώτες ύλες που πλάθουν τον «πλατύ, ψυχικά πλούσιο και ακέραιο πολιτισμό». Φέτος, το Εθνικό Θέατρο / National Theatre of Greece τόλμησε κάτι ρηξικέλευθο και ταυτόχρονα απόλυτα επιτυχημένο: ανθολόγησε κείμενα της αρχαίας ιστοριογραφίας από τους πλέον βαρυσήμαντους δημιουργούς όπως τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον (πατέρα κάθε κλάδου της ανθρώπινης επιστήμης) Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο μεταξύ άλλων και τα ανασυνέθεσε με θεατρική, σπονδυλωτή πλοκή για να χαράξει την δημοκρατική ενηλικίωση του Αθηναϊκού πολιτεύματος μεταξύ 8ου και 6ου αιώνα. Αριστοτεχνικά συντεθειμένα, τα πέντε αυτά αυτοτελή ιστοριογραφήματα διασκευάστηκαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να χωρούν άνετα σε ένα ενιαίο, αφηγηματικό και αρκούντως απολαυστικό θεατρικό σύμπαν.
Το Κυλώνειο Άγος, οι Δρακόντειοι νόμοι, η νομοθεσία του Σόλωνα και άλλα ιστορικά σπαράγματα, έρχονται να καλουπωθούν ιδανικά σε 45 απολαυστικά λεπτά θεατρικής ερμηνείας σε διασκευή και μετάφραση του Δημήτρη Λιγνάδη. Άλλωστε η διλογία του των Μαθημάτων Πολέμου και οι δραματουργικές προσεγγίσεις του στον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, έχουν στεφτεί με καλλιτεχνική επιτυχία αλλά έχουν τύχει και θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς. Η σκηνοθετική δε προσέγγιση του άπιαστου Βασίλη Παπαβασιλείου, αποτελεί και τον πολιορκητικό κριό (είπαμε, για Αρχαία Ελλάδα μιλάμε…) του όλου εγχειρήματος. Η φοβερά εμπνευσμένη φιγούρα του τσολιά που συμπυκνώνει μέσα του όλη την Ελληνική ιστορία, από τους φουστανελάδες και τον Καραγκιόζη, μέχρι τα τσάμικα της Επταετίας και το ακορντεόν της φτωχοποιημένης νεότερης Ελλάδας, είναι και ο χαρακτήρας που με την ανάλαφρη λαϊκότητά του, σπάει το αυστηρό, ηθελημένα πολλές φορές φορές δασκαλίστικο ύφος αυτής της εκ περιτροπής διάλεξης. Οι δύο δεσποσύνες που δείχνουν να βολτάρουν στον Εθνικό Κήπο, ο κονφερασιέ με την ντουντούκα που μοιάζει να βγήκε από οντισιόν για το Black Rider και ο κλώνος του…Εθνάρχη που αποχωρεί αργά και σαδιστικά για να χαθεί στα ερείπια, όλοι αυτοί οι πανέξυπνοι ηθοποιοί κάτω από τα γιγάντια μάρμαρα της ιστορίας, συνθέτουν μια θεατρική δράση που όμοιά της δύσκολο να ξαναδούμε.
Χωρίς να καταλήξει να γίνει μια άγονη, πανεπιστημιακή παράδοση, αυτός ο πανέξυπνος πολιτικοθεατρικός στοχασμός, αποτελεί ίσως ένα νέο είδος θεάτρου. Αυτό που θα ανοίξει τις για πολλούς ξεχασμένες ή και άγνωστες πύλες των αρχαιολογικών χώρων, θα δώσει την Τέχνη ξανά πίσω στη διψασμένη για πολιτισμό πλειοψηφία και θα μας επιστρέψει το αισιόδοξο χαμόγελο που μόνο η ψυχική και ηθικά εξαγνιστική δύναμη του Θεάτρου μπορεί να παράξει.
Και όλα αυτά κάτω από τούτα δω τα μάρμαρα, που δεν πιάνουν ποτέ «κακιά σκουριά».
Συντελεστές:
Μετάφραση / Διασκευή: Γιάννης Λιγνάδης
Ιστορική Τεκμηρίωση / Επιμέλεια: Ανδρονίκη Μακρή
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου
Κοστούμια / Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Φιλόσογλου
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Ερμηνεύουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάνος Βαβαδάκης, Κώστας Κοράκης, Άγγελος Μπούρας, Κατερίνα Πατσιάνη
Στα πλαίσια της δράσης του Υπουργείου Πολιτισμού «’Ολη η Ελλάδα, ένας Πολιτισμός»
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη / Ανέστης Κορνέζος
Κείμενο: Ανέστης Κορνέζος
"ΓΥΝΗ ΠΛΕΟΥΣΑ" ΑΠΟ ΤΗΝ Α.Μ.Κ.Ε. "ΑΓΓΕΛΟΠΕΤΡΙΑ"
(05.08.2020)
Τεράστιος συγγραφέας, γέννημα - θρέμμα της φτωχολογιάς, πένητας και ο ίδιος, έγραφε ασταμάτητα από ανάγκη για τον επιούσιο, φορώντας ένα πουκάμισο τριμμένο, και ζώντας σε μια κάμαρη με μια κλίνη μόνο. Αλλά αυτά που μας άφησε πολύτιμη κληρονομιά, είναι καθρέφτισμα της διαχρονικής κοινωνικής πραγματικότητας, τα «πάθια κ΄οι καϋμοί του κόσμου» που μένουν ίδια κι απαράλλαχτα γιατί είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του που δεν αλλάζουν τελικά.
Σαν ένας γυναικείος τραγικός χορός με κορυφαία την Καραβοκυρού, ήταν η μαγευτική «Γυνή» της Αγγελοπετριάς. Ίσως η λιγότερο γνωστή από τις άλλες γυναικείες μορφές του μπαρμπ’ Αλέξανδρου, όπως η «Σταχτομαζώχτρα» Αχτίτσα, ή η «Φόνισσα» Φραγκογιαννού, τίμησε και αξίωσε πλήρως την ιδιότητά της ως «Πλέουσα» καθώς έπλεε κυριολεκτικά επάνω σε τρεις μελίρρυτες και γαλήνιες ερμηνείες: αυτές της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, της κ.Μαρία Ρεβελάκη και της κ. Λένιας Ξενάκη.
Η Καραβοκυρού γλυκαίνει την πικρή γεύση της μοναχικής και καρτερικής ζωής της, πίνοντας και παλεύοντας με τα πάθη της ως σύζυγος απόντος ναυτικού, ενώ κρύβει αυτή της τη συνήθειά από τον καπετάν-Γιάννη. Όταν αυτός επιστρέφει και το πληροφορείται μετά από μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών, βιώνει την απειλή των τριγμών της οικογενειακής εστίας αλλά και της ανδρικής του αξιοπρέπειας, κάτι που οδηγεί σε μια εικονική απόπειρα αυτοκτονίας της συζύγου του.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, με το ασύγκριτο ύφος και ήθος των κειμένων του, μας οδηγεί σε άλλες εποχές και σε μια Ελλάδα τόσο μακρινή, αλλά και τόσο κοντινή, διδάσκοντας μας χαμηλόφωνα και πατρικά. Ο μικρόκοσμος του κάθε Έλληνα και τα πάθη των «απλών ανθρώπων» του Σκιαθίτη συγγραφέα, αποκαλύπτονται τελετουργικά, γλυκόπικρα, μινιμαλιστικά. Όπως ήταν και αυτή η σπουδαία παράσταση που επιμελήθηκαν οι τρεις κυρίες.
Οι πρωταγωνίστριες, οι οποίες μεταπηδούσαν με θαυμαστή ευκολία και ταλέντο από τον ρόλο των αφηγητριών στον δικό τους χαρακτήρα η κάθε μία, κατάφεραν να σκιαγραφήσουν τον ρόλο της Γυναίκας απέναντι στην ανδροκρατούμενη κοινωνία η οποία δεν συγχωρεί παραστρατήματα και πάθη που δεν ταιριάζουν σε «γυναίκα πράμα». Οι ερμηνείες τους, με έναν τρόπο (ας μας επιτραπεί η έκφραση) απόλυτα «Παπαδιαμαντικό», με μια επίφαση δραματικής συμπεριφοράς, ειρωνεύονται υπογείως αλλά καταλυτικά τα ανδρικά στερεότυπα και την θέση της γυναίκας στην οποιαδήποτε κλειστή, ή μη, κοινωνία.
Οι τρεις κοπέλες όμως, φανέρωσαν και ένα άλλο ατού τους: μια ώριμη κοινωνικής συνείδηση, μέσω της ερμηνευτικής και σκηνοθετικής προσέγγισής τους, υποδεικνύοντας πως η γυνή και η κάθε γυνή, μπορεί να πλέει με την ίδια προσαρμοστικότητα στα κύματα του γιαλού αλλά και στον αφρό της ανδρικής κυριαρχίας - ματαιοδοξίας, διατηρώντας και το ήθος της άσπιλο και την εστία της ακλόνητη και την πνευματική της γαλήνη. «Έχεις δίκιο και έχω την ησυχία μου», κατά τη λαϊκή ρήση.
Αυτές οι τρεις κοπέλες λοιπόν, αναμετριούνται με την ίδια τη ζωή μέσω του Θεάτρου. Με τη φτώχεια, τη μοναξιά, τον φόβο του θανάτου. Με την μεταφορά τέτοιου είδους λογοτεχνίας στο θέατρο, δίνουν μια ευκαιρία σε όλους όσους παλεύουν με αυτά τα πάθη, να μη χαθούν στην λήθη και την αφάνεια. Σας ευχαριστούμε που μας υπενθυμίσατε και πάλι το μεγαλείο των ιστοριών του μπαρμπ’ Αλέξανδρου.
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Ερμηνεύουν: Μαρία Ρεβελάκη, Λένια Ξενάκη, Αρκαδία Ψάλτη
Κανονάκι / Τραγούδι: Ελένη Κατσαντώνη
Παραγωγή: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
(05.08.2020)
Τεράστιος συγγραφέας, γέννημα - θρέμμα της φτωχολογιάς, πένητας και ο ίδιος, έγραφε ασταμάτητα από ανάγκη για τον επιούσιο, φορώντας ένα πουκάμισο τριμμένο, και ζώντας σε μια κάμαρη με μια κλίνη μόνο. Αλλά αυτά που μας άφησε πολύτιμη κληρονομιά, είναι καθρέφτισμα της διαχρονικής κοινωνικής πραγματικότητας, τα «πάθια κ΄οι καϋμοί του κόσμου» που μένουν ίδια κι απαράλλαχτα γιατί είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του που δεν αλλάζουν τελικά.
Σαν ένας γυναικείος τραγικός χορός με κορυφαία την Καραβοκυρού, ήταν η μαγευτική «Γυνή» της Αγγελοπετριάς. Ίσως η λιγότερο γνωστή από τις άλλες γυναικείες μορφές του μπαρμπ’ Αλέξανδρου, όπως η «Σταχτομαζώχτρα» Αχτίτσα, ή η «Φόνισσα» Φραγκογιαννού, τίμησε και αξίωσε πλήρως την ιδιότητά της ως «Πλέουσα» καθώς έπλεε κυριολεκτικά επάνω σε τρεις μελίρρυτες και γαλήνιες ερμηνείες: αυτές της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, της κ.Μαρία Ρεβελάκη και της κ. Λένιας Ξενάκη.
Η Καραβοκυρού γλυκαίνει την πικρή γεύση της μοναχικής και καρτερικής ζωής της, πίνοντας και παλεύοντας με τα πάθη της ως σύζυγος απόντος ναυτικού, ενώ κρύβει αυτή της τη συνήθειά από τον καπετάν-Γιάννη. Όταν αυτός επιστρέφει και το πληροφορείται μετά από μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών, βιώνει την απειλή των τριγμών της οικογενειακής εστίας αλλά και της ανδρικής του αξιοπρέπειας, κάτι που οδηγεί σε μια εικονική απόπειρα αυτοκτονίας της συζύγου του.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, με το ασύγκριτο ύφος και ήθος των κειμένων του, μας οδηγεί σε άλλες εποχές και σε μια Ελλάδα τόσο μακρινή, αλλά και τόσο κοντινή, διδάσκοντας μας χαμηλόφωνα και πατρικά. Ο μικρόκοσμος του κάθε Έλληνα και τα πάθη των «απλών ανθρώπων» του Σκιαθίτη συγγραφέα, αποκαλύπτονται τελετουργικά, γλυκόπικρα, μινιμαλιστικά. Όπως ήταν και αυτή η σπουδαία παράσταση που επιμελήθηκαν οι τρεις κυρίες.
Οι πρωταγωνίστριες, οι οποίες μεταπηδούσαν με θαυμαστή ευκολία και ταλέντο από τον ρόλο των αφηγητριών στον δικό τους χαρακτήρα η κάθε μία, κατάφεραν να σκιαγραφήσουν τον ρόλο της Γυναίκας απέναντι στην ανδροκρατούμενη κοινωνία η οποία δεν συγχωρεί παραστρατήματα και πάθη που δεν ταιριάζουν σε «γυναίκα πράμα». Οι ερμηνείες τους, με έναν τρόπο (ας μας επιτραπεί η έκφραση) απόλυτα «Παπαδιαμαντικό», με μια επίφαση δραματικής συμπεριφοράς, ειρωνεύονται υπογείως αλλά καταλυτικά τα ανδρικά στερεότυπα και την θέση της γυναίκας στην οποιαδήποτε κλειστή, ή μη, κοινωνία.
Οι τρεις κοπέλες όμως, φανέρωσαν και ένα άλλο ατού τους: μια ώριμη κοινωνικής συνείδηση, μέσω της ερμηνευτικής και σκηνοθετικής προσέγγισής τους, υποδεικνύοντας πως η γυνή και η κάθε γυνή, μπορεί να πλέει με την ίδια προσαρμοστικότητα στα κύματα του γιαλού αλλά και στον αφρό της ανδρικής κυριαρχίας - ματαιοδοξίας, διατηρώντας και το ήθος της άσπιλο και την εστία της ακλόνητη και την πνευματική της γαλήνη. «Έχεις δίκιο και έχω την ησυχία μου», κατά τη λαϊκή ρήση.
Αυτές οι τρεις κοπέλες λοιπόν, αναμετριούνται με την ίδια τη ζωή μέσω του Θεάτρου. Με τη φτώχεια, τη μοναξιά, τον φόβο του θανάτου. Με την μεταφορά τέτοιου είδους λογοτεχνίας στο θέατρο, δίνουν μια ευκαιρία σε όλους όσους παλεύουν με αυτά τα πάθη, να μη χαθούν στην λήθη και την αφάνεια. Σας ευχαριστούμε που μας υπενθυμίσατε και πάλι το μεγαλείο των ιστοριών του μπαρμπ’ Αλέξανδρου.
Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη
Ερμηνεύουν: Μαρία Ρεβελάκη, Λένια Ξενάκη, Αρκαδία Ψάλτη
Κανονάκι / Τραγούδι: Ελένη Κατσαντώνη
Παραγωγή: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά
"ΤΟ ΤΑΒΛΙ" ΜΕ ΤΟΥΣ Ι.ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ & Γ.ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗ
(29.07.2020)
Ααααχ, το Τάβλι. Υποκριτικό απωθημένο από τη δραματική σχολή ακόμα για πολλούς εκκολαπτόμενους ηθοποιούς, ένα κείμενο – μέλι, με ροή τόσο αρμονική και γάργαρη σα ρακί δίπλα σε μια παρτίδα πόρτες, κάτω από μεσημεριάτικο λιοπύρι, σε νησιώτικη αυλή. Και συνάμα τόσο τραγικά προφητικό, τόσο πρόσφατα γραμμένο που, μέσα από τη φαινομενικά απλοϊκή ιστορία του βυθίζεται με μαστοριά στις βαθύτερες ρίζες του ελληνικού λαού, σε μια εποχή που προσπαθεί με θεμιτά και κυρίως αθέμιτα μέσα, να επιβιώσει, να αναστηθεί, να πιάσει την καλή. Αναγγέλλει όμως, ταυτόχρονα, τη σημερινή του αντίστοιχη υποβάθμιση, τον μαρασμό και τη αξιακή του κρίση. Γι’ αυτό τον λόγο λοιπόν, αν και χιλιοπαιγμένη, αυτή η παρτίδα δεν χάνει την αδαμάντινη σημασία της.
Μέσα σε μια ώρα και κάποια λεπτά, σκιαγραφείται ολόκληρη η παθογένεια της ελληνικής ψυχής, από τη μεταπολίτευση κι έπειτα. Ο Φώντας και ο Κόλλιας, είναι ουσιαστικά ένα άτομο: ο χαρακτηριστικός νεοέλληνας κλεφτοκοτάς τυχοδιώκτης, ο «Ελληνάρας» κατά τη σημερινή slang, ο οποίος ονειρεύεται να φέρει με μια ζαριά εξάρες και να αρπάξει ολόκληρο τον νταβά με τα κουλούρια σαν γνήσιος και μέγας ταβλαδόρος που είναι. Να μάθει όλος ο κόσμος τα απομνημονεύματά του, ως «Έλλην συγγραφεύς» (ούτως ή άλλως, όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα βιβλίο). Να τη φέρει στον κάθε κουτόφραγκο ή ταλαιπωρημένο από εμφύλιους της πατρίδας του Αφρικανό, ο οποίος περιμένει τον Μεσσία στο πρόσωπο του κομπιναδόρου ταβλαντά για να τον ταΐσει αρνί στη σούβλα. Αυτή η νοοτροπία μας έφτασε εν μέρει ως εδώ, και αυτή σαρκάζει χωρίς έλεος ο Κεχαϊδης.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, ο Φώντας και ο Κόλλιας των κυρίων Σκιαδαρέση και Μιχαηλίδη, ήταν από τους πιο γλαφυρούς, ξεκάθαρους, πειστικούς ενσαρκωτές που έχει γνωρίσει ποτέ τούτο το κείμενο. Μεταμορφώνονται εξαιρετικά στις καρικατούρες που θα επιθυμούσε ο συγγραφέας, γεμάτες από την ενέργεια ενός σπουδαίου υποκριτικού ελατηρίου που κινεί τις πράξεις και τις σκέψεις τους. Με ένα ήθος ανάγλυφο και πηγαίο, μεταφέρουν τους χαρακτήρες τους αυτούσιους στο τώρα, με όλες τις εντάσεις, τα πάθη και τα ψέματά τους.
Ζωντάνεψαν δύο ήρωες πηγαία λαϊκούς, με ελπίδες ανεκπλήρωτων επιθυμιών, δύο απολαυστικά πορτρέτα κομπιναδόρων νεοελλήνων που ζουν και αναπνέουν εις βάρος τρίτων.
Από τις λίγες και, ίσως σπάνιες πλέον φορές, που στο ανέβασμα του έργου αυτού δεν έχουν έρθει, και μάλλον δεν θα έρθουν ποτέ, ασσόδυο ή ντόρτια…
Το Τάβλι του Δ. Κεχαίδη
Έπαιξαν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης & Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Σκηνοθεσία: Lefteris Giovanidis Λευτέρης Γιοβανίδης
(29.07.2020)
Ααααχ, το Τάβλι. Υποκριτικό απωθημένο από τη δραματική σχολή ακόμα για πολλούς εκκολαπτόμενους ηθοποιούς, ένα κείμενο – μέλι, με ροή τόσο αρμονική και γάργαρη σα ρακί δίπλα σε μια παρτίδα πόρτες, κάτω από μεσημεριάτικο λιοπύρι, σε νησιώτικη αυλή. Και συνάμα τόσο τραγικά προφητικό, τόσο πρόσφατα γραμμένο που, μέσα από τη φαινομενικά απλοϊκή ιστορία του βυθίζεται με μαστοριά στις βαθύτερες ρίζες του ελληνικού λαού, σε μια εποχή που προσπαθεί με θεμιτά και κυρίως αθέμιτα μέσα, να επιβιώσει, να αναστηθεί, να πιάσει την καλή. Αναγγέλλει όμως, ταυτόχρονα, τη σημερινή του αντίστοιχη υποβάθμιση, τον μαρασμό και τη αξιακή του κρίση. Γι’ αυτό τον λόγο λοιπόν, αν και χιλιοπαιγμένη, αυτή η παρτίδα δεν χάνει την αδαμάντινη σημασία της.
Μέσα σε μια ώρα και κάποια λεπτά, σκιαγραφείται ολόκληρη η παθογένεια της ελληνικής ψυχής, από τη μεταπολίτευση κι έπειτα. Ο Φώντας και ο Κόλλιας, είναι ουσιαστικά ένα άτομο: ο χαρακτηριστικός νεοέλληνας κλεφτοκοτάς τυχοδιώκτης, ο «Ελληνάρας» κατά τη σημερινή slang, ο οποίος ονειρεύεται να φέρει με μια ζαριά εξάρες και να αρπάξει ολόκληρο τον νταβά με τα κουλούρια σαν γνήσιος και μέγας ταβλαδόρος που είναι. Να μάθει όλος ο κόσμος τα απομνημονεύματά του, ως «Έλλην συγγραφεύς» (ούτως ή άλλως, όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα βιβλίο). Να τη φέρει στον κάθε κουτόφραγκο ή ταλαιπωρημένο από εμφύλιους της πατρίδας του Αφρικανό, ο οποίος περιμένει τον Μεσσία στο πρόσωπο του κομπιναδόρου ταβλαντά για να τον ταΐσει αρνί στη σούβλα. Αυτή η νοοτροπία μας έφτασε εν μέρει ως εδώ, και αυτή σαρκάζει χωρίς έλεος ο Κεχαϊδης.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, ο Φώντας και ο Κόλλιας των κυρίων Σκιαδαρέση και Μιχαηλίδη, ήταν από τους πιο γλαφυρούς, ξεκάθαρους, πειστικούς ενσαρκωτές που έχει γνωρίσει ποτέ τούτο το κείμενο. Μεταμορφώνονται εξαιρετικά στις καρικατούρες που θα επιθυμούσε ο συγγραφέας, γεμάτες από την ενέργεια ενός σπουδαίου υποκριτικού ελατηρίου που κινεί τις πράξεις και τις σκέψεις τους. Με ένα ήθος ανάγλυφο και πηγαίο, μεταφέρουν τους χαρακτήρες τους αυτούσιους στο τώρα, με όλες τις εντάσεις, τα πάθη και τα ψέματά τους.
Ζωντάνεψαν δύο ήρωες πηγαία λαϊκούς, με ελπίδες ανεκπλήρωτων επιθυμιών, δύο απολαυστικά πορτρέτα κομπιναδόρων νεοελλήνων που ζουν και αναπνέουν εις βάρος τρίτων.
Από τις λίγες και, ίσως σπάνιες πλέον φορές, που στο ανέβασμα του έργου αυτού δεν έχουν έρθει, και μάλλον δεν θα έρθουν ποτέ, ασσόδυο ή ντόρτια…
Το Τάβλι του Δ. Κεχαίδη
Έπαιξαν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης & Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Σκηνοθεσία: Lefteris Giovanidis Λευτέρης Γιοβανίδης
"Ο ΡΟΒΙΝΣΩΝΑΣ & Ο ΚΡΟΥΣΟΣ" ΜΕ ΤΟΥΣ Φ.ΣΠΥΡΟ & Ν.ΧΡΗΣΤΙΔΗ
(26.07.2020)
Εμείς οι μεγάλοι, έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε το Θέατρο είτε ως κείμενο, είτε σκηνοθετικά ή ακόμα χειρότερα κατά πόσο είναι ικανοί οι ηθοποιοί να διεκπεραιώσουν τον εκάστοτε ρόλο. Όμως για την παιδική ψυχή είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για τα παιδιά, πρόκειται για μια διαδικασία κοινωνική, πολύπλοκη, εκπαιδευτική, που προσεγγίζει τις αρχέγονες ανάγκες του ανθρώπου για παιχνίδι, ομαδική ψυχαγωγική δράση και για μια διαφορετική θέαση του κόσμου.
Για τα παιδιά, το Θέατρο είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν μέσω των συναισθημάτων τους. Το κάθε παιδί είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα. Και αυτό σημαίνει πως διαθέτει διαίσθηση. Έτσι λοιπόν, το Παιδικό Θέατρο αποτελεί ένα σπουδαίο παρακλάδι του «δικού μας» Θεάτρου, αυτού των ενηλίκων.
Ο διακεκριμένος ηθοποιός Φώτης Σπύρου, δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στον εν λόγω χώρο με τη δική του παιδική σκηνή και η προσφορά του, έχει κριθεί από το λιλιπούτειο, αυστηρό κοινό απόλυτα πετυχημένη. Εμπνευσμένη από το κλασικό μυθιστόρημα του Daniel Defoe «Ο Ροβινσώνας Κρούσος», σε μετάφραση και διασκευή της Ξένιας Καλογεροπούλου, η παράσταση Ο Ροβινσώνας και ο Κρούσος / Ξένιας Καλογεροπούλου, εξιστορεί την περιπέτεια δύο ναυαγών και το πώς αυτοί καταφέρνουν να επικοινωνήσουν, παρότι μιλούν διαφορετική γλώσσα.
Πώς είναι να ζεις και να επιβιώνεις δίπλα στο διαφορετικό; Πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε από τον άλλον; Είναι ικανή η διαφορά της γλώσσας να μειώσει τις διαφορές και να ενισχύσει αυτά που μας ενώνουν; Ο αμοιβαίος σεβασμός στη διαφορετικότητα, η φυλετική συμπερίληψη, η πολιτισμική συμφιλίωση μέσα από την αλληλεγγύη, προβάλλονται κάτω από την επιβλητική σκιά μιας τεράστιας σκαλωσιάς (αλήθεια, πόσο ερμηνευτικά ριψοκίνδυνο), με δεκάδες πολύχρωμες γραβάτες και συνεχή εναλλαγή κοστουμιών, υπό τους ήχους του Κουρέα της Σεβίλλης, με στοιχεία τσίρκου, ακροβασιών και με μια…επίθεση Αρειανών.
Ένα τίμιο έργο, με σεβασμό στην παιδική κρίση από τον κ.Φώτη Σπύρου και τον κ.Νίκο Χρηστίδη οι οποίοι βγάζουν πολλά λίτρα ιδρώτα επί σκηνής, παραδίνοντας ένα σπινταριστό, πολύχρωμο έργο χωρίς ψευτορητορεία ή διδακτισμό προς την πανέξυπνη και (πολλές φορές αμείλικτη) καλλιτεχνική, παιδική κρίση.
Έπαιξαν: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ & Nikos Christidis
Μετάφραση-Διασκευή: Εργαστήρι θεάτρου -Ξένια Καλογεροπούλου / Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθετική Επιμέλεια-Κινησιολογία: Ηλίας Μπαγεώργος
Σκηνικά - Κοστούμια: Ανθή Πετρουλάκη
Βοηθός Σκηνογράφου / Ενδυματολόγου / Ειδικές κατασκευές: Νάγια Ζαχαράτου
Μουσική Επιμέλεια: Εφη Καπινιάρη
(26.07.2020)
Εμείς οι μεγάλοι, έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε το Θέατρο είτε ως κείμενο, είτε σκηνοθετικά ή ακόμα χειρότερα κατά πόσο είναι ικανοί οι ηθοποιοί να διεκπεραιώσουν τον εκάστοτε ρόλο. Όμως για την παιδική ψυχή είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για τα παιδιά, πρόκειται για μια διαδικασία κοινωνική, πολύπλοκη, εκπαιδευτική, που προσεγγίζει τις αρχέγονες ανάγκες του ανθρώπου για παιχνίδι, ομαδική ψυχαγωγική δράση και για μια διαφορετική θέαση του κόσμου.
Για τα παιδιά, το Θέατρο είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν μέσω των συναισθημάτων τους. Το κάθε παιδί είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα. Και αυτό σημαίνει πως διαθέτει διαίσθηση. Έτσι λοιπόν, το Παιδικό Θέατρο αποτελεί ένα σπουδαίο παρακλάδι του «δικού μας» Θεάτρου, αυτού των ενηλίκων.
Ο διακεκριμένος ηθοποιός Φώτης Σπύρου, δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στον εν λόγω χώρο με τη δική του παιδική σκηνή και η προσφορά του, έχει κριθεί από το λιλιπούτειο, αυστηρό κοινό απόλυτα πετυχημένη. Εμπνευσμένη από το κλασικό μυθιστόρημα του Daniel Defoe «Ο Ροβινσώνας Κρούσος», σε μετάφραση και διασκευή της Ξένιας Καλογεροπούλου, η παράσταση Ο Ροβινσώνας και ο Κρούσος / Ξένιας Καλογεροπούλου, εξιστορεί την περιπέτεια δύο ναυαγών και το πώς αυτοί καταφέρνουν να επικοινωνήσουν, παρότι μιλούν διαφορετική γλώσσα.
Πώς είναι να ζεις και να επιβιώνεις δίπλα στο διαφορετικό; Πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε από τον άλλον; Είναι ικανή η διαφορά της γλώσσας να μειώσει τις διαφορές και να ενισχύσει αυτά που μας ενώνουν; Ο αμοιβαίος σεβασμός στη διαφορετικότητα, η φυλετική συμπερίληψη, η πολιτισμική συμφιλίωση μέσα από την αλληλεγγύη, προβάλλονται κάτω από την επιβλητική σκιά μιας τεράστιας σκαλωσιάς (αλήθεια, πόσο ερμηνευτικά ριψοκίνδυνο), με δεκάδες πολύχρωμες γραβάτες και συνεχή εναλλαγή κοστουμιών, υπό τους ήχους του Κουρέα της Σεβίλλης, με στοιχεία τσίρκου, ακροβασιών και με μια…επίθεση Αρειανών.
Ένα τίμιο έργο, με σεβασμό στην παιδική κρίση από τον κ.Φώτη Σπύρου και τον κ.Νίκο Χρηστίδη οι οποίοι βγάζουν πολλά λίτρα ιδρώτα επί σκηνής, παραδίνοντας ένα σπινταριστό, πολύχρωμο έργο χωρίς ψευτορητορεία ή διδακτισμό προς την πανέξυπνη και (πολλές φορές αμείλικτη) καλλιτεχνική, παιδική κρίση.
Έπαιξαν: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ & Nikos Christidis
Μετάφραση-Διασκευή: Εργαστήρι θεάτρου -Ξένια Καλογεροπούλου / Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθετική Επιμέλεια-Κινησιολογία: Ηλίας Μπαγεώργος
Σκηνικά - Κοστούμια: Ανθή Πετρουλάκη
Βοηθός Σκηνογράφου / Ενδυματολόγου / Ειδικές κατασκευές: Νάγια Ζαχαράτου
Μουσική Επιμέλεια: Εφη Καπινιάρη
"LEMON" ΜΕ ΤΟΥΣ Μ.ΒΕΛΕΝΤΖΑ & Γ.ΔΡΙΒΑ
(25.07.2020)
Μυρωδιές από θαλάσσια αρμύρα, φρέσκο λεμόνι, Νέα Υόρκη και μπαρουτοκαπνισμένο μεσοπόλεμο. Και στον αέρα να πλανάται ο μύθος για τον “μεγαλύτερο πιανίστα που έζησε ποτέ”. Αυτά είναι τα συστατικά του Lemon της ομάδας Experimento, μιας από τις πιο εμφατικές και πολυσυζητημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών, που είχαμε την τύχη να δούμε στο φετινό Φεστιβάλ Θεάτρου. Σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Τσαγκαράκη, το έργο βασίζεται στον θεατρικό μονόλογο του Alessandro Baricco «Novecento» με την μετέπειτα γνωστή κινηματογραφική μεταφορά ως «Ο θρύλος του 1900».
Πρόκειται για την ιστορία ενός πιανίστα που γεννήθηκε και πέθανε μέσα σε ένα καράβι. Ενός μουσικού εκπληκτικής δεξιοτεχνίας, που έπαιζε μια μουσική πρωτάκουστη, η οποία ανήκε σ’ αυτόν και μόνο: τη μουσική της Θάλασσας, που ο ήχος της απλώνεται σε κάθε λιμάνι και κάθε ψυχή. Τον εγκατέλειψαν πάνω σ’ εκείνο το καράβι το έτος 1900, και έτσι το όνομά του, έμελλε να είναι και η χρονιά της γέννησής του.
Δεν έχει κατέβει ποτέ από το πλοίο, έχει γυρίσει όλον τον κόσμο και έχει την μοναδική ικανότητα να περιγράφει το κάθε μέρος με την παραμικρή λεπτομέρεια. Στη μουσική του και τη ματιά του δεν υπάρχουν σύνορα και όρια. Αυτό είναι τελικά και το βαθύτερο νόημα της παράστασης, ένα παιχνίδι με τα σύνορα και τα όρια: μην έχοντας ο ίδιος πατρίδα, πλέει μέσα στην απεραντοσύνη, διαμέσου όμως των 88 οριοθετημένων πλήκτρων του πιάνου του.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν με μια λέξη καθηλωτικές. Ο Μελαχρινός Βελέντζας αποδεικνύεται και σπουδαίος μουσικός, ενώ ο Γιώργος Δρίβας διαθέτει ένα μοναδικό και πηγαίο κωμικό ταλέντο. Η δε σκηνοθεσία, μινιμαλιστική, συνθέτει μια καλοκουρδισμένη παράσταση που συνδυάζει το συναισθηματικό ρομαντισμό με το γκροτέσκο και τη σκοτεινιά ενός Jazz bar της Νέας Υόρκης.
Πρόκειται εν κατακλείδι για έναν μύθο, μια πολλαπλή αλληγορία: το καταναγκαστικό ταξίδι που επιβάλλεται στους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται ενταγμένοι σε μια κοινωνία που έχει ως δεδομένο την απλή θέαση και όχι τη απόλυτη βίωση του πραγματικού και του ουσιώδους.
Έπαιξαν: Melaxrinos Velentzas & Γιώργος Δρίβας
Διασκευή / Σκηνοθεσία / Κίνηση: Georgia Tsangaraki
(25.07.2020)
Μυρωδιές από θαλάσσια αρμύρα, φρέσκο λεμόνι, Νέα Υόρκη και μπαρουτοκαπνισμένο μεσοπόλεμο. Και στον αέρα να πλανάται ο μύθος για τον “μεγαλύτερο πιανίστα που έζησε ποτέ”. Αυτά είναι τα συστατικά του Lemon της ομάδας Experimento, μιας από τις πιο εμφατικές και πολυσυζητημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών, που είχαμε την τύχη να δούμε στο φετινό Φεστιβάλ Θεάτρου. Σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Τσαγκαράκη, το έργο βασίζεται στον θεατρικό μονόλογο του Alessandro Baricco «Novecento» με την μετέπειτα γνωστή κινηματογραφική μεταφορά ως «Ο θρύλος του 1900».
Πρόκειται για την ιστορία ενός πιανίστα που γεννήθηκε και πέθανε μέσα σε ένα καράβι. Ενός μουσικού εκπληκτικής δεξιοτεχνίας, που έπαιζε μια μουσική πρωτάκουστη, η οποία ανήκε σ’ αυτόν και μόνο: τη μουσική της Θάλασσας, που ο ήχος της απλώνεται σε κάθε λιμάνι και κάθε ψυχή. Τον εγκατέλειψαν πάνω σ’ εκείνο το καράβι το έτος 1900, και έτσι το όνομά του, έμελλε να είναι και η χρονιά της γέννησής του.
Δεν έχει κατέβει ποτέ από το πλοίο, έχει γυρίσει όλον τον κόσμο και έχει την μοναδική ικανότητα να περιγράφει το κάθε μέρος με την παραμικρή λεπτομέρεια. Στη μουσική του και τη ματιά του δεν υπάρχουν σύνορα και όρια. Αυτό είναι τελικά και το βαθύτερο νόημα της παράστασης, ένα παιχνίδι με τα σύνορα και τα όρια: μην έχοντας ο ίδιος πατρίδα, πλέει μέσα στην απεραντοσύνη, διαμέσου όμως των 88 οριοθετημένων πλήκτρων του πιάνου του.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν με μια λέξη καθηλωτικές. Ο Μελαχρινός Βελέντζας αποδεικνύεται και σπουδαίος μουσικός, ενώ ο Γιώργος Δρίβας διαθέτει ένα μοναδικό και πηγαίο κωμικό ταλέντο. Η δε σκηνοθεσία, μινιμαλιστική, συνθέτει μια καλοκουρδισμένη παράσταση που συνδυάζει το συναισθηματικό ρομαντισμό με το γκροτέσκο και τη σκοτεινιά ενός Jazz bar της Νέας Υόρκης.
Πρόκειται εν κατακλείδι για έναν μύθο, μια πολλαπλή αλληγορία: το καταναγκαστικό ταξίδι που επιβάλλεται στους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται ενταγμένοι σε μια κοινωνία που έχει ως δεδομένο την απλή θέαση και όχι τη απόλυτη βίωση του πραγματικού και του ουσιώδους.
Έπαιξαν: Melaxrinos Velentzas & Γιώργος Δρίβας
Διασκευή / Σκηνοθεσία / Κίνηση: Georgia Tsangaraki
"Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑ
(24.07.2020)
H “Γυναίκα της Ζάκυθος” του Διονυσίου Σολωμού, αποτελείται από δύο αντικρουόμενα ψυχολογικά θέματα: την ωμή και σκληρή συμπεριφορά της Γυναίκας και την ταλαιπωρημένη ζωή των γυναικών του Μεσολογγίου, που βιώνουν τον ξεριζωμό και την επαιτεία στο νησί στο οποίο κατέφυγαν για να γλιτώσουν από τη σφαγή των Τούρκων. Ο ιερομόναχος και μετέπειτα Άγιος Διονύσιος, περιγράφει με γλαφυρή απέχθεια τον σκοτεινό χαρακτήρα της Γυναίκας της Ζάκυθος και αποτυπώνει με μοναδικό λόγο τον τρόπο με τον οποίο αυτή μεταχειρίζεται τις Μεσολογγίτισσες. Μιλά για τη κακεντρεχή ψυχή της και για το βαθύ μίσος της απέναντι στην Επανάσταση, στον ξεσηκωμό και την πάλη για ελευθερία. Ταυτόχρονα όμως, οραματίζεται και προοικονομεί και την επερχόμενη τιμωρία της.
Με την παράσταση αυτή, ο Αβδελιώδης δίνει ίσως την πιο άρτια και πλούσια ερμηνεία της Γυναίκας της Ζάκυθος του εθνικού μας ποιητή. Προσεγγίζει το διήγημα αυτό ως μία διείσδυση στον εσωτερικό ψυχισμό του κάθε μη Έλληνα της εποχής (των Δυτικών εν προκειμένω), ο οποίος προσπαθεί να παρατηρήσει εξορθολογιστικά τον αγώνα για ελευθερία του ‘21. Ο Διονύσιος ιερομόναχος, διακατέχεται από μια εσωτερική πάλη και αμέτρητες βασανιστικές ψυχικές αμφιβολίες, φέροντας έναν ενιαίο νου, στον οποίο μάχονται το καλό μαζί με το κακό, δύο έννοιες αντικρουόμενες αλλά αλληλοσυμπληρούμενες, με τη Γυναίκα του τίτλου να ενσαρκώνει το δεύτερο. Ο Διονύσιος Ιερομόναχος είναι ασφαλώς ο ίδιος ο ποιητής, με προστάτη του έναν Φύλακα - Άγγελο (γι αυτό και η πανέξυπνη ιδέα για τα φτερά που φορά η ηθοποιός), μιας πανταχού παρούσας θεϊκής παρουσίας και στέρξης, η οποία τον οδηγεί προς την προσωπική λύτρωσή και την αναγνώριση του πραγματικού του εαυτού. Ο Άγγελος εν τέλει, τον απαλλάσσει από την ιδέα του Διαβόλου και τον καθοδηγεί σε έναν τελικό θρίαμβο, αυτόν της Αλήθειας και της Λύτρωσης, δια μέσου της αυταπάρνησης.
Όλα τα παραπάνω απόδίδονται γλαφυρά και με σπουδαία τεχνική, μέσα από τη δραματοποιημένη απαγγελία της εξαιρετικής κ.Κατερίνας Γκατζόγια υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του μάγου της εκφοράς του σκηνικού λόγου, κ.Δήμου Αβδελιώδη. Η ερμηνεία της τεράστια, πληθωρική, σε αγγίζει από τις πρώτες λέξεις. Το σκηνικό, μινιμαλιστικό και λιτό: ένα φως, μια σκιά, υποβλητική μουσική, η παρουσία μιας μεγάλης ηθοποιού και ο πανανθρώπινος και παγκόσμιος λόγος του Σολωμού. Όλα συντελούν στην αναπαράσταση της βασανιστικής πορείας προς την Λύτρωση και την Αλήθεια του Διονυσίου Ιερομονάχου, του κάθε Ανθρώπου. Η παράσταση πρόκειται για μια προέκταση του λόγου ενός ποιητή που πέτυχε, μέσα σε μερικές γραμμές, να δώσει μια σπουδαία ενδοσκόπηση του νεωτερικού εαυτού μας.
Ερμηνεία: Κατερίνα Γκατζόγια
Διδασκαλία Ερμηνείας / Θεατρική Προσαρμογή / Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Σχεδιασμός Ενδύματος / Μακέτες: Αριστείδης Πατσόγλου
(24.07.2020)
H “Γυναίκα της Ζάκυθος” του Διονυσίου Σολωμού, αποτελείται από δύο αντικρουόμενα ψυχολογικά θέματα: την ωμή και σκληρή συμπεριφορά της Γυναίκας και την ταλαιπωρημένη ζωή των γυναικών του Μεσολογγίου, που βιώνουν τον ξεριζωμό και την επαιτεία στο νησί στο οποίο κατέφυγαν για να γλιτώσουν από τη σφαγή των Τούρκων. Ο ιερομόναχος και μετέπειτα Άγιος Διονύσιος, περιγράφει με γλαφυρή απέχθεια τον σκοτεινό χαρακτήρα της Γυναίκας της Ζάκυθος και αποτυπώνει με μοναδικό λόγο τον τρόπο με τον οποίο αυτή μεταχειρίζεται τις Μεσολογγίτισσες. Μιλά για τη κακεντρεχή ψυχή της και για το βαθύ μίσος της απέναντι στην Επανάσταση, στον ξεσηκωμό και την πάλη για ελευθερία. Ταυτόχρονα όμως, οραματίζεται και προοικονομεί και την επερχόμενη τιμωρία της.
Με την παράσταση αυτή, ο Αβδελιώδης δίνει ίσως την πιο άρτια και πλούσια ερμηνεία της Γυναίκας της Ζάκυθος του εθνικού μας ποιητή. Προσεγγίζει το διήγημα αυτό ως μία διείσδυση στον εσωτερικό ψυχισμό του κάθε μη Έλληνα της εποχής (των Δυτικών εν προκειμένω), ο οποίος προσπαθεί να παρατηρήσει εξορθολογιστικά τον αγώνα για ελευθερία του ‘21. Ο Διονύσιος ιερομόναχος, διακατέχεται από μια εσωτερική πάλη και αμέτρητες βασανιστικές ψυχικές αμφιβολίες, φέροντας έναν ενιαίο νου, στον οποίο μάχονται το καλό μαζί με το κακό, δύο έννοιες αντικρουόμενες αλλά αλληλοσυμπληρούμενες, με τη Γυναίκα του τίτλου να ενσαρκώνει το δεύτερο. Ο Διονύσιος Ιερομόναχος είναι ασφαλώς ο ίδιος ο ποιητής, με προστάτη του έναν Φύλακα - Άγγελο (γι αυτό και η πανέξυπνη ιδέα για τα φτερά που φορά η ηθοποιός), μιας πανταχού παρούσας θεϊκής παρουσίας και στέρξης, η οποία τον οδηγεί προς την προσωπική λύτρωσή και την αναγνώριση του πραγματικού του εαυτού. Ο Άγγελος εν τέλει, τον απαλλάσσει από την ιδέα του Διαβόλου και τον καθοδηγεί σε έναν τελικό θρίαμβο, αυτόν της Αλήθειας και της Λύτρωσης, δια μέσου της αυταπάρνησης.
Όλα τα παραπάνω απόδίδονται γλαφυρά και με σπουδαία τεχνική, μέσα από τη δραματοποιημένη απαγγελία της εξαιρετικής κ.Κατερίνας Γκατζόγια υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του μάγου της εκφοράς του σκηνικού λόγου, κ.Δήμου Αβδελιώδη. Η ερμηνεία της τεράστια, πληθωρική, σε αγγίζει από τις πρώτες λέξεις. Το σκηνικό, μινιμαλιστικό και λιτό: ένα φως, μια σκιά, υποβλητική μουσική, η παρουσία μιας μεγάλης ηθοποιού και ο πανανθρώπινος και παγκόσμιος λόγος του Σολωμού. Όλα συντελούν στην αναπαράσταση της βασανιστικής πορείας προς την Λύτρωση και την Αλήθεια του Διονυσίου Ιερομονάχου, του κάθε Ανθρώπου. Η παράσταση πρόκειται για μια προέκταση του λόγου ενός ποιητή που πέτυχε, μέσα σε μερικές γραμμές, να δώσει μια σπουδαία ενδοσκόπηση του νεωτερικού εαυτού μας.
Ερμηνεία: Κατερίνα Γκατζόγια
Διδασκαλία Ερμηνείας / Θεατρική Προσαρμογή / Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Σχεδιασμός Ενδύματος / Μακέτες: Αριστείδης Πατσόγλου
"ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ" ΜΕ ΤΟΥΣ Γ.ΚΙΜΟΥΛΗ & Φ.ΜΠΑΞΕΒΑΝΗ
(19.07.2020)
Ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Γκέλμαν γεννήθηκε στην Μολδαβία το 1933. Η οικογένειά του εξοντώθηκε σε φασιστικό γκέτο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η καριέρα του ξεκίνησε σχετικά αργά, στα 35 του. Στην Ελλάδα, το πιο γνωστό του έργο είναι το «Πρόσωπο με πρόσωπο», μια παράσταση είχε ανέβει το 1986 από την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.
Με το έργο του «το Παγκάκι», ο Γκέλμαν φέρνει στην επιφάνεια τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά κυρίως τη σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών. Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα συμβιώνουν σε ένα ζευγάρι, πόσο μόνοι είναι οι άνθρωποι ακόμα κι αν συνυπάρχουν με άλλους, πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να γίνουμε αν κρύβουμε τον πραγματικό μας εαυτό πίσω από ψέματα;
«Το Παγκάκι» προσφέρεται για τέτοιου είδους προβληματισμούς και ακόμα κι αν πρόκειται για μια ιστορία που εναλλάσσει το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, στο τέλος διαφαίνεται ότι οι άνθρωποι αν και είμαστε κοινωνικά όντα, βαθιά μέσα μας παραμένουμε μόνοι κι αν όχι μόνοι, τουλάχιστον μοναχικοί. Στο προσκήνιο ένας άντρας κυνηγός και μια γυναίκα που αναζητά στοργή. Έξυπνοι διάλογοι, γρήγοροι, που δεν επιτρέπουν στο θεατή να κουραστεί στο ελάχιστο, ανατροπές που κρατούν το ενδιαφέρον του από την αρχή ως το τέλος, συνθέτουν την άρτια παράσταση που παρακολουθήσαμε εχθές, 19 Ιουλίου.
Χάρη στην έξυπνη γραφή και τους σχεδιασμένους χαρακτήρες, τη φυσικότητα των διαλόγων, το πικρότατο χιούμορ του συγγραφέα, το κείμενο μετατρέπεται σε έναν αμείλικτο καθρέφτη της κοινωνίας και των ανθρώπων. Ο Γκέλμαν μέσα από τους διαλόγους του, καταδεικνύει με ψυχογραφική διάθεση τις ανασφάλειες όλων μας που όταν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, μας εγκλωβίζουν σκληρά. Όταν οι χαρακτήρες αρχίζουν να επιζητούν την αλήθεια, έστω και επιφανειακά, οι σχέσεις τους οδηγούνται στην φθορά και οι ίδιοι μένουν ευάλωτοι, οι αδυναμίες τους έρχονται να τους στιγματίσουν, να τους ενοχοποιήσουν σε βαθμό που ούτε και οι ίδιοι δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν, αφού εξ’ αρχής δείχνουν να μην γνωρίζουν τους εαυτούς τους, να μη γνωρίζουν τα πάθη τους. Χωρίς τα προσωπεία και τις πανοπλίες των ψεμάτων περιφέρονται ασκόπως, ο έρωτας γίνεται μια ιδέα, η αγάπη ανύπαρκτη, το μόνο που ενοχικά τους δένει και τους αποκρυπτογραφεί είναι το σεξ και η περιστασιακή συντροφιά.
Το έργο είναι μια συμβολική περιστροφή ψευδαισθήσεων, χαμένων ελπίδων και απώλειας νοήματος, διαστάσεις τις οποίες ο Ρώσος δραματουργός, διερευνά με οξύτητα και χιούμορ, ενώ τις απογειώνει η τεράστια υποκριτική πείρα και το πηγαίο ταλέντο των δύο ηθοποιών.
Έπαιξαν: Γιώργος Κιμούλης, Φωτεινή Μπαξεβάνη
(19.07.2020)
Ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Γκέλμαν γεννήθηκε στην Μολδαβία το 1933. Η οικογένειά του εξοντώθηκε σε φασιστικό γκέτο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η καριέρα του ξεκίνησε σχετικά αργά, στα 35 του. Στην Ελλάδα, το πιο γνωστό του έργο είναι το «Πρόσωπο με πρόσωπο», μια παράσταση είχε ανέβει το 1986 από την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.
Με το έργο του «το Παγκάκι», ο Γκέλμαν φέρνει στην επιφάνεια τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά κυρίως τη σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών. Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα συμβιώνουν σε ένα ζευγάρι, πόσο μόνοι είναι οι άνθρωποι ακόμα κι αν συνυπάρχουν με άλλους, πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να γίνουμε αν κρύβουμε τον πραγματικό μας εαυτό πίσω από ψέματα;
«Το Παγκάκι» προσφέρεται για τέτοιου είδους προβληματισμούς και ακόμα κι αν πρόκειται για μια ιστορία που εναλλάσσει το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, στο τέλος διαφαίνεται ότι οι άνθρωποι αν και είμαστε κοινωνικά όντα, βαθιά μέσα μας παραμένουμε μόνοι κι αν όχι μόνοι, τουλάχιστον μοναχικοί. Στο προσκήνιο ένας άντρας κυνηγός και μια γυναίκα που αναζητά στοργή. Έξυπνοι διάλογοι, γρήγοροι, που δεν επιτρέπουν στο θεατή να κουραστεί στο ελάχιστο, ανατροπές που κρατούν το ενδιαφέρον του από την αρχή ως το τέλος, συνθέτουν την άρτια παράσταση που παρακολουθήσαμε εχθές, 19 Ιουλίου.
Χάρη στην έξυπνη γραφή και τους σχεδιασμένους χαρακτήρες, τη φυσικότητα των διαλόγων, το πικρότατο χιούμορ του συγγραφέα, το κείμενο μετατρέπεται σε έναν αμείλικτο καθρέφτη της κοινωνίας και των ανθρώπων. Ο Γκέλμαν μέσα από τους διαλόγους του, καταδεικνύει με ψυχογραφική διάθεση τις ανασφάλειες όλων μας που όταν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, μας εγκλωβίζουν σκληρά. Όταν οι χαρακτήρες αρχίζουν να επιζητούν την αλήθεια, έστω και επιφανειακά, οι σχέσεις τους οδηγούνται στην φθορά και οι ίδιοι μένουν ευάλωτοι, οι αδυναμίες τους έρχονται να τους στιγματίσουν, να τους ενοχοποιήσουν σε βαθμό που ούτε και οι ίδιοι δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν, αφού εξ’ αρχής δείχνουν να μην γνωρίζουν τους εαυτούς τους, να μη γνωρίζουν τα πάθη τους. Χωρίς τα προσωπεία και τις πανοπλίες των ψεμάτων περιφέρονται ασκόπως, ο έρωτας γίνεται μια ιδέα, η αγάπη ανύπαρκτη, το μόνο που ενοχικά τους δένει και τους αποκρυπτογραφεί είναι το σεξ και η περιστασιακή συντροφιά.
Το έργο είναι μια συμβολική περιστροφή ψευδαισθήσεων, χαμένων ελπίδων και απώλειας νοήματος, διαστάσεις τις οποίες ο Ρώσος δραματουργός, διερευνά με οξύτητα και χιούμορ, ενώ τις απογειώνει η τεράστια υποκριτική πείρα και το πηγαίο ταλέντο των δύο ηθοποιών.
Έπαιξαν: Γιώργος Κιμούλης, Φωτεινή Μπαξεβάνη
"ΟΛΙΑ, ΜΙΑ ΨΥΧΟΥΛΑ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΓΕΡΑΛΗ
(18.07.2020)
Δέκα χρόνια λάμψης, θεατρικής μαγείας, συγκίνησης.
Δέκα χρόνια αίσθησης, του τί σημαίνει να είσαι Άνθρωπος.
Το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, φέτος εισέρχεται στην πρώτη δεκαετία της ζωής του. Φιλοξένησε πάνω από εκατό παραστάσεις, έφερε στο νησί πρωτοκλασάτα ονόματα της ελληνικής σκηνής, μετέφερε τη μαγεία και την ποίηση του σανιδιού σε χιλιάδες θεατές.
Φέτος δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια διαφορετική χρονιά. Με καλλιτεχνικό διευθυντή ξανά τον εξαιρετικό κ.Γιώργο Μπήτρο, και με μια πολύ δυνατή οργανωτική ομάδα, το 2020 μέλλει να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη θεατρική ιστορία του νησιού.
Η θριαμβευτική πρεμιέρα του, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με πιο ιδανικό τρόπο, παρά με καλεσμένη την ιδρύτρια και εμπνεύστρια του ίδιου του Φεστιβάλ. Την ηθοποιό και σκηνοθέτη που του έδωσε σάρκα και οστά, το καθιέρωσε και του έβαλε τις βάσεις για την, συνεχώς ανοδική του πορεία: μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, την κ.Άννα Γεραλή.
Το «Όλια, μια Ψυχούλα» που η κ.Γεραλή επέλεξε να επαναερμηνεύσει, πρόκειται για διασκευή του διηγήματος «Η Ψυχούλα» του Άντον Τσέχωφ από τον Γκαμπριέλ Αρού. Στον παλμώδη μονόλογό της, που απέπνεε τον ψυχισμό μιας αγνής και καλοσυνάτης γυναίκας, η ηθοποιός ξεδίπλωσε παραστατικές εικόνες και υποβλητικά δρώμενα μέσα από τις εμπειρίες του κόσμου της, που δεν ήταν άλλος από τους πρώην συζύγους της: έναν ηθοποιό, έναν ξυλοκόπο καθώς και έναν κτηνίατρο, που αν και την εγκαταλείπει, ξαναφτιάχνοντάς τα με τη σύζυγό του, της αφήνει το παιδί του. Διαφοροποιώντας αισθητά τον ρόλο της Όλια από την παλαιότερη ερμηνεία της, η κ.Γεραλή επέλεξε αυτή τη φορά να μεταμορφώσει τον χαρακτήρα από μια αυστηρά αστή γυναίκα, σε μία ξεκάθαρα λαϊκή φιγούρα, δίνοντάς της ακόμα περισσότερο φως και βάθος.
Το κείμενο παρουσιάζει γλαφυρά το πώς μπορούν να συγκριθούν οι προηγούμενες γνώσεις που αποκόμισε η Όλια από τις επαγγελματικές ενασχολήσεις των συζύγων της, με τα όσα μαθαίνει τώρα, βοηθώντας τον μικρό Σάσα στη μελέτη του. Ο υποτακτικός θαυμασμός για την εξουσιαστική παντοκρατορία της αντρικής φύσης μεταμορφώνεται σταδιακά στην επίγνωση της αυτοδυναμίας της ηρωίδας στο αποκορύφωμα του έργου, με έναν ύμνο στη μητρότητα.
Η βραδιά έκλεισε με την τιμητική βράβευση της κ.Γεραλή από τον δήμαρχο κ.Γιάννη Ζορμπά, την πρόεδρο της ΚΕΔΑ, κ.Μαίρη Κουκούλη και τον κ.Μπήτρο, ενώ προβλήθηκε και ένα αφιέρωμα για τα δεκάχρονα του Φεστιβάλ, αποτελούμενο από το αρχειακό υλικό της κ.Ειρήνης Κουνάδη, σε επιμέλεια του γράφωντα.
Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 10ου επετειακού Φεστιβάλ Θεάτρου, που φέτος διαθέτει ένα από τα πιο λαμπερά line-up του, με μερικούς από τους πιο αγαπημένους πρωταγωνιστές. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Κουκούλη Μαίρη, Κουκούμη Αρετή, Μπήτρου Νεκταρία, Πανταβό Στράτο, Σταυρίδου Μαίρη, Στεργιούλα Ευθύμη, Στουραΐτου Λάλα, Τρικοπούλου Νένα, Χαρτοφύλακα Μάρθα και Χελιώτη Παναγιώτη, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική όαση μέσα στον αποπνικτικό καύσωνα μιας επίπονης καθημερινότητάς.
Ερμηνεία / Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
(18.07.2020)
Δέκα χρόνια λάμψης, θεατρικής μαγείας, συγκίνησης.
Δέκα χρόνια αίσθησης, του τί σημαίνει να είσαι Άνθρωπος.
Το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, φέτος εισέρχεται στην πρώτη δεκαετία της ζωής του. Φιλοξένησε πάνω από εκατό παραστάσεις, έφερε στο νησί πρωτοκλασάτα ονόματα της ελληνικής σκηνής, μετέφερε τη μαγεία και την ποίηση του σανιδιού σε χιλιάδες θεατές.
Φέτος δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια διαφορετική χρονιά. Με καλλιτεχνικό διευθυντή ξανά τον εξαιρετικό κ.Γιώργο Μπήτρο, και με μια πολύ δυνατή οργανωτική ομάδα, το 2020 μέλλει να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη θεατρική ιστορία του νησιού.
Η θριαμβευτική πρεμιέρα του, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με πιο ιδανικό τρόπο, παρά με καλεσμένη την ιδρύτρια και εμπνεύστρια του ίδιου του Φεστιβάλ. Την ηθοποιό και σκηνοθέτη που του έδωσε σάρκα και οστά, το καθιέρωσε και του έβαλε τις βάσεις για την, συνεχώς ανοδική του πορεία: μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, την κ.Άννα Γεραλή.
Το «Όλια, μια Ψυχούλα» που η κ.Γεραλή επέλεξε να επαναερμηνεύσει, πρόκειται για διασκευή του διηγήματος «Η Ψυχούλα» του Άντον Τσέχωφ από τον Γκαμπριέλ Αρού. Στον παλμώδη μονόλογό της, που απέπνεε τον ψυχισμό μιας αγνής και καλοσυνάτης γυναίκας, η ηθοποιός ξεδίπλωσε παραστατικές εικόνες και υποβλητικά δρώμενα μέσα από τις εμπειρίες του κόσμου της, που δεν ήταν άλλος από τους πρώην συζύγους της: έναν ηθοποιό, έναν ξυλοκόπο καθώς και έναν κτηνίατρο, που αν και την εγκαταλείπει, ξαναφτιάχνοντάς τα με τη σύζυγό του, της αφήνει το παιδί του. Διαφοροποιώντας αισθητά τον ρόλο της Όλια από την παλαιότερη ερμηνεία της, η κ.Γεραλή επέλεξε αυτή τη φορά να μεταμορφώσει τον χαρακτήρα από μια αυστηρά αστή γυναίκα, σε μία ξεκάθαρα λαϊκή φιγούρα, δίνοντάς της ακόμα περισσότερο φως και βάθος.
Το κείμενο παρουσιάζει γλαφυρά το πώς μπορούν να συγκριθούν οι προηγούμενες γνώσεις που αποκόμισε η Όλια από τις επαγγελματικές ενασχολήσεις των συζύγων της, με τα όσα μαθαίνει τώρα, βοηθώντας τον μικρό Σάσα στη μελέτη του. Ο υποτακτικός θαυμασμός για την εξουσιαστική παντοκρατορία της αντρικής φύσης μεταμορφώνεται σταδιακά στην επίγνωση της αυτοδυναμίας της ηρωίδας στο αποκορύφωμα του έργου, με έναν ύμνο στη μητρότητα.
Η βραδιά έκλεισε με την τιμητική βράβευση της κ.Γεραλή από τον δήμαρχο κ.Γιάννη Ζορμπά, την πρόεδρο της ΚΕΔΑ, κ.Μαίρη Κουκούλη και τον κ.Μπήτρο, ενώ προβλήθηκε και ένα αφιέρωμα για τα δεκάχρονα του Φεστιβάλ, αποτελούμενο από το αρχειακό υλικό της κ.Ειρήνης Κουνάδη, σε επιμέλεια του γράφωντα.
Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 10ου επετειακού Φεστιβάλ Θεάτρου, που φέτος διαθέτει ένα από τα πιο λαμπερά line-up του, με μερικούς από τους πιο αγαπημένους πρωταγωνιστές. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Κουκούλη Μαίρη, Κουκούμη Αρετή, Μπήτρου Νεκταρία, Πανταβό Στράτο, Σταυρίδου Μαίρη, Στεργιούλα Ευθύμη, Στουραΐτου Λάλα, Τρικοπούλου Νένα, Χαρτοφύλακα Μάρθα και Χελιώτη Παναγιώτη, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική όαση μέσα στον αποπνικτικό καύσωνα μιας επίπονης καθημερινότητάς.
Ερμηνεία / Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
|
"ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΙΠΟΤΑ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΟΔΟΥ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΓΙΩΝ (Full Show)
(04.07.2020) Tο θεατρικό έργο «Δεν πληρώνω τίποτα» βασισμένο στην κωμωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ανέβηκε το τριήμερο Παρασκευή 21, Σάββατο 22 και Κυριακή 23 Αυγούστου του 2015, από την θεατρική ομάδα του συλλόγου «Προόδου και Αλληλεγγύης Αγίων» στην Αίγινα. Η δράση του έργου αναφέρεται στη δεκαετία του '70 στην Ιταλία, αλλά οι καταστάσεις μοιάζουν ίδιες: Ανεργία, μισθοί πείνας, κερδοσκοπία, εκμετάλλευση. Πριν και τώρα και εσαεί, η δυνατότητα να καλύψει κανείς τις βασικές ανάγκες της τροφής και της στέγης, αποτελεί τον πρακτικό ορισμό της έννοιας της αξιοπρέπειας για το ανθρώπινο είδος. Στο έργο, προφητεύονται όλες τις πλευρές της σημερινής παγκοσμιοποιημένης μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, όπου το άτομο είναι έρμαιο των κερδοσκόπων, αιώνιο θύμα, εργατική δύναμη σε ξεπούλημα. Σκηνοθεσία / Διασκευή: Γεωργία Σταυριανέα Πρωταγωνιστούν οι: Παναγιώτης Χελιώτης, Τάσος Βαρβαρος, Μαρία Κουτσούκου, Μένιος Μέρμηγκας, Αγγελική Καφετζή και Μένη Πιου Τηλεσκηνοθεσία / Λήψη: Φωτογραφία και Τέχνη, Αίγινα Κάμερα / Μοντάζ: Ανέστης Κορνέζος Φωτογραφίες: Ειρήνη Κουνάδη |
«ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ...ΕΝΕΡΓΟΣ ΤΩΡΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(28.02.2020)
Αν συνειδητοποιήσαμε κάτι, παρακολουθώντας την απίστευτη παράσταση «Μακαρίτης…ενεργός τώρα» του κ.Γιώργου Μπήτρου είναι το εξής λυπηρό. Τα θεατρικά και κοινωνικά όρια της Αίγινας, αποδεικνύονται πολύ στενά πλέον για τη γραφή και το ταλέντο του. Η συγγραφική και σκηνοθετική πορεία που έχει χαράξει τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται συνεχώς σε άνοδο, με απαύγασμα αυτό το σπαρταριστό, μοναδικό, εκρηκτικό έργο.
Επιστρατεύοντας ξανά το γνώριμο πλέον (για όλους εμάς τους φανατικούς θιασώτες της δουλειάς του) καυστικό χιούμορ του, ο κ.Μπήτρος επιδίδεται για άλλη μια φορά με χαρακτηριστική ευκολία και μεγάλη επιτυχία στη στηλίτευση και στον καυτηριασμό των κακώς κειμένων που το δύσμοιρο ανθρώπινο είδος κουβαλά και συντηρεί εδώ και αιώνες. Στόχοι του σε αυτό το ευφυέστατο, ανατρεπτικό θεατρικό κείμενο, η βιομηχανοποίηση του πένθους, η ακόρεστη ανάγκη της λούμπεν τάξης να προβληθεί και να επιδειχθεί κοινωνικά μέσω της επίδειξης που σχεδόν φτάνει στα όρια του γκροτέσκ, αλλά και η καταστρατήγηση προσωπικών δεδομένων, ακόμα και αυτό της μνήμης ενός νεκρού, μέσω των διαδικτυακών κοινωνικών μέσων.
Είναι όμως αυτό το τελευταίο που θα δώσει τη λύση στην απελπισμένη ψυχή που περιπλανιέται στον κόσμο των ζωντανών, πασχίζοντας να βρει έστω και μετά θάνατον, την πολυπόθητη γαλήνη. Μέσω του ανιψιού του, ο νεκρός παρουσιάζεται ενεργός στα social, πατάει like και σχολιάζει, σκορπώντας παντού έναν ψηφιακό και διαδικτυακό πανικό.
Δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για ένα σπουδαίο σατιρικό έργο που εμπνέεται από την κλασική δραματουργία, το μελόδραμα, την λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και την παρωδία του κινηματογράφου των ταινιών τρόμου. Όταν μάλιστα όλα αυτά τα στοιχεία συνδυαστούν με το πηγαίο ταλέντο του συγγραφέα αλλά και την εμπειρία των ερμηνευτών, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικό.
Γενναίες δόσεις black χιούμορ, γεγονός που δικαιολογείται από το έντονο μεταφυσικό του στοιχείο και που οδηγεί τους ήρωες σε ακραίες καταστάσεις που στηλιτεύουν χρόνιες κοινωνικές παθογένειες του στυλ «Kollyva Event». Πλάθεται μια οργιαστικής φαντασίας παρωδία των μετεμψυχωτικών θρίλερ και ταυτόχρονα μια φαρσική κωμωδία, που ακροβατεί μεταξύ του πραγματικού και εξωπραγματικού, της λογικής και της παράνοιας, του συνειδητού και του υποσυνείδητου, του σοβαρού και του γελοίου, συνθέτοντας ένα παιχνίδι θεάτρου μοναδικό.
Δεν υπάρχει κάτι πιο δεινό από το να είσαι νεκρός, εκτός από το να περιπλανιέσαι χωρίς χτύπο στην καρδιά προσπαθώντας να αλλάξεις τα μυαλά των ανθρώπων που αντάλλαξαν την ψυχή τους με την ύλη.
Κείμενο - σκηνοθεσία: Μπήτρος Γιώργος
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Μπήτρου Νεκταρία
Εκτύπωση προγράμματος - αφίσας: Ματούλα Ρούσσου "Γραφή"
Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Χελιώτης
Εγγραφή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Συμμετέχουν: Νεκταρία Κοπανά. Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Παντελής Γκαρής, Μαρία Λυκούρη, Ηλίας Θωμάς, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Μιχάλης Κοπανάς και ο Γιώργος Μπήτρος.
(28.02.2020)
Αν συνειδητοποιήσαμε κάτι, παρακολουθώντας την απίστευτη παράσταση «Μακαρίτης…ενεργός τώρα» του κ.Γιώργου Μπήτρου είναι το εξής λυπηρό. Τα θεατρικά και κοινωνικά όρια της Αίγινας, αποδεικνύονται πολύ στενά πλέον για τη γραφή και το ταλέντο του. Η συγγραφική και σκηνοθετική πορεία που έχει χαράξει τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται συνεχώς σε άνοδο, με απαύγασμα αυτό το σπαρταριστό, μοναδικό, εκρηκτικό έργο.
Επιστρατεύοντας ξανά το γνώριμο πλέον (για όλους εμάς τους φανατικούς θιασώτες της δουλειάς του) καυστικό χιούμορ του, ο κ.Μπήτρος επιδίδεται για άλλη μια φορά με χαρακτηριστική ευκολία και μεγάλη επιτυχία στη στηλίτευση και στον καυτηριασμό των κακώς κειμένων που το δύσμοιρο ανθρώπινο είδος κουβαλά και συντηρεί εδώ και αιώνες. Στόχοι του σε αυτό το ευφυέστατο, ανατρεπτικό θεατρικό κείμενο, η βιομηχανοποίηση του πένθους, η ακόρεστη ανάγκη της λούμπεν τάξης να προβληθεί και να επιδειχθεί κοινωνικά μέσω της επίδειξης που σχεδόν φτάνει στα όρια του γκροτέσκ, αλλά και η καταστρατήγηση προσωπικών δεδομένων, ακόμα και αυτό της μνήμης ενός νεκρού, μέσω των διαδικτυακών κοινωνικών μέσων.
Είναι όμως αυτό το τελευταίο που θα δώσει τη λύση στην απελπισμένη ψυχή που περιπλανιέται στον κόσμο των ζωντανών, πασχίζοντας να βρει έστω και μετά θάνατον, την πολυπόθητη γαλήνη. Μέσω του ανιψιού του, ο νεκρός παρουσιάζεται ενεργός στα social, πατάει like και σχολιάζει, σκορπώντας παντού έναν ψηφιακό και διαδικτυακό πανικό.
Δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για ένα σπουδαίο σατιρικό έργο που εμπνέεται από την κλασική δραματουργία, το μελόδραμα, την λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και την παρωδία του κινηματογράφου των ταινιών τρόμου. Όταν μάλιστα όλα αυτά τα στοιχεία συνδυαστούν με το πηγαίο ταλέντο του συγγραφέα αλλά και την εμπειρία των ερμηνευτών, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικό.
Γενναίες δόσεις black χιούμορ, γεγονός που δικαιολογείται από το έντονο μεταφυσικό του στοιχείο και που οδηγεί τους ήρωες σε ακραίες καταστάσεις που στηλιτεύουν χρόνιες κοινωνικές παθογένειες του στυλ «Kollyva Event». Πλάθεται μια οργιαστικής φαντασίας παρωδία των μετεμψυχωτικών θρίλερ και ταυτόχρονα μια φαρσική κωμωδία, που ακροβατεί μεταξύ του πραγματικού και εξωπραγματικού, της λογικής και της παράνοιας, του συνειδητού και του υποσυνείδητου, του σοβαρού και του γελοίου, συνθέτοντας ένα παιχνίδι θεάτρου μοναδικό.
Δεν υπάρχει κάτι πιο δεινό από το να είσαι νεκρός, εκτός από το να περιπλανιέσαι χωρίς χτύπο στην καρδιά προσπαθώντας να αλλάξεις τα μυαλά των ανθρώπων που αντάλλαξαν την ψυχή τους με την ύλη.
Κείμενο - σκηνοθεσία: Μπήτρος Γιώργος
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Μπήτρου Νεκταρία
Εκτύπωση προγράμματος - αφίσας: Ματούλα Ρούσσου "Γραφή"
Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Χελιώτης
Εγγραφή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
Συμμετέχουν: Νεκταρία Κοπανά. Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Παντελής Γκαρής, Μαρία Λυκούρη, Ηλίας Θωμάς, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Μιχάλης Κοπανάς και ο Γιώργος Μπήτρος.
"ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΑΒΙΛΗ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ / ΚΟΝΤΟΥ
(17.01.2020)
Τί κοινό μπορεί να έχει ένα νεοκλασικό σπίτι στο Ψυχικό, ένα οικογενειακό κειμήλιο, μια οικιακή βοηθός και ο Νίκος Μουτσινάς; Φαινομενικά κανένα. Όταν όμως σκιαγραφούνται στο θεατρικό σύμπαν της πένας του κ.Κωνσταντίνου Καρούσου, τα πλέον ετερώνυμα στοιχεία μπορούν να δεθούν μεταξύ τους με σπαρταριστό και γλαφυρό τρόπο.
Με μια πολύ καλή αναπαράσταση της σύγχρονης εποχής και των βορειοπροαστιακών μενταλιτέ, με θεατρική ροή που χρησιμοποιεί τα μπλοζόν κάδρα με εξυπνάδα, το "Σπίτι της Οδού Μαβίλη" ακολουθεί το νήμα μιας φαινομενικά κοινωνικής κωμωδίας, η οποία φροντίζει να δημιουργεί κίνητρα για τους εκκεντρικούς χαρακτήρες της, και καταλήγει στο φινάλε να μετατρέπεται σε μανιφέστο για το παγκόσμιο μήνυμα της ισότητας, ενάντια στον τυφλό ρατσισμό και τη φυλετική διάκριση.
Αξιοποιώντας τις σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες αλλά και το κέφι και την ενέργεια των μαθητών που ερμηνεύουν, ο κ.Καρούσος υπογράφει και σκηνοθετεί μια καλοφτιαγμένη κοινωνική σάτιρα με στοιχεία παρωδημένου αστυνομικού θρίλερ.
Το εγχώριο θεατρικό δυναμικό, είναι και πάλι παρόν. Με ζωντάνια, εξυπνάδα, όρεξη και λαμπερά, φερέλπιδα χαμόγελα νεαρών ατόμων. Των οποίων το θεατρικό μέλλον υπόσχεται πολλά, αφού το υπηρετούν ήδη με σεβασμό και ειλικρίνεια.
--
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Καρούσος
Παίζουν:
Ελένη Πολίτη, Δήμητρα Σαχτούρη, Μαρία Μπήτρου, Τζένη Βοσταντά, Αλεξάνδρα Σφήκα, Αργύρης Γρυπαίος, Βασίλης Καλαμάκης, Όλγα Μπίστα, Δέσποινα Νικολαΐδη
Φώτα - Ήχος: Γιώργος Κουκούλης
Τεχνική Υποστήριξη: Γιάννης Μαλτέζος
Ημερομηνίες: 17-18-19-24-26 Ιανουαρίου και ώρα 19:00, στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας.
Τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Υπό την αιγίδα του Πολιτιστικός & Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγίων Ασωμάτων & Κοντού & της Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Αίγινας.
(17.01.2020)
Τί κοινό μπορεί να έχει ένα νεοκλασικό σπίτι στο Ψυχικό, ένα οικογενειακό κειμήλιο, μια οικιακή βοηθός και ο Νίκος Μουτσινάς; Φαινομενικά κανένα. Όταν όμως σκιαγραφούνται στο θεατρικό σύμπαν της πένας του κ.Κωνσταντίνου Καρούσου, τα πλέον ετερώνυμα στοιχεία μπορούν να δεθούν μεταξύ τους με σπαρταριστό και γλαφυρό τρόπο.
Με μια πολύ καλή αναπαράσταση της σύγχρονης εποχής και των βορειοπροαστιακών μενταλιτέ, με θεατρική ροή που χρησιμοποιεί τα μπλοζόν κάδρα με εξυπνάδα, το "Σπίτι της Οδού Μαβίλη" ακολουθεί το νήμα μιας φαινομενικά κοινωνικής κωμωδίας, η οποία φροντίζει να δημιουργεί κίνητρα για τους εκκεντρικούς χαρακτήρες της, και καταλήγει στο φινάλε να μετατρέπεται σε μανιφέστο για το παγκόσμιο μήνυμα της ισότητας, ενάντια στον τυφλό ρατσισμό και τη φυλετική διάκριση.
Αξιοποιώντας τις σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες αλλά και το κέφι και την ενέργεια των μαθητών που ερμηνεύουν, ο κ.Καρούσος υπογράφει και σκηνοθετεί μια καλοφτιαγμένη κοινωνική σάτιρα με στοιχεία παρωδημένου αστυνομικού θρίλερ.
Το εγχώριο θεατρικό δυναμικό, είναι και πάλι παρόν. Με ζωντάνια, εξυπνάδα, όρεξη και λαμπερά, φερέλπιδα χαμόγελα νεαρών ατόμων. Των οποίων το θεατρικό μέλλον υπόσχεται πολλά, αφού το υπηρετούν ήδη με σεβασμό και ειλικρίνεια.
--
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Καρούσος
Παίζουν:
Ελένη Πολίτη, Δήμητρα Σαχτούρη, Μαρία Μπήτρου, Τζένη Βοσταντά, Αλεξάνδρα Σφήκα, Αργύρης Γρυπαίος, Βασίλης Καλαμάκης, Όλγα Μπίστα, Δέσποινα Νικολαΐδη
Φώτα - Ήχος: Γιώργος Κουκούλης
Τεχνική Υποστήριξη: Γιάννης Μαλτέζος
Ημερομηνίες: 17-18-19-24-26 Ιανουαρίου και ώρα 19:00, στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας.
Τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Υπό την αιγίδα του Πολιτιστικός & Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγίων Ασωμάτων & Κοντού & της Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Αίγινας.
"ΦΡΙΚΑΝΤΕΛΑ", ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ"
(22.12.2019)
Η εγχώρια θεατρική δυναμική, με σταθερά και πετυχημένα βήματα, συνεχίζει το ποιοτικό και αξιοσημείωτο έργο της.
Αυτά τα Χριστούγεννα η Αίγινα, ξαναθυμήθηκε ότι τα ωραιότερα ταξίδια γίνονται με τη φαντασία. Και με αυτή για όχημα, απογειωθήκαμε για το κάστρο της Φρικαντέλας, της Μάγισσας που μισούσε τα Χριστούγεννα.
Το αριστουργηματικό έργο του εθνικού μας παραμυθά, Ευγένιου Τριβιζά σε μορφή μουσικού παραμυθοδράματος, παρουσίασε πριν λίγες ημέρες ο θίασος Παιδικά Όνειρα του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας, σε διασκευή του Αντώνη Γκλαβά.
Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1998 και αγαπήθηκε τόσο πολύ που οι αλλεπάλληλες εκδόσεις του συνεχίζονται με αυξανόμενους ρυθμούς μέχρι σήμερα. Η διασκευή που παρακολουθήσαμε, πέτυχε να κρατήσει αυτούσια τη μαγεία του πρωτότυπου, διανθίζοντάς τη με ζωντανή μουσική, έξυπνα κοστούμια, γρήγορο θεατρικό ρυθμό και το σπιρτόζικο πνεύμα του Τριβιζά να πλανιέται παντού στο χώρο.
Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία, δεν είναι η φύση του έργου καθ'αυτού. Είναι η ηλικία των συντελεστών που το αναγάγουν σε κάτι το ξεχωριστό. Αντί να εφησυχαστούν στην ασφάλεια μιας οθόνης και ενός διαδικτυακού προφίλ, τα νεαρά παιδιά έστησαν από το μηδέν ένα πολύχρωμο θεατρικό σύμπαν που καταχειροκροτήθηκε από μικρούς και μεγάλους.
Είναι αυτές οι ψυχές των νέων παιδιών, που δίνουν σε όλους μας την ελπίδα πως η επόμενη γενιά, αν και βαλλόμενη από παντού με κριτική και αρνητισμό, θα καταφέρει να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της Τέχνης και της Δημιουργίας.
Διασκευή: Αντώνης Γκλαβάς
Έπαιξαν: Αντώνης Γκλαβάς, Σταματίνα Ασημαντώνη, Όλγα Σταυροπούλου, Σωζία Ρωπαΐτη, Χρυσούλα Λαδά, Πέτρος Φλεμετάκης, Σπύρος Φλεμετάκης, Μαρία Αντωνίου, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου.
Live μουσική: Μαρία Χαλδαίου
Υπό την αιγίδα της ΚΕΔΑ, στα πλαίσια των Χριστουγεννιάτικων Εκδηλώσεων του Δήμου.
(22.12.2019)
Η εγχώρια θεατρική δυναμική, με σταθερά και πετυχημένα βήματα, συνεχίζει το ποιοτικό και αξιοσημείωτο έργο της.
Αυτά τα Χριστούγεννα η Αίγινα, ξαναθυμήθηκε ότι τα ωραιότερα ταξίδια γίνονται με τη φαντασία. Και με αυτή για όχημα, απογειωθήκαμε για το κάστρο της Φρικαντέλας, της Μάγισσας που μισούσε τα Χριστούγεννα.
Το αριστουργηματικό έργο του εθνικού μας παραμυθά, Ευγένιου Τριβιζά σε μορφή μουσικού παραμυθοδράματος, παρουσίασε πριν λίγες ημέρες ο θίασος Παιδικά Όνειρα του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας, σε διασκευή του Αντώνη Γκλαβά.
Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1998 και αγαπήθηκε τόσο πολύ που οι αλλεπάλληλες εκδόσεις του συνεχίζονται με αυξανόμενους ρυθμούς μέχρι σήμερα. Η διασκευή που παρακολουθήσαμε, πέτυχε να κρατήσει αυτούσια τη μαγεία του πρωτότυπου, διανθίζοντάς τη με ζωντανή μουσική, έξυπνα κοστούμια, γρήγορο θεατρικό ρυθμό και το σπιρτόζικο πνεύμα του Τριβιζά να πλανιέται παντού στο χώρο.
Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία, δεν είναι η φύση του έργου καθ'αυτού. Είναι η ηλικία των συντελεστών που το αναγάγουν σε κάτι το ξεχωριστό. Αντί να εφησυχαστούν στην ασφάλεια μιας οθόνης και ενός διαδικτυακού προφίλ, τα νεαρά παιδιά έστησαν από το μηδέν ένα πολύχρωμο θεατρικό σύμπαν που καταχειροκροτήθηκε από μικρούς και μεγάλους.
Είναι αυτές οι ψυχές των νέων παιδιών, που δίνουν σε όλους μας την ελπίδα πως η επόμενη γενιά, αν και βαλλόμενη από παντού με κριτική και αρνητισμό, θα καταφέρει να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της Τέχνης και της Δημιουργίας.
Διασκευή: Αντώνης Γκλαβάς
Έπαιξαν: Αντώνης Γκλαβάς, Σταματίνα Ασημαντώνη, Όλγα Σταυροπούλου, Σωζία Ρωπαΐτη, Χρυσούλα Λαδά, Πέτρος Φλεμετάκης, Σπύρος Φλεμετάκης, Μαρία Αντωνίου, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου.
Live μουσική: Μαρία Χαλδαίου
Υπό την αιγίδα της ΚΕΔΑ, στα πλαίσια των Χριστουγεννιάτικων Εκδηλώσεων του Δήμου.
"ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ". ΙΔΑΝΙΚΟ ΦΙΝΑΛΕ ΓΙΑ ΤΟ 9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(11.08.2019)
Ένα σκοτεινό κελί με μια υποψία φωτός από το μικροσκοπικό παράθυρο, η σιλουέτα ενός ιερέα και τα στοιχειά του παρελθόντος. Πιθανότητες θετικής κατάληξης, μηδαμινές. Ο Βασίλης Βασιλάκης βρίσκεται αντιμέτωπος εδώ και έξι χρόνια με το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη, του Χιώτη συγγραφέα που έχει με απίστευτη μαεστρία καταφέρει να πλάσει εκ του μηδενός ώριμους, εναργείς μα και σοφούς λογοτεχνικούς κόσμους, λες και έχει βιώσει ο άτιμος, την εμπειρία δεκάδων ζωών, συμπιεσμένες μέσα στα σχεδόν 40 βιολογικά του χρόνια. Ο αυτοσκηνοθετούμενος ηθοποιός τολμά, όχι μόνο να φανταστεί, αλλά και να υλοποιήσει το όραμά του για μια παράσταση κοινωνικού ρεαλισμού, που επιζητά την πυρκαγιά των λέξεων και της ποίησης και που, στο λυτρωτικό φινάλε γίνεται και ο ίδιος παρανάλωμά της.
Ο «Ήλιος» είναι η ιστορία του απόκληρου, θύμα κοινωνικού ρατσισμού στις αρχές του αιώνα, Κωνσταντή του οποίου η έκδηλη θηλυπρέπεια, τον μετέτρεψε στο αγαπημένο παιχνίδι για το κατιναριό ενός ολόκληρου νησιού. Τα ψήγματα συμπόνιας από τις ομοιοπαθούσες, περιθωριοποιημένες πόρνες και τα ψίχουλα του εραστή του, Αποστόλη, δεν θα αρκέσουν για αυτό το μικρό αγόρι που συνήθισε να τον ξεφωνίζουν κυρία, γυναικωτό και Ιδιώνυμον.
Με πρωτοπρόσωπη, σχεδόν τεθλασμένη αφήγηση, διανθισμένη με μπόλικους χιώτικους ιδιωματισμούς, με χρονικά σούρτα φέρτα που περισσότερο ιντριγκάρουν παρά μπερδεύουν, ο ηθοποιός με θαυμάσια γλαφυρότητα και ακρίβεια στο λόγο, ως άλλη Πηνελόπη υφαίνει λεκτικές περιγραφές από μετάξι, ακυρώνοντάς τες ταυτόχρονα μες τις ακαθαρσίες, τους μαχαλάδες και τους γιγάντιους ποντίκαρους της ανέχειας και της φτώχειας του ‘40.
Το σασπένς φτάνει στο απόγειό του. Λίγο πριν το φινάλε, η εμφάνιση του κ.Νίκου Νικολάου, γνώριμου και αγαπητού ερασιτέχνη ηθοποιού στο νησί, καταλαγιάζει το φορτισμένο κλίμα και σε οδηγεί με ομαλότητα στη θεατρική κάθαρση. Βγάζεις χαρτομάντηλα, ξεφυσάς και τέλος δεν μπορείς παρά να συγχαρείς δύο καλλιτέχνες (ηθοποιό και συγγραφέα) που προσφέρουν σπάνια έντονες θεατρικές στιγμές και που δίνουν νέα πνοή στην έννοια του Ουμανισμού.
--
Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 9ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στην κάθε μία και στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Σαλπέα Καίτη, τον κ.Μούρτζη Γιώργο, τον κ.Μπήτρο Γιώργο, την κ.Σταυρίδου Μαίρη, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και την κ.Μπήτρου Νεκταρία
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
(11.08.2019)
Ένα σκοτεινό κελί με μια υποψία φωτός από το μικροσκοπικό παράθυρο, η σιλουέτα ενός ιερέα και τα στοιχειά του παρελθόντος. Πιθανότητες θετικής κατάληξης, μηδαμινές. Ο Βασίλης Βασιλάκης βρίσκεται αντιμέτωπος εδώ και έξι χρόνια με το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη, του Χιώτη συγγραφέα που έχει με απίστευτη μαεστρία καταφέρει να πλάσει εκ του μηδενός ώριμους, εναργείς μα και σοφούς λογοτεχνικούς κόσμους, λες και έχει βιώσει ο άτιμος, την εμπειρία δεκάδων ζωών, συμπιεσμένες μέσα στα σχεδόν 40 βιολογικά του χρόνια. Ο αυτοσκηνοθετούμενος ηθοποιός τολμά, όχι μόνο να φανταστεί, αλλά και να υλοποιήσει το όραμά του για μια παράσταση κοινωνικού ρεαλισμού, που επιζητά την πυρκαγιά των λέξεων και της ποίησης και που, στο λυτρωτικό φινάλε γίνεται και ο ίδιος παρανάλωμά της.
Ο «Ήλιος» είναι η ιστορία του απόκληρου, θύμα κοινωνικού ρατσισμού στις αρχές του αιώνα, Κωνσταντή του οποίου η έκδηλη θηλυπρέπεια, τον μετέτρεψε στο αγαπημένο παιχνίδι για το κατιναριό ενός ολόκληρου νησιού. Τα ψήγματα συμπόνιας από τις ομοιοπαθούσες, περιθωριοποιημένες πόρνες και τα ψίχουλα του εραστή του, Αποστόλη, δεν θα αρκέσουν για αυτό το μικρό αγόρι που συνήθισε να τον ξεφωνίζουν κυρία, γυναικωτό και Ιδιώνυμον.
Με πρωτοπρόσωπη, σχεδόν τεθλασμένη αφήγηση, διανθισμένη με μπόλικους χιώτικους ιδιωματισμούς, με χρονικά σούρτα φέρτα που περισσότερο ιντριγκάρουν παρά μπερδεύουν, ο ηθοποιός με θαυμάσια γλαφυρότητα και ακρίβεια στο λόγο, ως άλλη Πηνελόπη υφαίνει λεκτικές περιγραφές από μετάξι, ακυρώνοντάς τες ταυτόχρονα μες τις ακαθαρσίες, τους μαχαλάδες και τους γιγάντιους ποντίκαρους της ανέχειας και της φτώχειας του ‘40.
Το σασπένς φτάνει στο απόγειό του. Λίγο πριν το φινάλε, η εμφάνιση του κ.Νίκου Νικολάου, γνώριμου και αγαπητού ερασιτέχνη ηθοποιού στο νησί, καταλαγιάζει το φορτισμένο κλίμα και σε οδηγεί με ομαλότητα στη θεατρική κάθαρση. Βγάζεις χαρτομάντηλα, ξεφυσάς και τέλος δεν μπορείς παρά να συγχαρείς δύο καλλιτέχνες (ηθοποιό και συγγραφέα) που προσφέρουν σπάνια έντονες θεατρικές στιγμές και που δίνουν νέα πνοή στην έννοια του Ουμανισμού.
--
Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 9ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στην κάθε μία και στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Σαλπέα Καίτη, τον κ.Μούρτζη Γιώργο, τον κ.Μπήτρο Γιώργο, την κ.Σταυρίδου Μαίρη, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και την κ.Μπήτρου Νεκταρία
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
"ΤΡ3ΙΣ ΦΟΝΟΙ, ΚΑΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ". Η 7η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(10.08.2019)
To τρομερό συγγραφικό δίδυμο των Ron Clark και Sam Bobrick, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τη δεκαετία του '60 έως και τα τέλη των 80's αποτελεί στην Αμερική ένα από τα ιερά τέρατα της κωμωδίας (αν λέει σε κάποιους κάτι ο τίτλος Saved by the Bell).
Τρεις φόνοι που οργανώνονται στο ίδιο ξενοδοχείο, στον ίδιο όροφο, στο ίδιο δωμάτιο, τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Ο πρώτος φόνος είναι τα Χριστούγεννα, ο δεύτερος το Πάσχα και ο τρίτος την Πρωτοχρονιά.
Βασικοί δράστες και ανύποπτοι ύποπτοι, ένα ερωτικό τρίγωνο. Ο σύζυγος, η σύζυγος και ο εραστής.
Στην πρώτη απόπειρα φόνου, η σύζυγος και ο εραστής σχεδιάζουν να βγάλουν από τη μέση τον σύζυγο.
Στη δεύτερη απόπειρα, η σύζυγος και ο σύζυγος προσπαθούν να τιμωρήσουν με την εσχάτη των ποινών τον άπιστο εραστή της συζύγου και τέλος, στην τρίτη και τελευταία, ο απατημένος σύζυγος και ο απατημένος εραστής έχουν βάλει ως σκοπό ζωής τον θάνατο της άπιστης ερωμένης και συζύγου.
Ένα θεατρικό το οποίο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, μπορεί να μεταφερθεί με επιτυχημένο τρόπο στα σημερινά ελληνικά δεδομένα; Η απάντηση είναι σαφέστατα, ναι.
Με τη σωστή μετάφραση και μεταβολή κάποιων ξένων στοιχείων του θεατρικού σε καθαρά ελληνικά γνωρίσματα, ήθη και έθιμα (Χριστούγεννα- Πάσχα), με τη χρήση των ελληνικών ιδιωμάτων και καθημερινών εκφράσεων, με μοντέρνα σκηνικά και κοστούμια, μπορεί κάποιος να έχει ως αποτέλεσμα ένα ολόφρεσκο, ξεκαρδιστικό έργο που προορίζεται για κάθε ηλικία και γούστο.
Η έξυπνη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού δημιουργεί ένα αξιολάτρευτο οπτικά αποτέλεσμα , το οποίο διατηρώντας έντονα τα στοιχεία της φάρσας και όντας γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, ξαφνιάζει ευχάριστα και προσφέρει άφθονο γέλιο σε όλους.
Πανέξυπνες ατάκες και εναλλαγές, έντονο σασπένς και σκηνικός δυναμισμός, είναι λίγα από τα στοιχεία που συνθέτουν μια πανέμορφη και άκρως διασκεδαστική παράσταση. Ο σκηνοθέτης, σεβόμενος το βασικό σενάριο, μπόρεσε με αξιοθαύμαστο τρόπο να το προσαρμόσει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Και οι τρεις ηθοποιοί είχαν εκπληκτική χημεία μεταξύ τους και μας προσέφεραν μια απίστευτα δροσερή καλοκαιρινή θεατρική παράσταση. Σκηνοθετικά δόθηκε το περιθώριο στους ηθοποιούς να αναπτύξουν τους χαρακτήρες, και αν και οι ρυθμοί ήταν γρήγοροι και έντονοι, δεν υπήρξε ούτε ένα κενό κατά την εξέλιξη της ιστορίας.
Ανάλαφρη, ξεκαρδιστική κωμωδία, με πηγαίο χιούμορ που δεν στηρίζεται σε μαζικοποιημένες ευκολίες ούτε στην αναμασώμενη βωμολοχία.
(10.08.2019)
To τρομερό συγγραφικό δίδυμο των Ron Clark και Sam Bobrick, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τη δεκαετία του '60 έως και τα τέλη των 80's αποτελεί στην Αμερική ένα από τα ιερά τέρατα της κωμωδίας (αν λέει σε κάποιους κάτι ο τίτλος Saved by the Bell).
Τρεις φόνοι που οργανώνονται στο ίδιο ξενοδοχείο, στον ίδιο όροφο, στο ίδιο δωμάτιο, τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Ο πρώτος φόνος είναι τα Χριστούγεννα, ο δεύτερος το Πάσχα και ο τρίτος την Πρωτοχρονιά.
Βασικοί δράστες και ανύποπτοι ύποπτοι, ένα ερωτικό τρίγωνο. Ο σύζυγος, η σύζυγος και ο εραστής.
Στην πρώτη απόπειρα φόνου, η σύζυγος και ο εραστής σχεδιάζουν να βγάλουν από τη μέση τον σύζυγο.
Στη δεύτερη απόπειρα, η σύζυγος και ο σύζυγος προσπαθούν να τιμωρήσουν με την εσχάτη των ποινών τον άπιστο εραστή της συζύγου και τέλος, στην τρίτη και τελευταία, ο απατημένος σύζυγος και ο απατημένος εραστής έχουν βάλει ως σκοπό ζωής τον θάνατο της άπιστης ερωμένης και συζύγου.
Ένα θεατρικό το οποίο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, μπορεί να μεταφερθεί με επιτυχημένο τρόπο στα σημερινά ελληνικά δεδομένα; Η απάντηση είναι σαφέστατα, ναι.
Με τη σωστή μετάφραση και μεταβολή κάποιων ξένων στοιχείων του θεατρικού σε καθαρά ελληνικά γνωρίσματα, ήθη και έθιμα (Χριστούγεννα- Πάσχα), με τη χρήση των ελληνικών ιδιωμάτων και καθημερινών εκφράσεων, με μοντέρνα σκηνικά και κοστούμια, μπορεί κάποιος να έχει ως αποτέλεσμα ένα ολόφρεσκο, ξεκαρδιστικό έργο που προορίζεται για κάθε ηλικία και γούστο.
Η έξυπνη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού δημιουργεί ένα αξιολάτρευτο οπτικά αποτέλεσμα , το οποίο διατηρώντας έντονα τα στοιχεία της φάρσας και όντας γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, ξαφνιάζει ευχάριστα και προσφέρει άφθονο γέλιο σε όλους.
Πανέξυπνες ατάκες και εναλλαγές, έντονο σασπένς και σκηνικός δυναμισμός, είναι λίγα από τα στοιχεία που συνθέτουν μια πανέμορφη και άκρως διασκεδαστική παράσταση. Ο σκηνοθέτης, σεβόμενος το βασικό σενάριο, μπόρεσε με αξιοθαύμαστο τρόπο να το προσαρμόσει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Και οι τρεις ηθοποιοί είχαν εκπληκτική χημεία μεταξύ τους και μας προσέφεραν μια απίστευτα δροσερή καλοκαιρινή θεατρική παράσταση. Σκηνοθετικά δόθηκε το περιθώριο στους ηθοποιούς να αναπτύξουν τους χαρακτήρες, και αν και οι ρυθμοί ήταν γρήγοροι και έντονοι, δεν υπήρξε ούτε ένα κενό κατά την εξέλιξη της ιστορίας.
Ανάλαφρη, ξεκαρδιστική κωμωδία, με πηγαίο χιούμορ που δεν στηρίζεται σε μαζικοποιημένες ευκολίες ούτε στην αναμασώμενη βωμολοχία.
"ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΖΕΛ ΚΟΥΡΤΙΑΝ". Η 6η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(09.08.2019)
1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, φτάνοντας πια στον Πειραιά, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της.
Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυο της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα οδοιπορικό από την Προύσα ως τη Σμύρνη και από εκεί στην Κρήτη και στο λιμάνι του Πειραιά. Η υποδοχή τους στα προσφυγικά του Αγίου Διονυσίου.
«Η μάνα μου πούλησε 3 δαχτυλίδια που κουβάλαγε πάνω της από την Προύσα και μ’ αυτά αγοράσαμε τρόφιμα για να έχουμε πάνω στο βαπόρι που θα παίρναμε για Πειραιά», αφηγείται στους δεκάδες συγκλονισμένους θεατές.
Ένας ρόλος με κίνηση ευαισθησίας.
Ένα χρονικό ιστορικό πρελούδιο της γενοκτονίας των Αρμενίων, μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού που από τα όνειρά της καρδιάς του φτάνει μέχρι τον απηνή διωγμό, κρατώντας στο χέρι της την καπνισμένη, από τη φωτιά και το μολύβι, κούκλα της.
Η Χριστίνα Αλεξανιάν κεντάει στην πιστή ραπτομηχανή της που της συνοδεύει πάντα επί σκηνής, έναν πολυπρόσωπο ιδιαίτερο μονόλογο μέσα στους ήχους της μουσικής και των προβολών που την ακολουθούν και παίζουν μαζί της.
Ρίγη συγκίνησης, καθολικές μεταστάσεις αισθημάτων που με μοναδικό τρόπο τις μεταφέρει στο κοινό, σαν θεία μετάληψη στην αναμονή του χρόνου.
Ιδιαίτερος ρόλος χωρίς κραυγές μελό, η ηθοποιός ξέρει να δίνει το χρώμα, να το μεταναστεύει. Την ακολουθείς τυφλά στην σκηνική μαγεία μιας ολοκληρωμένης θεατρίνας που γνωρίζει τη σκηνή και με τη διασχίζει με άνεση.
Σκηνοθετεί την παρουσία της πρώτη φορά με τόλμη και φαντασία. Γιατί οι μεγάλοι ρόλοι δεν διδάσκονται. Βγαίνουν αβίαστα και δημιουργικά.
Μία ηθοποιός που πίστεψε στο κείμενο, το δούλεψε μήνες και ξέρει να κινεί τα ευαίσθητα νήματα μιας ολοκληρωμένης ερμηνείας.
Όλη η παράσταση αποτελεί ένα λαβωμένο ποίημα που μέχρι το τελευταίο λεπτό ανασαίνει μέσα μας και μας χτυπάει τη πόρτα έντονα, αναφωνώντας πως η Τέχνη, όταν είναι αληθινή μοιράζει αβίαστα αξίες.
Και προπαντός, ξαναδίνει στην Ιστορία τη χαμένη φωνή της.
(09.08.2019)
1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, φτάνοντας πια στον Πειραιά, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της.
Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυο της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα οδοιπορικό από την Προύσα ως τη Σμύρνη και από εκεί στην Κρήτη και στο λιμάνι του Πειραιά. Η υποδοχή τους στα προσφυγικά του Αγίου Διονυσίου.
«Η μάνα μου πούλησε 3 δαχτυλίδια που κουβάλαγε πάνω της από την Προύσα και μ’ αυτά αγοράσαμε τρόφιμα για να έχουμε πάνω στο βαπόρι που θα παίρναμε για Πειραιά», αφηγείται στους δεκάδες συγκλονισμένους θεατές.
Ένας ρόλος με κίνηση ευαισθησίας.
Ένα χρονικό ιστορικό πρελούδιο της γενοκτονίας των Αρμενίων, μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού που από τα όνειρά της καρδιάς του φτάνει μέχρι τον απηνή διωγμό, κρατώντας στο χέρι της την καπνισμένη, από τη φωτιά και το μολύβι, κούκλα της.
Η Χριστίνα Αλεξανιάν κεντάει στην πιστή ραπτομηχανή της που της συνοδεύει πάντα επί σκηνής, έναν πολυπρόσωπο ιδιαίτερο μονόλογο μέσα στους ήχους της μουσικής και των προβολών που την ακολουθούν και παίζουν μαζί της.
Ρίγη συγκίνησης, καθολικές μεταστάσεις αισθημάτων που με μοναδικό τρόπο τις μεταφέρει στο κοινό, σαν θεία μετάληψη στην αναμονή του χρόνου.
Ιδιαίτερος ρόλος χωρίς κραυγές μελό, η ηθοποιός ξέρει να δίνει το χρώμα, να το μεταναστεύει. Την ακολουθείς τυφλά στην σκηνική μαγεία μιας ολοκληρωμένης θεατρίνας που γνωρίζει τη σκηνή και με τη διασχίζει με άνεση.
Σκηνοθετεί την παρουσία της πρώτη φορά με τόλμη και φαντασία. Γιατί οι μεγάλοι ρόλοι δεν διδάσκονται. Βγαίνουν αβίαστα και δημιουργικά.
Μία ηθοποιός που πίστεψε στο κείμενο, το δούλεψε μήνες και ξέρει να κινεί τα ευαίσθητα νήματα μιας ολοκληρωμένης ερμηνείας.
Όλη η παράσταση αποτελεί ένα λαβωμένο ποίημα που μέχρι το τελευταίο λεπτό ανασαίνει μέσα μας και μας χτυπάει τη πόρτα έντονα, αναφωνώντας πως η Τέχνη, όταν είναι αληθινή μοιράζει αβίαστα αξίες.
Και προπαντός, ξαναδίνει στην Ιστορία τη χαμένη φωνή της.
«ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ», ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ & ΤΗΝ ΜΕΛΙΝΑ ΤΑΝΑΓΡΗ. Η 5η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(04.08.2019)
Ο Βίκος Ναχμίας είχε σπουδάσει ψυχολογία στην Αγγλία, την Αμερική και την Ελβετία. Εδώ και είκοσι χρόνια δραστηριοποιούταν στην ατομική και ομαδική συμβουλευτική ψυχοθεραπεία. Παράλληλα, και για 10 χρόνια, δίδασκε Tai Chi και διαλογισμό σε πολλές ομάδες στην Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια καλλιέργησε με την ομάδα του τον εκστατικό δερβίσικο στροβιλισμό, με μια ανοικτή παρουσίαση για το κοινό σχεδόν κάθε δυο χρόνια. Στο θέατρο είχε συνεργαστεί με πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ενώ το 2010 ανέβασε στο Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση «Τα λόγια της Κασσάνδρας» με την Όλια Λαζαρίδου και το 2011 σκηνοθέτησε στο Εθνικό θέατρο την Αμαλία Μουτούση στην ανάγνωση της ραψωδίας Ω της Ιλιάδας. Στον χώρο της μετάφρασης έχει αφήσει παρακαταθήκη τα: «Μικρό απάνθισμα από την ποίηση του Ρουμί», «Θέατρο Τσέπης, Οκτώ Μονόπρακτα του Κοκτώ» «Ελεγείες του Ντουίνο» και το «Requiem για μια Φίλη».
Αυτόν τον βαθύ γνώστη της παγκόσμιας ποίησης που άφησε την τελευταία του πνοή στις 31 Μαΐου του 2015, μνημόνευσαν στην πέμπτη παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου δύο τεράστιες καλλιτέχνιδες, η κ.Όλια Λαζαρίδου και η κ.Μελίνα Τανάγρη. Με την παράστασή τους με τίτλο «Τα Παράσιτα του Παραδείσου», η οποία έκανε θραύση τον Ιούνιο στον Κήπο του Μεγάρου, η κ.Λαζαρίδου απήγγειλε ποιήματα από τις Ελεγείες του Ντουίνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και από την ποιητική ανθολογία του Τζελαλεντίν Ρουμί, ενώ η κ.Τανάγρη ερμήνευσε Λέναρντ Κόεν και επιλογές από την προσωπική της δισκογραφία. Στην κιθάρα και τη μουσική συνοδεία, ο βιρτουόζος κ.Δημήτρης Παπαλάμπρου, ο οποίος ερμήνευσε και κλασσικά κιθαριστικά έργα.
Ανήκουν και οι δύο στις γυναικείες παρουσίες που ύφαναν (η κάθε μία με τον δικό της τρόπο) το μεταξωτό νήμα του της ελληνικής ηθοποιίας και του εγχώριου τραγουδιού. Εύθραυστες μα και ατίθασες ταυτόχρονα, ορμώμενες από τη φλόγα του αυθεντικού καλλιτέχνη, συνοδευόμενες από τα μαγικά δάχτυλα του κ.Παπαλάμπρου, οι δύο Κυρίες πέρασαν από την Τρίτη και Τέταρτη Ελεγεία στο Famous Blue Raincoat και το Άσε με Εδώ, συνθέτοντας ένα πεδίο ψυχικού βάθους, όπου μόνον ο μυστικός λόγος και η ποίηση είχαν πρόσβαση.
Στον μυσταγωγικό και συγκλονιστικό αυτό φόρο τιμής στον Βίκο Ναχμία, βρίσκεται η ζωή και θάνατος, η επικοινωνία των διαστάσεων, το ίδιο το νόημα της ύπαρξης που διαρκώς ανανεώνεται, η προφητεία, και κυρίως το άπειρο βλέμμα προς κάθε κατεύθυνση. Με τα «Παράσιτα» οι τρεις αυτοί μεγάλοι δημιουργοί, ένωσαν δύο ιδιότητες, την ποίηση και το τραγούδι, ερμηνεύοντας με λόγο αποκαλυπτικό, δηλαδή απόλυτα ποιητικό.
(04.08.2019)
Ο Βίκος Ναχμίας είχε σπουδάσει ψυχολογία στην Αγγλία, την Αμερική και την Ελβετία. Εδώ και είκοσι χρόνια δραστηριοποιούταν στην ατομική και ομαδική συμβουλευτική ψυχοθεραπεία. Παράλληλα, και για 10 χρόνια, δίδασκε Tai Chi και διαλογισμό σε πολλές ομάδες στην Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια καλλιέργησε με την ομάδα του τον εκστατικό δερβίσικο στροβιλισμό, με μια ανοικτή παρουσίαση για το κοινό σχεδόν κάθε δυο χρόνια. Στο θέατρο είχε συνεργαστεί με πολλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ενώ το 2010 ανέβασε στο Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση «Τα λόγια της Κασσάνδρας» με την Όλια Λαζαρίδου και το 2011 σκηνοθέτησε στο Εθνικό θέατρο την Αμαλία Μουτούση στην ανάγνωση της ραψωδίας Ω της Ιλιάδας. Στον χώρο της μετάφρασης έχει αφήσει παρακαταθήκη τα: «Μικρό απάνθισμα από την ποίηση του Ρουμί», «Θέατρο Τσέπης, Οκτώ Μονόπρακτα του Κοκτώ» «Ελεγείες του Ντουίνο» και το «Requiem για μια Φίλη».
Αυτόν τον βαθύ γνώστη της παγκόσμιας ποίησης που άφησε την τελευταία του πνοή στις 31 Μαΐου του 2015, μνημόνευσαν στην πέμπτη παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου δύο τεράστιες καλλιτέχνιδες, η κ.Όλια Λαζαρίδου και η κ.Μελίνα Τανάγρη. Με την παράστασή τους με τίτλο «Τα Παράσιτα του Παραδείσου», η οποία έκανε θραύση τον Ιούνιο στον Κήπο του Μεγάρου, η κ.Λαζαρίδου απήγγειλε ποιήματα από τις Ελεγείες του Ντουίνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε και από την ποιητική ανθολογία του Τζελαλεντίν Ρουμί, ενώ η κ.Τανάγρη ερμήνευσε Λέναρντ Κόεν και επιλογές από την προσωπική της δισκογραφία. Στην κιθάρα και τη μουσική συνοδεία, ο βιρτουόζος κ.Δημήτρης Παπαλάμπρου, ο οποίος ερμήνευσε και κλασσικά κιθαριστικά έργα.
Ανήκουν και οι δύο στις γυναικείες παρουσίες που ύφαναν (η κάθε μία με τον δικό της τρόπο) το μεταξωτό νήμα του της ελληνικής ηθοποιίας και του εγχώριου τραγουδιού. Εύθραυστες μα και ατίθασες ταυτόχρονα, ορμώμενες από τη φλόγα του αυθεντικού καλλιτέχνη, συνοδευόμενες από τα μαγικά δάχτυλα του κ.Παπαλάμπρου, οι δύο Κυρίες πέρασαν από την Τρίτη και Τέταρτη Ελεγεία στο Famous Blue Raincoat και το Άσε με Εδώ, συνθέτοντας ένα πεδίο ψυχικού βάθους, όπου μόνον ο μυστικός λόγος και η ποίηση είχαν πρόσβαση.
Στον μυσταγωγικό και συγκλονιστικό αυτό φόρο τιμής στον Βίκο Ναχμία, βρίσκεται η ζωή και θάνατος, η επικοινωνία των διαστάσεων, το ίδιο το νόημα της ύπαρξης που διαρκώς ανανεώνεται, η προφητεία, και κυρίως το άπειρο βλέμμα προς κάθε κατεύθυνση. Με τα «Παράσιτα» οι τρεις αυτοί μεγάλοι δημιουργοί, ένωσαν δύο ιδιότητες, την ποίηση και το τραγούδι, ερμηνεύοντας με λόγο αποκαλυπτικό, δηλαδή απόλυτα ποιητικό.
“SHIRLEY VALENTINE”. Η 4η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(03.08.2019)
Ο Βρετανός Willy Russell, είναι ένας συγγραφέας που λατρεύει τις γυναίκες. Ξεκινώντας την καριέρα του αρχικά ως στιχουργός και έπειτα ως θεατρικός συγγραφέας, η θεματολογία των κειμένων του συχνά περιστρέφεται γύρω από εκείνες. Από το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» μέχρι την Shirely Valentine, ο Russell, διεισδύει στην γυναικεία ψυχολογία. Ίσως σε αυτό τον βοήθησε ότι μεγάλωσε και εργάστηκε σε κομμωτήριο.
Το έργο είναι ένας μονόλογος που καταγράφει την πορεία και την εξέλιξη μιας νοικοκυράς, απογοητευμένης από τα 20 τόσα χρόνια στείρου συζυγικού βίου, που στα 50 της κάνει την προσωπική της επανάσταση και το σκάει από το σπίτι της, αναζητώντας τον παλιό της εαυτό. Η επανάσταση της μπορεί να μην άλλαξε τον κόσμο, αλλά στάθηκε ικανή για να προσδιοριστεί ξανά ο εαυτός της ηρωίδας και η ουσιαστική της σχέση με το παλιό της περιβάλλον και την νέα της πραγματικότητα. Ένα ταξίδι στην Ελλάδα, ένα τραπεζάκι μπροστά στη θάλασσα, ένα αγιόκλημα και μια αναπάντεχη γνωριμία θα συνθέσουν το σκηνικό της δικής της εξέγερσης απέναντι σε όσα την καταπίεζαν.
Ένας ρόλος τόσο αναγνωρίσιμος όσο και το αδιέξοδο που βιώνει η γυναίκα μέσα στο στενό και στεγανά οριοθετημένο περιβάλλον, που της αντιστοιχεί για να ζήσει. Η όποια γυναίκα. Η μητέρα, η σύζυγος, η εργαζόμενη χειραφετημένη, η αδικημένη νοικοκυρά, η ερωμένη, η έκπτωτη. Κι όμως, ο συγγραφέας καταφέρνει να μην περιοριστεί σε ένα φεμινιστικό μανιφέστο. Είναι ένα έργο που αφορά απόλυτα και τον άντρα. Όχι μόνο στην σχέση του με την γυναίκα, αλλά και σε σχέση με τον δικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Του κυρίαρχου αρσενικού, που επιβάλλεται και οφείλει να περιορίζει την όποια ευαίσθητη πλευρά του, στο βωμό ενός λάθος σεξουαλικού προτύπου.
Η ερμηνεία της κ.Μπέσσυ Μάλφα, αντιλαμβάνεται απόλυτα τη δεύτερη ανάγνωση του κειμένου. Όλη της η επιτυχία είναι στην σύλληψη της αλήθειας που βγάζει αυτός ο ρόλος. Χωρίς υπερβολές και προσπάθειες συναισθηματικού ρητορισμού, καταφέρνει να συγκινήσει και να γίνει ο κάθε θεατής ξεχωριστά.
Τεχνικά η ηθοποιός αφήνεται και εμπιστεύεται το συναίσθημα της. Μια κατάσταση που χτίζει σιγά σιγά και της επιτρέπει να περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη. Από το κωμικό στοιχείο στο δραματικό και όλο αυτό χωρίς ψυχολογικές φλυαρίες.
Πάνω στη σκηνή, μέσα σε ένα εντελώς αφαιρετικό σκηνικό, της δίνεται η δυνατότητα να κινείται με ευκολία. Όμορφη, ερωτεύσιμη, χωρίς καμία επιτήδευση.
Ζει τον ρόλο και τον κάνει τόσο δικό της που δεν λείπουν οι στιγμές που η συγκίνηση της πάνω στη σκηνή, την έκανε να κοιτάει τους θεατές στα μάτια. Και δεν ήταν τυχαίο που το χειροκρότημα του φινάλε κράτησε σχεδόν 5 λεπτά, ούτε τα ειλικρινά δάκρυα ευγνωμοσύνης της ηθοποιού όταν ο κ.Γιώργος Μπήτρος της πρόσφερε ευγενικά την ευχαριστήρια ανθοδέσμη. Γιατί είναι αυτά τα υψηλά συναισθήματα που κάνουν τον μεγάλο ηθοποιό να ξεχωρίζει, επάνω αλλά και κάτω από το σανίδι.
(03.08.2019)
Ο Βρετανός Willy Russell, είναι ένας συγγραφέας που λατρεύει τις γυναίκες. Ξεκινώντας την καριέρα του αρχικά ως στιχουργός και έπειτα ως θεατρικός συγγραφέας, η θεματολογία των κειμένων του συχνά περιστρέφεται γύρω από εκείνες. Από το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» μέχρι την Shirely Valentine, ο Russell, διεισδύει στην γυναικεία ψυχολογία. Ίσως σε αυτό τον βοήθησε ότι μεγάλωσε και εργάστηκε σε κομμωτήριο.
Το έργο είναι ένας μονόλογος που καταγράφει την πορεία και την εξέλιξη μιας νοικοκυράς, απογοητευμένης από τα 20 τόσα χρόνια στείρου συζυγικού βίου, που στα 50 της κάνει την προσωπική της επανάσταση και το σκάει από το σπίτι της, αναζητώντας τον παλιό της εαυτό. Η επανάσταση της μπορεί να μην άλλαξε τον κόσμο, αλλά στάθηκε ικανή για να προσδιοριστεί ξανά ο εαυτός της ηρωίδας και η ουσιαστική της σχέση με το παλιό της περιβάλλον και την νέα της πραγματικότητα. Ένα ταξίδι στην Ελλάδα, ένα τραπεζάκι μπροστά στη θάλασσα, ένα αγιόκλημα και μια αναπάντεχη γνωριμία θα συνθέσουν το σκηνικό της δικής της εξέγερσης απέναντι σε όσα την καταπίεζαν.
Ένας ρόλος τόσο αναγνωρίσιμος όσο και το αδιέξοδο που βιώνει η γυναίκα μέσα στο στενό και στεγανά οριοθετημένο περιβάλλον, που της αντιστοιχεί για να ζήσει. Η όποια γυναίκα. Η μητέρα, η σύζυγος, η εργαζόμενη χειραφετημένη, η αδικημένη νοικοκυρά, η ερωμένη, η έκπτωτη. Κι όμως, ο συγγραφέας καταφέρνει να μην περιοριστεί σε ένα φεμινιστικό μανιφέστο. Είναι ένα έργο που αφορά απόλυτα και τον άντρα. Όχι μόνο στην σχέση του με την γυναίκα, αλλά και σε σχέση με τον δικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Του κυρίαρχου αρσενικού, που επιβάλλεται και οφείλει να περιορίζει την όποια ευαίσθητη πλευρά του, στο βωμό ενός λάθος σεξουαλικού προτύπου.
Η ερμηνεία της κ.Μπέσσυ Μάλφα, αντιλαμβάνεται απόλυτα τη δεύτερη ανάγνωση του κειμένου. Όλη της η επιτυχία είναι στην σύλληψη της αλήθειας που βγάζει αυτός ο ρόλος. Χωρίς υπερβολές και προσπάθειες συναισθηματικού ρητορισμού, καταφέρνει να συγκινήσει και να γίνει ο κάθε θεατής ξεχωριστά.
Τεχνικά η ηθοποιός αφήνεται και εμπιστεύεται το συναίσθημα της. Μια κατάσταση που χτίζει σιγά σιγά και της επιτρέπει να περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη. Από το κωμικό στοιχείο στο δραματικό και όλο αυτό χωρίς ψυχολογικές φλυαρίες.
Πάνω στη σκηνή, μέσα σε ένα εντελώς αφαιρετικό σκηνικό, της δίνεται η δυνατότητα να κινείται με ευκολία. Όμορφη, ερωτεύσιμη, χωρίς καμία επιτήδευση.
Ζει τον ρόλο και τον κάνει τόσο δικό της που δεν λείπουν οι στιγμές που η συγκίνηση της πάνω στη σκηνή, την έκανε να κοιτάει τους θεατές στα μάτια. Και δεν ήταν τυχαίο που το χειροκρότημα του φινάλε κράτησε σχεδόν 5 λεπτά, ούτε τα ειλικρινά δάκρυα ευγνωμοσύνης της ηθοποιού όταν ο κ.Γιώργος Μπήτρος της πρόσφερε ευγενικά την ευχαριστήρια ανθοδέσμη. Γιατί είναι αυτά τα υψηλά συναισθήματα που κάνουν τον μεγάλο ηθοποιό να ξεχωρίζει, επάνω αλλά και κάτω από το σανίδι.
«ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ». Η 3η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(31.07.2019)
Ελλάδα 2018. Κάποιοι την χαρακτηρίζουν ως την πιο κρίσιμη περίοδο μετά την μεταπολίτευση. Ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση. Ίσως είναι οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό κάθε ανθρώπου σ’ αυτή τη χώρα. Κάποιοι τα αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα και πανικό. Εμείς ως γνήσιοι Έλληνες τα αντιμετωπίζουμε με χιούμορ και συγκίνηση.
Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε.
Αν ήθελες πράγματι να δώσεις έναν άλλο τίτλο στην παράσταση αυτός θα ήταν “επιτέλους επιθεώρηση”. Κι αυτό γιατί, ήταν μια παράσταση ακριβώς χτισμένη πάνω στα θεμέλια της “παλιάς επιθεώρησης”, με μια συνταγή απαλλαγμένη από τα συστατικά της βωμολοχίας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις επιθεωρήσεις από το 1990 και μετά.
Βασικοί θεματικοί άξονες του έργου, ήταν πράγματι τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας δοσμένα άλλοτε με δραματικό κι άλλοτε με κωμικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς η εξάρτηση των Ελλήνων από τα δελτία ειδήσεων που διανθίζονται από οικονομικούς πλην όμως δυσνόητους και καταστροφικούς όρους, η εκμετάλλευση των γυναικών που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, η αντιμετώπιση μέρους των Ελλήνων προς τους μετανάστες και η άσκοπη σπατάλη των χρημάτων και των επιδοτήσεων που πολλοί επιχειρηματίες για δήθεν ανάπτυξη ,όπως και να δοθούν, δεν μπορούν να κρυφτούν. Άλλωστε πολλές φορές αυτό είναι που προκαλεί και το γέλιο στους θεατές. Βλέποντας π.χ. στη σκηνή τον άρχοντα της πίστας να αναφέρεται στον πελάτη που κάθε βράδυ σκορπούσε τα χιλιάρικα που εισέπραξε από το κράτος ως επιδότηση, για να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι ή για τα μάτια της όμορφης κοπελίτσας του μαγαζιού, σίγουρα μέσα μας αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τον γείτονά μας, τον συγγενή μας κλπ.
Η παράσταση βασίστηκε κυρίως στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών και όχι τόσο στα σκηνικά, τα κουστούμια, τη μουσική επένδυση ή τα φώτα. Ο κ.Άρης Τσάπης, στον ρόλο του μετανάστη που πουλούσε τριαντάφυλλα, αλλά και του ερωτευμένου αλλοδαπού που βίωσε κωμικά την ελληνική πραγματικότητα, έδωσε μια καταπληκτική ερμηνεία. Αγγίζοντας την υπερβολή όπου ήταν απαραίτητο, αυτό άλλωστε απαιτείται στο θέατρο, μας μετέδωσε κυρίως το κωμικό συναίσθημα των ρόλων που ερμήνευσε. Το ίδιο ακριβώς και ο Γιάννης Φραγκίσκος ο οποίος ερμήνευσε μεν πολύ καλά το οικονομικό θύμα των ειδήσεων έδωσε όμως ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του λαϊκού τροβαδούρου “Μπάμπη”, καθώς και η Αναστασία Παντούση που ερμήνευσε υπέροχα και χωρίς υπερβολές το ρόλο της Ρωσίδας, θύμα των ανθρώπων της νύχτας.
Η σκηνοθεσία της παράστασης, λιτή και μίνιμαλ όπως ακριβώς θα έπρεπε, δίνοντας όπως αναφέραμε πριν, περισσότερη έμφαση στην ερμηνεία και την κίνηση των ηθοποιών. Επίσης, άξιο συγχαρητηρίων ήταν το ότι δεν έλειπε η αμεσότητα και η επικοινωνία με τον κόσμο, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ως θεατής “κομμάτι της παράστασης”.
Το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας, μας πρόσφερε και πάλι μια παράσταση αξιώσεων που στην καλοκαιρινή περιοδεία της γεμίζει τις αίθουσες όπου ανεβαίνει. Το έργο αποτελεί μια κατακραυγή προς τη δικτατορία του εφήμερου, της γενικότητας, της προκατάληψης, του κάθε τι νεοελληνικού. Υπενθυμίζει όμως πως, βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός μας, η πνευματική πορεία που θα ακολουθήσουμε ως αυτόνομα άτομα αλλά και ως έθνος.
Και άλλωστε, όπως ανέφερε και ένας από τους ήρωες του έργου, «μη φοβάστε ρε αδέρφια, ειδήσεις είναι θα περάσουν».
(31.07.2019)
Ελλάδα 2018. Κάποιοι την χαρακτηρίζουν ως την πιο κρίσιμη περίοδο μετά την μεταπολίτευση. Ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση. Ίσως είναι οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό κάθε ανθρώπου σ’ αυτή τη χώρα. Κάποιοι τα αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα και πανικό. Εμείς ως γνήσιοι Έλληνες τα αντιμετωπίζουμε με χιούμορ και συγκίνηση.
Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε.
Αν ήθελες πράγματι να δώσεις έναν άλλο τίτλο στην παράσταση αυτός θα ήταν “επιτέλους επιθεώρηση”. Κι αυτό γιατί, ήταν μια παράσταση ακριβώς χτισμένη πάνω στα θεμέλια της “παλιάς επιθεώρησης”, με μια συνταγή απαλλαγμένη από τα συστατικά της βωμολοχίας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις επιθεωρήσεις από το 1990 και μετά.
Βασικοί θεματικοί άξονες του έργου, ήταν πράγματι τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας δοσμένα άλλοτε με δραματικό κι άλλοτε με κωμικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς η εξάρτηση των Ελλήνων από τα δελτία ειδήσεων που διανθίζονται από οικονομικούς πλην όμως δυσνόητους και καταστροφικούς όρους, η εκμετάλλευση των γυναικών που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση, η αντιμετώπιση μέρους των Ελλήνων προς τους μετανάστες και η άσκοπη σπατάλη των χρημάτων και των επιδοτήσεων που πολλοί επιχειρηματίες για δήθεν ανάπτυξη ,όπως και να δοθούν, δεν μπορούν να κρυφτούν. Άλλωστε πολλές φορές αυτό είναι που προκαλεί και το γέλιο στους θεατές. Βλέποντας π.χ. στη σκηνή τον άρχοντα της πίστας να αναφέρεται στον πελάτη που κάθε βράδυ σκορπούσε τα χιλιάρικα που εισέπραξε από το κράτος ως επιδότηση, για να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι ή για τα μάτια της όμορφης κοπελίτσας του μαγαζιού, σίγουρα μέσα μας αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τον γείτονά μας, τον συγγενή μας κλπ.
Η παράσταση βασίστηκε κυρίως στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών και όχι τόσο στα σκηνικά, τα κουστούμια, τη μουσική επένδυση ή τα φώτα. Ο κ.Άρης Τσάπης, στον ρόλο του μετανάστη που πουλούσε τριαντάφυλλα, αλλά και του ερωτευμένου αλλοδαπού που βίωσε κωμικά την ελληνική πραγματικότητα, έδωσε μια καταπληκτική ερμηνεία. Αγγίζοντας την υπερβολή όπου ήταν απαραίτητο, αυτό άλλωστε απαιτείται στο θέατρο, μας μετέδωσε κυρίως το κωμικό συναίσθημα των ρόλων που ερμήνευσε. Το ίδιο ακριβώς και ο Γιάννης Φραγκίσκος ο οποίος ερμήνευσε μεν πολύ καλά το οικονομικό θύμα των ειδήσεων έδωσε όμως ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του λαϊκού τροβαδούρου “Μπάμπη”, καθώς και η Αναστασία Παντούση που ερμήνευσε υπέροχα και χωρίς υπερβολές το ρόλο της Ρωσίδας, θύμα των ανθρώπων της νύχτας.
Η σκηνοθεσία της παράστασης, λιτή και μίνιμαλ όπως ακριβώς θα έπρεπε, δίνοντας όπως αναφέραμε πριν, περισσότερη έμφαση στην ερμηνεία και την κίνηση των ηθοποιών. Επίσης, άξιο συγχαρητηρίων ήταν το ότι δεν έλειπε η αμεσότητα και η επικοινωνία με τον κόσμο, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ως θεατής “κομμάτι της παράστασης”.
Το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας, μας πρόσφερε και πάλι μια παράσταση αξιώσεων που στην καλοκαιρινή περιοδεία της γεμίζει τις αίθουσες όπου ανεβαίνει. Το έργο αποτελεί μια κατακραυγή προς τη δικτατορία του εφήμερου, της γενικότητας, της προκατάληψης, του κάθε τι νεοελληνικού. Υπενθυμίζει όμως πως, βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός μας, η πνευματική πορεία που θα ακολουθήσουμε ως αυτόνομα άτομα αλλά και ως έθνος.
Και άλλωστε, όπως ανέφερε και ένας από τους ήρωες του έργου, «μη φοβάστε ρε αδέρφια, ειδήσεις είναι θα περάσουν».
"ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ". ΤΟ 2ο ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(28.07.2019)
Ο Οδυσσεβάχ παίχτηκε για πρώτη φορά το 1981 σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα και μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.
Δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το έργο αποτέλεσε το αποκορύφωμα της μέχρι τότε πορείας της Παιδικής Σκηνής. Μαζί με ελάχιστα άλλα, θεωρήθηκε σταθμός στην ιστορία της ελληνικής δραματουργίας για παιδιά ενώ η συγγραφή του λογίζεται έως σήμερα αυτόνομο κεφάλαιο στην ιστορία του θεάτρου για παιδιά στην Ελλάδα.
Όπως εξιστορεί στο πρόγραμμα της τότε παράστασης, η Καλογεροπούλου πήρε το πρώτο ερέθισμα για τη συγγραφή του έργου από το βιβλίο του παιδοψυχίατρου Μπρούνο Μπέτελχαϊμ «Η ψυχανάλυση των παραμυθιών.» Για τον Μπέτελχαϊμ, το παραμύθι απευθύνεται τόσο στα παιδιά όσο και τους ενήλικες, μεταδίδοντας σημασίες και νοήματα που αγγίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα σε όλα τα επίπεδα και τα στάδια της ζωής. Γραμμένο όπως ένα παλιό παραμύθι, το έργο του Οδυσσεβάχ σηματοδότησε το πέρασμα από μια παράσταση για παιδιά σε μια παράσταση που απευθυνόταν με την ίδια αμεσότητα και σε νέους αλλά και ενήλικες.
Ο Οδυσσεβάχ ξεκινά με ένα παραμυθά που ενώ αρχίζει να αφηγείται μια ιστορία, μπερδεύεται και αναμιγνύει το ένα παραμύθι με το άλλο. Τελικά, αποφασίζει να φτιάξει μια δική του ιστορία χρησιμοποιώντας όποια στοιχεία του αρέσουν από όλα τα παραμύθια που ξέρει. Έτσι, φτιάχνει την ιστορία του Οδυσσεβάχ από την Ιθαγδάτη, που, κουρασμένος πια από τους πολέμους, ξεκινά το ταξίδι του γυρισμού στην πατρίδα μαζί με τους συντρόφους του. Αλλά ο καιρός γυρίζει και το καράβι φεύγει από το δρόμο του και χάνεται.
Η συγγραφή του Οδυσσεβάχ συνδυάζει τα κοινά θέματα και τις κοινές καταστάσεις πίσω από τα λαϊκά παραμύθια. Η καθολικότητα και η σοφία της λαϊκής παράδοσης εκφράζονταν μέσα από τη σύζευξη στοιχείων από διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις, συντελώντας στη συνειδητοποίηση μιας ευρείας πολιτιστικής συνείδησης μέσω της θεατρικής εμπειρίας. «Το τόλμημα θα τρόμαζε και τους εμπειρότερους συγγραφείς», είχε γράψει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «γιατί είναι τόλμη να μεταφέρεις ένα κλασσικό έπος στη σκηνή και θα έλεγα πως είναι σχεδόν αποκοτιά να το ανακατέψεις με ένα ανατολίτικο παραμύθι».
Η ιστορία αποσκοπεί στη ψυχαγωγία του θεατή αλλά και το βίωμα της καλλιτεχνικής εμπειρίας, χωρίς όμως την ίδια στιγμή να στερείται νοήματος και παιδαγωγικής χρησιμότητας. Η δύναμη της θέλησης και η προσήλωση στο στόχο του αποτελούν τα στοιχεία που έκαναν τον ήρωα να ξεχωρίσει από τους συντρόφους του και να υπομείνει με γενναιότητα μέχρι τέλους όλες τις δυσκολίες. Η επιμονή του στη μνήμη, ακόμα και αν αυτή προϋπόθετε δύσκολους αγώνες, ήταν αυτό που τον έκανε να φτάσει στον προορισμό του και να γίνει σοφότερος και ξακουστός στις γενιές των ανθρώπων.
Υπάρχουν θεατρικά έργα - διαμάντια. Εκεί το παιδί βρίσκει το καλύτερο παιχνίδι του, βρίσκεται στο δικό του ανατρεπτικό κόσμο, διασκεδάζει και συμμετέχει. Το έργο είναι διδακτικό, αν θέλετε με την πιο παιδαγωγική έννοια, αλλά χωρίς ίχνος διδακτισμού. Μιλάμε για καθαρό θέατρο και μάλιστα πρώτης γραμμής. Όπως και οι επόμενες παραστάσεις που μας επιφυλάσσει το Φεστιβάλ.
(28.07.2019)
Ο Οδυσσεβάχ παίχτηκε για πρώτη φορά το 1981 σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα και μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.
Δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το έργο αποτέλεσε το αποκορύφωμα της μέχρι τότε πορείας της Παιδικής Σκηνής. Μαζί με ελάχιστα άλλα, θεωρήθηκε σταθμός στην ιστορία της ελληνικής δραματουργίας για παιδιά ενώ η συγγραφή του λογίζεται έως σήμερα αυτόνομο κεφάλαιο στην ιστορία του θεάτρου για παιδιά στην Ελλάδα.
Όπως εξιστορεί στο πρόγραμμα της τότε παράστασης, η Καλογεροπούλου πήρε το πρώτο ερέθισμα για τη συγγραφή του έργου από το βιβλίο του παιδοψυχίατρου Μπρούνο Μπέτελχαϊμ «Η ψυχανάλυση των παραμυθιών.» Για τον Μπέτελχαϊμ, το παραμύθι απευθύνεται τόσο στα παιδιά όσο και τους ενήλικες, μεταδίδοντας σημασίες και νοήματα που αγγίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα σε όλα τα επίπεδα και τα στάδια της ζωής. Γραμμένο όπως ένα παλιό παραμύθι, το έργο του Οδυσσεβάχ σηματοδότησε το πέρασμα από μια παράσταση για παιδιά σε μια παράσταση που απευθυνόταν με την ίδια αμεσότητα και σε νέους αλλά και ενήλικες.
Ο Οδυσσεβάχ ξεκινά με ένα παραμυθά που ενώ αρχίζει να αφηγείται μια ιστορία, μπερδεύεται και αναμιγνύει το ένα παραμύθι με το άλλο. Τελικά, αποφασίζει να φτιάξει μια δική του ιστορία χρησιμοποιώντας όποια στοιχεία του αρέσουν από όλα τα παραμύθια που ξέρει. Έτσι, φτιάχνει την ιστορία του Οδυσσεβάχ από την Ιθαγδάτη, που, κουρασμένος πια από τους πολέμους, ξεκινά το ταξίδι του γυρισμού στην πατρίδα μαζί με τους συντρόφους του. Αλλά ο καιρός γυρίζει και το καράβι φεύγει από το δρόμο του και χάνεται.
Η συγγραφή του Οδυσσεβάχ συνδυάζει τα κοινά θέματα και τις κοινές καταστάσεις πίσω από τα λαϊκά παραμύθια. Η καθολικότητα και η σοφία της λαϊκής παράδοσης εκφράζονταν μέσα από τη σύζευξη στοιχείων από διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις, συντελώντας στη συνειδητοποίηση μιας ευρείας πολιτιστικής συνείδησης μέσω της θεατρικής εμπειρίας. «Το τόλμημα θα τρόμαζε και τους εμπειρότερους συγγραφείς», είχε γράψει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «γιατί είναι τόλμη να μεταφέρεις ένα κλασσικό έπος στη σκηνή και θα έλεγα πως είναι σχεδόν αποκοτιά να το ανακατέψεις με ένα ανατολίτικο παραμύθι».
Η ιστορία αποσκοπεί στη ψυχαγωγία του θεατή αλλά και το βίωμα της καλλιτεχνικής εμπειρίας, χωρίς όμως την ίδια στιγμή να στερείται νοήματος και παιδαγωγικής χρησιμότητας. Η δύναμη της θέλησης και η προσήλωση στο στόχο του αποτελούν τα στοιχεία που έκαναν τον ήρωα να ξεχωρίσει από τους συντρόφους του και να υπομείνει με γενναιότητα μέχρι τέλους όλες τις δυσκολίες. Η επιμονή του στη μνήμη, ακόμα και αν αυτή προϋπόθετε δύσκολους αγώνες, ήταν αυτό που τον έκανε να φτάσει στον προορισμό του και να γίνει σοφότερος και ξακουστός στις γενιές των ανθρώπων.
Υπάρχουν θεατρικά έργα - διαμάντια. Εκεί το παιδί βρίσκει το καλύτερο παιχνίδι του, βρίσκεται στο δικό του ανατρεπτικό κόσμο, διασκεδάζει και συμμετέχει. Το έργο είναι διδακτικό, αν θέλετε με την πιο παιδαγωγική έννοια, αλλά χωρίς ίχνος διδακτισμού. Μιλάμε για καθαρό θέατρο και μάλιστα πρώτης γραμμής. Όπως και οι επόμενες παραστάσεις που μας επιφυλάσσει το Φεστιβάλ.
"Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ". ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ 9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(20.07.2019)
Στις τέσσερις πρώτες sold out παραστάσεις που παρουσιάστηκαν τον περασμένο Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ενενήντα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, το κοινό ξανασυστήθηκε με μια φρέσκια, πικάντικη, μελωδική και γεμάτη χιούμορ μεταφορά του έργου στο σήμερα. Γλειφιτζούρια ως φονικά όπλα, ανθισμένα λουλούδια σε βιβλία ιατρικής, απρόσμενες διασκευές, ακαταμάχητο χιούμορ και τη συνειδητοποίηση ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε.
Τι θα γινόταν αν δεν εμπιστευόμασταν εκ των προτέρων τη γνησιότητα των χαρακτήρων, την απλοϊκότητά τους, το βάθος των συναισθημάτων τους; Αν στη μουσική εισχωρούσε κάτι από το δυσδιάκριτο σκοτάδι τους; Συχνά έργα παλαιότερων εποχών που δεν έχουν μια τέτοια διαχρονικότητα ώστε να θεωρούνται κλασικά δικαιώνονται και βασίζονται στην ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής, πιθανά ασύμβατης με τη δική μας ή ακόμη και ενοχλητικής.
Στην πρεμιέρα του 9ου Φεστιβάλ θεάτρου της Αίγινας, με την "Πρώτη Αγάπη" του Νίκου Χατζηαποστόλου, είχαμε μια ευκαιρία να δούμε αυτές τις ηθικές αξίες που θεωρούμε ξεπερασμένες με μια κριτική ματιά, να τις σχολιάσουμε, να γελάσουμε μαζί τους. Να ανατριχιάσουμε αναλογιζόμενοι πόσο κοντά μας βρίσκονται πάνω στη χρονική ευθεία της ανθρωπότητας και να αυτοσαρκαστούμε συνειδητοποιώντας τα κατάλοιπα που έχουν αφήσει μέσα μας μέχρι και σήμερα. Αλλά πάνω απ’ όλα να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε μέσα και πέρα από αυτές, να δούμε ανθρώπους μιας άλλης εποχής να έχουν τους ίδιους φόβους και τα ίδια πάθη με εμάς και να νιώθουν το ίδιο αμήχανοι μπροστά στις άγνωστες βουλές της ζωής.
Η "Πρώτη Αγάπη" είναι γεμάτη γλυκερό ρομαντισμό από τη μια, ενώ κρύβει έναν κυνισμό από την άλλη, πάντα υπό το πρίσμα του πικάντικου χιούμορ. Η λιτή ενορχήστρωση (κλαρινέτο, ακορντεόν, κοντραμπάσο) προσδίδει έναν ήχο μεσοπολέμου και η μουσική δραματουργία ακολουθεί την πορεία των δύο πρωταγωνιστών από την αγνή, ανέμελη νιότη στο σκοτεινό παρόν.
Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 9ου Φεστιβάλ Θεάτρου, που και φέτος έχει στο line-up του φοβερά δυνατές παραστάσεις με πρωτοκλασάτα ονόματα. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Σαλπέα Καίτη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Μπήτρου Νεκταρία και Μούρτζη Γιώργο, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική ανάσα μέσα στον δυσβάσταχτο καύσωνα της καθημερινότητάς μας.
--
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ενορχήστρωση – Διασκευή: Μιχάλης Παρασκάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Σπανού
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Διανομή:
Νίκος: Διονύσης Τσαντίνης
Ελένη: Αναστασία Κότσαλη
Ρενέ: Λητώ Μεσσήνη
Μιχαλάκης: Γιώργος Ρούπας
Μουσικοί: Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Μάριο Αδρόβερ Πάρδο (κλαρινέτο, κρουστά), Σταμάτης Πασόπουλος (ακορντεόν)
Συμπαραγωγή με την ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή
(20.07.2019)
Στις τέσσερις πρώτες sold out παραστάσεις που παρουσιάστηκαν τον περασμένο Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ενενήντα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, το κοινό ξανασυστήθηκε με μια φρέσκια, πικάντικη, μελωδική και γεμάτη χιούμορ μεταφορά του έργου στο σήμερα. Γλειφιτζούρια ως φονικά όπλα, ανθισμένα λουλούδια σε βιβλία ιατρικής, απρόσμενες διασκευές, ακαταμάχητο χιούμορ και τη συνειδητοποίηση ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε.
Τι θα γινόταν αν δεν εμπιστευόμασταν εκ των προτέρων τη γνησιότητα των χαρακτήρων, την απλοϊκότητά τους, το βάθος των συναισθημάτων τους; Αν στη μουσική εισχωρούσε κάτι από το δυσδιάκριτο σκοτάδι τους; Συχνά έργα παλαιότερων εποχών που δεν έχουν μια τέτοια διαχρονικότητα ώστε να θεωρούνται κλασικά δικαιώνονται και βασίζονται στην ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής, πιθανά ασύμβατης με τη δική μας ή ακόμη και ενοχλητικής.
Στην πρεμιέρα του 9ου Φεστιβάλ θεάτρου της Αίγινας, με την "Πρώτη Αγάπη" του Νίκου Χατζηαποστόλου, είχαμε μια ευκαιρία να δούμε αυτές τις ηθικές αξίες που θεωρούμε ξεπερασμένες με μια κριτική ματιά, να τις σχολιάσουμε, να γελάσουμε μαζί τους. Να ανατριχιάσουμε αναλογιζόμενοι πόσο κοντά μας βρίσκονται πάνω στη χρονική ευθεία της ανθρωπότητας και να αυτοσαρκαστούμε συνειδητοποιώντας τα κατάλοιπα που έχουν αφήσει μέσα μας μέχρι και σήμερα. Αλλά πάνω απ’ όλα να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε μέσα και πέρα από αυτές, να δούμε ανθρώπους μιας άλλης εποχής να έχουν τους ίδιους φόβους και τα ίδια πάθη με εμάς και να νιώθουν το ίδιο αμήχανοι μπροστά στις άγνωστες βουλές της ζωής.
Η "Πρώτη Αγάπη" είναι γεμάτη γλυκερό ρομαντισμό από τη μια, ενώ κρύβει έναν κυνισμό από την άλλη, πάντα υπό το πρίσμα του πικάντικου χιούμορ. Η λιτή ενορχήστρωση (κλαρινέτο, ακορντεόν, κοντραμπάσο) προσδίδει έναν ήχο μεσοπολέμου και η μουσική δραματουργία ακολουθεί την πορεία των δύο πρωταγωνιστών από την αγνή, ανέμελη νιότη στο σκοτεινό παρόν.
Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 9ου Φεστιβάλ Θεάτρου, που και φέτος έχει στο line-up του φοβερά δυνατές παραστάσεις με πρωτοκλασάτα ονόματα. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Σαλπέα Καίτη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Μπήτρου Νεκταρία και Μούρτζη Γιώργο, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική ανάσα μέσα στον δυσβάσταχτο καύσωνα της καθημερινότητάς μας.
--
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ενορχήστρωση – Διασκευή: Μιχάλης Παρασκάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Σπανού
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Διανομή:
Νίκος: Διονύσης Τσαντίνης
Ελένη: Αναστασία Κότσαλη
Ρενέ: Λητώ Μεσσήνη
Μιχαλάκης: Γιώργος Ρούπας
Μουσικοί: Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Μάριο Αδρόβερ Πάρδο (κλαρινέτο, κρουστά), Σταμάτης Πασόπουλος (ακορντεόν)
Συμπαραγωγή με την ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή
"Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ & ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΓ.ΑΣΩΜΑΤΩΝ & ΚΟΝΤΟΥ
(24.06.2019)
Η παράδοση διατηρείται ζωντανή όταν βρίσκει άξιους σκυταλοδρόμους. Μόνο ως τέτοιοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι συμπράττοντες στην παρθενική θεατρική παράσταση του Πολιτιστικού & Εξωραϊστικού Συλλόγου Αγ.Ασωμάτων & Κοντού.
Ο Χορός της Ζωής, είναι αυτό που το όνομά του υποδηλώνει. Τα ρυθμικά βήματα που οδηγούν και καθοδηγούν, όχι μόνο το ζην αλλά και το ευ ζην. Η παράσταση βασίζεται στο διάλογο του παρελθόντος με το παρόν, καθώς μια φοιτήτρια της Γυμναστικής Ακαδημίας, με αφορμή την πτυχιακή εργασία της, καταφεύγει στην υπερήλικη κάτοικο ενός απομακρυσμένου χωριού, με σκοπό να συγκεντρώσει λαογραφικές πληροφορίες. Εκεί, θα γνωρίσει την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών από τη ντόπια νεολαία και θα επιχειρήσει να ανατρέψει την κατάσταση σε ένα δικαιωτικό και συγκινητικό φινάλε.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου Κωνσταντίνος Καρούσος, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, δίνουν συνεχώς εξαιρετικά δείγματα πολιτιστικής προσφοράς με κάθε νέα τους δουλειά. Με τέτοιο έμψυχο δυναμικό, είναι βέβαιο πως η Παράδοση και η Λαογραφία, βρίσκεται σε χέρια άξια και αβανταδόρικα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Καρούσος
Ηθοποιοί:
Αλεξάνδρα Σφήκα
Βαγγέλης Σφήκας
Ιωάννα Μπόγρη
Νεκταρία Λαλαούνη
Δήμητρα Σαχτούρη
Τόνια Πουλάκη
Ελένη Πολίτη
Μαρία Μπήτρου
Χρυσούλα Λαδά
Αφηγήτρια η Φλωρεντία Μαλτέζου
Υποβολεάς: Μαριάνθη Στάθη
Υπεύθυνη Καμαρινιών: Μάρθα Χαρτοφύλακα
(24.06.2019)
Η παράδοση διατηρείται ζωντανή όταν βρίσκει άξιους σκυταλοδρόμους. Μόνο ως τέτοιοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι συμπράττοντες στην παρθενική θεατρική παράσταση του Πολιτιστικού & Εξωραϊστικού Συλλόγου Αγ.Ασωμάτων & Κοντού.
Ο Χορός της Ζωής, είναι αυτό που το όνομά του υποδηλώνει. Τα ρυθμικά βήματα που οδηγούν και καθοδηγούν, όχι μόνο το ζην αλλά και το ευ ζην. Η παράσταση βασίζεται στο διάλογο του παρελθόντος με το παρόν, καθώς μια φοιτήτρια της Γυμναστικής Ακαδημίας, με αφορμή την πτυχιακή εργασία της, καταφεύγει στην υπερήλικη κάτοικο ενός απομακρυσμένου χωριού, με σκοπό να συγκεντρώσει λαογραφικές πληροφορίες. Εκεί, θα γνωρίσει την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών από τη ντόπια νεολαία και θα επιχειρήσει να ανατρέψει την κατάσταση σε ένα δικαιωτικό και συγκινητικό φινάλε.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου Κωνσταντίνος Καρούσος, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, δίνουν συνεχώς εξαιρετικά δείγματα πολιτιστικής προσφοράς με κάθε νέα τους δουλειά. Με τέτοιο έμψυχο δυναμικό, είναι βέβαιο πως η Παράδοση και η Λαογραφία, βρίσκεται σε χέρια άξια και αβανταδόρικα.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Καρούσος
Ηθοποιοί:
Αλεξάνδρα Σφήκα
Βαγγέλης Σφήκας
Ιωάννα Μπόγρη
Νεκταρία Λαλαούνη
Δήμητρα Σαχτούρη
Τόνια Πουλάκη
Ελένη Πολίτη
Μαρία Μπήτρου
Χρυσούλα Λαδά
Αφηγήτρια η Φλωρεντία Μαλτέζου
Υποβολεάς: Μαριάνθη Στάθη
Υπεύθυνη Καμαρινιών: Μάρθα Χαρτοφύλακα
"ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ". ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙΟΥ.
(11.05.2019)
Είναι πάντοτε ιδιαίτερη χαρά αλλά και τιμή να βρισκόμαστε στο γειτονικό Αγκίστρι. Το φιλόξενο νησί με τη ραγδαία ανάπτυξη και την εντυπωσιακή οργάνωση, αποτελεί πάντοτε για εμάς ένα ευχάριστο διάλειμμα και ειδικότερα όταν η συνεργασία μας έχει να κάνει με εκπαιδευτικούς και σχολικά project.
Αυτή τη φορά, βρεθήκαμε στη Σκάλα Αγκιστρίου όπου η δραστήρια και η πολύπλευρη διευθύντρια του εκεί Γυμνασίου κ.Ευαγγελία Πάλλη, παρουσίασε μια θεατρική εκδοχή του κλασσικού έργου του Κάρλο Γκολντόνι "Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων", μια διασκευή της πασίγνωστης κωμωδίας από την κ.Έλενα Μιχαήλ.
Ένας Υπηρέτης, δύο Αφεντάδες. Ο Τρουφαλδίνο, ο παμπόνηρος, πολυμήχανος, γκαφατζής αλλά και συνάμα άκακος ήρωας που εκπροσωπεί τους υπηρέτες όλων των εποχών υπηρετεί, ξεγελά, πληρώνεται από δύο κυρίους και σταδιακά φτάνει να διαφεντεύει τις ζωές τους. Μέσα από κωμικές συγκρούσεις, πάθη και περιπέτειες αναζητούνται ο έρωτας, το πάθος, η ευτυχία. Αλλά κι η προσπάθεια του Υπηρέτη για επιβίωση. Κανένας δεν μπορεί να υποτάξει αυτόν τον ανυπότακτο Υπηρέτη παρά μόνον ο έρωτας.
Η κ.Πάλλη, σε συνεργασία με το προσωπικό του γειτονικού μας Γυμνασίου, αποτελεί απόδειξη πως η εκπαίδευση και η θέληση για προσφορά όσον αφορά στη διάπλαση των παιδιών, δεν γνωρίζει σύνορα ούτε αριθμητικά πλαφόν. Αυτό που έχει σημασία για εκείνους είναι το φως εντός του καθενός να ανάψει μέσα από την γνώση. Το λειτούργημά τους, έχει αποδέκτες ένα από τα πιο ουσιαστικά και πολύτιμα υλικά που θα σμιλέψουν τον αυριανό κόσμο: την εφηβική ψυχή.
----
Έπαιξαν: Πάλλη Ευαγγελία, Κοντογιαννόπουλος Αντώνης, Πάνου Βάλια, Πάνου Γιάννης, Κοτζιά Δήμητρα, Νικολάου Αντωνία, Βεζύρης Παναγιώτης, Κοντογιαννοπούλου Κωνσταντίνα, Αντωνίου Διονύσης
Σκηνοθεσία / διδασκαλία / οργάνωση παραγωγής /κοστούμια: Πάλλη Ευαγγελία, Ρουμπιέ Έλενα, Ομορφοπούλου Ιωάννα, Δεληγιάννης Ιωάννης
Επιμέλεια κειμένων: Ρουμπιέ Έλενα
Μουσική επένδυση: Νικολαΐδης Νίκος
Σχεδιασμός & εκτέλεση σκηνικών: Ομορφοπούλου Ιωάννα
Συνεργασία στην εκτέλεση των σκηνικών: Δέδε Μαρία
Στην εκτέλεση των σκηνικών, βοήθησαν οι μαθητές: Α.Τζούμρι, Π.Βεζύρης
Τεχνική υποστήριξη / κατασκευές: Τζούμρι Άγγελο
(11.05.2019)
Είναι πάντοτε ιδιαίτερη χαρά αλλά και τιμή να βρισκόμαστε στο γειτονικό Αγκίστρι. Το φιλόξενο νησί με τη ραγδαία ανάπτυξη και την εντυπωσιακή οργάνωση, αποτελεί πάντοτε για εμάς ένα ευχάριστο διάλειμμα και ειδικότερα όταν η συνεργασία μας έχει να κάνει με εκπαιδευτικούς και σχολικά project.
Αυτή τη φορά, βρεθήκαμε στη Σκάλα Αγκιστρίου όπου η δραστήρια και η πολύπλευρη διευθύντρια του εκεί Γυμνασίου κ.Ευαγγελία Πάλλη, παρουσίασε μια θεατρική εκδοχή του κλασσικού έργου του Κάρλο Γκολντόνι "Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων", μια διασκευή της πασίγνωστης κωμωδίας από την κ.Έλενα Μιχαήλ.
Ένας Υπηρέτης, δύο Αφεντάδες. Ο Τρουφαλδίνο, ο παμπόνηρος, πολυμήχανος, γκαφατζής αλλά και συνάμα άκακος ήρωας που εκπροσωπεί τους υπηρέτες όλων των εποχών υπηρετεί, ξεγελά, πληρώνεται από δύο κυρίους και σταδιακά φτάνει να διαφεντεύει τις ζωές τους. Μέσα από κωμικές συγκρούσεις, πάθη και περιπέτειες αναζητούνται ο έρωτας, το πάθος, η ευτυχία. Αλλά κι η προσπάθεια του Υπηρέτη για επιβίωση. Κανένας δεν μπορεί να υποτάξει αυτόν τον ανυπότακτο Υπηρέτη παρά μόνον ο έρωτας.
Η κ.Πάλλη, σε συνεργασία με το προσωπικό του γειτονικού μας Γυμνασίου, αποτελεί απόδειξη πως η εκπαίδευση και η θέληση για προσφορά όσον αφορά στη διάπλαση των παιδιών, δεν γνωρίζει σύνορα ούτε αριθμητικά πλαφόν. Αυτό που έχει σημασία για εκείνους είναι το φως εντός του καθενός να ανάψει μέσα από την γνώση. Το λειτούργημά τους, έχει αποδέκτες ένα από τα πιο ουσιαστικά και πολύτιμα υλικά που θα σμιλέψουν τον αυριανό κόσμο: την εφηβική ψυχή.
----
Έπαιξαν: Πάλλη Ευαγγελία, Κοντογιαννόπουλος Αντώνης, Πάνου Βάλια, Πάνου Γιάννης, Κοτζιά Δήμητρα, Νικολάου Αντωνία, Βεζύρης Παναγιώτης, Κοντογιαννοπούλου Κωνσταντίνα, Αντωνίου Διονύσης
Σκηνοθεσία / διδασκαλία / οργάνωση παραγωγής /κοστούμια: Πάλλη Ευαγγελία, Ρουμπιέ Έλενα, Ομορφοπούλου Ιωάννα, Δεληγιάννης Ιωάννης
Επιμέλεια κειμένων: Ρουμπιέ Έλενα
Μουσική επένδυση: Νικολαΐδης Νίκος
Σχεδιασμός & εκτέλεση σκηνικών: Ομορφοπούλου Ιωάννα
Συνεργασία στην εκτέλεση των σκηνικών: Δέδε Μαρία
Στην εκτέλεση των σκηνικών, βοήθησαν οι μαθητές: Α.Τζούμρι, Π.Βεζύρης
Τεχνική υποστήριξη / κατασκευές: Τζούμρι Άγγελο
"Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(30.03.2019)
Eάν ζητούσαν από κοινό και ειδικούς να κατονομάσουν τον κατ' εξοχήν "Aμερικανό" συγγραφέα της περιόδου 1910-1945, αρκετοί υποθέτω πως θα κατέληγαν στον Thornton Wilder. Τα έργα του Wilder, μολονότι εκτυλίσσονται σε χώρους ή στιγμές με πολύ ιδιαίτερες ιδεολογικές και εθνικές προεκτάσεις, όπως μια μικρή επαρχιακή πόλη, κάποιο κατηχητικό σχολείο, η κάποιο οικογενειακό συμβάν την Hμέρα της Aνεξαρτησίας, δεν χαρακτηρίζονται από δογματικές αγκυλώσεις ούτε αποπνέουν επαρχιωτισμό, υπό την έννοια της περιορισμένης, γεωγραφικά, φιλοσοφικά, και κοινωνικά, εικόνας τους.
Tο σύνολο της φιλοσοφίας του συγγραφέα συμπυκνώνεται στο κορυφαίο έργο του "H Μικρή μας Πόλη", ένα από τα πιο δημοφιλή στην ιστορία του αμερικανικού θεάτρου. Όπως λένε χαρακτηριστικά, και χαριτολογώντας, οι Αμερικανοί κριτικοί, κάθε μέρα κάποιοι παρακολουθούν, σε κάποια πόλη της Αμερικής, τη "Μικρή μας Πόλη".
Το έργο του Wilder περιγράφει τη ζωή σε μία αμερικανική μικρή πόλη, όπου οι οικογένειες Gibbs και Webb μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην ίδια γειτονιά. Ο Τζορτζ και η Έμιλι παντρεύονται και έπειτα από εννέα χρόνια η Έμιλι πεθαίνει στη γέννα. Πρόκειται για ένα οικουμενικό και διαχρονικό έργο σε σχέση με τον κύκλο της ζωής.
Αναμφισβήτητα το σκηνικό εγχείρημα του εκπαιδευτικού κ.Γιώργου Μπήτρου, διαπνέεται από μια ευφρόσυνη αφαιρετικότητα που αφήνει άπλετο χώρο στην ουσία του κειμένου. Η λιτή σκηνοθετική ματιά μαζί με την υποκριτική καθοδήγηση στους ηθοποιούς, εμπλούτισαν την οπτική απλότητα: Τα αόρατα οικιακά αντικείμενα, οι σκηνικές στιγμές όπως του γάμου και του νεανικού φλερτ είναι τέλεια σχεδιασμένες και υλοποιημένες, υπογραμμίζοντας τους συμβολισμούς του κειμένου.
Η ανάγνωση του σκηνοθέτη αποπνέει μεθυστικό άρωμα νοσταλγίας, ευαισθησίας και λυρισμού, αλλά ταυτόχρονα μάς επιτάσσει να ζήσουμε το παρόν όσο ποτέ άλλοτε. Το 2019 μια μελιστάλαχτη προσέγγιση δεν θα άγγιζε κανέναν, δεν θα υπενθύμιζε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικά επίκαιρο, το οποίο η ομάδα κατάφερε χωρίς ψευτορομαντισμούς να μας το υπενθυμίσει. Να αισθανθούμε κι εμείς για μιάμιση ώρα, πολίτες του μυθικού Grover's Corners.
---
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται:
Αλέξανδρος Παλάι, Ηλίας Θωμάς, Ρίκι Φράτνικ, Μαρία Λυκούρη, Αρετή Κουκούμη, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Παρασκευή Γεννίτσαρη, Πέτρος Φλεμετάκης, Νεκταρία Κοπανά, Ευάγγελος Στενάκης, Παντελής Γκαρής, Ελεάνα Μπέση, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Άκης Κουκουμής.
Μουσικές επιλογές: Ανέστης Κορνέζος
Φωτισμοί: Άκης Κουκουμής – Παντελής Γκαρής
(30.03.2019)
Eάν ζητούσαν από κοινό και ειδικούς να κατονομάσουν τον κατ' εξοχήν "Aμερικανό" συγγραφέα της περιόδου 1910-1945, αρκετοί υποθέτω πως θα κατέληγαν στον Thornton Wilder. Τα έργα του Wilder, μολονότι εκτυλίσσονται σε χώρους ή στιγμές με πολύ ιδιαίτερες ιδεολογικές και εθνικές προεκτάσεις, όπως μια μικρή επαρχιακή πόλη, κάποιο κατηχητικό σχολείο, η κάποιο οικογενειακό συμβάν την Hμέρα της Aνεξαρτησίας, δεν χαρακτηρίζονται από δογματικές αγκυλώσεις ούτε αποπνέουν επαρχιωτισμό, υπό την έννοια της περιορισμένης, γεωγραφικά, φιλοσοφικά, και κοινωνικά, εικόνας τους.
Tο σύνολο της φιλοσοφίας του συγγραφέα συμπυκνώνεται στο κορυφαίο έργο του "H Μικρή μας Πόλη", ένα από τα πιο δημοφιλή στην ιστορία του αμερικανικού θεάτρου. Όπως λένε χαρακτηριστικά, και χαριτολογώντας, οι Αμερικανοί κριτικοί, κάθε μέρα κάποιοι παρακολουθούν, σε κάποια πόλη της Αμερικής, τη "Μικρή μας Πόλη".
Το έργο του Wilder περιγράφει τη ζωή σε μία αμερικανική μικρή πόλη, όπου οι οικογένειες Gibbs και Webb μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην ίδια γειτονιά. Ο Τζορτζ και η Έμιλι παντρεύονται και έπειτα από εννέα χρόνια η Έμιλι πεθαίνει στη γέννα. Πρόκειται για ένα οικουμενικό και διαχρονικό έργο σε σχέση με τον κύκλο της ζωής.
Αναμφισβήτητα το σκηνικό εγχείρημα του εκπαιδευτικού κ.Γιώργου Μπήτρου, διαπνέεται από μια ευφρόσυνη αφαιρετικότητα που αφήνει άπλετο χώρο στην ουσία του κειμένου. Η λιτή σκηνοθετική ματιά μαζί με την υποκριτική καθοδήγηση στους ηθοποιούς, εμπλούτισαν την οπτική απλότητα: Τα αόρατα οικιακά αντικείμενα, οι σκηνικές στιγμές όπως του γάμου και του νεανικού φλερτ είναι τέλεια σχεδιασμένες και υλοποιημένες, υπογραμμίζοντας τους συμβολισμούς του κειμένου.
Η ανάγνωση του σκηνοθέτη αποπνέει μεθυστικό άρωμα νοσταλγίας, ευαισθησίας και λυρισμού, αλλά ταυτόχρονα μάς επιτάσσει να ζήσουμε το παρόν όσο ποτέ άλλοτε. Το 2019 μια μελιστάλαχτη προσέγγιση δεν θα άγγιζε κανέναν, δεν θα υπενθύμιζε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικά επίκαιρο, το οποίο η ομάδα κατάφερε χωρίς ψευτορομαντισμούς να μας το υπενθυμίσει. Να αισθανθούμε κι εμείς για μιάμιση ώρα, πολίτες του μυθικού Grover's Corners.
---
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται:
Αλέξανδρος Παλάι, Ηλίας Θωμάς, Ρίκι Φράτνικ, Μαρία Λυκούρη, Αρετή Κουκούμη, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Παρασκευή Γεννίτσαρη, Πέτρος Φλεμετάκης, Νεκταρία Κοπανά, Ευάγγελος Στενάκης, Παντελής Γκαρής, Ελεάνα Μπέση, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Άκης Κουκουμής.
Μουσικές επιλογές: Ανέστης Κορνέζος
Φωτισμοί: Άκης Κουκουμής – Παντελής Γκαρής
"Η ΡΕΝΙΑ & Ο ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΥΚΛΟΥΣ" ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ ΡΟΥΓΓΕΡΗ
(16.03.2019)
Είναι πάντοτε μεγάλη χαρά και τιμή όταν μας φανερώνουν επαγγελματική εμπιστοσύνη άτομα εκτός Αίγινας. Η προτίμησή τους, είτε πρόκειται για θρησκευτικό μυστήριο, είτε για την κάλυψη μια εκδήλωσης, μας γεμίζει κάθε φορά με συναισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης. Αυτή τη φορά, το ταξίδι μας στην Αθήνα, μας οδήγησε στο θέατρο Κιβωτός όπου η Πανελλήνια Ένωση Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη και ο θίασος της κ.Κάρμεν Ρουγγέρη ανέβασαν δύο αποκλειστικές παραστάσεις με τίτλος "Η Ρένια και ο Διαβήτης που δεν έκανε Κύκλους" με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού όσον αφορά στην συγκεκριμένη ασθένεια.
Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι το πρόσωπο τους. Αυτό είναι η ζωή τους. Κάθε έκφραση, κάθε συναίσθημα κάθε συμπεριφορά είναι ένα βιβλίο. Αυτό το βιβλίο ανοίγει η μοναδική Κάρμεν Ρουγγέρη με μια ξεχωριστή θεατρική παράσταση για τον Παιδικό Διαβήτη μεταφέροντας παράλληλα πλούσια συναισθήματα, συμπεριφορές, απορίες ακόμη και διδαχή. Από το παιδί άλλωστε μαθαίνεις. Η Ρένια και οι φίλοι της, αν και παιδιά ξέρουν να ζουν, ξέρουν να ξεπερνούν, ξέρουν να ονειρεύονται, ξέρουν να ανατρέπουν και να προχωρούν….. Άλλωστε έκαναν τον Διαβήτη να μην κάνει κύκλους …..
Μέσα από ένα μουσικό θεατρικό έργο που έγραψε η Κάρμεν Ρουγγέρη αποκλειστικά για την Πανελλήνια Ένωση Αγώνα κατά του Νεανικού Διαβήτη (ΠΕΑΝΔ) αποδίδεται με μοναδικό και ιδιαίτερα θεατρικό τρόπο η γλυκιά ιστορία ενός παιδιού με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1, η οποία μεταμορφώνεται σε μια μαγική ιστορία με παραμυθένιους ήρωες.
Ένα έργο ξεχωριστό, διδακτικό, πλούσιο σε μουσική και χορό που στόχο έχει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τον Παιδικό Διαβήτη, αναδεικνύοντας τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, την συνύπαρξη και τις αξίες της ζωής.
Η Κάρμεν Ρουγγέρη, που μαγεύει μικρούς και μεγάλους με την 25η πλούσια εμπειρία της στο παιδικό θέατρο, μαζί με τους ταλαντούχους συνεργάτες της, σε μια διπλή παράσταση, ζωντανεύει επί σκηνής τον Παιδικό Διαβήτη, ταξιδεύοντας παράλληλα τους θεατές στον κόσμο των συναισθημάτων.
Η παράσταση είναι πηγή πληροφόρησης. Τα παιδιά στέλνουν μηνύματα, διδάγματα και βοηθούν στην αποδόμηση εσφαλμένων αντιλήψεων, συμπεριφορών, φόβων και προκαταλήψεων απέναντι στα άτομα με Διαβήτη τύπου 1.
Η παράσταση απευθύνεται στα παιδιά και νέους με Διαβήτη τύπου 1, σε όλους τους μαθητές, σε εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες υγείας αλλά και σε όποιον θέλει να ταξιδέψει θεατρικά στον κόσμο του Παιδικού Διαβήτη που ζει ανάμεσά μας αγγίζοντας καθημερινά όλο και περισσότερα άτομα.
-------
Η Πανελλήνια Ένωση Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη ιδρύθηκε το 1983 και αριθμεί περίπου 4.000 μέλη - γονείς και παιδιά με νεανικό διαβήτη. Είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που συντηρείται μόνον από τις εισφορές των μελών της και δωρεές και σχεδόν για μία εικοσαετία παράγει σπουδαίο έργο, υποστηρίζοντας οικογένειες και παιδιά που παλεύουν με την ασθένεια του Διαβήτη.
------
Κείμενο – Σκηνοθεσία:
Κάρμεν Ρουγγέρη
Επιμέλεια σκηνικών:
Χριστίνα Κουλουμπή
Επιμέλεια κουστουμιών:
Χριστίνα Κουλουμπή
Κίνηση – Φωτισμοί – Χορογραφίες:
Πέτρος Γάλλιας
Στίχοι – Μουσική:
Στέφανος Βαρελάς
Βοηθός σκηνοθέτη:
Κατερίνα Γεωργάκη
Διεύθυνση παραγωγής:
Ελένη Καρτάση
Διανομή:
Κατερίνα Γεωργάκη
Ελένη Ζιώγα
Μανώλης Κλωνάρης
Ιφιγένεια Μακρή
Ιουστίνα Μάτσιασεκ
Νεκτάριος Φαρμάκης
Πολύκαρπος Φιλιππίδης
(16.03.2019)
Είναι πάντοτε μεγάλη χαρά και τιμή όταν μας φανερώνουν επαγγελματική εμπιστοσύνη άτομα εκτός Αίγινας. Η προτίμησή τους, είτε πρόκειται για θρησκευτικό μυστήριο, είτε για την κάλυψη μια εκδήλωσης, μας γεμίζει κάθε φορά με συναισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης. Αυτή τη φορά, το ταξίδι μας στην Αθήνα, μας οδήγησε στο θέατρο Κιβωτός όπου η Πανελλήνια Ένωση Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη και ο θίασος της κ.Κάρμεν Ρουγγέρη ανέβασαν δύο αποκλειστικές παραστάσεις με τίτλος "Η Ρένια και ο Διαβήτης που δεν έκανε Κύκλους" με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού όσον αφορά στην συγκεκριμένη ασθένεια.
Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι το πρόσωπο τους. Αυτό είναι η ζωή τους. Κάθε έκφραση, κάθε συναίσθημα κάθε συμπεριφορά είναι ένα βιβλίο. Αυτό το βιβλίο ανοίγει η μοναδική Κάρμεν Ρουγγέρη με μια ξεχωριστή θεατρική παράσταση για τον Παιδικό Διαβήτη μεταφέροντας παράλληλα πλούσια συναισθήματα, συμπεριφορές, απορίες ακόμη και διδαχή. Από το παιδί άλλωστε μαθαίνεις. Η Ρένια και οι φίλοι της, αν και παιδιά ξέρουν να ζουν, ξέρουν να ξεπερνούν, ξέρουν να ονειρεύονται, ξέρουν να ανατρέπουν και να προχωρούν….. Άλλωστε έκαναν τον Διαβήτη να μην κάνει κύκλους …..
Μέσα από ένα μουσικό θεατρικό έργο που έγραψε η Κάρμεν Ρουγγέρη αποκλειστικά για την Πανελλήνια Ένωση Αγώνα κατά του Νεανικού Διαβήτη (ΠΕΑΝΔ) αποδίδεται με μοναδικό και ιδιαίτερα θεατρικό τρόπο η γλυκιά ιστορία ενός παιδιού με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1, η οποία μεταμορφώνεται σε μια μαγική ιστορία με παραμυθένιους ήρωες.
Ένα έργο ξεχωριστό, διδακτικό, πλούσιο σε μουσική και χορό που στόχο έχει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τον Παιδικό Διαβήτη, αναδεικνύοντας τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, την συνύπαρξη και τις αξίες της ζωής.
Η Κάρμεν Ρουγγέρη, που μαγεύει μικρούς και μεγάλους με την 25η πλούσια εμπειρία της στο παιδικό θέατρο, μαζί με τους ταλαντούχους συνεργάτες της, σε μια διπλή παράσταση, ζωντανεύει επί σκηνής τον Παιδικό Διαβήτη, ταξιδεύοντας παράλληλα τους θεατές στον κόσμο των συναισθημάτων.
Η παράσταση είναι πηγή πληροφόρησης. Τα παιδιά στέλνουν μηνύματα, διδάγματα και βοηθούν στην αποδόμηση εσφαλμένων αντιλήψεων, συμπεριφορών, φόβων και προκαταλήψεων απέναντι στα άτομα με Διαβήτη τύπου 1.
Η παράσταση απευθύνεται στα παιδιά και νέους με Διαβήτη τύπου 1, σε όλους τους μαθητές, σε εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες υγείας αλλά και σε όποιον θέλει να ταξιδέψει θεατρικά στον κόσμο του Παιδικού Διαβήτη που ζει ανάμεσά μας αγγίζοντας καθημερινά όλο και περισσότερα άτομα.
-------
Η Πανελλήνια Ένωση Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη ιδρύθηκε το 1983 και αριθμεί περίπου 4.000 μέλη - γονείς και παιδιά με νεανικό διαβήτη. Είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο που συντηρείται μόνον από τις εισφορές των μελών της και δωρεές και σχεδόν για μία εικοσαετία παράγει σπουδαίο έργο, υποστηρίζοντας οικογένειες και παιδιά που παλεύουν με την ασθένεια του Διαβήτη.
------
Κείμενο – Σκηνοθεσία:
Κάρμεν Ρουγγέρη
Επιμέλεια σκηνικών:
Χριστίνα Κουλουμπή
Επιμέλεια κουστουμιών:
Χριστίνα Κουλουμπή
Κίνηση – Φωτισμοί – Χορογραφίες:
Πέτρος Γάλλιας
Στίχοι – Μουσική:
Στέφανος Βαρελάς
Βοηθός σκηνοθέτη:
Κατερίνα Γεωργάκη
Διεύθυνση παραγωγής:
Ελένη Καρτάση
Διανομή:
Κατερίνα Γεωργάκη
Ελένη Ζιώγα
Μανώλης Κλωνάρης
Ιφιγένεια Μακρή
Ιουστίνα Μάτσιασεκ
Νεκτάριος Φαρμάκης
Πολύκαρπος Φιλιππίδης
"ΛΟΓΩ ΒΛΑΒΗΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(17.02.2019)
Καθολική αποδοχή γνώρισε, όπως και κάθε νέα δουλειά του, το τελευταίο θεατρικό εγχείρημα του κ.Γιώργου Μπήτρου. Τελικά, το «Λόγω Βλάβης» δεν αποδείχτηκε ούτε αναβλητικό, ούτε ματαιωτικό όπως θα μπορούσε να υπονοεί ο τίτλος του. Αντίθετα, ξεδίπλωσε όλες του τις κρυμμένες πτυχές και τη δύναμη της γραφής του δημιουργού του μέσα σε έναν δύσκολο χειμερινό μήνα παραστάσεων, με το κοινό να το αγκαλιάζει και έρχεται σε επαφή με μια δουλειά ικανή να διεκδικήσει επάξια τη θέση της σε κάποια αθηναϊκή θεατρική σκηνή.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πώς πρόκειται για ένα ισχυρό κοινωνικό έργο με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο έχει ως γνώμονα να παίξει με τα συναισθήματα του κοινού, ξεκινώντας ως μια καυστική σάτιρα και καταλήγοντας σε αλλεπάλληλες συγκινήσεις καθώς οδεύει σταδιακά προς το ανατρεπτικό φινάλε και στη διαλεύκανση του μυστηρίου που εξ’αρχής συνειδητοποιείς ότι υποβόσκει.
Ο τίτλος και μόνο του έργου, φανερώνει αυτή τη μάταιη προσμονή, αυτή την απελπισία, αυτή την αναμονή μπροστά σε ένα πνιγηρό κενό. Ο Πέτρος και ο Παύλος περιμένουν έξω από το παρελθόν τους, έχοντας γυρίσει την πλάτη τους σε αυτό. Πρόσωπα, καταστάσεις, τοπωνύμια, ιστορικές αναφορές περιφέρονται γύρω τους. Οι δυο ήρωες (σαν άλλοι Εστραγκόν και Βλαντιμίρ) είναι παγιδευμένοι σε μια αιώνια επανάληψη της οποίας σχεδόν δεν έχουν συνείδηση. Σε μία ώρα, ανατρέπονται γι αυτούς τα πάντα και ο κόσμος τους μεταλλάσσεται.
Κι όμως, με πολλά έξυπνα λεκτικά τεχνάσματα, ο συγγραφέας καταφέρνει να μετατρέψει αυτήν την απελπισία και την απραξία των ηρώων σε ένα γοητευτικό, για τον θεατή, παιχνίδι.
Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες του κ.Λευτέρη Βατικιώτη και του κ.Νίκου Νικολάου οι οποίες έρχονται να σφραγίσουν το συνολικό θεατρικό πακέτο, το «Λόγω Βλάβης» εν αντιθέσει με τον δυσοίωνο τίτλο του, αποδείχτηκε απολύτως λειτουργικό και αποτελεσματικό.
Αν λοιπόν, κάποια στιγμή ένα ταξίδι σας στον Πειραιά ματαιωθεί λόγω...κάποιας ανωτέρας βίας, μην δυσαρεστηθείτε. Αδράξτε την ευκαιρία και εκμεταλλευτείτε τον χρόνο της αναμονής. Δεν ξέρετε ποτέ, τί θα ανακαλύψετε.
(17.02.2019)
Καθολική αποδοχή γνώρισε, όπως και κάθε νέα δουλειά του, το τελευταίο θεατρικό εγχείρημα του κ.Γιώργου Μπήτρου. Τελικά, το «Λόγω Βλάβης» δεν αποδείχτηκε ούτε αναβλητικό, ούτε ματαιωτικό όπως θα μπορούσε να υπονοεί ο τίτλος του. Αντίθετα, ξεδίπλωσε όλες του τις κρυμμένες πτυχές και τη δύναμη της γραφής του δημιουργού του μέσα σε έναν δύσκολο χειμερινό μήνα παραστάσεων, με το κοινό να το αγκαλιάζει και έρχεται σε επαφή με μια δουλειά ικανή να διεκδικήσει επάξια τη θέση της σε κάποια αθηναϊκή θεατρική σκηνή.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πώς πρόκειται για ένα ισχυρό κοινωνικό έργο με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο έχει ως γνώμονα να παίξει με τα συναισθήματα του κοινού, ξεκινώντας ως μια καυστική σάτιρα και καταλήγοντας σε αλλεπάλληλες συγκινήσεις καθώς οδεύει σταδιακά προς το ανατρεπτικό φινάλε και στη διαλεύκανση του μυστηρίου που εξ’αρχής συνειδητοποιείς ότι υποβόσκει.
Ο τίτλος και μόνο του έργου, φανερώνει αυτή τη μάταιη προσμονή, αυτή την απελπισία, αυτή την αναμονή μπροστά σε ένα πνιγηρό κενό. Ο Πέτρος και ο Παύλος περιμένουν έξω από το παρελθόν τους, έχοντας γυρίσει την πλάτη τους σε αυτό. Πρόσωπα, καταστάσεις, τοπωνύμια, ιστορικές αναφορές περιφέρονται γύρω τους. Οι δυο ήρωες (σαν άλλοι Εστραγκόν και Βλαντιμίρ) είναι παγιδευμένοι σε μια αιώνια επανάληψη της οποίας σχεδόν δεν έχουν συνείδηση. Σε μία ώρα, ανατρέπονται γι αυτούς τα πάντα και ο κόσμος τους μεταλλάσσεται.
Κι όμως, με πολλά έξυπνα λεκτικά τεχνάσματα, ο συγγραφέας καταφέρνει να μετατρέψει αυτήν την απελπισία και την απραξία των ηρώων σε ένα γοητευτικό, για τον θεατή, παιχνίδι.
Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες του κ.Λευτέρη Βατικιώτη και του κ.Νίκου Νικολάου οι οποίες έρχονται να σφραγίσουν το συνολικό θεατρικό πακέτο, το «Λόγω Βλάβης» εν αντιθέσει με τον δυσοίωνο τίτλο του, αποδείχτηκε απολύτως λειτουργικό και αποτελεσματικό.
Αν λοιπόν, κάποια στιγμή ένα ταξίδι σας στον Πειραιά ματαιωθεί λόγω...κάποιας ανωτέρας βίας, μην δυσαρεστηθείτε. Αδράξτε την ευκαιρία και εκμεταλλευτείτε τον χρόνο της αναμονής. Δεν ξέρετε ποτέ, τί θα ανακαλύψετε.
"ΣΑΒΒΑΤΟ-ΚΥΡΙΑΚΗ-ΔΕΥΤΕΡΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΑΣΥΛΛΟΓΟ ΑΙΓΙΝΑΣ "Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"
(22.12.2108)
- Τί έργο ανεβάζει φέτος ο Μορφωτικός;
- Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα.
- Όχι, δεν σε ρώτησα ποιες μέρες παίζουνε.
(True story)
Οι ήρωες του Ντε Φιλίππο φτάνουν εξουθενωμένοι από μια επίπονη εβδομάδα στο Σαββατοκύριακο, απ' το οποίο προσδοκούν μια απλή διασκέδαση, μια φυγή από τις καθημερινές μέριμνες. Ωστόσο, δεν καταφέρνουν ν' αφήσουν έξω από την πόρτα τους την καθημερινότητα. Την κουβαλούν από κεκτημένη ταχύτητα και την αποθέτουν πάνω στο Κυριακάτικο τραπέζι. Το αποτέλεσμα είναι μοιραίο. Τα προβλήματά τους πέφτουν σαν βόμβες πάνω σ' αυτό το τραπέζι και το διαλύουν με εκκωφαντικό τρόπο. Ώσπου έρχεται η Δευτέρα, που τους βρίσκει μετέωρους ανάμεσα σ' ένα αδικοχαμένο Σαββατοκύριακο και σε μια προσεχή, οχληρή εβδομάδα. Η λύση τούς χαρίζεται μ' έναν φυσικό και απροσδόκητο τρόπο. Τους αποκαλύπτεται πως όλες τους οι αντιθέσεις και οι βασανιστικές τους καταστάσεις, οφείλονται στην έλλειψη της επικοινωνίας και του απλού κι ανέξοδου ανθρώπινου πλησιάσματος, που όταν πραγματοποιείται έρχεται αυτόματα και η κατανόηση, η συμπάθεια, η αγάπη, η κάθαρση, η λύτρωση.
Το θεατρικό τμήμα του ιστορικού συλλόγου "Καποδίστριας", επιστρέφει ξανά στο σανίδι με ακόμα μια παράσταση αξιώσεων: την Ιταλική ηθογραφία του "Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα", ενός έργου τόσο προσφιλούς στην ελληνική νοοτροπία που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από κάποιον κλασσικό Έλληνα συγγραφέα. Ή να είχε αποτελέσει το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας από τη χρυσή εποχή του Ελληνικού σινεμά. Μεσογειακό το πνεύμα που αποπνέει το έργο, κι έτσι δικαιολογείται η απήχηση που έχει όλα αυτά τα χρόνια από τις εκάστοτε διασκευές που έχει γνωρίσει από διάφορους θιάσους, επαγγελματικούς και μη.
Ο Σύλλογος, εμπιστεύτηκε για άλλη μια φορά στην σκηνοθεσία τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έχοντας στη διάθεσή του τους δοκιμασμένους και ταλαντούχους ηθοποιούς της ομάδας, συνέθεσε ένα έργο που διαπνέεται από ανθρωπιά, ομορφιά και μια ζεστή, οικία, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ακριβώς την ίδια γλυκιά αίσθηση που μας ξυπνάνε οι αναμνήσεις από εκείνα τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι με την οικογένεια γύρω από το τραπέζι. Εκείνη την αίσθηση που έκανε την καθημερινότητα να φαντάζει λιγότερο μονότονη και απειλητική.
Μετάφραση: Αλέκα Κατσέλη
Διασκευή – σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Σταυρίδου
Μουσική επιλογή: Ανέστης Κορνέζος.
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Κοττάκης – Κώστας Φύσσας
Διεύθυνση παραγωγής: Βασίλης Μουσουλέας
Τους ρόλους ερμηνεύουν με τη σειρά εμφανίσεως οι: Νένα Τρικοπούλου, Ελλάς Σώρρου, Κώστας Φύσσας, Γιώργος Κοττάκης, Παντελής Γκαρής, Πασχάλης Μελισσάρης, Αρετή Κουκούμη, Ασπασία Φωτάκη, Αντώνης Γκλαβάς, Στέλιος Ξυδέας, Νίκος Νικολάου, Στέλλα Λεούση, Στέλιος Κοττάκης, Νίκος Πέππας
(22.12.2108)
- Τί έργο ανεβάζει φέτος ο Μορφωτικός;
- Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα.
- Όχι, δεν σε ρώτησα ποιες μέρες παίζουνε.
(True story)
Οι ήρωες του Ντε Φιλίππο φτάνουν εξουθενωμένοι από μια επίπονη εβδομάδα στο Σαββατοκύριακο, απ' το οποίο προσδοκούν μια απλή διασκέδαση, μια φυγή από τις καθημερινές μέριμνες. Ωστόσο, δεν καταφέρνουν ν' αφήσουν έξω από την πόρτα τους την καθημερινότητα. Την κουβαλούν από κεκτημένη ταχύτητα και την αποθέτουν πάνω στο Κυριακάτικο τραπέζι. Το αποτέλεσμα είναι μοιραίο. Τα προβλήματά τους πέφτουν σαν βόμβες πάνω σ' αυτό το τραπέζι και το διαλύουν με εκκωφαντικό τρόπο. Ώσπου έρχεται η Δευτέρα, που τους βρίσκει μετέωρους ανάμεσα σ' ένα αδικοχαμένο Σαββατοκύριακο και σε μια προσεχή, οχληρή εβδομάδα. Η λύση τούς χαρίζεται μ' έναν φυσικό και απροσδόκητο τρόπο. Τους αποκαλύπτεται πως όλες τους οι αντιθέσεις και οι βασανιστικές τους καταστάσεις, οφείλονται στην έλλειψη της επικοινωνίας και του απλού κι ανέξοδου ανθρώπινου πλησιάσματος, που όταν πραγματοποιείται έρχεται αυτόματα και η κατανόηση, η συμπάθεια, η αγάπη, η κάθαρση, η λύτρωση.
Το θεατρικό τμήμα του ιστορικού συλλόγου "Καποδίστριας", επιστρέφει ξανά στο σανίδι με ακόμα μια παράσταση αξιώσεων: την Ιταλική ηθογραφία του "Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα", ενός έργου τόσο προσφιλούς στην ελληνική νοοτροπία που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από κάποιον κλασσικό Έλληνα συγγραφέα. Ή να είχε αποτελέσει το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας από τη χρυσή εποχή του Ελληνικού σινεμά. Μεσογειακό το πνεύμα που αποπνέει το έργο, κι έτσι δικαιολογείται η απήχηση που έχει όλα αυτά τα χρόνια από τις εκάστοτε διασκευές που έχει γνωρίσει από διάφορους θιάσους, επαγγελματικούς και μη.
Ο Σύλλογος, εμπιστεύτηκε για άλλη μια φορά στην σκηνοθεσία τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έχοντας στη διάθεσή του τους δοκιμασμένους και ταλαντούχους ηθοποιούς της ομάδας, συνέθεσε ένα έργο που διαπνέεται από ανθρωπιά, ομορφιά και μια ζεστή, οικία, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ακριβώς την ίδια γλυκιά αίσθηση που μας ξυπνάνε οι αναμνήσεις από εκείνα τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι με την οικογένεια γύρω από το τραπέζι. Εκείνη την αίσθηση που έκανε την καθημερινότητα να φαντάζει λιγότερο μονότονη και απειλητική.
Μετάφραση: Αλέκα Κατσέλη
Διασκευή – σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Σταυρίδου
Μουσική επιλογή: Ανέστης Κορνέζος.
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Κοττάκης – Κώστας Φύσσας
Διεύθυνση παραγωγής: Βασίλης Μουσουλέας
Τους ρόλους ερμηνεύουν με τη σειρά εμφανίσεως οι: Νένα Τρικοπούλου, Ελλάς Σώρρου, Κώστας Φύσσας, Γιώργος Κοττάκης, Παντελής Γκαρής, Πασχάλης Μελισσάρης, Αρετή Κουκούμη, Ασπασία Φωτάκη, Αντώνης Γκλαβάς, Στέλιος Ξυδέας, Νίκος Νικολάου, Στέλλα Λεούση, Στέλιος Κοττάκης, Νίκος Πέππας
"ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '01"
(09.12.2018)
Μέχρι που θα φτάνατε για να ικανοποιήσετε εκείνο το δηλητηριώδες αίσθημα της εκδίκησης; Πόσα και τί θα θυσιάζατε προκειμένου να πάρετε το αίμα σας πίσω; Τί μεθόδους θα χρησιμοποιούσατε ώσπου να αποδινόταν δικαιοσύνη; Ποια μέσα θεωρούνται θεμιτά και πόσα από αυτά θα αγιάζει ο σκοπός;
Απαντήσεις (ή ακόμα περισσότερα ερωτήματα) θα λάβετε αν παρακολουθήσετε την παράσταση "Όλα για την Εκδίκηση" από τη Θεατρική Ομάδα "Γενιά του '01", που ανεβαίνει στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης στις 14, 15, 16 και 21 Δεκεμβρίου. Σε κείμενο του θεατρικά δοκιμασμένου Κωνσταντίνου Καρούσου, ο οποίος έχει δώσει πολύ δυνατά δείγματα γραφής στο παρελθόν με αντίστοιχα έργα, η παράσταση ξετυλίγεται με κέφι, μπρίο, νεανική φρεσκάδα και μπόλικη ένταση. Οι ατάκες βγάζουν αβίαστα το γέλιο, ενώ το dark χιούμορ του συγγραφέα είναι για μια ακόμη φορά παρόν. To δε plot twist (ή μήπως είναι παραπάνω από ένα;) λίγο πριν το φινάλε αποτελεί και το κορυφαίο εύρημα του έργου, μια έκπληξη που θα ταίριαζε άνετα σε μυθιστόρημα της Dorothy L.Sayers.
Η δυναμική παρουσία των νέων παιδιών, είτε συγγραφική είτε ερμηνευτική, αποτελεί από μόνη της ένα λόγο θερμής επιβράβευσης, πόσο μάλλον όταν υπηρετείται τόσο αυθόρμητα, τόσο πιστά, τόσο ειλικρινά. Μη χάσετε αυτό το έργο, αν θέλετε να θεωρήσετε κι εσείς τον εαυτό σας θεατή ενός καλλιτεχνικού συνόλου που στο μέλλον θα προσφέρει ακόμα περισσότερα και εξαιρετικά θεατρικά δείγματα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Παίζουν: Φλωρεντία Μαλτέζου, Παναγιώτης Πάλλης, Δημήτρης Λορέντζος, Μυρτώ Λορέντζου, Πάνος Σάββας, Αναστασία Χελιώτου, Ειρήνη Λαλαούνη, Τζώρτζια Μεθενίτη, Κατερίνα Καλαμάκη, Κριστόφ Πιλτς, Βάνα Γκαρή και η Τόνια Πουλάκη
(09.12.2018)
Μέχρι που θα φτάνατε για να ικανοποιήσετε εκείνο το δηλητηριώδες αίσθημα της εκδίκησης; Πόσα και τί θα θυσιάζατε προκειμένου να πάρετε το αίμα σας πίσω; Τί μεθόδους θα χρησιμοποιούσατε ώσπου να αποδινόταν δικαιοσύνη; Ποια μέσα θεωρούνται θεμιτά και πόσα από αυτά θα αγιάζει ο σκοπός;
Απαντήσεις (ή ακόμα περισσότερα ερωτήματα) θα λάβετε αν παρακολουθήσετε την παράσταση "Όλα για την Εκδίκηση" από τη Θεατρική Ομάδα "Γενιά του '01", που ανεβαίνει στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης στις 14, 15, 16 και 21 Δεκεμβρίου. Σε κείμενο του θεατρικά δοκιμασμένου Κωνσταντίνου Καρούσου, ο οποίος έχει δώσει πολύ δυνατά δείγματα γραφής στο παρελθόν με αντίστοιχα έργα, η παράσταση ξετυλίγεται με κέφι, μπρίο, νεανική φρεσκάδα και μπόλικη ένταση. Οι ατάκες βγάζουν αβίαστα το γέλιο, ενώ το dark χιούμορ του συγγραφέα είναι για μια ακόμη φορά παρόν. To δε plot twist (ή μήπως είναι παραπάνω από ένα;) λίγο πριν το φινάλε αποτελεί και το κορυφαίο εύρημα του έργου, μια έκπληξη που θα ταίριαζε άνετα σε μυθιστόρημα της Dorothy L.Sayers.
Η δυναμική παρουσία των νέων παιδιών, είτε συγγραφική είτε ερμηνευτική, αποτελεί από μόνη της ένα λόγο θερμής επιβράβευσης, πόσο μάλλον όταν υπηρετείται τόσο αυθόρμητα, τόσο πιστά, τόσο ειλικρινά. Μη χάσετε αυτό το έργο, αν θέλετε να θεωρήσετε κι εσείς τον εαυτό σας θεατή ενός καλλιτεχνικού συνόλου που στο μέλλον θα προσφέρει ακόμα περισσότερα και εξαιρετικά θεατρικά δείγματα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Παίζουν: Φλωρεντία Μαλτέζου, Παναγιώτης Πάλλης, Δημήτρης Λορέντζος, Μυρτώ Λορέντζου, Πάνος Σάββας, Αναστασία Χελιώτου, Ειρήνη Λαλαούνη, Τζώρτζια Μεθενίτη, Κατερίνα Καλαμάκη, Κριστόφ Πιλτς, Βάνα Γκαρή και η Τόνια Πουλάκη
"ΚΙΒΩΤΟΣ, ΤΟ ΙΕΡΟ ΟΚ". Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 8ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(08.08.2018)
Η Κιβωτός είναι το πλοίο που κατασκευάστηκε από τον Νώε κατ' εντολήν του Θεού, το οποίο θα φιλοξενούσε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Με κεντρικό άξονα την βιβλική αυτή αλληγορία, το εξαιρετικό έργο της κ.Δέσποινα Γιαννούλη και του κ.Βαγγέλη Πιτσιλού που έριξε την αυλαία του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου, προσκαλεί τον θεατή μέσω ενός θεατρικού τολμήματος, να στοχαστεί για τη μοίρα των απανταχού προσφύγων και να απαντήσει ποιο θα ήταν το αντικείμενο που θα έπαιρνε μαζί του αν αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το σπίτι, τον τόπο, το παρελθόν του.
Μέσα από την σκηνική περιήγηση των δύο ηθοποιών, επιτυγχάνεται μια μύηση στον ανθρώπινο συλλογικό πόνο και τη νοσταλγία, ο καθένας αναμετράται με τις επιλογές του, αναζητά το προσωπικό του κομμάτι και τις δικές του άμυνες και αντοχές στην έννοια του ξεριζωμού και της εγκατάλειψης. Το έργο θυμίζει, από τη μια, ιστορική καταγραφή και από την άλλη, μία σύνδεση του παρελθόντος με την μεγαλύτερη πόρτα που όλοι μας καλούμαστε να διαβούμε: αυτή της Απόφασης.
Με διαφορετικό τρόπο βιώνει ο καθένας την πίκρα και τις ευθύνες.
Μέσα από λυρικές και ευαίσθητες καταβυθίσεις στον έσω εαυτό, τέτοιες που αναδεικνύει η υποκριτική των δύο παιδιών, διαφαίνεται μια ενήλικη παιδικότητα ως άμυνα στις κακουχίες, την ίδια στιγμή που αναζητείται η χαμένη ανθρώπινη φωνή. Το ψυχικό φορτίο που έχει ανάγκη ως καύσιμη ύλη η σύγχρονη τέχνη είναι εδώ, και με αυτό, οι δύο ηθοποιοί συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από το βίωμα του ξεριζωμού και της βίαιης αλλαγής.
Τα δυο παιδιά, αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα του εγχώριου θεάτρου, με φρέσκιες ιδέες, πολύ ενέργεια, και φυσικά μπόλικο ταλέντο ενώ όλα δείχνουν πως πρόκειται για μία ομάδα που σίγουρα στο μέλλον θα συνεχίσει να μας προσφέρει όλο και μεγαλύτερα πράγματα.
---------------------------------------
Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 8ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Σαλπέα Αικατερίνη, την κ.Κουκούλη Μαίρη, την κ.Σταυρίδου Μαίρη, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και την κ.Μπήτρου Νεκταρία
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
(08.08.2018)
Η Κιβωτός είναι το πλοίο που κατασκευάστηκε από τον Νώε κατ' εντολήν του Θεού, το οποίο θα φιλοξενούσε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Με κεντρικό άξονα την βιβλική αυτή αλληγορία, το εξαιρετικό έργο της κ.Δέσποινα Γιαννούλη και του κ.Βαγγέλη Πιτσιλού που έριξε την αυλαία του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου, προσκαλεί τον θεατή μέσω ενός θεατρικού τολμήματος, να στοχαστεί για τη μοίρα των απανταχού προσφύγων και να απαντήσει ποιο θα ήταν το αντικείμενο που θα έπαιρνε μαζί του αν αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το σπίτι, τον τόπο, το παρελθόν του.
Μέσα από την σκηνική περιήγηση των δύο ηθοποιών, επιτυγχάνεται μια μύηση στον ανθρώπινο συλλογικό πόνο και τη νοσταλγία, ο καθένας αναμετράται με τις επιλογές του, αναζητά το προσωπικό του κομμάτι και τις δικές του άμυνες και αντοχές στην έννοια του ξεριζωμού και της εγκατάλειψης. Το έργο θυμίζει, από τη μια, ιστορική καταγραφή και από την άλλη, μία σύνδεση του παρελθόντος με την μεγαλύτερη πόρτα που όλοι μας καλούμαστε να διαβούμε: αυτή της Απόφασης.
Με διαφορετικό τρόπο βιώνει ο καθένας την πίκρα και τις ευθύνες.
Μέσα από λυρικές και ευαίσθητες καταβυθίσεις στον έσω εαυτό, τέτοιες που αναδεικνύει η υποκριτική των δύο παιδιών, διαφαίνεται μια ενήλικη παιδικότητα ως άμυνα στις κακουχίες, την ίδια στιγμή που αναζητείται η χαμένη ανθρώπινη φωνή. Το ψυχικό φορτίο που έχει ανάγκη ως καύσιμη ύλη η σύγχρονη τέχνη είναι εδώ, και με αυτό, οι δύο ηθοποιοί συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από το βίωμα του ξεριζωμού και της βίαιης αλλαγής.
Τα δυο παιδιά, αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα του εγχώριου θεάτρου, με φρέσκιες ιδέες, πολύ ενέργεια, και φυσικά μπόλικο ταλέντο ενώ όλα δείχνουν πως πρόκειται για μία ομάδα που σίγουρα στο μέλλον θα συνεχίσει να μας προσφέρει όλο και μεγαλύτερα πράγματα.
---------------------------------------
Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 8ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολαύσαμε έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στον κάθε ένα ξεχωριστά: την κ.Σαλπέα Αικατερίνη, την κ.Κουκούλη Μαίρη, την κ.Σταυρίδου Μαίρη, την κ.Χαρτοφύλακα Μάρθα και την κ.Μπήτρου Νεκταρία
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας εξέλιξη ως Άνθρωποι.
"ΑΣΚΗΤΙΚΗ". Η 7η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(04.08.2018)
«Μου δώσατε μια κατάρα, σας δίνω μιαν ευχή. Σας εύχομαι να ’ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο εγώ.» Ν.Καζαντζάκης
Για να εκτελέσει η τέχνη την όποια της αποστολή, προαπαιτείται να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται μέσα τους για να δημιουργήσουν ουσία από το τίποτα. Και ο κ.Βασίλης Βασιλάκης έχει από χρόνια αποδείξει, γιατί θεωρείται από τους πλέον ακάματους εργάτες του θεάτρου. Ο άνθρωπος που δίδαξε Θέατρο στην Αίγινα όπως λίγοι, που ακόμα και μετά από χρόνια απουσίας του από το νησί οι φίλοι του τον προσφωνούν "δάσκαλο", που ώθησε πολλά ντόπια παιδιά να ασχοληθούν με την υποκριτική, επέστρεψε ξανά στον τόπο που τόσο τον αγάπησε.
Η Ασκητική, επιστρέφει στο νησί που τη γέννησε πριν κάποια χρόνια τέτοια εποχή, στην αυλή του 2ου Δημοτικού αυτή τη φορά, μετά από περιπλανήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, αποσπώντας παντού διθυραμβικές κριτικές και δίνοντάς μας ξανά τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό οδοστρωτήρα ο οποίος στη θεατρική του απόδοσή, προσφέρεται ίσως περισσότερο εύπεπτος απ’ ότι σε μια ενδεχόμενη ανάγνωσή του.
Ο κ.Βασιλάκης έχει μελετήσει το κείμενο και έχει κατανοήσει πλήρως ότι, το βασικό θέμα στη θε(ματ)ολογία του Καζαντζάκη δεν είναι το αν τίθεται υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη του Θεού. Αυτό που διακυβεύεται είναι οι ιδιότητες, η μορφή κι ο τρόπος έκφρασης του Υπέρτατου Όντος, το οποίο φανερώνεται ασύμβατο και παραλλαγμένο από τις Γραφές. Η ποιητικά μορφοποιημένη εικόνα του Θεού, που σκιαγραφείται στην Ασκητική, είναι εντελώς διαφοροποιημένη από άλλες λογοτεχνικές εκδοχές που έχει κατά καιρούς παραθέσει ο Καζαντζάκης. Πρόκειται για μια δύναμη ασυνειδητοποίητη που στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από πάσης φύσεως δεσμεύσεις και να κατακτήσει την αυτογνωσία, εξελίσσεται μέσω των ζωντανών οργανισμών και εμφυσά ψυχή στην ύλη.
Ο άνθρωπος λοιπόν, σώζει και σώζεται από τον Θεό (Salvatores Dei), τον βοηθά και συνεργάζεται με αυτόν με μια «τίμια» θα λέγαμε ανταλλαγή: ο μεν προσφέρει μια συνειδησιακή λειτουργία, ο δε το υπέρτατο αγαθό, το πρωταρχικό κατά τον συγγραφέα, ζητούμενο της ελευθερίας. (Για την ιστορία, παρόμοιες απόψεις έχουν διατυπώσει οι Bohme, Schelling και ο Bergson, του οποίου η σκέψη υπήρξε για τον Καζαντζάκη καταλυτική.)
Με έναν λόγο πεντακάθαρο και κρυστάλλινο, πότε η φιγούρα του και πότε μαζί με η επιβλητική σκιά του, ο κ.Βασιλάκης μεταφέρει με ρυθμό αυτόματων ριπών, μεταφυσικούς και οντολογικούς προβληματισμούς, πετυχαίνοντας το θαυμαστό: να αποφύγει την περσόνα ενός επί σκηνής φιλοσόφου που επιχειρεί να αποδώσει διανοητική εννοιολογία σε ένα ερμηνευτικά κλειστό σχήμα. Αντίθετα, μεταμορφώνεται στον στοχαστή καλλιτέχνη που εκφράζει τις βαθύτερες πνευματικές συλλήψεις με γλαφυρές ποιητικές εικόνες και σύμβολα, εξωτερικεύοντας τις ιδέες για τη ζωή και το θάνατο με τρόπο βιωματικό και βαθιά θρησκευτικό, κάτω από τον εναρκτήριο θρήνο φυσαρμόνικας.
Σκηνοθεσία - ερμηνεία: Βασίλης Βασιλάκης
Θεατρική Διασκευή: Ευτυχία Δρούκα
Ενδυματολόγος: Δανάη Καββαδία
Φωτισμοί: Απόστολος Στράντζαλης
(04.08.2018)
«Μου δώσατε μια κατάρα, σας δίνω μιαν ευχή. Σας εύχομαι να ’ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο εγώ.» Ν.Καζαντζάκης
Για να εκτελέσει η τέχνη την όποια της αποστολή, προαπαιτείται να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται μέσα τους για να δημιουργήσουν ουσία από το τίποτα. Και ο κ.Βασίλης Βασιλάκης έχει από χρόνια αποδείξει, γιατί θεωρείται από τους πλέον ακάματους εργάτες του θεάτρου. Ο άνθρωπος που δίδαξε Θέατρο στην Αίγινα όπως λίγοι, που ακόμα και μετά από χρόνια απουσίας του από το νησί οι φίλοι του τον προσφωνούν "δάσκαλο", που ώθησε πολλά ντόπια παιδιά να ασχοληθούν με την υποκριτική, επέστρεψε ξανά στον τόπο που τόσο τον αγάπησε.
Η Ασκητική, επιστρέφει στο νησί που τη γέννησε πριν κάποια χρόνια τέτοια εποχή, στην αυλή του 2ου Δημοτικού αυτή τη φορά, μετά από περιπλανήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, αποσπώντας παντού διθυραμβικές κριτικές και δίνοντάς μας ξανά τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό οδοστρωτήρα ο οποίος στη θεατρική του απόδοσή, προσφέρεται ίσως περισσότερο εύπεπτος απ’ ότι σε μια ενδεχόμενη ανάγνωσή του.
Ο κ.Βασιλάκης έχει μελετήσει το κείμενο και έχει κατανοήσει πλήρως ότι, το βασικό θέμα στη θε(ματ)ολογία του Καζαντζάκη δεν είναι το αν τίθεται υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη του Θεού. Αυτό που διακυβεύεται είναι οι ιδιότητες, η μορφή κι ο τρόπος έκφρασης του Υπέρτατου Όντος, το οποίο φανερώνεται ασύμβατο και παραλλαγμένο από τις Γραφές. Η ποιητικά μορφοποιημένη εικόνα του Θεού, που σκιαγραφείται στην Ασκητική, είναι εντελώς διαφοροποιημένη από άλλες λογοτεχνικές εκδοχές που έχει κατά καιρούς παραθέσει ο Καζαντζάκης. Πρόκειται για μια δύναμη ασυνειδητοποίητη που στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από πάσης φύσεως δεσμεύσεις και να κατακτήσει την αυτογνωσία, εξελίσσεται μέσω των ζωντανών οργανισμών και εμφυσά ψυχή στην ύλη.
Ο άνθρωπος λοιπόν, σώζει και σώζεται από τον Θεό (Salvatores Dei), τον βοηθά και συνεργάζεται με αυτόν με μια «τίμια» θα λέγαμε ανταλλαγή: ο μεν προσφέρει μια συνειδησιακή λειτουργία, ο δε το υπέρτατο αγαθό, το πρωταρχικό κατά τον συγγραφέα, ζητούμενο της ελευθερίας. (Για την ιστορία, παρόμοιες απόψεις έχουν διατυπώσει οι Bohme, Schelling και ο Bergson, του οποίου η σκέψη υπήρξε για τον Καζαντζάκη καταλυτική.)
Με έναν λόγο πεντακάθαρο και κρυστάλλινο, πότε η φιγούρα του και πότε μαζί με η επιβλητική σκιά του, ο κ.Βασιλάκης μεταφέρει με ρυθμό αυτόματων ριπών, μεταφυσικούς και οντολογικούς προβληματισμούς, πετυχαίνοντας το θαυμαστό: να αποφύγει την περσόνα ενός επί σκηνής φιλοσόφου που επιχειρεί να αποδώσει διανοητική εννοιολογία σε ένα ερμηνευτικά κλειστό σχήμα. Αντίθετα, μεταμορφώνεται στον στοχαστή καλλιτέχνη που εκφράζει τις βαθύτερες πνευματικές συλλήψεις με γλαφυρές ποιητικές εικόνες και σύμβολα, εξωτερικεύοντας τις ιδέες για τη ζωή και το θάνατο με τρόπο βιωματικό και βαθιά θρησκευτικό, κάτω από τον εναρκτήριο θρήνο φυσαρμόνικας.
Σκηνοθεσία - ερμηνεία: Βασίλης Βασιλάκης
Θεατρική Διασκευή: Ευτυχία Δρούκα
Ενδυματολόγος: Δανάη Καββαδία
Φωτισμοί: Απόστολος Στράντζαλης
"ΤΑ ΡΑΔΙΚΙΑ ΑΝΑΠΟΔΑ". Η 6η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(03.08.2018)
Ζητούσα απεγνωσμένα κωμωδία. Ό,τι χρώματος και να ήταν. Επέλεξα τη μαύρη.
Η γνωριμία μου με τη συγγραφική ιδιότητα του Γιώργου Γαλίτη έγινε στις αρχές της χιλιετίας με τους απολαυστικούς και εντελώς χύμα "Διαπλεκόμενους", κι αργότερα μέσα από τα αιχμηρά σατιρικά κείμενα που έγραψε σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Γεννατά για την εξαίσια παράσταση "Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη". Live δεν τον είχα παρακολουθήσει, οπότε με ιντριγκάριζε το να διαπιστώσω και ζωντανά τη σκηνική του απεικόνιση.
Τα συνήθη κουδούνια που προειδοποιούν για την έναρξη της παράστασης παραχώρησαν τη θέση τους σε εκκλησιαστικές καμπάνες. Η πρώτη νύξη στα περί θανάτου είχε ήδη γίνει. Από τη μια τα απρόσωπα και μαζικά ανδρείκελα του σκηνικού και από την άλλη η θεατρική διαπραγμάτευση με τον θάνατο, μαζικός και εντέλει παθητικός και αυτός, μας ενσωμάτωσαν αμέσως στη darkίλα. Τα φώτα χαμηλώνουν, ρέκβιεμ παίζουν, και ο Γιώργος Γαλίτης ως σύγχρονος Χάρος μας καλωσορίζει. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.
Η παράσταση είναι μία αλληλουχία δεκατριών επικηδείων. Δεκατρείς χαρακτήρες: ποιητής, γιατρός, μάγειρας, παπάς, χήρα, στρατηγός και άλλοι, αποχαιρετούν για τελευταία φορά ένα προσφιλές τους πρόσωπο. Η ενδυμασία τους δηλώνει άμεσα το ποιοι είναι, αλλά και ο λόγος τους συμπληρώνει το κοινωνικό τους status, τη σχέση τους με τον αποθανόντα, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον εκλιπόντα, το θάνατο, αλλά κυρίως τη ζωή.
Κάθε χαρακτήρας ουσιαστικά αποτελεί και μία μικρή σάτιρα για αυτό που εκπροσωπούν, την εξουσία ή τον απλό πολίτη, ενώ μέσα από τις μονάδες, διαμορφώνουμε μία συνολική εικόνα ενός συνόλου ατόμων. Ο σκηνικός διάκοσμος με δεκατρείς πανομοιότυπες, δισδιάστατες, ανθρώπινες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος μπροστά από το φόντο, λειτούργησε πρακτικά τόσο για να υποβάλλει την αίσθηση πολλαπλών παρουσιών (πιθανότατα… τεθλιμμένων συγγενών ή ατυχών θυμάτων) όσο και για υπόμνηση των ρόλων, καθώς σταδιακά ο ηθοποιός τα έντυνε με τα κοστούμια των ρόλων του. Κάθε μονόλογος διακρίνεται από εύστοχα σχόλια που κινούνται ανάμεσα σε μοτίβα που χρωματίζονται διαφορετικά, ανάλογα με την περίσταση, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν βαθμιαία προς την κορύφωση.
Ο θάνατος φοβίζει και γι’ αυτό εμπνέει, τον διακωμωδούμε για να τον ξορκίσουμε. Διανύοντας την έβδομη θεατρική περίοδο επιτυχίας του και με άριστες κριτικές στο ενεργητικό του, ο Γιώργος Γαλίτης, απέδειξε πως ήταν πράγματι μία από τις ναυαρχίδες του φετινού Φεστιβάλ, αλλά και πως εκτός σκηνής πρόκειται για έναν ζεστό, ευγενέστατο και εγκάρδιο άνθρωπο. Γιατί καλύτερο ξόρκι από την ευθεία αναφορά σ’ εκείνο που μας φοβίζει περισσότερο, δεν υπάρχει.
Κείμενο, ερμηνεία, σκηνογραφία: Γιώργος Γαλίτης
Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Μουσική επιμέλεια, ενορχήστρωση: Τόλης Κετσελίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Σχοινά
(03.08.2018)
Ζητούσα απεγνωσμένα κωμωδία. Ό,τι χρώματος και να ήταν. Επέλεξα τη μαύρη.
Η γνωριμία μου με τη συγγραφική ιδιότητα του Γιώργου Γαλίτη έγινε στις αρχές της χιλιετίας με τους απολαυστικούς και εντελώς χύμα "Διαπλεκόμενους", κι αργότερα μέσα από τα αιχμηρά σατιρικά κείμενα που έγραψε σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Γεννατά για την εξαίσια παράσταση "Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη". Live δεν τον είχα παρακολουθήσει, οπότε με ιντριγκάριζε το να διαπιστώσω και ζωντανά τη σκηνική του απεικόνιση.
Τα συνήθη κουδούνια που προειδοποιούν για την έναρξη της παράστασης παραχώρησαν τη θέση τους σε εκκλησιαστικές καμπάνες. Η πρώτη νύξη στα περί θανάτου είχε ήδη γίνει. Από τη μια τα απρόσωπα και μαζικά ανδρείκελα του σκηνικού και από την άλλη η θεατρική διαπραγμάτευση με τον θάνατο, μαζικός και εντέλει παθητικός και αυτός, μας ενσωμάτωσαν αμέσως στη darkίλα. Τα φώτα χαμηλώνουν, ρέκβιεμ παίζουν, και ο Γιώργος Γαλίτης ως σύγχρονος Χάρος μας καλωσορίζει. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.
Η παράσταση είναι μία αλληλουχία δεκατριών επικηδείων. Δεκατρείς χαρακτήρες: ποιητής, γιατρός, μάγειρας, παπάς, χήρα, στρατηγός και άλλοι, αποχαιρετούν για τελευταία φορά ένα προσφιλές τους πρόσωπο. Η ενδυμασία τους δηλώνει άμεσα το ποιοι είναι, αλλά και ο λόγος τους συμπληρώνει το κοινωνικό τους status, τη σχέση τους με τον αποθανόντα, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον εκλιπόντα, το θάνατο, αλλά κυρίως τη ζωή.
Κάθε χαρακτήρας ουσιαστικά αποτελεί και μία μικρή σάτιρα για αυτό που εκπροσωπούν, την εξουσία ή τον απλό πολίτη, ενώ μέσα από τις μονάδες, διαμορφώνουμε μία συνολική εικόνα ενός συνόλου ατόμων. Ο σκηνικός διάκοσμος με δεκατρείς πανομοιότυπες, δισδιάστατες, ανθρώπινες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος μπροστά από το φόντο, λειτούργησε πρακτικά τόσο για να υποβάλλει την αίσθηση πολλαπλών παρουσιών (πιθανότατα… τεθλιμμένων συγγενών ή ατυχών θυμάτων) όσο και για υπόμνηση των ρόλων, καθώς σταδιακά ο ηθοποιός τα έντυνε με τα κοστούμια των ρόλων του. Κάθε μονόλογος διακρίνεται από εύστοχα σχόλια που κινούνται ανάμεσα σε μοτίβα που χρωματίζονται διαφορετικά, ανάλογα με την περίσταση, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν βαθμιαία προς την κορύφωση.
Ο θάνατος φοβίζει και γι’ αυτό εμπνέει, τον διακωμωδούμε για να τον ξορκίσουμε. Διανύοντας την έβδομη θεατρική περίοδο επιτυχίας του και με άριστες κριτικές στο ενεργητικό του, ο Γιώργος Γαλίτης, απέδειξε πως ήταν πράγματι μία από τις ναυαρχίδες του φετινού Φεστιβάλ, αλλά και πως εκτός σκηνής πρόκειται για έναν ζεστό, ευγενέστατο και εγκάρδιο άνθρωπο. Γιατί καλύτερο ξόρκι από την ευθεία αναφορά σ’ εκείνο που μας φοβίζει περισσότερο, δεν υπάρχει.
Κείμενο, ερμηνεία, σκηνογραφία: Γιώργος Γαλίτης
Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Μουσική επιμέλεια, ενορχήστρωση: Τόλης Κετσελίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Σχοινά
"ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ". Η 5η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(01.08.2018)
Πόσο γνωστός είναι ο κορυφαίος Θεσσαλονικιός συγγραφέας του εμβληματικού κειμένου που παρακολουθήσαμε την 1η του Αυγούστου; Tο πολυδαίδαλο έργο του δυστυχώς παραμένει άγνωστο. Ήταν μόλις 34 ετών όταν έγραψε το ανυπέρβλητο «Πεθαίνω σαν χώρα». Και προκάλεσε σάλο καθώς εδώ και 35 χρόνια οι φράσεις αυτού του κειμένου-ορόσημο για τον ελληνικό νεωτερισμό, μιλούν βαθιά μες στην καρδιά κάθε σκεπτόμενου πολίτη: «Μισώ αυτήν τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα… Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη και φόνισσα… [] Έχω μέσα μου τη μοίρα της. Πεθαίνω σαν χώρα».
Ποιος άλλος έχει αφηγηθεί με τόσο πυρετικό ποιητικό λόγο τη συνθήκη του «να είσαι Έλληνας»;
Στο κύριο και μεγαλύτερο μέρος του έργου εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης – όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το αδυσώπητα επίκαιρο και ειλικρινές έργο ήρθε στην αυλή του 2ου Δημοτικού, προβληματίζοντας πολλούς. Η σκληρότητα της εποχής που διανύουμε όχι μόνο ως πολίτες αλλά πρωτίστως, ως υπάρξεις, ενδεχομένως και σε όσα μελλοντικά μάς επιφυλάσσονται, παρουσιάστηκαν ανάγλυφα μέσα από τη βαθιά και ευαίσθητη ματιά ενός συγγραφέα, την ερμηνευτική δεινότητα ενός πολύ δυνατού ηθοποιού και ενός διαχρονικού έργου μοιάζει σήμερα πιο προφητικό από ποτέ.
Είναι σκληρό ή απλά ειλικρινές να ομολογεί κανείς ότι «μισεί τον τόπο του»;
Είναι όμως, ακόμα περισσότερο βάναυσο και, εν τέλει, οδυνηρό να αποσιωπά κανείς την αλήθεια και να εκπαιδεύει τις επόμενες γενιές, να μεταθέτουν ή να μην δέχονται, πάσης φύσεως χρέη και λάθη, πολλές φορές πλέον χωρίς δισταγμό ή πρόσχημα.
Το "Πεθαίνω σα χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη ανήκει, πιστεύουμε, στα ελάχιστα εμβληματικά κείμενα της λογοτεχνίας μας (από μιαν άποψη μπορούμε να τα συγκρίνουμε με «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου), όπου η αφήγηση παύει να είναι «αφήγηση» – ασυνήθιστο και δυσθεώρητο κατόρθωμα, και να μετατρέπεται σε βίωμα.
Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κλείσουμε με το εξής: εκτός από την πρώιμη αναφορά στα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων και το δυστοπικό μέλλον που το κείμενο διαγράφει, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας, είναι τούτο το απόσπασμα που ίσως μας θυμίσει πολλά: «(…) Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί και αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο (…)»
Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου
Διασκευή: Τάσος Μπλάτζιος
Μουσική-Ήχοι: Τάκης Μανιάτης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Προβολές –: Τάνια Κίτσου
Φωτισμοί: Ιων Ξυπολιάς
(01.08.2018)
Πόσο γνωστός είναι ο κορυφαίος Θεσσαλονικιός συγγραφέας του εμβληματικού κειμένου που παρακολουθήσαμε την 1η του Αυγούστου; Tο πολυδαίδαλο έργο του δυστυχώς παραμένει άγνωστο. Ήταν μόλις 34 ετών όταν έγραψε το ανυπέρβλητο «Πεθαίνω σαν χώρα». Και προκάλεσε σάλο καθώς εδώ και 35 χρόνια οι φράσεις αυτού του κειμένου-ορόσημο για τον ελληνικό νεωτερισμό, μιλούν βαθιά μες στην καρδιά κάθε σκεπτόμενου πολίτη: «Μισώ αυτήν τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα… Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη και φόνισσα… [] Έχω μέσα μου τη μοίρα της. Πεθαίνω σαν χώρα».
Ποιος άλλος έχει αφηγηθεί με τόσο πυρετικό ποιητικό λόγο τη συνθήκη του «να είσαι Έλληνας»;
Στο κύριο και μεγαλύτερο μέρος του έργου εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης – όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το αδυσώπητα επίκαιρο και ειλικρινές έργο ήρθε στην αυλή του 2ου Δημοτικού, προβληματίζοντας πολλούς. Η σκληρότητα της εποχής που διανύουμε όχι μόνο ως πολίτες αλλά πρωτίστως, ως υπάρξεις, ενδεχομένως και σε όσα μελλοντικά μάς επιφυλάσσονται, παρουσιάστηκαν ανάγλυφα μέσα από τη βαθιά και ευαίσθητη ματιά ενός συγγραφέα, την ερμηνευτική δεινότητα ενός πολύ δυνατού ηθοποιού και ενός διαχρονικού έργου μοιάζει σήμερα πιο προφητικό από ποτέ.
Είναι σκληρό ή απλά ειλικρινές να ομολογεί κανείς ότι «μισεί τον τόπο του»;
Είναι όμως, ακόμα περισσότερο βάναυσο και, εν τέλει, οδυνηρό να αποσιωπά κανείς την αλήθεια και να εκπαιδεύει τις επόμενες γενιές, να μεταθέτουν ή να μην δέχονται, πάσης φύσεως χρέη και λάθη, πολλές φορές πλέον χωρίς δισταγμό ή πρόσχημα.
Το "Πεθαίνω σα χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη ανήκει, πιστεύουμε, στα ελάχιστα εμβληματικά κείμενα της λογοτεχνίας μας (από μιαν άποψη μπορούμε να τα συγκρίνουμε με «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου), όπου η αφήγηση παύει να είναι «αφήγηση» – ασυνήθιστο και δυσθεώρητο κατόρθωμα, και να μετατρέπεται σε βίωμα.
Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κλείσουμε με το εξής: εκτός από την πρώιμη αναφορά στα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων και το δυστοπικό μέλλον που το κείμενο διαγράφει, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας, είναι τούτο το απόσπασμα που ίσως μας θυμίσει πολλά: «(…) Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί και αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο (…)»
Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου
Διασκευή: Τάσος Μπλάτζιος
Μουσική-Ήχοι: Τάκης Μανιάτης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Προβολές –: Τάνια Κίτσου
Φωτισμοί: Ιων Ξυπολιάς
"ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ". Η 4η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(28.07.2018)
Κάποτε είχαμε τα αυθεντικά γουέστερν του John Ford, κατόπιν τα πιο λάιτ ιταλιάνικα, τα επονομαζόμενα σπαγγέτι, και πλέον γνωρίσαμε ένα νέο είδος της κατηγορίας από χέρια ντόπια. Θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε «Ανήκομεν εις την Δύση- γουέστερν», ελληνικής έμπνευσης από τον μετρ του γέλιου Θοδωρή Αθερίδη. Η Άγρια version της λοιπόν, η Δύση αποτέλεσε σίγουρα το μεγαλύτερο χαρτί του 8ου Φεστιβαλ Θεάτρου και ασφαλώς η παράσταση όπου όλοι μιλούσαν και ανυπομονούσαν γι αυτήν.
Τα βαριά ονόματα των συντελεστών αλλά και τις Αθηναϊκές κριτικές να προϊδεάζουν για μια από τις πιο καυτές παραστάσεις της φετινής σαιζόν, έκαναν τις θέσεις περιζήτητες από νωρίς στην αυλή του 2ου Δημοτικού.
Υπό τους ήχους απανωτών πυροβολισμών και ένα αλά Ennio Morricone σάουντρακ, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως μυστηριώδης κάουμπου εκ Σουηδίας, επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας στην πατρίδα του την Κρήτη. Και συγκεκριμένα στην πανσιόν που διατηρεί η Μπέσσυ Μάλφα, μια γυναίκα καπάτσα, ατυχήσασα στο γάμο και με δυο δίδυμα παιδιά που δουλεύουν μαζί της. Ο γιος ολίγον κουζουλός, ολίγον ό,τι να ‘ναι, και η κόρη καπάτσα σαν τη μάνα και αδίστακτη. Ο μυστηριώδης ξένος θα αποδειχθεί ότι δεν διάλεξε τυχαία το συγκεκριμένο πανδοχείο, καθώς τον συνδέει παλιό νταλαβέρι με την ιδιοκτήτρια, τόσο στενό που απέδωσε ως καρπούς τα δίδυμα. Μετά την αποκάλυψη, οι οικογενειακές ισορροπίες θα αλλάξουν προς μια ξεκαρδιστική κατεύθυνση, με την τετράδα να επιδίδεται σε ένα σπαρταριστό κυνήγι θησαυρού με εκρηκτικό πεντοζάλι, δολοπλοκίες, ένοχα μυστικά, ντεμέκ βεντέτες, φυλακές και πηγάδια και εκκωφαντικές μπαλωθιές.
Η ιδιαιτερότητα και η ουσία της επιτυχίας του έργου βρίσκεται ακριβώς στη σύμπτυξη τόσων ετερόκλητων καταστάσεων σε μια δαιδαλώδη πλοκή όπου έχει έναν κυρίως σκοπό: την πλήρη απογύμνωση από κάθε τί σοβαροφανές. Συνειδητοποιημένα γραφικές φιγούρες, στοιχεία κωμωδίας, δράματος, θρίλερ, καουμπόικου, περιπέτειας, μιούζικαλ, παρωδίας, όλα συνέθεταν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα αποδομημένο από φόρμες και κλασσικές κωμικές μανιέρες.
Το πρωταγωνιστικό ζεύγος, πρόκειται για έμπειρους ταλαντούχους ηθοποιούς με εξαιρετικά δείγματα παρουσίας στον χώρο αλλά και τα δίδυμα σιγουρά το’χουν, καθώς μπόρεσαν να σταθούν επάξια δίπλα στους θεατρικούς γονείς τους. Το σκηνικό και τα κοστούμια σε μεταφέρουν πιστά στη σκονισμένη Αριζόνα (ή στα Λιβανιανά) αφήνοντας μια γεύση από Αμερικάνικη άμμο στα δόντια.
Και σίγουρα, κλασσική θα μείνει και η ατάκα «Κλείστε τα κινητά σας, εκτός αν έχετε ringtone Ξυλούρη ή Ψαραντώνη».
Έπαιξαν:
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μπέσσυ Μάλφα, Πηνελόπη Πλάκα, Τάσος Κονταράτος
Σκηνοθεσία: Μπέσσυ Μάλφα
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Μουσική: Γιώργος Χατζής
Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα
Μακιγιάζ: Σταυρούλα Σγούρου
Φωτισμοί: Μιχάλης Κουβόπουλος
(28.07.2018)
Κάποτε είχαμε τα αυθεντικά γουέστερν του John Ford, κατόπιν τα πιο λάιτ ιταλιάνικα, τα επονομαζόμενα σπαγγέτι, και πλέον γνωρίσαμε ένα νέο είδος της κατηγορίας από χέρια ντόπια. Θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε «Ανήκομεν εις την Δύση- γουέστερν», ελληνικής έμπνευσης από τον μετρ του γέλιου Θοδωρή Αθερίδη. Η Άγρια version της λοιπόν, η Δύση αποτέλεσε σίγουρα το μεγαλύτερο χαρτί του 8ου Φεστιβαλ Θεάτρου και ασφαλώς η παράσταση όπου όλοι μιλούσαν και ανυπομονούσαν γι αυτήν.
Τα βαριά ονόματα των συντελεστών αλλά και τις Αθηναϊκές κριτικές να προϊδεάζουν για μια από τις πιο καυτές παραστάσεις της φετινής σαιζόν, έκαναν τις θέσεις περιζήτητες από νωρίς στην αυλή του 2ου Δημοτικού.
Υπό τους ήχους απανωτών πυροβολισμών και ένα αλά Ennio Morricone σάουντρακ, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως μυστηριώδης κάουμπου εκ Σουηδίας, επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας στην πατρίδα του την Κρήτη. Και συγκεκριμένα στην πανσιόν που διατηρεί η Μπέσσυ Μάλφα, μια γυναίκα καπάτσα, ατυχήσασα στο γάμο και με δυο δίδυμα παιδιά που δουλεύουν μαζί της. Ο γιος ολίγον κουζουλός, ολίγον ό,τι να ‘ναι, και η κόρη καπάτσα σαν τη μάνα και αδίστακτη. Ο μυστηριώδης ξένος θα αποδειχθεί ότι δεν διάλεξε τυχαία το συγκεκριμένο πανδοχείο, καθώς τον συνδέει παλιό νταλαβέρι με την ιδιοκτήτρια, τόσο στενό που απέδωσε ως καρπούς τα δίδυμα. Μετά την αποκάλυψη, οι οικογενειακές ισορροπίες θα αλλάξουν προς μια ξεκαρδιστική κατεύθυνση, με την τετράδα να επιδίδεται σε ένα σπαρταριστό κυνήγι θησαυρού με εκρηκτικό πεντοζάλι, δολοπλοκίες, ένοχα μυστικά, ντεμέκ βεντέτες, φυλακές και πηγάδια και εκκωφαντικές μπαλωθιές.
Η ιδιαιτερότητα και η ουσία της επιτυχίας του έργου βρίσκεται ακριβώς στη σύμπτυξη τόσων ετερόκλητων καταστάσεων σε μια δαιδαλώδη πλοκή όπου έχει έναν κυρίως σκοπό: την πλήρη απογύμνωση από κάθε τί σοβαροφανές. Συνειδητοποιημένα γραφικές φιγούρες, στοιχεία κωμωδίας, δράματος, θρίλερ, καουμπόικου, περιπέτειας, μιούζικαλ, παρωδίας, όλα συνέθεταν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα αποδομημένο από φόρμες και κλασσικές κωμικές μανιέρες.
Το πρωταγωνιστικό ζεύγος, πρόκειται για έμπειρους ταλαντούχους ηθοποιούς με εξαιρετικά δείγματα παρουσίας στον χώρο αλλά και τα δίδυμα σιγουρά το’χουν, καθώς μπόρεσαν να σταθούν επάξια δίπλα στους θεατρικούς γονείς τους. Το σκηνικό και τα κοστούμια σε μεταφέρουν πιστά στη σκονισμένη Αριζόνα (ή στα Λιβανιανά) αφήνοντας μια γεύση από Αμερικάνικη άμμο στα δόντια.
Και σίγουρα, κλασσική θα μείνει και η ατάκα «Κλείστε τα κινητά σας, εκτός αν έχετε ringtone Ξυλούρη ή Ψαραντώνη».
Έπαιξαν:
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μπέσσυ Μάλφα, Πηνελόπη Πλάκα, Τάσος Κονταράτος
Σκηνοθεσία: Μπέσσυ Μάλφα
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Μουσική: Γιώργος Χατζής
Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα
Μακιγιάζ: Σταυρούλα Σγούρου
Φωτισμοί: Μιχάλης Κουβόπουλος
"ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΡΝΗ". Η 3η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(26.07.2018)
Ιδιαίτερα δυναμική η συνέχεια του Φεστιβάλ Θεάτρου καθώς, μετά τον Γάμο του Καραχμέτη και τον Πολυτεχνίτη που έτυχαν θερμής υποδοχής από το πολυάριθμο κοινό του νησιού, σειρά είχε η κ.Αλεξάνδρα Παλαιολόγου με το έργο της Λιλής Ζωγράφου, «Επάγγελμα Πόρνη».
Το 13ο κατά σειρά έργο της συγγραφέως από ένα σύνολο 24 βιβλίων και το δεύτερο μεγαλύτερο σε επανεκδόσεις της. Πύρινη, μαχητική και αντισυμβατική η γραφή της. Ένας σοκαριστικός αυτοβιογραφικός μονόλογος που τσακίζει κόκκαλα, ξυπνάει μνήμες και επιχειρεί να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο που εισέβαλε η ηθοποιός στη σκηνή, μέχρι το τσιγάρο αποφόρτισης στο τέλος της παράστασης, φαίνεται ότι έβαλε την ψυχή της σε αυτόν τον απαιτητικό μονόλογο. Άνοιξε την παλέτα των συναισθημάτων της και ζωγράφισε την κάθε φράση με ό,τι της άρμοζε: απογοήτευση, ειρωνεία, περιφρόνηση, αυτοπεποίθηση, αγωνία, μοναξιά. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, που το ξεχωρίζει και η ίδια η ηθοποιός ως μάνα το αγαπημένο της παιδί, η ρεαλιστική της θεατρική απόδοση ήταν τέτοια που μας οδήγησε να φαντασιωθούμε ότι δεν είναι μόνο η Γυναίκα που αφηγείται, αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ως πολύπαθος λαός που εκδίδεται και βιάζεται, συνειδητά και ασύνειδα.
Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την ηρωίδα στην προσπάθειά της να αλλάξει το αναγραφόμενο επάγγελμα στο διαβατήριό της, ώστε να μπορέσει να εγκαταλείψει την χώρα. Τα ευτράπελα και η πηγαία ανάγκη για αφήγηση των πεπραγμένων επέτρεπαν στο γέλιο και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται στις καρδιές.
Μια πιο σκληρή και με σχεδόν καθόλου στοιχεία χιούμορ ιστορία ήρθε να διαδεχτεί την πρώτη. Η αποκάλυψη της ψυχιατρικής κλινικής όπου βρίσκεται έγκλειστη η συγγραφέας, ξετυλίγει ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία της έδωσαν περαιτέρω τροφή για αγώνα και δημιουργία. Το σκληροτράχηλο πνεύμα δεν επέτρεψε σε τίποτα να το κατασπαράξει, αντιθέτως το βοήθησε να βρει τον μίτο και να ξεφύγει από τον εφιαλτικό λαβύρινθο.
Ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετικά επιτέλεσε με επιτυχία όχι μόνο τα προαπαιτούμενα, αφ’ενός την πλήρη αφοσίωση του θεατή προς την μονολογούσα και αφ’ ετέρου το περιθώριο στην πρωταγωνίστρια του να αναδείξει τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, αλλά και να εγείρει πολιτικούς, κοινωνικούς, ιστορικούς και ανθρωπιστικούς προβληματισμούς, που εικάζουμε ότι ήταν και ο ευσεβής πόθος του.
Στη σκηνή του θεάτρου, μετά το τέλος της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και το έξυπνο σκηνογραφικά κολάζ με εφημερίδες της εποχής, τοποθετημένες εκεί ώστε να θυμίζουν στο κοινό γεγονότα κατά τη διάρκεια της επταετίας.
Κι αν θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε σε μία φράση ολόκληρη αυτή τη μία ώρα θεατρικής απόλαυσης, δεν θα ήταν άλλη από το αγαπημένο ρητό της ίδια της συγγραφέως:
«Η ζωή νικά».
(26.07.2018)
Ιδιαίτερα δυναμική η συνέχεια του Φεστιβάλ Θεάτρου καθώς, μετά τον Γάμο του Καραχμέτη και τον Πολυτεχνίτη που έτυχαν θερμής υποδοχής από το πολυάριθμο κοινό του νησιού, σειρά είχε η κ.Αλεξάνδρα Παλαιολόγου με το έργο της Λιλής Ζωγράφου, «Επάγγελμα Πόρνη».
Το 13ο κατά σειρά έργο της συγγραφέως από ένα σύνολο 24 βιβλίων και το δεύτερο μεγαλύτερο σε επανεκδόσεις της. Πύρινη, μαχητική και αντισυμβατική η γραφή της. Ένας σοκαριστικός αυτοβιογραφικός μονόλογος που τσακίζει κόκκαλα, ξυπνάει μνήμες και επιχειρεί να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο που εισέβαλε η ηθοποιός στη σκηνή, μέχρι το τσιγάρο αποφόρτισης στο τέλος της παράστασης, φαίνεται ότι έβαλε την ψυχή της σε αυτόν τον απαιτητικό μονόλογο. Άνοιξε την παλέτα των συναισθημάτων της και ζωγράφισε την κάθε φράση με ό,τι της άρμοζε: απογοήτευση, ειρωνεία, περιφρόνηση, αυτοπεποίθηση, αγωνία, μοναξιά. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, που το ξεχωρίζει και η ίδια η ηθοποιός ως μάνα το αγαπημένο της παιδί, η ρεαλιστική της θεατρική απόδοση ήταν τέτοια που μας οδήγησε να φαντασιωθούμε ότι δεν είναι μόνο η Γυναίκα που αφηγείται, αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ως πολύπαθος λαός που εκδίδεται και βιάζεται, συνειδητά και ασύνειδα.
Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την ηρωίδα στην προσπάθειά της να αλλάξει το αναγραφόμενο επάγγελμα στο διαβατήριό της, ώστε να μπορέσει να εγκαταλείψει την χώρα. Τα ευτράπελα και η πηγαία ανάγκη για αφήγηση των πεπραγμένων επέτρεπαν στο γέλιο και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται στις καρδιές.
Μια πιο σκληρή και με σχεδόν καθόλου στοιχεία χιούμορ ιστορία ήρθε να διαδεχτεί την πρώτη. Η αποκάλυψη της ψυχιατρικής κλινικής όπου βρίσκεται έγκλειστη η συγγραφέας, ξετυλίγει ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία της έδωσαν περαιτέρω τροφή για αγώνα και δημιουργία. Το σκληροτράχηλο πνεύμα δεν επέτρεψε σε τίποτα να το κατασπαράξει, αντιθέτως το βοήθησε να βρει τον μίτο και να ξεφύγει από τον εφιαλτικό λαβύρινθο.
Ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετικά επιτέλεσε με επιτυχία όχι μόνο τα προαπαιτούμενα, αφ’ενός την πλήρη αφοσίωση του θεατή προς την μονολογούσα και αφ’ ετέρου το περιθώριο στην πρωταγωνίστρια του να αναδείξει τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, αλλά και να εγείρει πολιτικούς, κοινωνικούς, ιστορικούς και ανθρωπιστικούς προβληματισμούς, που εικάζουμε ότι ήταν και ο ευσεβής πόθος του.
Στη σκηνή του θεάτρου, μετά το τέλος της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και το έξυπνο σκηνογραφικά κολάζ με εφημερίδες της εποχής, τοποθετημένες εκεί ώστε να θυμίζουν στο κοινό γεγονότα κατά τη διάρκεια της επταετίας.
Κι αν θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε σε μία φράση ολόκληρη αυτή τη μία ώρα θεατρικής απόλαυσης, δεν θα ήταν άλλη από το αγαπημένο ρητό της ίδια της συγγραφέως:
«Η ζωή νικά».
"ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΗΣ ΚΙ ΕΡΗΜΟΣΠΙΤΗΣ". Η 2η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(23.07.2018)
Υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση στους κύκλους του "σοβαρού" θεάτρου, πως το φερόμενο ως εμπορικό έχει πουλήσει την ψυχή του στον άρχοντα του κέρδους και έχει απολέσει και την τελευταία υπόνοια ποιότητας. Μέγα λάθος, καθώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στα πλαίσια του Φεστιβάλ απέδειξε πως το αγνό λαϊκό θέατρο είναι μια κατηγορία από μόνο του και συνεχίζει να ζει ατόφιο και περήφανο.
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε πετύχει σε ζάπινγκ τη θρυλική πλέον ταινία των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Όλοι θυμόμαστε τον φτωχό επαρχιώτη που αναγκάζεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα για μια καλύτερη οικονομικά ζωή, και που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κάνει όποια δουλειά του προτείνουν, με αποτέλεσμα να μην στεριώνει πουθενά και να γυρίσει τελικά στο χωριό του.
Φέτος, η ταινία που από το 1963 ψυχαγωγεί γενιές Ελλήνων (πόσοι δεν έχουμε ξεκαρδιστεί στην κλασσική σκηνή με τη μακαρονάδα ή στις σπαρταριστές ατάκες του φωτογραφείου, όσες φορές και αν έχουμε παρακολουθήσει τον Πολυτεχνίτη) γνώρισε ένα σεβαστό και απόλυτα πετυχημένο remake στο θέατρο Αθηνά, και εμείς είχαμε την τύχη στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου να απολαύσουμε άλλη μια παράσταση που στην Αθήνα είναι ήδη talk of the town.
Πολλοί κατευθυνθήκαμε προς τη σκηνή προκατειλημμένοι, όμως εκείνος που είχαμε όλοι στο μυαλό, ο πρώτος Ερημοσπίτης διδάξας, έλαμπε δια της απουσίας του. Είναι όντως σπάνιο μια διασκευή να αποστασιοποιηθεί από το πρωτότυπο και να συνεχίζει να κουβαλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Εδώ όμως είχαμε μια παράσταση βασισμένη μεν στο σενάριο της ταινίας, αλλά με θεατρική ταυτότητα, που σκοπό είχε να ψυχαγωγήσει το κοινό και να του χαρίσει δυο ώρες ατόφιου γέλιου. O Σπύρος Πούλης κατάφερε να παρουσιάσει μια ολόδική του ερμηνεία, χωρίς να φέρει στο μυαλό τον -ξέρετε ποιόν-. Μεταφέροντας όλα τα κωμικά στοιχεία του κλασικού ηθοποιού, ακόμη και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, χωρίς ωστόσο να πέσει ούτε στιγμή στην παγίδα της μίμησης που θα μπορούσε εύκολα να τον μεταμορφώσει σε μια καρικατούρα, έκανε δικό του το κάθε στοιχείο του σεναρίου. Ο υπόλοιπος θίασος, φέρει και εκείνος ένα κύρος μακράς θεατρικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας όμορφα τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, αρχικά είχε γράψει το έργο προοριζόμενο για θεατρική σκηνή, που όμως τελικά γνώρισε την μεγάλη του επιτυχία στον κινηματογράφο, με τη διασκευή που έκαναν με τον Αλέκο Σακελλάριο. Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 1963, σε παραγωγή Γιάννη Καρατζόπουλου & ΣΙΑ ενώ στην ταινία συμμετείχαν ο Μανώλη Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα ως «Τρίο Μπριλάντε».
Με τους: Σπύρο Πούλη, Κώστα Καζάκο, Σοφία Βογιατζάκη, Νικολέττα Καρρά, Τάκη Βλαστό, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Κατερίνα Θεοχάρη, Βασίλη Γιακουμάρο, Μαριλένα Ράδου
Σκηνοθεσία: Bασίλης Θωμόπουλος
Σκηνικά: Aντώνης Χαλκιάς
Kοστούμια: Nικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Βαρβαρέσου
Eνορχήστρωση: Nίκος Ξύδης
(23.07.2018)
Υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση στους κύκλους του "σοβαρού" θεάτρου, πως το φερόμενο ως εμπορικό έχει πουλήσει την ψυχή του στον άρχοντα του κέρδους και έχει απολέσει και την τελευταία υπόνοια ποιότητας. Μέγα λάθος, καθώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στα πλαίσια του Φεστιβάλ απέδειξε πως το αγνό λαϊκό θέατρο είναι μια κατηγορία από μόνο του και συνεχίζει να ζει ατόφιο και περήφανο.
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε πετύχει σε ζάπινγκ τη θρυλική πλέον ταινία των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Όλοι θυμόμαστε τον φτωχό επαρχιώτη που αναγκάζεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα για μια καλύτερη οικονομικά ζωή, και που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κάνει όποια δουλειά του προτείνουν, με αποτέλεσμα να μην στεριώνει πουθενά και να γυρίσει τελικά στο χωριό του.
Φέτος, η ταινία που από το 1963 ψυχαγωγεί γενιές Ελλήνων (πόσοι δεν έχουμε ξεκαρδιστεί στην κλασσική σκηνή με τη μακαρονάδα ή στις σπαρταριστές ατάκες του φωτογραφείου, όσες φορές και αν έχουμε παρακολουθήσει τον Πολυτεχνίτη) γνώρισε ένα σεβαστό και απόλυτα πετυχημένο remake στο θέατρο Αθηνά, και εμείς είχαμε την τύχη στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου να απολαύσουμε άλλη μια παράσταση που στην Αθήνα είναι ήδη talk of the town.
Πολλοί κατευθυνθήκαμε προς τη σκηνή προκατειλημμένοι, όμως εκείνος που είχαμε όλοι στο μυαλό, ο πρώτος Ερημοσπίτης διδάξας, έλαμπε δια της απουσίας του. Είναι όντως σπάνιο μια διασκευή να αποστασιοποιηθεί από το πρωτότυπο και να συνεχίζει να κουβαλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Εδώ όμως είχαμε μια παράσταση βασισμένη μεν στο σενάριο της ταινίας, αλλά με θεατρική ταυτότητα, που σκοπό είχε να ψυχαγωγήσει το κοινό και να του χαρίσει δυο ώρες ατόφιου γέλιου. O Σπύρος Πούλης κατάφερε να παρουσιάσει μια ολόδική του ερμηνεία, χωρίς να φέρει στο μυαλό τον -ξέρετε ποιόν-. Μεταφέροντας όλα τα κωμικά στοιχεία του κλασικού ηθοποιού, ακόμη και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, χωρίς ωστόσο να πέσει ούτε στιγμή στην παγίδα της μίμησης που θα μπορούσε εύκολα να τον μεταμορφώσει σε μια καρικατούρα, έκανε δικό του το κάθε στοιχείο του σεναρίου. Ο υπόλοιπος θίασος, φέρει και εκείνος ένα κύρος μακράς θεατρικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας όμορφα τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, αρχικά είχε γράψει το έργο προοριζόμενο για θεατρική σκηνή, που όμως τελικά γνώρισε την μεγάλη του επιτυχία στον κινηματογράφο, με τη διασκευή που έκαναν με τον Αλέκο Σακελλάριο. Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 1963, σε παραγωγή Γιάννη Καρατζόπουλου & ΣΙΑ ενώ στην ταινία συμμετείχαν ο Μανώλη Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα ως «Τρίο Μπριλάντε».
Με τους: Σπύρο Πούλη, Κώστα Καζάκο, Σοφία Βογιατζάκη, Νικολέττα Καρρά, Τάκη Βλαστό, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Κατερίνα Θεοχάρη, Βασίλη Γιακουμάρο, Μαριλένα Ράδου
Σκηνοθεσία: Bασίλης Θωμόπουλος
Σκηνικά: Aντώνης Χαλκιάς
Kοστούμια: Nικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Βαρβαρέσου
Eνορχήστρωση: Nίκος Ξύδης
"Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΧΜΕΤΗ". ΙΔΑΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ 8ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ
(21.07.2018)
Τον Παπαδιαμάντη, τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κοινό, τον ανακάλυψε ξανά. Διότι τον είχε εξορίσει ο φανατισμός της γλωσσικής μας βαρηκοΐας.
«Ο γάμος του Καραχμέτη» είναι ένα αριστούργημα που δημοσιεύτηκε το 1914, μετά τον θάνατο του συγγραφέα το 1911. Ένας πλούσιος Έλληνας μεγαλοαστός, φίλος με τους Τούρκους κατακτητές, επειδή δεν μπορεί η νόμιμη σύζυγός του να τεκνοποιήσει, απάγει μια φτωχή γειτονοπούλα και έναν ιερέα και χωρίς να χωρίσει τη γυναίκα του την παντρεύεται πάνω στην τουρκική ναυαρχίδα που ναυλοχεί.
Δεν έχει γραφεί, στα ελληνικά τουλάχιστον, πιο εξαίσιο κείμενο για το μαρτύριο του να είσαι γυναίκα στον τόπο αυτό.
Αυτή η Σεραϊνώ αλλά και η βίαια απαχθείσα δεύτερη σύζυγος, θύματα και οι δύο, ανήκουν στα μεγάλα πορτρέτα, τα ζωγραφισμένα με ταπεινά υλικά της ελληνικής πεζογραφίας, αλλά και σύμβολα τραγικά μιας κοινωνίας στρεβλής και εντέλει αφύσικης.
Η κ.Όλια Λαζαρίδου διασκευάζοντας το διήγημα, κράτησε τον αφηγηματικό του πυρήνα και αξιοποίησε τη θεατρικότητα της καθημερινότητας των ηρώων. Με δύο ηθοποιούς άψογους, την κ.Ιφιγένεια Γρίβα και τον κ.Νικόλαο / Γεώργιο Χαλδαιάκη, ξετύλιξε τη μουσική του παπαδιαμαντικού κειμένου και τη σημαίνουσα συμπεριφορά του θύτη και του θύματος. Ο "δικός μας" κ.Χαλδαιάκης μάλιστα, καθότι και ψάλτης, έφτασε τις σκηνές σε μια μουσική απογείωση, αφού διανθίστηκε με έξοχα δημοτικά τραγούδια, ερωτικά και του γάμου.
Μέσα σ' ένα απέριττο σκηνικό και φόντο το φυσικό τοπίο της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη (χώρους που κυκλοφορούσε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης), οι δύο ηθοποιοί με την έξοχη δασκάλα τους δημιούργησαν ένα σκηνικό ποίημα υψίστου κάλλους και ήθους.
Μια βραδιά υπέροχη χωρίς ρετρολαγνία και δήθεν νοσταλγίες. Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου, που και φέτος έχει στο line-up του φοβερά δυνατές παραστάσεις με πρωτοκλασάτα ονόματα. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Σαλπέα Αικατερίνη, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα και Μπήτρου Νεκταρία, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική ανάσα μέσα στον δυσβάσταχτο καύσωνα της καθημερινότητάς μας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου
Σκηνικά- Κοστούμια: Όλια Λαζαρίδου, Δάφνη Ρόκκου
Παίζουν:
Μαρία Δαμασιώτη
Νικόλαος Γεώργιος Χαλδαιάκης
(21.07.2018)
Τον Παπαδιαμάντη, τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κοινό, τον ανακάλυψε ξανά. Διότι τον είχε εξορίσει ο φανατισμός της γλωσσικής μας βαρηκοΐας.
«Ο γάμος του Καραχμέτη» είναι ένα αριστούργημα που δημοσιεύτηκε το 1914, μετά τον θάνατο του συγγραφέα το 1911. Ένας πλούσιος Έλληνας μεγαλοαστός, φίλος με τους Τούρκους κατακτητές, επειδή δεν μπορεί η νόμιμη σύζυγός του να τεκνοποιήσει, απάγει μια φτωχή γειτονοπούλα και έναν ιερέα και χωρίς να χωρίσει τη γυναίκα του την παντρεύεται πάνω στην τουρκική ναυαρχίδα που ναυλοχεί.
Δεν έχει γραφεί, στα ελληνικά τουλάχιστον, πιο εξαίσιο κείμενο για το μαρτύριο του να είσαι γυναίκα στον τόπο αυτό.
Αυτή η Σεραϊνώ αλλά και η βίαια απαχθείσα δεύτερη σύζυγος, θύματα και οι δύο, ανήκουν στα μεγάλα πορτρέτα, τα ζωγραφισμένα με ταπεινά υλικά της ελληνικής πεζογραφίας, αλλά και σύμβολα τραγικά μιας κοινωνίας στρεβλής και εντέλει αφύσικης.
Η κ.Όλια Λαζαρίδου διασκευάζοντας το διήγημα, κράτησε τον αφηγηματικό του πυρήνα και αξιοποίησε τη θεατρικότητα της καθημερινότητας των ηρώων. Με δύο ηθοποιούς άψογους, την κ.Ιφιγένεια Γρίβα και τον κ.Νικόλαο / Γεώργιο Χαλδαιάκη, ξετύλιξε τη μουσική του παπαδιαμαντικού κειμένου και τη σημαίνουσα συμπεριφορά του θύτη και του θύματος. Ο "δικός μας" κ.Χαλδαιάκης μάλιστα, καθότι και ψάλτης, έφτασε τις σκηνές σε μια μουσική απογείωση, αφού διανθίστηκε με έξοχα δημοτικά τραγούδια, ερωτικά και του γάμου.
Μέσα σ' ένα απέριττο σκηνικό και φόντο το φυσικό τοπίο της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη (χώρους που κυκλοφορούσε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης), οι δύο ηθοποιοί με την έξοχη δασκάλα τους δημιούργησαν ένα σκηνικό ποίημα υψίστου κάλλους και ήθους.
Μια βραδιά υπέροχη χωρίς ρετρολαγνία και δήθεν νοσταλγίες. Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου, που και φέτος έχει στο line-up του φοβερά δυνατές παραστάσεις με πρωτοκλασάτα ονόματα. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Σαλπέα Αικατερίνη, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα και Μπήτρου Νεκταρία, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική ανάσα μέσα στον δυσβάσταχτο καύσωνα της καθημερινότητάς μας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου
Σκηνικά- Κοστούμια: Όλια Λαζαρίδου, Δάφνη Ρόκκου
Παίζουν:
Μαρία Δαμασιώτη
Νικόλαος Γεώργιος Χαλδαιάκης
"Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
(14.07.2018)
Την Αυλή των Θαυμάτων που άνοιξε τις πόρτες της στο ίδρυμα Ανδρέα Δ.Καψάλη πριν λίγες ημέρες, καθιστά σταθμό για το ελληνικό θέατρο η εκπεφρασμένη επιθυμία, αλλά κυρίως η επιτυχημένη πραγμάτωση από πλευράς του Ιάκωβου Καμπανέλλη, να αποτυπώσει στην πιο γνήσια και απέριττη έκφανση, τις δυστοκίες και τα προβλήματα της ζωής, με χρόνο την Ελλάδα των μέσων του εικοστού αιώνα και χώρο την αυλή μιας λαϊκής συνοικίας της Αθήνας, που δε θα παραμείνει για πολύ τέτοια εν μέσω της αλματώδους αστικοποίησης που ξεκινούσε τότε στην Ελλάδα.
Στην ιδιοσυγκρασία των απλών και κατατρεγμένων ανθρώπων, όπως αυτοί της θεατρικής Αυλής του Καμπανέλλη, διακρίνονται από την «πηγή» οι χαρές, οι λύπες, οι υστεροβουλίες, το φιλότιμο, η περηφάνεια και τόσες άλλες αρετές, αλλά και ψεγάδια του σύγχρονου Έλληνα, που πέρα από το ότι πάλευε σε προσωπικό επίπεδο για τον εαυτό του και τους οικείους του, είχε να βρει και τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο, να πάψει πια να λαχταράει η καρδιά του, να μην τον διώχνει από το σπίτι του ούτε ο πόλεμος ούτε η ειρήνη, να μην ξοδεύει τον ιδρώτα του για τους άλλους, καταλήγοντας αυτός να μην έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.
Το έργο βρίσκεται γενικά σε διαλεκτική σχέση με τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πάθη της εποχής (τραύμα του 1922, αθρόα μετανάστευση, φτώχεια, πολιτική ανασφάλεια, μετεμφυλιακό καθεστώς κ.λπ.) δίνοντας την έκφραση αυτών στους χαρακτήρες, η ανασφάλεια της ζωής των οποίων εκθέτει μια ευρεία γκάμα ψυχισμών, αισθημάτων και συμπεριφορών που όσο τα ίδια πάθη θα πλήττουν τους ίδιους ανθρώπους δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν.
Η Αυλή των θαυμάτων συμπυκνώνει στο νοσταλγικό σκηνικό της έναν κόσμο οικείο στα βιώματα, τις μνήμες και τις αφηγήσεις που έχουμε ακούσει μικροί και μεγάλοι, έναν κόσμο της μετάβασης από έναν πιο φυσικό ή ίσως ανθρώπινο τρόπο ζωής στην άναρχη αστικοποίηση, που δεν μπορεί να παράσχει ίσο μερίδιο σε όλους στο «θαύμα» του εκσυγχρονισμού που συντελείται.
Ως εκ τούτου οι άνθρωποι που κοινωνικά μένουν πίσω βιώνουν αυτήν την κατάσταση ως έναν ακόμα καημό, μια ακόμα «εξορία» από ό, τι μπορούν να ορίσουν ως «σπίτι», κι ας είναι αυτή μια φτωχική Αυλή οπουδήποτε, τα θαύματα, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η χαρά, η λύπη, η απώλεια και η συντροφικότητα δε λείπουν. Αλλά προμηνύεται να λείψουν από το νέο κόσμο της εποχής που ανατέλλει, προς τον οποίο βαδίζουν σε μια γλυκόπικρη νομοτέλεια όσοι απέμειναν να μπορούν να ονειρεύονται ακόμη την καλύτερη ζωή που δεν πρόλαβε να φτάσει στη μικρή τους Αυλή.
Πρόκειται –κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τρυφερότητα των ηθοποιών που διαφαίνεται πίσω από το παίξιμό τους, αλλά και ενώ τους χειροκροτούσε θερμά το κοινό– για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχει φιλοξενήσει το ίδρυμα, το οποίο αποτελεί έναν ογκώδη λίθο στην τοπική πολιτιστική και επιστημονική ιστορία. Παραμένει πιστό στις αρχές του που το συνοδεύουν από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του. Τα ιδρυτικά μέλη του, ο αείμνηστος Δημήτρης Καψάλης και η κ.Φλώρα Καψάλη έχουν μπολιάσει με το ήθος τους, την ποιότητά τους και τις αξίες τους τη φιλοσοφία του Ιδρύματος, και κάθε χρόνο έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε μια εκδήλωση που συζητείται για καιρό.
Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο ταμίας του Ιδρύματος κ.Παναγιώτης Καψάλης και η πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Ιδρύματος κ.Ξανθένια Μαντά.
Σκηνοθεσία - Διδασκαλία: Σταύρος Καραγιάννης
Τραγούδι: Νάντια Μητσάκου
Έπαιξαν: Μαρία - Ελένη Δεσποτίδη, Ιωάννα Τριχά, Αλέξανδρος Καραγιάννης, Γιώργος Σταυριανίδης, Ξανθένια Μαντά, Αμαλία Μπογιατζόγλου, Νίκη Δαλιανά, Έξαρχος Ντάφος, Βαγγέλης Κολοκούρης, Μαρία Κοτσαμπασοπούλου, Βασίλης Καρδιακός, Αργύρης Κοτσάφτης, Βαγγέλης Αρβανιτόπουλος, Κώστας Τσακίρογλου, Λευτέρης Καραδήμας, Στέλιος Ξυδέας
Καλλιτεχνική επιμέλεια event: Ξανθένια Μαντά
(14.07.2018)
Την Αυλή των Θαυμάτων που άνοιξε τις πόρτες της στο ίδρυμα Ανδρέα Δ.Καψάλη πριν λίγες ημέρες, καθιστά σταθμό για το ελληνικό θέατρο η εκπεφρασμένη επιθυμία, αλλά κυρίως η επιτυχημένη πραγμάτωση από πλευράς του Ιάκωβου Καμπανέλλη, να αποτυπώσει στην πιο γνήσια και απέριττη έκφανση, τις δυστοκίες και τα προβλήματα της ζωής, με χρόνο την Ελλάδα των μέσων του εικοστού αιώνα και χώρο την αυλή μιας λαϊκής συνοικίας της Αθήνας, που δε θα παραμείνει για πολύ τέτοια εν μέσω της αλματώδους αστικοποίησης που ξεκινούσε τότε στην Ελλάδα.
Στην ιδιοσυγκρασία των απλών και κατατρεγμένων ανθρώπων, όπως αυτοί της θεατρικής Αυλής του Καμπανέλλη, διακρίνονται από την «πηγή» οι χαρές, οι λύπες, οι υστεροβουλίες, το φιλότιμο, η περηφάνεια και τόσες άλλες αρετές, αλλά και ψεγάδια του σύγχρονου Έλληνα, που πέρα από το ότι πάλευε σε προσωπικό επίπεδο για τον εαυτό του και τους οικείους του, είχε να βρει και τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο, να πάψει πια να λαχταράει η καρδιά του, να μην τον διώχνει από το σπίτι του ούτε ο πόλεμος ούτε η ειρήνη, να μην ξοδεύει τον ιδρώτα του για τους άλλους, καταλήγοντας αυτός να μην έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.
Το έργο βρίσκεται γενικά σε διαλεκτική σχέση με τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πάθη της εποχής (τραύμα του 1922, αθρόα μετανάστευση, φτώχεια, πολιτική ανασφάλεια, μετεμφυλιακό καθεστώς κ.λπ.) δίνοντας την έκφραση αυτών στους χαρακτήρες, η ανασφάλεια της ζωής των οποίων εκθέτει μια ευρεία γκάμα ψυχισμών, αισθημάτων και συμπεριφορών που όσο τα ίδια πάθη θα πλήττουν τους ίδιους ανθρώπους δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν.
Η Αυλή των θαυμάτων συμπυκνώνει στο νοσταλγικό σκηνικό της έναν κόσμο οικείο στα βιώματα, τις μνήμες και τις αφηγήσεις που έχουμε ακούσει μικροί και μεγάλοι, έναν κόσμο της μετάβασης από έναν πιο φυσικό ή ίσως ανθρώπινο τρόπο ζωής στην άναρχη αστικοποίηση, που δεν μπορεί να παράσχει ίσο μερίδιο σε όλους στο «θαύμα» του εκσυγχρονισμού που συντελείται.
Ως εκ τούτου οι άνθρωποι που κοινωνικά μένουν πίσω βιώνουν αυτήν την κατάσταση ως έναν ακόμα καημό, μια ακόμα «εξορία» από ό, τι μπορούν να ορίσουν ως «σπίτι», κι ας είναι αυτή μια φτωχική Αυλή οπουδήποτε, τα θαύματα, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η χαρά, η λύπη, η απώλεια και η συντροφικότητα δε λείπουν. Αλλά προμηνύεται να λείψουν από το νέο κόσμο της εποχής που ανατέλλει, προς τον οποίο βαδίζουν σε μια γλυκόπικρη νομοτέλεια όσοι απέμειναν να μπορούν να ονειρεύονται ακόμη την καλύτερη ζωή που δεν πρόλαβε να φτάσει στη μικρή τους Αυλή.
Πρόκειται –κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τρυφερότητα των ηθοποιών που διαφαίνεται πίσω από το παίξιμό τους, αλλά και ενώ τους χειροκροτούσε θερμά το κοινό– για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχει φιλοξενήσει το ίδρυμα, το οποίο αποτελεί έναν ογκώδη λίθο στην τοπική πολιτιστική και επιστημονική ιστορία. Παραμένει πιστό στις αρχές του που το συνοδεύουν από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του. Τα ιδρυτικά μέλη του, ο αείμνηστος Δημήτρης Καψάλης και η κ.Φλώρα Καψάλη έχουν μπολιάσει με το ήθος τους, την ποιότητά τους και τις αξίες τους τη φιλοσοφία του Ιδρύματος, και κάθε χρόνο έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε μια εκδήλωση που συζητείται για καιρό.
Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο ταμίας του Ιδρύματος κ.Παναγιώτης Καψάλης και η πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Ιδρύματος κ.Ξανθένια Μαντά.
Σκηνοθεσία - Διδασκαλία: Σταύρος Καραγιάννης
Τραγούδι: Νάντια Μητσάκου
Έπαιξαν: Μαρία - Ελένη Δεσποτίδη, Ιωάννα Τριχά, Αλέξανδρος Καραγιάννης, Γιώργος Σταυριανίδης, Ξανθένια Μαντά, Αμαλία Μπογιατζόγλου, Νίκη Δαλιανά, Έξαρχος Ντάφος, Βαγγέλης Κολοκούρης, Μαρία Κοτσαμπασοπούλου, Βασίλης Καρδιακός, Αργύρης Κοτσάφτης, Βαγγέλης Αρβανιτόπουλος, Κώστας Τσακίρογλου, Λευτέρης Καραδήμας, Στέλιος Ξυδέας
Καλλιτεχνική επιμέλεια event: Ξανθένια Μαντά
"ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(09.06.2018)
Το πιο διάσημο "άτιτλο" έργο, το δεύτερο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, κυκλοφόρησε το 1910 και έναν αιώνα αργότερα όχι απλώς διαβάζεται, αλλά είναι και τραγικά επίκαιρο. Στην εποχή του, είχε γίνει λόγος να ανασταλεί η κυκλοφορία του λόγω της πολιτικής κατάστασης (βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά το κίνημα στο Γουδί) ενώ το κείμενο εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως κριτική στη βασιλεία, που δεν περνούσε και τις καλύτερες μέρες της. Άλλοι πάλι βλέπουν στο «Παραμύθι» τον Βενιζέλο που βάζει τα θεμέλια του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Ένας βασιλιάς στον κόσμο του, μια χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης κι ένα ρομαντικό βασιλόπουλο που πασχίζει για αξιοπρέπεια και ειρήνη. Μοιάζει με σύγχρονη, ελληνική, πολιτική αλληγορία κι όμως, μετρά πολλές δεκαετίες στην πλάτη του. Το τόσο επίκαιρο, αλληγορικό περιεχόμενο, αλλά και η ξεχωριστή πορεία του ίδιου του έργου μέσα στα χρόνια πολλαπλασιάζουν προφανώς τις ευθύνες όποιων καταπιάστηκαν σήμερα με το «Παραμύθι χωρίς Όνομα». Πολύ περισσότερο όσοι το επιχειρούν σε μια μαθητική - εφηβική παράσταση, όπως ο κ.Γιώργος Μπήτρος μαζί με την Ομάδα των Μαθητών του 2ου Γυμνασίου. Λύνοντας τον γόρδιο δεσμό μιας ακόμη παιδικής επανάληψης, ο σκηνοθέτης μαζί με τα παιδιά επιλέγουν να σταθούν απέναντι στο έργο σαν να ήταν θεατρικά και μουσικά «παρθένο». Αναζήτησαν και ανακάλυψαν έναν τρόπο να μιλήσουν για την απογοήτευση του ανθρώπου μπροστά στην οικονομική εξαθλίωση, κυρίως σε παιδιά που βομβαρδίζονται από τέτοιες ειδήσεις, χωρίς να διολισθήσουν στον διδακτισμό, αλλά αντίθετα να καλλιεργήσουν έναν γόνιμο προβληματισμό που θα δώσει τη δυνατότητα στον δάσκαλο ή στον γονιό για περαιτέρω συζητήσεις.
Απογυμνωμένο από την εξαιρετική μεν, αλλά αναμενόμενη πλέον Χατζιδακική μουσική επένδυση, το έργο συντροφεύεται από Αναγεννησιακούς σκοπούς που χαρίζουν μια εντελώς καινούρια διάσταση στο έργο, προσδίδοντάς του μια ακόμα πιο έντονη ιστορική αλήθεια.
Αυτό που μένει από το «Παραμύθι» εν τέλει, είναι η άξια επιλογή ενός αθάνατου έργου, η εξαιρετική σκηνοθετική υποστήριξη, ο σεβασμός των μαθητών ως προς τους ρόλους και τα μηνύματά τους αλλά ασφαλώς και το διαχρονικό του μήνυμα. Γιατί κάθε βασίλειο θα βρίσκεται στα πρόθυρα τριγμών, αν σε αυτό θα βασιλεύει το μικρόβιο του ατομισμού.
Διδασκαλία / διασκευή: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν: Χρήστος Μοίρας, Χάρης Μαρίνος, Πέτρος Φλεμετάκης, Ραφαήλ Παλάι, Ιζαμπέλα Κόστερ, Νίκος Γκρινέζος, Αντώνης Παπαδόπουλος, Παρασκευή Γεννίτσαρη, Εμμανουήλ Γιαννούλης, Κωνσταντίνος Κοντιζάς, Παναγιώτα Κοντιζά, Γωγώ Μαρίνη, Βασίλης Γιαννούλης, Θωμάς Λεβεντόπουλος, Νεκτάριος Γιαννούλης, Λουκάς Καλαμάκης
Ρύθμιση ήχου: Αργύρης Γρυπαίος
Κατασκευές: Μαίρη Κουνάδη
Επιλογή μουσικής Ανέστης Κορνέζος
(09.06.2018)
Το πιο διάσημο "άτιτλο" έργο, το δεύτερο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, κυκλοφόρησε το 1910 και έναν αιώνα αργότερα όχι απλώς διαβάζεται, αλλά είναι και τραγικά επίκαιρο. Στην εποχή του, είχε γίνει λόγος να ανασταλεί η κυκλοφορία του λόγω της πολιτικής κατάστασης (βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά το κίνημα στο Γουδί) ενώ το κείμενο εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως κριτική στη βασιλεία, που δεν περνούσε και τις καλύτερες μέρες της. Άλλοι πάλι βλέπουν στο «Παραμύθι» τον Βενιζέλο που βάζει τα θεμέλια του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Ένας βασιλιάς στον κόσμο του, μια χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης κι ένα ρομαντικό βασιλόπουλο που πασχίζει για αξιοπρέπεια και ειρήνη. Μοιάζει με σύγχρονη, ελληνική, πολιτική αλληγορία κι όμως, μετρά πολλές δεκαετίες στην πλάτη του. Το τόσο επίκαιρο, αλληγορικό περιεχόμενο, αλλά και η ξεχωριστή πορεία του ίδιου του έργου μέσα στα χρόνια πολλαπλασιάζουν προφανώς τις ευθύνες όποιων καταπιάστηκαν σήμερα με το «Παραμύθι χωρίς Όνομα». Πολύ περισσότερο όσοι το επιχειρούν σε μια μαθητική - εφηβική παράσταση, όπως ο κ.Γιώργος Μπήτρος μαζί με την Ομάδα των Μαθητών του 2ου Γυμνασίου. Λύνοντας τον γόρδιο δεσμό μιας ακόμη παιδικής επανάληψης, ο σκηνοθέτης μαζί με τα παιδιά επιλέγουν να σταθούν απέναντι στο έργο σαν να ήταν θεατρικά και μουσικά «παρθένο». Αναζήτησαν και ανακάλυψαν έναν τρόπο να μιλήσουν για την απογοήτευση του ανθρώπου μπροστά στην οικονομική εξαθλίωση, κυρίως σε παιδιά που βομβαρδίζονται από τέτοιες ειδήσεις, χωρίς να διολισθήσουν στον διδακτισμό, αλλά αντίθετα να καλλιεργήσουν έναν γόνιμο προβληματισμό που θα δώσει τη δυνατότητα στον δάσκαλο ή στον γονιό για περαιτέρω συζητήσεις.
Απογυμνωμένο από την εξαιρετική μεν, αλλά αναμενόμενη πλέον Χατζιδακική μουσική επένδυση, το έργο συντροφεύεται από Αναγεννησιακούς σκοπούς που χαρίζουν μια εντελώς καινούρια διάσταση στο έργο, προσδίδοντάς του μια ακόμα πιο έντονη ιστορική αλήθεια.
Αυτό που μένει από το «Παραμύθι» εν τέλει, είναι η άξια επιλογή ενός αθάνατου έργου, η εξαιρετική σκηνοθετική υποστήριξη, ο σεβασμός των μαθητών ως προς τους ρόλους και τα μηνύματά τους αλλά ασφαλώς και το διαχρονικό του μήνυμα. Γιατί κάθε βασίλειο θα βρίσκεται στα πρόθυρα τριγμών, αν σε αυτό θα βασιλεύει το μικρόβιο του ατομισμού.
Διδασκαλία / διασκευή: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν: Χρήστος Μοίρας, Χάρης Μαρίνος, Πέτρος Φλεμετάκης, Ραφαήλ Παλάι, Ιζαμπέλα Κόστερ, Νίκος Γκρινέζος, Αντώνης Παπαδόπουλος, Παρασκευή Γεννίτσαρη, Εμμανουήλ Γιαννούλης, Κωνσταντίνος Κοντιζάς, Παναγιώτα Κοντιζά, Γωγώ Μαρίνη, Βασίλης Γιαννούλης, Θωμάς Λεβεντόπουλος, Νεκτάριος Γιαννούλης, Λουκάς Καλαμάκης
Ρύθμιση ήχου: Αργύρης Γρυπαίος
Κατασκευές: Μαίρη Κουνάδη
Επιλογή μουσικής Ανέστης Κορνέζος
"ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΧΑΛΙΚΑΚΙ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(11.03.2018)
Πρόωρες κάλπες έχουν στηθεί εδώ και δύο εβδομάδες στην Κυψέλη.
Όχι, δεν πρόκειται για κάποια αλλαγή στα δημοτικά πεπραγμένα, αλλά για ακόμα μία θεατρική υποψηφιότητα από την τοπική ομάδα της περιοχής. Η προεκλογική τους υπόσχεση, μία αλλά ουσιαστική: να τα αλλάξει όλα, με όπλο τη σάτιρα. Επικεφαλής για μια ακόμα φορά, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ.Γιώργος Μπήτρος, ο οποίος επιστρέφει και πάλι στα γνωστά του ηθογραφικά λημέρια που τον έχουν καταξιώσει στη συνείδηση των θεατρόφιλων του νησιού. Ο συνδυασμός που κατέβασε αυτή τη φορά στον θεατρικό στίβο, αποτελεί και πάλι φαβορί για μια σίγουρη και άνετη νίκη, καθώς εκτός των νέων υποψηφίων, τη λίστα συμπληρώνουν παλιοί γνώριμοι του Πνευματικού Κέντρου, ενήλικες πλέον που όμως ομογενοποίηθηκαν και αλληλεπιδρούν άψογα με το νέο αίμα της ομάδας.
Το «Έγκλημα στο Χαλικάκι», αποτελεί μια ετερίδοξη διασκευή της κλασσικής «Κυρίας Δημάρχου», μια σπαρταριστή κωμωδία που σατιρίζει τα πολιτικά ήθη, το φεμινισμό αλλά και τα εντόπια κακώς κείμενα, τις κοινωνικές παθογένειες, τον ηθικοδιδακτισμό αλλά και τα…Αιγινήτικα γλωσσοπλαστικά εγκλήματα.
Η συνταγή με τις αντιπαλότητες που γεφυρώνονται, όχι για χάρη του έρωτα όπως στην ταινία, αλλά λόγω ανωτέρας μεταφυσικής βίας, ενισχύεται με διαχρονικές παρατηρήσεις για την σαθρή πολιτικάντικη νοοτροπία.
Οι συμμετέχοντες αποδίδουν κυρίως το ματαιόδοξο της λαχτάρας για εξουσία, σε μια εποχή με έντονα πολιτικά πάθη που μοιάζουν να έρχονται από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, αναδεικνύοντας παράλληλα το ουσιαστικό των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και το σύγχρονο (και μελλοντικό) καρκινογόνο αίτιο της ελληνικής κοινωνίας: τις μαζικές αναχωρήσεις του πλέον παραγωγικού και ελπιδοφόρου κομματιού της χώρας μας στο εξωτερικό.
Χωρίς να καταφεύγει σε ηθικολογικές πλαστικότητες περί ξενιτεμού και λαϊκίστικη κατακραυγή της Πολιτικής, η παράσταση πετυχαίνει το βασικότερο σκοπό ενός καλλιτεχνήματος: να ψυχαγωγήσει. Και σε αυτό παίζουν ρόλο όλα τα συστατικά του, από τη σκηνοθεσία έως την υποκριτική και τα σκηνικά.
Εάν λοιπόν, επιθυμείτε να μάθετε πόσο απέχει η Αίγινα από τη Σουηδία, ποιες οι ιδανικότερες περιοχές απόθεσης των απορριμμάτων, πώς μαγειρεύεται το Coq au vin και από ποιον πήρε το όνομά του ο Μεριστός, ψηφίστε δαγκωτό τον συνδυασμό που ειδικεύεται σε αυτά τα μικρά και απολαυστικά θεατρικά «εγκλήματα». Μπορεί να μην πραγματοποιούν ρουσφέτια αλλά τηρούν στο έπακρο τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
--------------------
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης: Ηλίας Θωμάς, Άρτεμις Προκοπίου, Ελένη Χαλδαίου, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Αντωνία Μπήτρου, Μαρίνα Χρυσοχόου, Μαρία Λυκούρη, Νεκταρία Κοπανά, Ρικάρντο Φράτνικ, Αλέξανδρος Παλάι, Ευάγγελος Στενάκης, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Ελεάνα Μπέση, Γιώργος Μπήτρος, Αρετή Κουκούμη.
Σκηνικά, εκτύπωση αφισών και προγράμματος: Ματούλα Ρούσσου - "Γραφή"
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Νεκταρία Μπήτρου.
Επιλογή μουσικής και φωτογράφιση ομάδας: Ανέστης Κορνέζος
Κατασκευή σκηνικών: Παναγιώτης Χελιώτης
Χειρισμός μουσικής & φωτισμού: Αργύρης Γρυπαίος
(11.03.2018)
Πρόωρες κάλπες έχουν στηθεί εδώ και δύο εβδομάδες στην Κυψέλη.
Όχι, δεν πρόκειται για κάποια αλλαγή στα δημοτικά πεπραγμένα, αλλά για ακόμα μία θεατρική υποψηφιότητα από την τοπική ομάδα της περιοχής. Η προεκλογική τους υπόσχεση, μία αλλά ουσιαστική: να τα αλλάξει όλα, με όπλο τη σάτιρα. Επικεφαλής για μια ακόμα φορά, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ.Γιώργος Μπήτρος, ο οποίος επιστρέφει και πάλι στα γνωστά του ηθογραφικά λημέρια που τον έχουν καταξιώσει στη συνείδηση των θεατρόφιλων του νησιού. Ο συνδυασμός που κατέβασε αυτή τη φορά στον θεατρικό στίβο, αποτελεί και πάλι φαβορί για μια σίγουρη και άνετη νίκη, καθώς εκτός των νέων υποψηφίων, τη λίστα συμπληρώνουν παλιοί γνώριμοι του Πνευματικού Κέντρου, ενήλικες πλέον που όμως ομογενοποίηθηκαν και αλληλεπιδρούν άψογα με το νέο αίμα της ομάδας.
Το «Έγκλημα στο Χαλικάκι», αποτελεί μια ετερίδοξη διασκευή της κλασσικής «Κυρίας Δημάρχου», μια σπαρταριστή κωμωδία που σατιρίζει τα πολιτικά ήθη, το φεμινισμό αλλά και τα εντόπια κακώς κείμενα, τις κοινωνικές παθογένειες, τον ηθικοδιδακτισμό αλλά και τα…Αιγινήτικα γλωσσοπλαστικά εγκλήματα.
Η συνταγή με τις αντιπαλότητες που γεφυρώνονται, όχι για χάρη του έρωτα όπως στην ταινία, αλλά λόγω ανωτέρας μεταφυσικής βίας, ενισχύεται με διαχρονικές παρατηρήσεις για την σαθρή πολιτικάντικη νοοτροπία.
Οι συμμετέχοντες αποδίδουν κυρίως το ματαιόδοξο της λαχτάρας για εξουσία, σε μια εποχή με έντονα πολιτικά πάθη που μοιάζουν να έρχονται από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, αναδεικνύοντας παράλληλα το ουσιαστικό των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και το σύγχρονο (και μελλοντικό) καρκινογόνο αίτιο της ελληνικής κοινωνίας: τις μαζικές αναχωρήσεις του πλέον παραγωγικού και ελπιδοφόρου κομματιού της χώρας μας στο εξωτερικό.
Χωρίς να καταφεύγει σε ηθικολογικές πλαστικότητες περί ξενιτεμού και λαϊκίστικη κατακραυγή της Πολιτικής, η παράσταση πετυχαίνει το βασικότερο σκοπό ενός καλλιτεχνήματος: να ψυχαγωγήσει. Και σε αυτό παίζουν ρόλο όλα τα συστατικά του, από τη σκηνοθεσία έως την υποκριτική και τα σκηνικά.
Εάν λοιπόν, επιθυμείτε να μάθετε πόσο απέχει η Αίγινα από τη Σουηδία, ποιες οι ιδανικότερες περιοχές απόθεσης των απορριμμάτων, πώς μαγειρεύεται το Coq au vin και από ποιον πήρε το όνομά του ο Μεριστός, ψηφίστε δαγκωτό τον συνδυασμό που ειδικεύεται σε αυτά τα μικρά και απολαυστικά θεατρικά «εγκλήματα». Μπορεί να μην πραγματοποιούν ρουσφέτια αλλά τηρούν στο έπακρο τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
--------------------
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης: Ηλίας Θωμάς, Άρτεμις Προκοπίου, Ελένη Χαλδαίου, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Αντωνία Μπήτρου, Μαρίνα Χρυσοχόου, Μαρία Λυκούρη, Νεκταρία Κοπανά, Ρικάρντο Φράτνικ, Αλέξανδρος Παλάι, Ευάγγελος Στενάκης, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Ελεάνα Μπέση, Γιώργος Μπήτρος, Αρετή Κουκούμη.
Σκηνικά, εκτύπωση αφισών και προγράμματος: Ματούλα Ρούσσου - "Γραφή"
Επιλογή χρωμάτων σκηνικού: Νεκταρία Μπήτρου.
Επιλογή μουσικής και φωτογράφιση ομάδας: Ανέστης Κορνέζος
Κατασκευή σκηνικών: Παναγιώτης Χελιώτης
Χειρισμός μουσικής & φωτισμού: Αργύρης Γρυπαίος
"ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΩΡΗΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ Γ' ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΛ ΑΙΓΙΝΑΣ
(22.12.2017)
Μία ιστορία που ξεκινάει ως ένα τυπικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, εξελίσσεται γρήγορα σε μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, σε ένα παρωδημένο film noir. Ο λόγος για το «Καπηλειό της Μαργιωρής», την πολύ προσεγμένη, με μουσικο-χορευτικά στοιχεία, παράσταση που ανέβασε η Γ’ τάξη του Ενιαίου Λυκείου Αίγινας, και που ολοκλήρωσε τον φετινό της θεατρικό κύκλο την Παρασκευή 22 του Δεκέμβρη.
Το κείμενο του Κωνσταντίνου Καρούσου, πρώην μαθητή του Λυκείου Αίγινας, δεν περιορίζεται σε μια απλή whodidit φιλοσοφία, αλλά διακατέχεται από ανατροπές και χιούμορ, εξαρθρώνει τη κλασσική μανιέρα μιας νουβέλας μυστηρίου, παρωδώντας ψυχαγωγικά το ρετρό κλίμα της εποχής.
Οι μαθητές ερμηνεύουν με όλη την αλήθεια και την ειλικρίνεια που τους παρέχει ο αυθορμητισμός και η ενέργεια της ηλικίας τους, παρουσιάζοντας έτσι ένα δυνατό και ατακαδόρικο σύνολο, γεμάτο κέφι και πίστη στους ρόλους.
Ο κ.Θωμάς Κουρκούνας ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία, ψυχικά συνομήλικος με τους μαθητές του, αποτελεί έναν από τους καθηγητές που συμπορεύονται με τα παιδιά, εμπνέοντάς τους τις αξίες του θεάτρου και της συνεργασίας. Άλλωστε, η θεατρική τέχνη θα έπρεπε να θεωρείται βασικό μάθημα στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθώς οι αρετές της πειθαρχίας, της συλλογικότητας και της επικοινωνίας αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα στη γενικότερη μόρφωση.
Το Καπηλειό, θα ξανανοίξει τις πόρτες του τον Ιανουάριο του 2018 για δύο βραδιές, οπότε όσοι δεν έχετε κλείσει ήδη τραπέζι, φροντίστε να κάνετε ρεζερβέ σύντομα…
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Σκηνοθεσία: Θωμάς Κουρκούνας
Έπαιξαν: Θωμάς Κουρκούνας, Τόνια Πουλάκη, Γκέρντα Μπεχάρη, Μπουγιάνα Πρένγκα, Ιωσήφ Μιγκάχεντ, Μαίρη Πετρίτη, Τζουλιάνα Σαμπάνι, Αλέξανδρος Ρουξ, Πηνελόπη Δαρεμά, Γιάννης Πασχάλης, Ιωάννα Κωστοπούλου, Στέλιος Κακούσης, Έλενα Ροδίτη, Στέφανος Τζίτζης, Άντζελα Τόσκου
Μουσικοί: Βασιλική Τριανταφύλλου, Χρήστος Ρουμελιώτης, Σπύρος Τζίτζης
Χόρεψαν: Βαγγέλης Στενάκης, Νεκταρία Κοπανά, Ευαγγελία Κανάκη, Φλωρεντία Μαλτέζου
Χοροδιδασκαλία: Μάρθα Χαρτοφύλακα
Τεχνική υποστήριξη: Γεράσιμος Σκαφιδάς
Φώτα: Γιώργος Κουκούλης
(22.12.2017)
Μία ιστορία που ξεκινάει ως ένα τυπικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, εξελίσσεται γρήγορα σε μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, σε ένα παρωδημένο film noir. Ο λόγος για το «Καπηλειό της Μαργιωρής», την πολύ προσεγμένη, με μουσικο-χορευτικά στοιχεία, παράσταση που ανέβασε η Γ’ τάξη του Ενιαίου Λυκείου Αίγινας, και που ολοκλήρωσε τον φετινό της θεατρικό κύκλο την Παρασκευή 22 του Δεκέμβρη.
Το κείμενο του Κωνσταντίνου Καρούσου, πρώην μαθητή του Λυκείου Αίγινας, δεν περιορίζεται σε μια απλή whodidit φιλοσοφία, αλλά διακατέχεται από ανατροπές και χιούμορ, εξαρθρώνει τη κλασσική μανιέρα μιας νουβέλας μυστηρίου, παρωδώντας ψυχαγωγικά το ρετρό κλίμα της εποχής.
Οι μαθητές ερμηνεύουν με όλη την αλήθεια και την ειλικρίνεια που τους παρέχει ο αυθορμητισμός και η ενέργεια της ηλικίας τους, παρουσιάζοντας έτσι ένα δυνατό και ατακαδόρικο σύνολο, γεμάτο κέφι και πίστη στους ρόλους.
Ο κ.Θωμάς Κουρκούνας ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία, ψυχικά συνομήλικος με τους μαθητές του, αποτελεί έναν από τους καθηγητές που συμπορεύονται με τα παιδιά, εμπνέοντάς τους τις αξίες του θεάτρου και της συνεργασίας. Άλλωστε, η θεατρική τέχνη θα έπρεπε να θεωρείται βασικό μάθημα στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθώς οι αρετές της πειθαρχίας, της συλλογικότητας και της επικοινωνίας αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα στη γενικότερη μόρφωση.
Το Καπηλειό, θα ξανανοίξει τις πόρτες του τον Ιανουάριο του 2018 για δύο βραδιές, οπότε όσοι δεν έχετε κλείσει ήδη τραπέζι, φροντίστε να κάνετε ρεζερβέ σύντομα…
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Σκηνοθεσία: Θωμάς Κουρκούνας
Έπαιξαν: Θωμάς Κουρκούνας, Τόνια Πουλάκη, Γκέρντα Μπεχάρη, Μπουγιάνα Πρένγκα, Ιωσήφ Μιγκάχεντ, Μαίρη Πετρίτη, Τζουλιάνα Σαμπάνι, Αλέξανδρος Ρουξ, Πηνελόπη Δαρεμά, Γιάννης Πασχάλης, Ιωάννα Κωστοπούλου, Στέλιος Κακούσης, Έλενα Ροδίτη, Στέφανος Τζίτζης, Άντζελα Τόσκου
Μουσικοί: Βασιλική Τριανταφύλλου, Χρήστος Ρουμελιώτης, Σπύρος Τζίτζης
Χόρεψαν: Βαγγέλης Στενάκης, Νεκταρία Κοπανά, Ευαγγελία Κανάκη, Φλωρεντία Μαλτέζου
Χοροδιδασκαλία: Μάρθα Χαρτοφύλακα
Τεχνική υποστήριξη: Γεράσιμος Σκαφιδάς
Φώτα: Γιώργος Κουκούλης
Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΒΑΘΕΟΣ
(20.12.2017)
Σχολικών εορτών συνέχεια για αυτή την εβδομάδα, καθώς τα φύλλα του ημερολογίου όλο και ζυγώνουν για να δείξουν την 25η ημέρα… Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στην κοινότητα του Βαθέος, όπου εδώ και χρόνια η νηπιαγωγός κ.Θεοδώρα Ντίνα, παράγει όχι μόνο παιδαγωγικό αλλά και πολιτιστικό έργο. Οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές που οργανώνει με τις συναδέλφους της, έχουν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων όχι μόνο στο χωριό, αλλά και στο σύνολο του νησιού, αφού τις διακατέχει μια εκπαιδευτική και συνάμα καλλιτεχνική υπόσταση.
Αυτή τη χρονιά, πραγματοποίησε μια χειμερινή κολύμβηση σε θεατρικά ύδατα τα οποία γνωρίζει καλά. Εμπιστεύτηκε ξανά τη μαγεία του Μαύρου Θεάτρου, για να παρουσιάσει ένα ρωσικό παραμύθι του Αλεξέι Τολστόι, το οποίο έχει ως αρχή του την έννοια της αποφυγής της εκμετάλλευσης αλλά και της ειλικρινούς αλληλεγγύης.
Το Νήπιο Βαθέος έχει αναλάβει το Πολιτιστικό Πρόγραμμα «Είμαι η πέτρα», ένα παιδαγωγικό εγχείρημα παράλληλο της βασικής διδασκαλίας, που σκοπό έχει να αναδείξει την πολιτιστική διάσταση της εκπαίδευσης. Στα πλαίσια αυτού, η κ.Ντίνα σε συνεργασία με τη συνάδελφό της νηπιαγωγό κ.Γεωργία-Βιόλα Γιαννοπούλου, βυθίστηκε μαζί με τους λιλιπούτειους ηθοποιούς στο «Εκτυφλωτικό Μαύρο» αυτού του μοναδικού θεατρικού είδους, σκορπίζοντας επιφωνήματα θαυμασμού από τους παρευρισκόμενους θεατές.
Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το "μαύρο δωμάτιο", το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με σκουρόχρωμο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της ηθοποιούς - μαριονετίστες ντυμένους στα μαύρα. Αυτή η ενδυμασία, τούς επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.
Είναι μοναδικά τα συναισθήματα που δημιουργούν τέτοιες παραστάσεις, μιας και ξεφεύγουν από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.
Κλείνοντας, θα πρέπει να επισημάνουμε το ουσιώδες λειτούργημα που επιτελούν οι εκπαιδευτικοί, είτε πρόκειται για παιδαγωγούς Παιδικών Σταθμών, είτε για καθηγητές Λυκείου. Ο σπουδαίος ρόλος τους, ως ουσιαστικά ενός δεύτερου γονέα, έχει υποτιμηθεί στα μάτια αρκετών, κυρίως λόγω διάφορων κοινωνικοπολιτικών συγκυριών και συνιστωσών. Ας μην σταματήσουμε λοιπόν να εκτιμούμε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι είναι εκείνοι που διαμορφώνουν ένα σημαντικό ποσοστό από την ψυχοσύνθεση και την παιδεία του αυριανού πολίτη.
(20.12.2017)
Σχολικών εορτών συνέχεια για αυτή την εβδομάδα, καθώς τα φύλλα του ημερολογίου όλο και ζυγώνουν για να δείξουν την 25η ημέρα… Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στην κοινότητα του Βαθέος, όπου εδώ και χρόνια η νηπιαγωγός κ.Θεοδώρα Ντίνα, παράγει όχι μόνο παιδαγωγικό αλλά και πολιτιστικό έργο. Οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές που οργανώνει με τις συναδέλφους της, έχουν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων όχι μόνο στο χωριό, αλλά και στο σύνολο του νησιού, αφού τις διακατέχει μια εκπαιδευτική και συνάμα καλλιτεχνική υπόσταση.
Αυτή τη χρονιά, πραγματοποίησε μια χειμερινή κολύμβηση σε θεατρικά ύδατα τα οποία γνωρίζει καλά. Εμπιστεύτηκε ξανά τη μαγεία του Μαύρου Θεάτρου, για να παρουσιάσει ένα ρωσικό παραμύθι του Αλεξέι Τολστόι, το οποίο έχει ως αρχή του την έννοια της αποφυγής της εκμετάλλευσης αλλά και της ειλικρινούς αλληλεγγύης.
Το Νήπιο Βαθέος έχει αναλάβει το Πολιτιστικό Πρόγραμμα «Είμαι η πέτρα», ένα παιδαγωγικό εγχείρημα παράλληλο της βασικής διδασκαλίας, που σκοπό έχει να αναδείξει την πολιτιστική διάσταση της εκπαίδευσης. Στα πλαίσια αυτού, η κ.Ντίνα σε συνεργασία με τη συνάδελφό της νηπιαγωγό κ.Γεωργία-Βιόλα Γιαννοπούλου, βυθίστηκε μαζί με τους λιλιπούτειους ηθοποιούς στο «Εκτυφλωτικό Μαύρο» αυτού του μοναδικού θεατρικού είδους, σκορπίζοντας επιφωνήματα θαυμασμού από τους παρευρισκόμενους θεατές.
Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το "μαύρο δωμάτιο", το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με σκουρόχρωμο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της ηθοποιούς - μαριονετίστες ντυμένους στα μαύρα. Αυτή η ενδυμασία, τούς επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.
Είναι μοναδικά τα συναισθήματα που δημιουργούν τέτοιες παραστάσεις, μιας και ξεφεύγουν από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.
Κλείνοντας, θα πρέπει να επισημάνουμε το ουσιώδες λειτούργημα που επιτελούν οι εκπαιδευτικοί, είτε πρόκειται για παιδαγωγούς Παιδικών Σταθμών, είτε για καθηγητές Λυκείου. Ο σπουδαίος ρόλος τους, ως ουσιαστικά ενός δεύτερου γονέα, έχει υποτιμηθεί στα μάτια αρκετών, κυρίως λόγω διάφορων κοινωνικοπολιτικών συγκυριών και συνιστωσών. Ας μην σταματήσουμε λοιπόν να εκτιμούμε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι είναι εκείνοι που διαμορφώνουν ένα σημαντικό ποσοστό από την ψυχοσύνθεση και την παιδεία του αυριανού πολίτη.
Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ 2ου ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(19.12.2017)
Πώς να βιώσουμε στο έπακρο και να συνειδητοποιήσουμε την έλευση των Χριστουγέννων χωρίς τις ετήσιες σχολικές γιορτές; Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, την πρότελευταία εβδομάδα του Δεκέμβρη, οι αίθουσες των σχολείων, Νηπίων και Δημοτικών, πλημμυρίζουν παιδικές φωνές, γέλια, τραγούδια αλλά και μπόλικους Άγιους Βασίληδες που κάτι μας θυμίζουν…
-Μα δεν είναι ο αληθινός, τον ξέρω, είναι ο μπαμπάς του συμμαθητή μου.
-Όχι, ο βοηθός του είναι, δεν προλαβαίνει ο Άη Βασίλης να πηγαίνει παντού…
Το επίπεδο των σχολικών εορταστικών εκδηλώσεων, έχει εδώ και χρόνια φτάσει σε εντυπωσιακό ύψος, από άποψη κυρίως παιδαγωγική αλλά ταυτόχρονα και καλλιτεχνική, αφού οι εκπαιδευτικοί της Αίγινας πραγματικά καταθέτουν την ψυχή τους μέσα από το λειτούργημα της Παιδείας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου από το 2ο Νηπιαγωγείο Αίγινας, καταπιάστηκε επιτυχημένα με το Θέατρο Σκιών, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά είδη αλλά και ένα από τα πιο ελκυστικά θέματα μελέτης που προξενεί η ιστορία και η καταγωγή του. Οι νηπιαγωγοί, κυρίες Σταυρούλα Λαγιάκου, Δήμητρα Κουβέλη, Κωνσταντίνα Κυριακίδου, Κωνσταντίνα Βασιλείου και Κατερίνα Στασινοπούλου παρουσίασαν το έργο «Άγιε Βασίλη, θέλω έναν φίλο» της Rebecca Harry, σε απόδοση Αντώνη Παπαθεοδούλου, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία για τη δύναμη της ευγένειας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Γιατί, ο Άγιος Βασίλης μπορεί να μας φέρει κάτι που θα ζητήσουμε, αλλά σε κάποια πράγματα πρέπει να προσπαθήσουμε κι εμείς ή …. κυρίως εμείς.
Ένα παραμύθι για την αναζήτηση αλλά και τη διατήρηση της φιλίας, καθώς και τα καινούρια δεδομένα που πάντοτε παρεισφρέουν στις ανθρώπινες σχέσεις.
Οι εκπαιδευτικοί του 2ου Νηπίου, όπως και το σύνολο των συνάδελφων τους στο νησί, αποτελούν τον κυριότερο προθάλαμο της Εκπαίδευσης, αλλά ταυτόχρονα με το πολυδιάστατο έργο τους, διαμορφώνουν ορθά και με υγιή τρόπο τον ψυχισμό και την παιδεία των αυριανών πολιτών.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να μας δείξουν τον δρόμο. Ίσως η αγνότητά τους, μας οδηγήσει σε ένα φωτεινότερο μέλλον.
(19.12.2017)
Πώς να βιώσουμε στο έπακρο και να συνειδητοποιήσουμε την έλευση των Χριστουγέννων χωρίς τις ετήσιες σχολικές γιορτές; Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, την πρότελευταία εβδομάδα του Δεκέμβρη, οι αίθουσες των σχολείων, Νηπίων και Δημοτικών, πλημμυρίζουν παιδικές φωνές, γέλια, τραγούδια αλλά και μπόλικους Άγιους Βασίληδες που κάτι μας θυμίζουν…
-Μα δεν είναι ο αληθινός, τον ξέρω, είναι ο μπαμπάς του συμμαθητή μου.
-Όχι, ο βοηθός του είναι, δεν προλαβαίνει ο Άη Βασίλης να πηγαίνει παντού…
Το επίπεδο των σχολικών εορταστικών εκδηλώσεων, έχει εδώ και χρόνια φτάσει σε εντυπωσιακό ύψος, από άποψη κυρίως παιδαγωγική αλλά ταυτόχρονα και καλλιτεχνική, αφού οι εκπαιδευτικοί της Αίγινας πραγματικά καταθέτουν την ψυχή τους μέσα από το λειτούργημα της Παιδείας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου από το 2ο Νηπιαγωγείο Αίγινας, καταπιάστηκε επιτυχημένα με το Θέατρο Σκιών, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά είδη αλλά και ένα από τα πιο ελκυστικά θέματα μελέτης που προξενεί η ιστορία και η καταγωγή του. Οι νηπιαγωγοί, κυρίες Σταυρούλα Λαγιάκου, Δήμητρα Κουβέλη, Κωνσταντίνα Κυριακίδου, Κωνσταντίνα Βασιλείου και Κατερίνα Στασινοπούλου παρουσίασαν το έργο «Άγιε Βασίλη, θέλω έναν φίλο» της Rebecca Harry, σε απόδοση Αντώνη Παπαθεοδούλου, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία για τη δύναμη της ευγένειας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Γιατί, ο Άγιος Βασίλης μπορεί να μας φέρει κάτι που θα ζητήσουμε, αλλά σε κάποια πράγματα πρέπει να προσπαθήσουμε κι εμείς ή …. κυρίως εμείς.
Ένα παραμύθι για την αναζήτηση αλλά και τη διατήρηση της φιλίας, καθώς και τα καινούρια δεδομένα που πάντοτε παρεισφρέουν στις ανθρώπινες σχέσεις.
Οι εκπαιδευτικοί του 2ου Νηπίου, όπως και το σύνολο των συνάδελφων τους στο νησί, αποτελούν τον κυριότερο προθάλαμο της Εκπαίδευσης, αλλά ταυτόχρονα με το πολυδιάστατο έργο τους, διαμορφώνουν ορθά και με υγιή τρόπο τον ψυχισμό και την παιδεία των αυριανών πολιτών.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να μας δείξουν τον δρόμο. Ίσως η αγνότητά τους, μας οδηγήσει σε ένα φωτεινότερο μέλλον.
"ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΡΜΟΥ & ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ" ΜΕ ΤΗ Δ.ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ & ΤΟΝ Β.ΠΙΤΣΙΛΟ
(07.08.2017)
"Επικοινωνία". Μια κοσμική τραγωδία. Ένα από τα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Παρατηρείται, έντονα το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πραγματοποιείται μια γενικευμένη κατάχρηση της σημασίας και του νοήματος των εννοιών. Λέξεις, φορείς συγκεκριμένων νοημάτων, που η ορθή χρήση τους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, επανοηματοδοτούνται συνεχώς αυθαίρετα χάνοντας, στην χρήση τους τουλάχιστον, παντελώς την πραγματική τους σημασία.
Αυτό το καυτό κοινωνικό ζήτημα, επέλεξαν να καυτηριάσουν οι δύο νέοι, ταλαντούχοι Αιγινήτες ηθοποιοί, ο κ.Βαγγέλης Πιτσιλός και η κ.Δέσποινα Γιαννούλη, με το έργο τους "Μεταξύ Συρμού & Αποβάθρας".
Με άλλα λόγια, η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν είναι για τους ηθοποιούς, απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του. Με κύριο άξονα τους, τον έρωτα και τις σχέσεις, ο Βαγγέλης και η Δέσποινα, αφηγούνται μια πορεία αιώνων για να μελετήσουν θεατρικά, αν το "πολύ" στην επικοινωνία, έφερε τελικά και το "ευ". Από την παντομίμα και τη νοηματική γλώσσα, μέχρι τα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σύννεφα καπνού και από το Messenger έως τα SMS, ο επίλογος είναι ένας: πλέον οι Σχέσεις νοσούν επειδή ασθενεί και η Επικοινωνία.
Αυτές τις ημέρες που διήρκησε τούτη η καλλιτεχνική γιορτή του Φεστιβάλ, η Αίγινα και οι ψυχές μας γέμισαν από την ύψιστη τέχνη του Θεάτρου. Βραδιές που ευωδίαζαν θερινό αεράκι, ταλέντο και ευγένεια ψυχής. Η Επιτροπή του Θεάτρου (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, πάσχισαν και κοπίασαν για να απολαύσουμε παραστάσεις επιπέδου και για κάθε καλλιτεχνική προτίμηση. Η ΚΕΔΑ, για άλλη μια φορά βρίσκεται πλάι στον πολίτη και δικαιολογεί το όνομά της ως Υπηρεσία Κοινής Ωφέλειας. Διότι, η Τέχνη δεν μπορεί παρά να ωφελεί και μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να προσφέρει στην ψυχή μας.
(07.08.2017)
"Επικοινωνία". Μια κοσμική τραγωδία. Ένα από τα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Παρατηρείται, έντονα το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πραγματοποιείται μια γενικευμένη κατάχρηση της σημασίας και του νοήματος των εννοιών. Λέξεις, φορείς συγκεκριμένων νοημάτων, που η ορθή χρήση τους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, επανοηματοδοτούνται συνεχώς αυθαίρετα χάνοντας, στην χρήση τους τουλάχιστον, παντελώς την πραγματική τους σημασία.
Αυτό το καυτό κοινωνικό ζήτημα, επέλεξαν να καυτηριάσουν οι δύο νέοι, ταλαντούχοι Αιγινήτες ηθοποιοί, ο κ.Βαγγέλης Πιτσιλός και η κ.Δέσποινα Γιαννούλη, με το έργο τους "Μεταξύ Συρμού & Αποβάθρας".
Με άλλα λόγια, η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν είναι για τους ηθοποιούς, απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του. Με κύριο άξονα τους, τον έρωτα και τις σχέσεις, ο Βαγγέλης και η Δέσποινα, αφηγούνται μια πορεία αιώνων για να μελετήσουν θεατρικά, αν το "πολύ" στην επικοινωνία, έφερε τελικά και το "ευ". Από την παντομίμα και τη νοηματική γλώσσα, μέχρι τα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σύννεφα καπνού και από το Messenger έως τα SMS, ο επίλογος είναι ένας: πλέον οι Σχέσεις νοσούν επειδή ασθενεί και η Επικοινωνία.
Αυτές τις ημέρες που διήρκησε τούτη η καλλιτεχνική γιορτή του Φεστιβάλ, η Αίγινα και οι ψυχές μας γέμισαν από την ύψιστη τέχνη του Θεάτρου. Βραδιές που ευωδίαζαν θερινό αεράκι, ταλέντο και ευγένεια ψυχής. Η Επιτροπή του Θεάτρου (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, πάσχισαν και κοπίασαν για να απολαύσουμε παραστάσεις επιπέδου και για κάθε καλλιτεχνική προτίμηση. Η ΚΕΔΑ, για άλλη μια φορά βρίσκεται πλάι στον πολίτη και δικαιολογεί το όνομά της ως Υπηρεσία Κοινής Ωφέλειας. Διότι, η Τέχνη δεν μπορεί παρά να ωφελεί και μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να προσφέρει στην ψυχή μας.
"Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
(06.08.2017)
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γραμμένη το 1956, η πρωιμότερη από τις μακρές συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης, σημαδεύει με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και για την Ελληνική ποίηση γενικότερα. Στην αφετηρία της πιο αίθριας εποχής για την προσωπική και δημιουργική ζωή του ποιητή, φαίνεται να ανασύρει από το παρελθόν βιώματα, αγωνίες και συγκινήσεις που δεν ανιχνεύονται στα ποιήματα της προηγούμενης ηρωικής και επαναστατικής δεκαετίας του Ρίτσου.
Στη συνείδηση του ποιητή αντανακλώνται ιδεολογικές ανακατατάξεις που συνταράζουν την εποχή αυτή τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, στον οποίο ιδεολογικά και πολιτικά είναι ενταγμένος ο Ρίτσος. Ο ποιητής νιώθει επιτακτική την ανάγκη να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο, γιατί του είναι αδύνατο να μη σκέφτεται το αύριο. Και για να το καταφέρει, καταφεύγει στη διαλεκτική της «υποκριτικής»: σε «προσωπεία» μυθικά ή σε στερεότυπα (πχ. θεατρικούς ρόλους). Στη φωνή τους σμίγει η αλήθεια του άλλοτε και του τώρα, του απώτατου και του τρέχοντος, του εγγύς και του μακράν, διανοίγοντας την προοπτική του μέλλοντος για ό,τι γνωρίσαμε, για τον «κόσμο του χθες».
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, από τα πιο αγαπημένα και γνωστά κείμενα του Ρίτσου, είναι ένας σκηνικός μονόλογος, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από ροή παραστάσεων και συμβόλων.
Η κ.Κατερίνα Διδασκάλου, γνώριμη πια στο τοπικό θεατρόφιλο κοινό, αφού τη γνωρίσαμε ως «Πόρνη από Πάνω» και ως «Απολυμένη» από τις κοσμικές στήλες των fashion icon περιοδικών, ενδύεται τη βραδινή της τουαλέτα και βγάζει ίσως την πιο ώριμη καλλιτεχνικά κραυγή της. Αυτήν της εναγώνιας, υπαρξιακής αναμονής που μόνο μια Γυναίκα μπορεί να βιώσει. Η τραγικότητά της ηρωίδας που ενσαρκώνει άλλωστε, οφείλεται στο γεγονός πως έχει πλήρη συνείδηση της τραγικότητάς της.
Αναμφίβολα εχθές, κάπου εκεί ψηλά, από μια άκρη του Αιγινήτικου ουρανού, παρακολουθούσε το έργο και ο ίδιος ο Γιάννης, καπνίζοντας χαμογελαστά και περήφανα.
Σε μια βραδιά που ήταν λουσμένη όχι μόνο από το Σεληνόφως, αλλά και από τη λάμψη της θεατρικής ερμηνείας, η κ.Διδασκάλου μάς παρακάλεσε να την «αφήσουμε να έρθει μαζί μας». Και πώς να αρνηθείς μια τέτοια ικεσία…
(06.08.2017)
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γραμμένη το 1956, η πρωιμότερη από τις μακρές συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης, σημαδεύει με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και για την Ελληνική ποίηση γενικότερα. Στην αφετηρία της πιο αίθριας εποχής για την προσωπική και δημιουργική ζωή του ποιητή, φαίνεται να ανασύρει από το παρελθόν βιώματα, αγωνίες και συγκινήσεις που δεν ανιχνεύονται στα ποιήματα της προηγούμενης ηρωικής και επαναστατικής δεκαετίας του Ρίτσου.
Στη συνείδηση του ποιητή αντανακλώνται ιδεολογικές ανακατατάξεις που συνταράζουν την εποχή αυτή τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, στον οποίο ιδεολογικά και πολιτικά είναι ενταγμένος ο Ρίτσος. Ο ποιητής νιώθει επιτακτική την ανάγκη να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο, γιατί του είναι αδύνατο να μη σκέφτεται το αύριο. Και για να το καταφέρει, καταφεύγει στη διαλεκτική της «υποκριτικής»: σε «προσωπεία» μυθικά ή σε στερεότυπα (πχ. θεατρικούς ρόλους). Στη φωνή τους σμίγει η αλήθεια του άλλοτε και του τώρα, του απώτατου και του τρέχοντος, του εγγύς και του μακράν, διανοίγοντας την προοπτική του μέλλοντος για ό,τι γνωρίσαμε, για τον «κόσμο του χθες».
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, από τα πιο αγαπημένα και γνωστά κείμενα του Ρίτσου, είναι ένας σκηνικός μονόλογος, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από ροή παραστάσεων και συμβόλων.
Η κ.Κατερίνα Διδασκάλου, γνώριμη πια στο τοπικό θεατρόφιλο κοινό, αφού τη γνωρίσαμε ως «Πόρνη από Πάνω» και ως «Απολυμένη» από τις κοσμικές στήλες των fashion icon περιοδικών, ενδύεται τη βραδινή της τουαλέτα και βγάζει ίσως την πιο ώριμη καλλιτεχνικά κραυγή της. Αυτήν της εναγώνιας, υπαρξιακής αναμονής που μόνο μια Γυναίκα μπορεί να βιώσει. Η τραγικότητά της ηρωίδας που ενσαρκώνει άλλωστε, οφείλεται στο γεγονός πως έχει πλήρη συνείδηση της τραγικότητάς της.
Αναμφίβολα εχθές, κάπου εκεί ψηλά, από μια άκρη του Αιγινήτικου ουρανού, παρακολουθούσε το έργο και ο ίδιος ο Γιάννης, καπνίζοντας χαμογελαστά και περήφανα.
Σε μια βραδιά που ήταν λουσμένη όχι μόνο από το Σεληνόφως, αλλά και από τη λάμψη της θεατρικής ερμηνείας, η κ.Διδασκάλου μάς παρακάλεσε να την «αφήσουμε να έρθει μαζί μας». Και πώς να αρνηθείς μια τέτοια ικεσία…
"ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ MIST
(04.08.2017)
Ο καπετάν Μιχάλης, ένα από τα τελευταία έργα του Νίκου Καζαντζάκη, θεωρείται από τα κορυφαία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1953 από τις εκδόσεις Μαυρίδη, ενώ από τη δεύτερη έκδοσή του το 1955, προστέθηκε ο υπότιτλος «Ελευτερία ή Θάνατος» καθώς και πρόλογος του συγγραφέα.
Η υπόθεση τοποθετείται στην κρητική επανάσταση του 1889. Ο κεντρικός ήρωας, ο καπετάν Μιχάλης, ένας άγριος και ανυπότακτος πολεμιστής, έχει ορκιστεί να είναι μαυροντυμένος, αξύριστος και αγέλαστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη. Όταν όμως συναντά την Εμινέ, τη γυναίκα του αδελφοποιητού του, του Νουρήμπεη, τον κυριεύει ο δαίμονας του έρωτα και παρά τις προσπάθειές του δεν καταφέρνει να τη βγάλει από το μυαλό του.
Το να μεταφέρεις ένα έργο του Καζαντζάκη στο σανίδι σαφώς και αποτελεί ένα εγχείρημα από τα πλέον δυσκολότερα. Για τον κ.Βασιλάκη δεν ήταν όμως η πρώτη φορά. Μετά την «Ασκητική», η οποία παρουσιάστηκε κοντά μια πενταετία σχεδόν σε Αθήνα και επαρχία σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και «Τον λόγο του Καζαντζάκη», ήρθε η σειρά του «Καπετάν Μιχάλη».
Ο Καζαντζάκης, πιο επίκαιρος από ποτέ, παρουσιάζει μέσα από το έργο του έναν μυθιστορηματικό ήρωα ο οποίος μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με την μορφή του ατόμου στην σύγχρονη κοινωνία ο οποίος παλεύει για την ελευθερία: πνευματική, σωματική, ιδεολογική, κοινωνική, πολιτική και κάθε άλλης μορφής. Ένα κείμενο αιματοβαμμένο και τόσο όμορφα βίαιο, που κάνει την 3η σαιζόν του Game of Thrones να μοιάζει παραμύθι νηπιαγωγείου.
Έννοιες όπως, πατρίδα, φυλή, ανθρωπιά, ελευθερία, θάνατος, αγώνας, θυσία αποκαλύπτονται και περιγράφονται καθ’ όλη την διάρκεια του εμβληματικού αυτού έργου.
Ιδιοφυής η ιδέα του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει ποικίλες τεχνικές θεάτρου, όπως μαριονέτα, θέατρο σκιών, μάσκα, αφήγηση, κουκλοθέατρο, προκειμένου να αναδείξει όσο το δυνατόν καλύτερα την υπόθεση του έργου.
Βρήκαμε και κωμικά στοιχεία με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού, τα οποία χαρακτήριζαν ορισμένες σκηνές, περιγράφοντας κατά κάποιο τρόπο την καθημερινότητα: βίαιη και κωμική ταυτόχρονα. Επίσης, από ένα τέτοιο έργο δεν θα μπορούσε να λείπει ο παραλληλισμός με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας, όπως η σκηνή που ακολούθησε την αυτοκτονία του Νουρήμπεη, όπου χρησιμοποιήθηκε και η τεχνική της μάσκας.
Έπαιξαν: Κωσταντίνα Κουτουλάκη, Νίκη Δουλγεράκη, Ηλίας Τσατσαρώνης, Τίνα Τζάθα, Βασίλης Βασιλάκης
Διασκευή –Σκηνοθεσία : Βασίλης Βασιλάκης
Σκηνικά – Κατασκευές: της Ομάδας
Μάσκες – Μαριονέτες: Μαίρη Τρακάκη - Βασίλης Βασιλάκης
Μουσική – Ήχοι : Τίνα Τζάθα
Φωτισμοί: Της Ομάδας
Κοστούμια: Μαίρη Τρακάκη
Δημιουργικό: Πένυ Κτενά
Οργάνωση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Κουτουλάκη
(04.08.2017)
Ο καπετάν Μιχάλης, ένα από τα τελευταία έργα του Νίκου Καζαντζάκη, θεωρείται από τα κορυφαία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1953 από τις εκδόσεις Μαυρίδη, ενώ από τη δεύτερη έκδοσή του το 1955, προστέθηκε ο υπότιτλος «Ελευτερία ή Θάνατος» καθώς και πρόλογος του συγγραφέα.
Η υπόθεση τοποθετείται στην κρητική επανάσταση του 1889. Ο κεντρικός ήρωας, ο καπετάν Μιχάλης, ένας άγριος και ανυπότακτος πολεμιστής, έχει ορκιστεί να είναι μαυροντυμένος, αξύριστος και αγέλαστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη. Όταν όμως συναντά την Εμινέ, τη γυναίκα του αδελφοποιητού του, του Νουρήμπεη, τον κυριεύει ο δαίμονας του έρωτα και παρά τις προσπάθειές του δεν καταφέρνει να τη βγάλει από το μυαλό του.
Το να μεταφέρεις ένα έργο του Καζαντζάκη στο σανίδι σαφώς και αποτελεί ένα εγχείρημα από τα πλέον δυσκολότερα. Για τον κ.Βασιλάκη δεν ήταν όμως η πρώτη φορά. Μετά την «Ασκητική», η οποία παρουσιάστηκε κοντά μια πενταετία σχεδόν σε Αθήνα και επαρχία σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και «Τον λόγο του Καζαντζάκη», ήρθε η σειρά του «Καπετάν Μιχάλη».
Ο Καζαντζάκης, πιο επίκαιρος από ποτέ, παρουσιάζει μέσα από το έργο του έναν μυθιστορηματικό ήρωα ο οποίος μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με την μορφή του ατόμου στην σύγχρονη κοινωνία ο οποίος παλεύει για την ελευθερία: πνευματική, σωματική, ιδεολογική, κοινωνική, πολιτική και κάθε άλλης μορφής. Ένα κείμενο αιματοβαμμένο και τόσο όμορφα βίαιο, που κάνει την 3η σαιζόν του Game of Thrones να μοιάζει παραμύθι νηπιαγωγείου.
Έννοιες όπως, πατρίδα, φυλή, ανθρωπιά, ελευθερία, θάνατος, αγώνας, θυσία αποκαλύπτονται και περιγράφονται καθ’ όλη την διάρκεια του εμβληματικού αυτού έργου.
Ιδιοφυής η ιδέα του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει ποικίλες τεχνικές θεάτρου, όπως μαριονέτα, θέατρο σκιών, μάσκα, αφήγηση, κουκλοθέατρο, προκειμένου να αναδείξει όσο το δυνατόν καλύτερα την υπόθεση του έργου.
Βρήκαμε και κωμικά στοιχεία με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού, τα οποία χαρακτήριζαν ορισμένες σκηνές, περιγράφοντας κατά κάποιο τρόπο την καθημερινότητα: βίαιη και κωμική ταυτόχρονα. Επίσης, από ένα τέτοιο έργο δεν θα μπορούσε να λείπει ο παραλληλισμός με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας, όπως η σκηνή που ακολούθησε την αυτοκτονία του Νουρήμπεη, όπου χρησιμοποιήθηκε και η τεχνική της μάσκας.
Έπαιξαν: Κωσταντίνα Κουτουλάκη, Νίκη Δουλγεράκη, Ηλίας Τσατσαρώνης, Τίνα Τζάθα, Βασίλης Βασιλάκης
Διασκευή –Σκηνοθεσία : Βασίλης Βασιλάκης
Σκηνικά – Κατασκευές: της Ομάδας
Μάσκες – Μαριονέτες: Μαίρη Τρακάκη - Βασίλης Βασιλάκης
Μουσική – Ήχοι : Τίνα Τζάθα
Φωτισμοί: Της Ομάδας
Κοστούμια: Μαίρη Τρακάκη
Δημιουργικό: Πένυ Κτενά
Οργάνωση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Κουτουλάκη
"ΜΠΗΚΕ ΓΑΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΝΥΦΗ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ "ΛΑΟΘΕΑΤΡΟ"
(02.08.2017)
Η μαγεία του Θεάτρου, έγκειται στην πολυμορφία του και στην πολυτέλεια της επιλογής που έχει ο υποψήφιος θεατής να σταχυολογήσει, να κρίνει, να φιλτράρει και τελικά να λάβει ο ίδιος την απόφαση για το που θα εμπιστευτεί τη θεατρική του ψυχαγωγία. Το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, έχει συγκεντρώσει μια ποικιλία παραστάσεων για κάθε καλλιτεχνική προτίμηση, οι οποίες μπορούν να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο σε αριθμό, ετερόκλητο κοινό. Και αυτό, από μόνο του πρέπει να θεωρείται επιτυχία.
Αυτή τη φορά, παρακολουθήσαμε τη φαρσοκωμωδία «Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη», σε κείμενο και σκηνοθεσία του κ.Δημήτρη Βασιλειάδη. Μια μπουφονική παράσταση καταστάσεων που θύμιζε στιγμές παλιού καλού Ελληνικού Κινηματογράφου, με την εγγυημένη συνταγή των παρεξηγήσεων, της πλαστοπροσωπίας και της μασκαράτας χωρίς την εύκολη λύση των βωμολοχιών ή των σεξουαλικών υπονοούμενων. Ηθοποιοί που αγαπούν αυτό που κάνουν, το παράγουν με αξιοπρέπεια και το περνούν στο κοινό. Αληθινό έργο από αληθινούς ανθρώπους, που κάνουν θέατρο γιατί το αγαπούν.
Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός Λαοθέατρο
Κείμενο-σκηνοθεσία: Δημήτρης Βασιλειάδης.
Παίζουν:
Δημήτρης Βασιλειάδης, Χρύσα Πολυζώη, Δημήτρης Μιχαήλ,
Γιώργος Παλαιολόγος, Χρύσα Δευτεραίου Βεατρίκη Ανδριώτη.
(02.08.2017)
Η μαγεία του Θεάτρου, έγκειται στην πολυμορφία του και στην πολυτέλεια της επιλογής που έχει ο υποψήφιος θεατής να σταχυολογήσει, να κρίνει, να φιλτράρει και τελικά να λάβει ο ίδιος την απόφαση για το που θα εμπιστευτεί τη θεατρική του ψυχαγωγία. Το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, έχει συγκεντρώσει μια ποικιλία παραστάσεων για κάθε καλλιτεχνική προτίμηση, οι οποίες μπορούν να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο σε αριθμό, ετερόκλητο κοινό. Και αυτό, από μόνο του πρέπει να θεωρείται επιτυχία.
Αυτή τη φορά, παρακολουθήσαμε τη φαρσοκωμωδία «Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη», σε κείμενο και σκηνοθεσία του κ.Δημήτρη Βασιλειάδη. Μια μπουφονική παράσταση καταστάσεων που θύμιζε στιγμές παλιού καλού Ελληνικού Κινηματογράφου, με την εγγυημένη συνταγή των παρεξηγήσεων, της πλαστοπροσωπίας και της μασκαράτας χωρίς την εύκολη λύση των βωμολοχιών ή των σεξουαλικών υπονοούμενων. Ηθοποιοί που αγαπούν αυτό που κάνουν, το παράγουν με αξιοπρέπεια και το περνούν στο κοινό. Αληθινό έργο από αληθινούς ανθρώπους, που κάνουν θέατρο γιατί το αγαπούν.
Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός Λαοθέατρο
Κείμενο-σκηνοθεσία: Δημήτρης Βασιλειάδης.
Παίζουν:
Δημήτρης Βασιλειάδης, Χρύσα Πολυζώη, Δημήτρης Μιχαήλ,
Γιώργος Παλαιολόγος, Χρύσα Δευτεραίου Βεατρίκη Ανδριώτη.
"ΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΠΗΡΕ Τ' ΟΝΕΙΡΟ" ΜΕ ΤΗ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑ
(30.07.2017)
Η παραγωγή που αντικατέστησε τον Caveman, αποδείχθηκε πολύ δυνατή επιλογή. Μπορεί η περιοδεία του Θανάση Βισκαδουράκη να ακυρώθηκε πανελλαδικά λόγω ασυμφωνίας του ηθοποιού με την εταιρεία του, η παράσταση "Ποιος μου πήρε τ'όνειρο" όμως που βρέθηκε στη θέση της, ικανοποίησε πλήρως όλους όσους βρέθηκαν στην αυλή του Λαογραφικού χθες την Κυριακή. Πρόκειται για απόσπασμα από τον θεατρικό μονόλογο "Ελλαδογραφία" που έγραψε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης κ.Γιάννης Βούρος, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία της κ.Τζωρτζίνας Κώνστα, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην φετινή 9η Εικαστική Έκθεση Ελευσίνας. Μέσα από έναν ζεστό και τρυφερό μονόλογο επιχειρείται μια αναδρομή στην Ιστορία του τόπου από τις αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού έως τις μέρες μας.
Γίνεται μια αναφορά στην Ιστορία και τις ρίζες της χώρας μας με αποσκευές τον Λόγο, την Ιστορία και τα Πρόσωπα που σημάδεψαν την κάθε εποχή. Η αναδρομή ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα και σταματά σε κομβικά σημεία και περιγραφές που έχουν πλάσει την Ιστορία της Ελλάδας.
Τους σημαντικούς αυτούς σταθμούς, που εκφράζονται μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό λυρικό κείμενο, δένει η ταλαντούχα ηθοποιός κ.Τζωρτζίνα Κώνστα. Με δύναμη, ειλικρίνεια και συγκλονιστικό λόγο, κατάφερε να παρασύρει το κοινό μαζί της, σε ένα ταξίδι γεμάτο ήλιο, θάλασσα, με μυρωδιές πορτοκαλιού και ασβέστη.
Ένα κείμενο, που παριστάνει ανάγλυφα την πορεία της πατρίδας μας ανά τους αιώνες, με τιμιότητα, αντικειμενικότητα και προπαντός, άπλετο Ελληνικό Φως.
(30.07.2017)
Η παραγωγή που αντικατέστησε τον Caveman, αποδείχθηκε πολύ δυνατή επιλογή. Μπορεί η περιοδεία του Θανάση Βισκαδουράκη να ακυρώθηκε πανελλαδικά λόγω ασυμφωνίας του ηθοποιού με την εταιρεία του, η παράσταση "Ποιος μου πήρε τ'όνειρο" όμως που βρέθηκε στη θέση της, ικανοποίησε πλήρως όλους όσους βρέθηκαν στην αυλή του Λαογραφικού χθες την Κυριακή. Πρόκειται για απόσπασμα από τον θεατρικό μονόλογο "Ελλαδογραφία" που έγραψε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης κ.Γιάννης Βούρος, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία της κ.Τζωρτζίνας Κώνστα, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην φετινή 9η Εικαστική Έκθεση Ελευσίνας. Μέσα από έναν ζεστό και τρυφερό μονόλογο επιχειρείται μια αναδρομή στην Ιστορία του τόπου από τις αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού έως τις μέρες μας.
Γίνεται μια αναφορά στην Ιστορία και τις ρίζες της χώρας μας με αποσκευές τον Λόγο, την Ιστορία και τα Πρόσωπα που σημάδεψαν την κάθε εποχή. Η αναδρομή ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα και σταματά σε κομβικά σημεία και περιγραφές που έχουν πλάσει την Ιστορία της Ελλάδας.
Τους σημαντικούς αυτούς σταθμούς, που εκφράζονται μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό λυρικό κείμενο, δένει η ταλαντούχα ηθοποιός κ.Τζωρτζίνα Κώνστα. Με δύναμη, ειλικρίνεια και συγκλονιστικό λόγο, κατάφερε να παρασύρει το κοινό μαζί της, σε ένα ταξίδι γεμάτο ήλιο, θάλασσα, με μυρωδιές πορτοκαλιού και ασβέστη.
Ένα κείμενο, που παριστάνει ανάγλυφα την πορεία της πατρίδας μας ανά τους αιώνες, με τιμιότητα, αντικειμενικότητα και προπαντός, άπλετο Ελληνικό Φως.
"CINE-ΛΘΕΤΕ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΟΝΥΣΗ ΑΤΖΑΡΑΚΗ & ΘΩΜΑ ΖΑΜΠΡΑ
(29.07.2017)
Αρχικά εμφανίστηκαν ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, o Σίλας Σεραφείμ, οι Κώστας και Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Γιώργος Χατζηπαύλου, ο Δημήτρης Δημόπουλος, ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος, οι Νύχτες Κωμωδίας της Λουκίας Ρικάκη που έφυγε από κοντά μας πριν τρία χρόνια, η Κατερίνα Βρανά που είναι καινούργια στην Ελλάδα, αλλά παλιά στο Εγγλέζικο κουρμπέτι. Το ελληνικό stand-up comedy προχώρησε με αργά βήματα, για να φτάσει στις μέρες μας να έχει σημαντική παρουσία σε διάφορους χώρους της πόλης (μέχρι και δικό του φεστιβάλ, και οργανωμένη διαδικτυακή φωλιά έχει). Ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Θωμάς Ζάμπρας, μάς προσκάλεσαν να ανακαλύψουμε μια μορφή διασκέδασης που δεν είναι μόνο αντίδοτο στην κρίση, αλλά η τέχνη τού να κάνεις τους ανθρώπους (πολλούς μαζί, έχει σημασία) να γελάσουν.
Μερικές φορές το να εξηγήσεις σε εμάς τους Έλληνες τί είναι το stand-up comedy, είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν Άγγλο τί είναι τα μπουζούκια. Λογικό: όπως εμείς έχουμε τις μεγάλες πίστες έτσι και οι Άγγλοι (όπως και οι Αμερικανοί ) θεωρούν το stand-up όχι μόνο λαϊκή διασκέδαση που μπορεί να γεμίσει στάδια, αλλά και φυτώριο κορυφαίων ηθοποιών και σεναριογράφων που θα γέμιζαν έναν εντυπωσιακά μακρύ κατάλογο.
Το stand-up είναι ένας μονόλογος τον οποίο παρουσιάζει ο κωμικός με σκοπό να κάνει το κοινό να γελάσει. Η θεματολογία αυτού του μονολόγου δεν έχει όρια, παρά μόνο αυτά που βάζει η ικανότητα ενός stand-up κωμικού να συλλέγει στοιχεία απ’ οπουδήποτε και να τα χτίζει σε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Το είδος αυτό δεν είναι ούτε tweet, ούτε εξυπνάδα ή ανέκδοτο που πετάς στην παρέα, αλλά η προσπάθεια ενός ανθρώπου να προκαλέσει και να διατηρήσει επί μία-μιάμιση ώρα το γέλιο σε ένα ετερόκλητο κοινό. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά.
Ο Θωμάς περισσότερο σουρεαλιστικός, ο Διονύσης πιο πραγματιστής, και τα δυο αυτά παιδιά είναι ενθουσιώδεις, έντιμοι στο θέαμα που παρουσιάζουν και το κυριότερο: το μυαλό τους είναι κοφτερό σαν ξυράφι. Έτσι, κατάφεραν να κάνουν το Λαογραφικό να σειστεί από τα γέλια και το χειροκρότημα, και να εδραιώσουν το stand-up στην Αίγινα, μετά την προπέρσινη καταιγιστική εμφάνιση της Κατερίνας Βρανά στο Φέτα με τη Βασίλισσα.
(29.07.2017)
Αρχικά εμφανίστηκαν ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, o Σίλας Σεραφείμ, οι Κώστας και Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Γιώργος Χατζηπαύλου, ο Δημήτρης Δημόπουλος, ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος, οι Νύχτες Κωμωδίας της Λουκίας Ρικάκη που έφυγε από κοντά μας πριν τρία χρόνια, η Κατερίνα Βρανά που είναι καινούργια στην Ελλάδα, αλλά παλιά στο Εγγλέζικο κουρμπέτι. Το ελληνικό stand-up comedy προχώρησε με αργά βήματα, για να φτάσει στις μέρες μας να έχει σημαντική παρουσία σε διάφορους χώρους της πόλης (μέχρι και δικό του φεστιβάλ, και οργανωμένη διαδικτυακή φωλιά έχει). Ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Θωμάς Ζάμπρας, μάς προσκάλεσαν να ανακαλύψουμε μια μορφή διασκέδασης που δεν είναι μόνο αντίδοτο στην κρίση, αλλά η τέχνη τού να κάνεις τους ανθρώπους (πολλούς μαζί, έχει σημασία) να γελάσουν.
Μερικές φορές το να εξηγήσεις σε εμάς τους Έλληνες τί είναι το stand-up comedy, είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν Άγγλο τί είναι τα μπουζούκια. Λογικό: όπως εμείς έχουμε τις μεγάλες πίστες έτσι και οι Άγγλοι (όπως και οι Αμερικανοί ) θεωρούν το stand-up όχι μόνο λαϊκή διασκέδαση που μπορεί να γεμίσει στάδια, αλλά και φυτώριο κορυφαίων ηθοποιών και σεναριογράφων που θα γέμιζαν έναν εντυπωσιακά μακρύ κατάλογο.
Το stand-up είναι ένας μονόλογος τον οποίο παρουσιάζει ο κωμικός με σκοπό να κάνει το κοινό να γελάσει. Η θεματολογία αυτού του μονολόγου δεν έχει όρια, παρά μόνο αυτά που βάζει η ικανότητα ενός stand-up κωμικού να συλλέγει στοιχεία απ’ οπουδήποτε και να τα χτίζει σε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Το είδος αυτό δεν είναι ούτε tweet, ούτε εξυπνάδα ή ανέκδοτο που πετάς στην παρέα, αλλά η προσπάθεια ενός ανθρώπου να προκαλέσει και να διατηρήσει επί μία-μιάμιση ώρα το γέλιο σε ένα ετερόκλητο κοινό. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά.
Ο Θωμάς περισσότερο σουρεαλιστικός, ο Διονύσης πιο πραγματιστής, και τα δυο αυτά παιδιά είναι ενθουσιώδεις, έντιμοι στο θέαμα που παρουσιάζουν και το κυριότερο: το μυαλό τους είναι κοφτερό σαν ξυράφι. Έτσι, κατάφεραν να κάνουν το Λαογραφικό να σειστεί από τα γέλια και το χειροκρότημα, και να εδραιώσουν το stand-up στην Αίγινα, μετά την προπέρσινη καταιγιστική εμφάνιση της Κατερίνας Βρανά στο Φέτα με τη Βασίλισσα.
"ΟΙ 100 ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΠΑΙΞΩ" ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΡΑΓΚΙΟΓΛΟΥ
(28.07.2017)
«Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω», μετά τις sold out παραστάσεις στο Athens Comedy Festival, ήρθε κι από τα μέρη μας. Και όχι, δεν επρόκειτο για τον Τροχό της Τύχης, όπως μονολόγησε μια διπλανή μας κυρία από το κοινό, αλλά για μια παράσταση που μόνο πικρές αλήθειες έλεγε για την ανθρώπινη ύπαρξη, δοσμένος με χιούμορ και με την εξαιρετική ερμηνεία του κ.Δημήτρη Φραγκιόγλου.
Πρόκειται για ένα έργο διαδραστικό, γεμάτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό και υπαρξιακό προβληματισμό. Ξέρετε αυτούς τους κλασικούς τίτλους lifestyle περιοδικών που μας καλούσαν να κάνουμε «οπωσδήποτε» κάποια πράγματα πριν πεθάνουμε ή πριν φτάσουμε σε μια συγκεκριμένη ηλικία; Και μπορεί σήμερα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να γελάει με κάτι τέτοια, αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως πανικοβάλλονται από αυτά τα επιβαλλόμενα «πρέπει» που κατευθύνουν μια μάζα ατόμων.
Ο ήρωάς μας, λοιπόν, θεωρεί ότι κάποιοι ρόλοι δεν εντάχθηκαν στο ρεπερτόριό του και δεν προλαβαίνει να τους υποδυθεί όλους. Και μάλιστα, αυτοί είναι μονάχα 100. Σκοπός του να κινηθεί ταχύτατα και να μας τους παρουσιάσει, μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Βοηθός στην επιλογή της σειράς των ρόλων που θα δούμε στη σκηνή, ένας τροχός, όχι της Τύχης, αλλά του Απωθημένου. Εκεί αναγράφονται όλοι οι ρόλοι που δεν πρόλαβε να ερμηνεύσει, από όλο το φάσμα της υποκριτικής τέχνης. Από τη Μάσα των Τριών Αδερφών του Τσέχωφ και τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, έως την Σοφιανού που ενσάρκωνε η Κατερίνα Γιουλάκη στο Ρετιρέ.
Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου επί σκηνής, αναρωτιέται γιατί δεν του εμπιστεύονται το ρόλο του Wolverine, και τί περισσότερο διαθέτει από αυτόν ο Hugh Jackman. Και έτσι ξεδιπλώνεται η ανασφάλεια, ο φόβος της απόρριψης, το παράπονο. Είναι, όμως, αυτό το «γιατί» δικαιολογημένο ή είναι απλά
υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του; Θα έπαιζε ποτέ πράγματι αυτούς τους ρόλους ή απλά πίστεψε ότι η ζωή τού το χρωστάει όπως πολλοί από εμάς θεωρούμε πως κάπου αδικηθήκαμε; Πολλά και διάφορα ερωτήματα που δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση, όπως και οι ρόλοι του που δεν θα παιχτούν ποτέ. Το χιούμορ θολώνει και βολικά σκεπάζει αλήθειες.
Άμεσος και απολαυστικός ο Δημήτρης Φραγκιόγλου στο ρόλο του απελπισμένου ηθοποιού, σε μία εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Μακαλιά, που ξεχωρίζει. Και που ξέρεις, ίσως στην επόμενη παράσταση να του βγει και ο Μπέκετ…
(28.07.2017)
«Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω», μετά τις sold out παραστάσεις στο Athens Comedy Festival, ήρθε κι από τα μέρη μας. Και όχι, δεν επρόκειτο για τον Τροχό της Τύχης, όπως μονολόγησε μια διπλανή μας κυρία από το κοινό, αλλά για μια παράσταση που μόνο πικρές αλήθειες έλεγε για την ανθρώπινη ύπαρξη, δοσμένος με χιούμορ και με την εξαιρετική ερμηνεία του κ.Δημήτρη Φραγκιόγλου.
Πρόκειται για ένα έργο διαδραστικό, γεμάτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό και υπαρξιακό προβληματισμό. Ξέρετε αυτούς τους κλασικούς τίτλους lifestyle περιοδικών που μας καλούσαν να κάνουμε «οπωσδήποτε» κάποια πράγματα πριν πεθάνουμε ή πριν φτάσουμε σε μια συγκεκριμένη ηλικία; Και μπορεί σήμερα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να γελάει με κάτι τέτοια, αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως πανικοβάλλονται από αυτά τα επιβαλλόμενα «πρέπει» που κατευθύνουν μια μάζα ατόμων.
Ο ήρωάς μας, λοιπόν, θεωρεί ότι κάποιοι ρόλοι δεν εντάχθηκαν στο ρεπερτόριό του και δεν προλαβαίνει να τους υποδυθεί όλους. Και μάλιστα, αυτοί είναι μονάχα 100. Σκοπός του να κινηθεί ταχύτατα και να μας τους παρουσιάσει, μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Βοηθός στην επιλογή της σειράς των ρόλων που θα δούμε στη σκηνή, ένας τροχός, όχι της Τύχης, αλλά του Απωθημένου. Εκεί αναγράφονται όλοι οι ρόλοι που δεν πρόλαβε να ερμηνεύσει, από όλο το φάσμα της υποκριτικής τέχνης. Από τη Μάσα των Τριών Αδερφών του Τσέχωφ και τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, έως την Σοφιανού που ενσάρκωνε η Κατερίνα Γιουλάκη στο Ρετιρέ.
Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου επί σκηνής, αναρωτιέται γιατί δεν του εμπιστεύονται το ρόλο του Wolverine, και τί περισσότερο διαθέτει από αυτόν ο Hugh Jackman. Και έτσι ξεδιπλώνεται η ανασφάλεια, ο φόβος της απόρριψης, το παράπονο. Είναι, όμως, αυτό το «γιατί» δικαιολογημένο ή είναι απλά
υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του; Θα έπαιζε ποτέ πράγματι αυτούς τους ρόλους ή απλά πίστεψε ότι η ζωή τού το χρωστάει όπως πολλοί από εμάς θεωρούμε πως κάπου αδικηθήκαμε; Πολλά και διάφορα ερωτήματα που δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση, όπως και οι ρόλοι του που δεν θα παιχτούν ποτέ. Το χιούμορ θολώνει και βολικά σκεπάζει αλήθειες.
Άμεσος και απολαυστικός ο Δημήτρης Φραγκιόγλου στο ρόλο του απελπισμένου ηθοποιού, σε μία εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Μακαλιά, που ξεχωρίζει. Και που ξέρεις, ίσως στην επόμενη παράσταση να του βγει και ο Μπέκετ…
"Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΑΙΧΜΗ"
(26.07.2017)
Ο «Οργανισμός Ελληνικού Θεάτρου Αιχμή» πήρε τη σκυτάλη στο 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου, όπου παρουσίασε τη θεατρική σύνθεση «Ο Χορός της Εξουσίας» (Αγαμέμνων - Κλυταιμνήστρα - Ορέστης), σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαΐδη.
Ο Χορός της Εξουσίας αμείλικτος, διαρκής και καταπιεστικός, βγαλμένος μέσα από το μύθο των Ατρειδών. Μια αιματοβαμμένη οικογένεια, ένα παλάτι που μυρίζει φόνο και αίμα. Τα σκοτεινά του δώματα είναι γεμάτα σκιές και συνωμοσίες. Αλλά οι χειρότεροι φόνοι βρίσκονται έξω από τις πύλες. Ανάμεσα στους πολίτες που τους καταδυναστεύουν τη ζωή.
Ένας χορός μακάβριος γύρω από την Εξουσία, μια διαρκής και ταυτόσημη εναλλαγή με τα ίδια αποτελέσματα πάντα. Και οι ψευδαισθήσεις προσφέρονται απλόχερα στους απελπισμένους πολίτες που κατοικούν «εκτός των τειχών».
«Έχασα πολύ περισσότερο αίμα γεννώντας το γιο του», αναφωνεί η Κλυταιμνήστρα για τον Αγαμέμνονα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την πράξη της και αποφασίζει ταυτόχρονα την εκτέλεσή της από τα χέρια του γιου της Ορέστη, αυτόν που γέννησε χάνοντας το περισσότερο αίμα της. Και ο κύκλος της Εξουσίας και του αίματος συνεχίζεται, πολλές φορές ερήμην του λαού που καθοδηγούν και δυναστεύουν, πάντα όμως για το «καλό του».
Οι ήρωες του δράματος συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά απευθύνονται σε μας. Η συναρπαστική δράση και ο καίριος λόγος αφορούν το σήμερα, ενώ ανοίγουν μια χαραμάδα από φως μέσα στη σκοτεινιά που βιώνουμε. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο, μια "Επιδαύρεια Παράσταση Τσέπης", αδόκιμος όρος βέβαια, αλλά είναι τεράστια η δύναμη και οι συγκινήσεις που πηγάζουν από αυτή τη δουλειά. Και λογικό, αφού πρόκειται για θέατρο που έχει βουτήξει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με την επιτυχία που το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Νικολαϊδης
Πρωταγωνιστούν: Φωτεινή Φιλοσόφου, Γιάννης Νικολαϊδης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Μονωδός, ο μπάσος Βασίλης Ασημακόπουλος
Σκηνικά κοστούμια: Όλγα Σχοινά
Μουσική επιμέλεια:Στέφανος Νικολαϊδης
Φωτισμοί:Στέφανος Κεραμιδά
Εικαστική επιμέλεια: Agellakis Digital
(26.07.2017)
Ο «Οργανισμός Ελληνικού Θεάτρου Αιχμή» πήρε τη σκυτάλη στο 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου, όπου παρουσίασε τη θεατρική σύνθεση «Ο Χορός της Εξουσίας» (Αγαμέμνων - Κλυταιμνήστρα - Ορέστης), σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαΐδη.
Ο Χορός της Εξουσίας αμείλικτος, διαρκής και καταπιεστικός, βγαλμένος μέσα από το μύθο των Ατρειδών. Μια αιματοβαμμένη οικογένεια, ένα παλάτι που μυρίζει φόνο και αίμα. Τα σκοτεινά του δώματα είναι γεμάτα σκιές και συνωμοσίες. Αλλά οι χειρότεροι φόνοι βρίσκονται έξω από τις πύλες. Ανάμεσα στους πολίτες που τους καταδυναστεύουν τη ζωή.
Ένας χορός μακάβριος γύρω από την Εξουσία, μια διαρκής και ταυτόσημη εναλλαγή με τα ίδια αποτελέσματα πάντα. Και οι ψευδαισθήσεις προσφέρονται απλόχερα στους απελπισμένους πολίτες που κατοικούν «εκτός των τειχών».
«Έχασα πολύ περισσότερο αίμα γεννώντας το γιο του», αναφωνεί η Κλυταιμνήστρα για τον Αγαμέμνονα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την πράξη της και αποφασίζει ταυτόχρονα την εκτέλεσή της από τα χέρια του γιου της Ορέστη, αυτόν που γέννησε χάνοντας το περισσότερο αίμα της. Και ο κύκλος της Εξουσίας και του αίματος συνεχίζεται, πολλές φορές ερήμην του λαού που καθοδηγούν και δυναστεύουν, πάντα όμως για το «καλό του».
Οι ήρωες του δράματος συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά απευθύνονται σε μας. Η συναρπαστική δράση και ο καίριος λόγος αφορούν το σήμερα, ενώ ανοίγουν μια χαραμάδα από φως μέσα στη σκοτεινιά που βιώνουμε. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο, μια "Επιδαύρεια Παράσταση Τσέπης", αδόκιμος όρος βέβαια, αλλά είναι τεράστια η δύναμη και οι συγκινήσεις που πηγάζουν από αυτή τη δουλειά. Και λογικό, αφού πρόκειται για θέατρο που έχει βουτήξει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με την επιτυχία που το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Νικολαϊδης
Πρωταγωνιστούν: Φωτεινή Φιλοσόφου, Γιάννης Νικολαϊδης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Μονωδός, ο μπάσος Βασίλης Ασημακόπουλος
Σκηνικά κοστούμια: Όλγα Σχοινά
Μουσική επιμέλεια:Στέφανος Νικολαϊδης
Φωτισμοί:Στέφανος Κεραμιδά
Εικαστική επιμέλεια: Agellakis Digital
"Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ" ΤΗΣ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ
(23.07.2017)
Στην «Παρέλαση», δύο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης, γίνονται μάρτυρες της φρικαλέας έκβασης μιας στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιείται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τα δύο παιδιά θα παρακολουθήσουν την πορεία και την κατάληξη της παρέλασης μέσα από το παράθυρο στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Τραγική φιγούρα των γεγονότων που πρόκειται να συμβούν, είναι ο προοδευτικός πατέρας των παιδιών, ο οποίος εκτελείται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά, η παρέλαση που θα πλημμύριζε με εθνική περηφάνια τις καρδιές της Ζωής και του Άρη καταλήγει σε αιματοχυσία και τα δύο αδέλφια συγκλονίζονται, εφόσον έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια.
Ο πόλεμος τελείωσε, όμως παραμένουν ακόμα αιχμάλωτοι του σπιτιού τους και ενός εξίσου δεσποτικού καθεστώτος που παραμονεύει. Η μοναξιά και η ενοχή εντείνουν το ψυχικό τραύμα που έχει σημαδέψει τις ψυχές του Άρη και της Ζωής όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από τον καιρό του πολέμου μέχρι την τωρινή ζωή τους. Αυτό φαίνεται και από την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα τους και το αίσθημα της απομόνωσης, καθώς μεγαλώνουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι. Για να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ρουτίνα βρίσκουν καταφύγιο στην ονειροπόληση και οραματίζονται τη στιγμή που θα έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο. Παρά τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, ο ένας διαδραματίζει τον ρόλο του στηρίγματος για τον άλλο.
Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις του καθενός έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Παρακολουθούμε την αδιαφορία λοιπόν, ως καταστρεπτική πράξη. Εν κατακλείδι, απολαύσαμε μια αντιμιλιταριστική /
αντιδικτατορική παράσταση που ακροβατούσε ανάμεσα στο κοινωνικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Stephen King ή ακόμα και από τον Edgar Allan Poe, τόσο όμορφα σκοτεινό και τόσο κλειστοφοβικά σπουδαίο…
Εξαιρετική η δουλειά ολόκληρου του καλλιτεχνικού επιτελείου. Η μεστή, λιτή και απέριττη, σκηνοθετική προσέγγιση των ηθοποιών που ερμηνεύουν παραμένει πιστή στο ύφος της Αναγνωστάκη, ενώ προσδίδει ένταση και τρυφερότητα στο λόγο τους. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί και οι απόκοσμοι ήχοι, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική μουσική ενισχύουν την έξωθεν απειλή που πλησιάζει.
Παίζουν: Ελένη Στεργίου / Κωνσταντίνος Μάρκελος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Βασιλική Δεμερτζή
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά – Μπάμπης Καμπανόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα.
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Σχεδιασμός ήχου: Πάνος Τσεκούρας
(23.07.2017)
Στην «Παρέλαση», δύο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης, γίνονται μάρτυρες της φρικαλέας έκβασης μιας στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιείται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τα δύο παιδιά θα παρακολουθήσουν την πορεία και την κατάληξη της παρέλασης μέσα από το παράθυρο στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Τραγική φιγούρα των γεγονότων που πρόκειται να συμβούν, είναι ο προοδευτικός πατέρας των παιδιών, ο οποίος εκτελείται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά, η παρέλαση που θα πλημμύριζε με εθνική περηφάνια τις καρδιές της Ζωής και του Άρη καταλήγει σε αιματοχυσία και τα δύο αδέλφια συγκλονίζονται, εφόσον έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια.
Ο πόλεμος τελείωσε, όμως παραμένουν ακόμα αιχμάλωτοι του σπιτιού τους και ενός εξίσου δεσποτικού καθεστώτος που παραμονεύει. Η μοναξιά και η ενοχή εντείνουν το ψυχικό τραύμα που έχει σημαδέψει τις ψυχές του Άρη και της Ζωής όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από τον καιρό του πολέμου μέχρι την τωρινή ζωή τους. Αυτό φαίνεται και από την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα τους και το αίσθημα της απομόνωσης, καθώς μεγαλώνουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι. Για να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ρουτίνα βρίσκουν καταφύγιο στην ονειροπόληση και οραματίζονται τη στιγμή που θα έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο. Παρά τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, ο ένας διαδραματίζει τον ρόλο του στηρίγματος για τον άλλο.
Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις του καθενός έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Παρακολουθούμε την αδιαφορία λοιπόν, ως καταστρεπτική πράξη. Εν κατακλείδι, απολαύσαμε μια αντιμιλιταριστική /
αντιδικτατορική παράσταση που ακροβατούσε ανάμεσα στο κοινωνικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Stephen King ή ακόμα και από τον Edgar Allan Poe, τόσο όμορφα σκοτεινό και τόσο κλειστοφοβικά σπουδαίο…
Εξαιρετική η δουλειά ολόκληρου του καλλιτεχνικού επιτελείου. Η μεστή, λιτή και απέριττη, σκηνοθετική προσέγγιση των ηθοποιών που ερμηνεύουν παραμένει πιστή στο ύφος της Αναγνωστάκη, ενώ προσδίδει ένταση και τρυφερότητα στο λόγο τους. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί και οι απόκοσμοι ήχοι, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική μουσική ενισχύουν την έξωθεν απειλή που πλησιάζει.
Παίζουν: Ελένη Στεργίου / Κωνσταντίνος Μάρκελος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Βασιλική Δεμερτζή
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά – Μπάμπης Καμπανόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα.
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Σχεδιασμός ήχου: Πάνος Τσεκούρας
"ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ" ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΗ & ΤΗ BRILLANTE CLASSIC ORCHESTRA
(22.07.2017)
Δυναμικά συνεχίστηκε και τη δεύτερη βραδιά το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου. Ένας μεγάλος ηθοποιός, μία εξαιρετική performer και μία κλασσική ορχήστρα συνέπραξαν και το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό! Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης έχοντας στο πλευρό του την Ντέπη Σακελλαρίου και την Brillante Classic Orchestra, υπό την ενορχήστρωση της μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας προσκάλεσαν να τους «ζητήσουμε να πουν» αγαπημένα τραγούδια μιας αλλοτινής, λιγότερο επιτηδευμένης εποχής. Και πώς να αρνηθούμε… Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης με έναν δικό του ιδιαίτερο θεατρικό τρόπο, η Ντέπη Σακελλαρίου με την υπέροχη φωνή της και η Brillante Classic Orchestra υπό την καθοδήγηση την σπουδαίας μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας ταξίδεψαν από τον Αττίκ (το τραγούδι του οποίου έχει δώσει και τον τίτλο στην παράσταση) και τον Κώστα Γιαννίδη, έως τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Νομίζουμε πως το όλο θέαμα εκτός από το να μας ψυχαγωγήσει, έχει και δυο άλλους στόχους: πρώτον να θυμίσει στους παλαιότερους μερικές τεράστιες ελληνικές μελωδίες και δεύτερον να πει στους νεότερους (ειδικά τους μουσικοσυνθέτες) «προσοχή, ας μην παρεκκλίνουμε πολύ από αυτά τα σημεία αναφοράς».
Με την αυλή του Λαογραφικού να έχει γεμίσει ασφυκτικά, ο κόσμος καταχειροκρότησε αυτή την ιδιαίτερη μείξη του Κλασσικού με τις Λαϊκές μελωδίες, αφού η θεατρική ερμηνεία του Αλέξανδρου και της Ντέπης, σε συνδυασμό με τη μαγεία του πιάνου, των εγχόρδων και των πνευστών της Ορχήστρας, πήγε τα τραγούδια ένα επίπεδο παραπάνω.
Ιδιαίτερες στιγμές, το τανγκό που χόρεψε ο Αλέξανδρος με την κυρία από το κοινό, αλλά και η απονομή τιμητικής πλακέτας από τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τον κ.Νίκο Οικονόμου στον συνθέτη και μαέστρο Γιώργο Θεοδοσιάδη, που τίμησε με την παρουσία του το φεστιβάλ.
Ενορχήστρωση / Διεύθυνση Ορχήστρας: Κατερίνα Βαφειάδου
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπουρδούμης
Οργάνωση Παραγωγής: ALTERCOM
(22.07.2017)
Δυναμικά συνεχίστηκε και τη δεύτερη βραδιά το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου. Ένας μεγάλος ηθοποιός, μία εξαιρετική performer και μία κλασσική ορχήστρα συνέπραξαν και το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό! Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης έχοντας στο πλευρό του την Ντέπη Σακελλαρίου και την Brillante Classic Orchestra, υπό την ενορχήστρωση της μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας προσκάλεσαν να τους «ζητήσουμε να πουν» αγαπημένα τραγούδια μιας αλλοτινής, λιγότερο επιτηδευμένης εποχής. Και πώς να αρνηθούμε… Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης με έναν δικό του ιδιαίτερο θεατρικό τρόπο, η Ντέπη Σακελλαρίου με την υπέροχη φωνή της και η Brillante Classic Orchestra υπό την καθοδήγηση την σπουδαίας μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας ταξίδεψαν από τον Αττίκ (το τραγούδι του οποίου έχει δώσει και τον τίτλο στην παράσταση) και τον Κώστα Γιαννίδη, έως τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Νομίζουμε πως το όλο θέαμα εκτός από το να μας ψυχαγωγήσει, έχει και δυο άλλους στόχους: πρώτον να θυμίσει στους παλαιότερους μερικές τεράστιες ελληνικές μελωδίες και δεύτερον να πει στους νεότερους (ειδικά τους μουσικοσυνθέτες) «προσοχή, ας μην παρεκκλίνουμε πολύ από αυτά τα σημεία αναφοράς».
Με την αυλή του Λαογραφικού να έχει γεμίσει ασφυκτικά, ο κόσμος καταχειροκρότησε αυτή την ιδιαίτερη μείξη του Κλασσικού με τις Λαϊκές μελωδίες, αφού η θεατρική ερμηνεία του Αλέξανδρου και της Ντέπης, σε συνδυασμό με τη μαγεία του πιάνου, των εγχόρδων και των πνευστών της Ορχήστρας, πήγε τα τραγούδια ένα επίπεδο παραπάνω.
Ιδιαίτερες στιγμές, το τανγκό που χόρεψε ο Αλέξανδρος με την κυρία από το κοινό, αλλά και η απονομή τιμητικής πλακέτας από τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τον κ.Νίκο Οικονόμου στον συνθέτη και μαέστρο Γιώργο Θεοδοσιάδη, που τίμησε με την παρουσία του το φεστιβάλ.
Ενορχήστρωση / Διεύθυνση Ορχήστρας: Κατερίνα Βαφειάδου
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπουρδούμης
Οργάνωση Παραγωγής: ALTERCOM
"ΘΡΟΝΟΣ ΑΝΤΙΚΑ" ΜΕ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ
(21.07.2017)
Η στιγμή που όλοι οι θεατρόφιλοι της Αίγινας περίμεναν, επιτέλους έφτασε. Το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου ξεκίνησε εχθές 21 Ιουλίου με μια παράσταση…βασιλική, άξια ενός θρόνου κατά τον τίτλο της. Με Αιγινήτικο αίμα, την επαγγελματία ηθοποιό κ.Δέσποινα Γιαννούλη, να ανεβάζει την αυλαία του θεσμού και να φανερώνει τους καλύτερους οιωνούς για το τί θα επακολουθήσει.Το έργο «Θρόνος Αντίκα» αναφέρεται στην απολογία του Τεό Ταδούλη για τη δολοφονία της γυναίκας του. Ανατέμνει τις σχέσεις στις μεγαλουπόλεις και αποκαλύπτει τα πνευματικά και ηθικά αδιέξοδα της χώρας βάσει της ομότιτλης νουβέλας της Λιλής Ζωγράφου. Πρόκειται για την ιστορία κάποιου φτωχού πλην τίμιου νέου, τον οποίο επιλέγει μια γόνος αριστοκρατικής οικογένειας ως σύζυγο της. Έλα όμως που η κυρία είναι σωστή μέγαιρα και κάνει ό,τι θέλει το φτωχό και άβουλο ανθρωπάκι. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στη ζωή του, που όταν πεθαίνει είναι σίγουρος ότι εκείνος τη σκότωσε, αφού η κυρά του είχε προαναγγείλει ότι, έτσι και τολμούσε να την εγκαταλείψει, θα αυτοκτονούσε και θα φρόντιζε να φανεί ως έγκλημα εκ προμελέτης.
Λιτή και ουσιώδης σκηνοθετική προσέγγιση, ερμηνεία με πλούτο συναισθημάτων και συγκρότηση λόγου, κίνησης και σκέψης. Η κ.Γιαννούλη είναι φτιαγμένη από εξαίρετο υποκριτικό υλικό και αυτό φάνηκε στη διάρκεια της παράστασης, όπου έκανε τους πολυάριθμους θεατές να κρέμονται από τα χείλη της. Με έντονες κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις, με επίκεντρο πάντα τα διαχρονικά ηθικά λάθη του ανθρώπου, ακτινογραφία της ελληνικής οικογενειακής ματαιοδοξίας, με πολλά κωμικά στοιχεία και με κόντρα μεταξύ τους απολαυστικούς ρόλους και ερμηνείες.
Η επιτροπή του φεστιβάλ (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό για να στήσουν μια σειρά παραστάσεων που ανεπιφύλακτα θα κερδίσουν και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Μη χάσετε καμία από τις παραστάσεις που ακολουθούν τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για εξαιρετικές ανάσες πολιτιστικής δροσιάς μέσα στον αποπνικτικό κοινωνικό μας καύσωνα.
(21.07.2017)
Η στιγμή που όλοι οι θεατρόφιλοι της Αίγινας περίμεναν, επιτέλους έφτασε. Το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου ξεκίνησε εχθές 21 Ιουλίου με μια παράσταση…βασιλική, άξια ενός θρόνου κατά τον τίτλο της. Με Αιγινήτικο αίμα, την επαγγελματία ηθοποιό κ.Δέσποινα Γιαννούλη, να ανεβάζει την αυλαία του θεσμού και να φανερώνει τους καλύτερους οιωνούς για το τί θα επακολουθήσει.Το έργο «Θρόνος Αντίκα» αναφέρεται στην απολογία του Τεό Ταδούλη για τη δολοφονία της γυναίκας του. Ανατέμνει τις σχέσεις στις μεγαλουπόλεις και αποκαλύπτει τα πνευματικά και ηθικά αδιέξοδα της χώρας βάσει της ομότιτλης νουβέλας της Λιλής Ζωγράφου. Πρόκειται για την ιστορία κάποιου φτωχού πλην τίμιου νέου, τον οποίο επιλέγει μια γόνος αριστοκρατικής οικογένειας ως σύζυγο της. Έλα όμως που η κυρία είναι σωστή μέγαιρα και κάνει ό,τι θέλει το φτωχό και άβουλο ανθρωπάκι. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στη ζωή του, που όταν πεθαίνει είναι σίγουρος ότι εκείνος τη σκότωσε, αφού η κυρά του είχε προαναγγείλει ότι, έτσι και τολμούσε να την εγκαταλείψει, θα αυτοκτονούσε και θα φρόντιζε να φανεί ως έγκλημα εκ προμελέτης.
Λιτή και ουσιώδης σκηνοθετική προσέγγιση, ερμηνεία με πλούτο συναισθημάτων και συγκρότηση λόγου, κίνησης και σκέψης. Η κ.Γιαννούλη είναι φτιαγμένη από εξαίρετο υποκριτικό υλικό και αυτό φάνηκε στη διάρκεια της παράστασης, όπου έκανε τους πολυάριθμους θεατές να κρέμονται από τα χείλη της. Με έντονες κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις, με επίκεντρο πάντα τα διαχρονικά ηθικά λάθη του ανθρώπου, ακτινογραφία της ελληνικής οικογενειακής ματαιοδοξίας, με πολλά κωμικά στοιχεία και με κόντρα μεταξύ τους απολαυστικούς ρόλους και ερμηνείες.
Η επιτροπή του φεστιβάλ (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό για να στήσουν μια σειρά παραστάσεων που ανεπιφύλακτα θα κερδίσουν και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Μη χάσετε καμία από τις παραστάσεις που ακολουθούν τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για εξαιρετικές ανάσες πολιτιστικής δροσιάς μέσα στον αποπνικτικό κοινωνικό μας καύσωνα.
"ΣΥΜΠΕΘΕΡΟΙ ΑΠ'ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
(07.07.2017)
Φέτος, το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Καψάλη, υποδέχτηκε το Θεατρικό Εργαστήρι του Πειραϊκού Συνδέσμου, με ένα έργο που έχει σπάσει τα ταμεία για πολλές σαιζόν και έχει προσελκύσει χιλιάδες θεατές σε όλη την Ελλάδα: την ξεκαρδιστική κωμωδία «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, σε σκηνοθεσία του κ.Σταύρου Καραγιάννη.
Το κεντρικό event, του οποίου την επιμέλεια είχε η κ.Ξανθένια Μαντα, παρουσίασε η κ.Αλεξάνδρα Κουλούρη. Η παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» καταπιάνεται με τους μεικτούς γάμους και αναλύει με ακρίβεια τα κίνητρα, τα μέσα, τους σκοπούς, τα ιδεολογήματα και τα προσχήματα που συγκροτούν το θολό και συγκεχυμένο ιδεοληπτικό σύνδρομο της μικροαστικής μικρόνοιας γύρω από τους μετανάστες που καταφεύγουν στη χώρα μας για να βρουν στον ήλιο μοίρα. Η σκηνοθεσία του κ.Καραγιάννη είναι καταλυτική, ανατέμνοντας την κοινωνία, αυτή τουλάχιστον που λειτουργεί έτσι, που ορθώνει μουλαρίσια πείσματα με επιχειρήματα προκατειλημμένα, ενώ οργιάζει μεταξύ των ομοφύλων της η αισχροκέρδεια, η φαυλότητα, η αυθαιρεσία, η δωροδοκία, η πολιτική διαπλοκή. Από την άλλη, οι ηθοποιοί χρησιμοποιώντας ως όπλο πανίσχυρο και αποτελεσματικό το μπρίο και το κέφι τους ξετινάζουν όλα τα χυδαία ρατσιστικά επιχειρήματα και τις μάσκες του ξενοφοβισμού. Πραγματικά απολαύσαμε την παράσταση και διαπιστώσαμε πως το Θεατρικό Εργαστήρι του Πειραϊκού Συνδέσμου έχει τα φόντα για τεράστιες πολιτιστικές δράσεις.
Έπαιξαν οι: Γιώργος Σταυριανίδης, Ξανθένια Μαντά, Έξαρχος Ντάφος, Μαρία Καρλή, Κατερίνα Σταματελάτου, Αλέξανδρος Καραγιάννης, Βασίλης Καρδιακός, Βασιλική Μεράντζα, Νίκος Συρίγος
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης
(07.07.2017)
Φέτος, το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Καψάλη, υποδέχτηκε το Θεατρικό Εργαστήρι του Πειραϊκού Συνδέσμου, με ένα έργο που έχει σπάσει τα ταμεία για πολλές σαιζόν και έχει προσελκύσει χιλιάδες θεατές σε όλη την Ελλάδα: την ξεκαρδιστική κωμωδία «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, σε σκηνοθεσία του κ.Σταύρου Καραγιάννη.
Το κεντρικό event, του οποίου την επιμέλεια είχε η κ.Ξανθένια Μαντα, παρουσίασε η κ.Αλεξάνδρα Κουλούρη. Η παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» καταπιάνεται με τους μεικτούς γάμους και αναλύει με ακρίβεια τα κίνητρα, τα μέσα, τους σκοπούς, τα ιδεολογήματα και τα προσχήματα που συγκροτούν το θολό και συγκεχυμένο ιδεοληπτικό σύνδρομο της μικροαστικής μικρόνοιας γύρω από τους μετανάστες που καταφεύγουν στη χώρα μας για να βρουν στον ήλιο μοίρα. Η σκηνοθεσία του κ.Καραγιάννη είναι καταλυτική, ανατέμνοντας την κοινωνία, αυτή τουλάχιστον που λειτουργεί έτσι, που ορθώνει μουλαρίσια πείσματα με επιχειρήματα προκατειλημμένα, ενώ οργιάζει μεταξύ των ομοφύλων της η αισχροκέρδεια, η φαυλότητα, η αυθαιρεσία, η δωροδοκία, η πολιτική διαπλοκή. Από την άλλη, οι ηθοποιοί χρησιμοποιώντας ως όπλο πανίσχυρο και αποτελεσματικό το μπρίο και το κέφι τους ξετινάζουν όλα τα χυδαία ρατσιστικά επιχειρήματα και τις μάσκες του ξενοφοβισμού. Πραγματικά απολαύσαμε την παράσταση και διαπιστώσαμε πως το Θεατρικό Εργαστήρι του Πειραϊκού Συνδέσμου έχει τα φόντα για τεράστιες πολιτιστικές δράσεις.
Έπαιξαν οι: Γιώργος Σταυριανίδης, Ξανθένια Μαντά, Έξαρχος Ντάφος, Μαρία Καρλή, Κατερίνα Σταματελάτου, Αλέξανδρος Καραγιάννης, Βασίλης Καρδιακός, Βασιλική Μεράντζα, Νίκος Συρίγος
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης
"ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ
(08.06.2017)
Ποιος Κολόμβος; Η Αίγινα ανακάλυψε την Αμερική και μάλιστα εν έτει 2017. Δύο κορίτσια, δύο έφηβες, δύο κοπέλες, δύο γυναίκες, δύο ώριμες, δύο ηλικιωμένες. Δυο παιδιά που μεγάλωσαν παράλληλα, προβληματίστηκαν, επιθύμησαν, πόθησαν, συγκινήθηκαν, γέλασαν, επιβεβαιώθηκαν, ερωτεύθηκαν, έκλαψαν. Και κατέληξαν στη δύση της ζωής τους μαζί, ενωμένες παρά τις διαφορές τους. Γιατί τίποτα από όσα πέρασαν δε κατάφερε να χωρίσει την Λίζα από την Καίτη και την Καίτη από την Λίζα.
Δυο αγαπημένες φίλες μεγαλώνουν και ανακαλύπτουν τον κόσμο, τη ζωή, το άλλο φύλο. Μορφώνονται, ερωτεύονται, κάνουν οικογένεια, καριέρα. Ναυαγούν και σώζονται ξανά και ξανά, γιατί...why not?
Περισσότερα από είκοσι στιγμιότυπα που περιέχουν όλη τους τη ζωή αποτελούν το κοσμοαγαπημένο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη. Ο λόγος της άμεσος, λιτός κι απέριττος, το θέμα διαχρονικό, η δράση κινηματογραφική και σκοπός της να γίνουμε μάρτυρες μιας γυναικείας φιλίας που κρατά για πάντα. Μικρές αντιπροσωπευτικές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη και αντικατοπτρίζουν όλα τα στάδια της ωρίμανσης των γυναικών αυτών αλλά και της φιλίας που τις ενώνει.
Σταυροδρόμια που τις χωρίζουν, μέχρι τον επόμενο σταθμό που θα τις φέρει και πάλι κοντά. Δεκαετίες πάλης με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τα θέλω και τα πρέπει, φέρνουν στο νου ψήγματα από το δίδυμο Εστραγκόν - Βλαντιμίρ από το "Περιμένοντας τον Γκοντό". Πόσο δύσκολο είναι να θες την ευτυχία του άλλου την στιγμή που αυτό καθυστερεί τη δική σου επιτυχία στη ζωή; Πόση απέχει η ευτυχία από τη δυστυχία;
Το έργο "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;" είναι το πρώτο θεατρικό έργο της Χρύσας Σπυλιώτη και, από το 1997 που ανέβηκε για πρώτη φορά μέχρι σήμερα, έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες και έχει παιχτεί πολλαπλά τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, μεταξύ των οποίων η Κύπρος και η Νέα Υόρκη.
Τέσσερις ηθοποιοί, οι κυρίες Σταυρούλα Λαγιάκου, Ευαγγελία Σδόγγου, Έλενα Φουντούκη και Αντωνία Δημητρουλάκου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του κ.Μιχάλη Τοπκαρά, με νεύρο και ζωντάνια ενσαρκώνουν τις ηρωίδες του έργου σε μια παράσταση που παίζεται απνευστί, ενώ οι γοργοί ρυθμοί διατηρούνται αμείωτοι μέχρι το τέλος όπως και ο ενθουσιασμός των ηθοποιών, δημιουργώντας ένα απολαυστικό σύνολο που δε θες να τελειώσει.
(08.06.2017)
Ποιος Κολόμβος; Η Αίγινα ανακάλυψε την Αμερική και μάλιστα εν έτει 2017. Δύο κορίτσια, δύο έφηβες, δύο κοπέλες, δύο γυναίκες, δύο ώριμες, δύο ηλικιωμένες. Δυο παιδιά που μεγάλωσαν παράλληλα, προβληματίστηκαν, επιθύμησαν, πόθησαν, συγκινήθηκαν, γέλασαν, επιβεβαιώθηκαν, ερωτεύθηκαν, έκλαψαν. Και κατέληξαν στη δύση της ζωής τους μαζί, ενωμένες παρά τις διαφορές τους. Γιατί τίποτα από όσα πέρασαν δε κατάφερε να χωρίσει την Λίζα από την Καίτη και την Καίτη από την Λίζα.
Δυο αγαπημένες φίλες μεγαλώνουν και ανακαλύπτουν τον κόσμο, τη ζωή, το άλλο φύλο. Μορφώνονται, ερωτεύονται, κάνουν οικογένεια, καριέρα. Ναυαγούν και σώζονται ξανά και ξανά, γιατί...why not?
Περισσότερα από είκοσι στιγμιότυπα που περιέχουν όλη τους τη ζωή αποτελούν το κοσμοαγαπημένο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη. Ο λόγος της άμεσος, λιτός κι απέριττος, το θέμα διαχρονικό, η δράση κινηματογραφική και σκοπός της να γίνουμε μάρτυρες μιας γυναικείας φιλίας που κρατά για πάντα. Μικρές αντιπροσωπευτικές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη και αντικατοπτρίζουν όλα τα στάδια της ωρίμανσης των γυναικών αυτών αλλά και της φιλίας που τις ενώνει.
Σταυροδρόμια που τις χωρίζουν, μέχρι τον επόμενο σταθμό που θα τις φέρει και πάλι κοντά. Δεκαετίες πάλης με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τα θέλω και τα πρέπει, φέρνουν στο νου ψήγματα από το δίδυμο Εστραγκόν - Βλαντιμίρ από το "Περιμένοντας τον Γκοντό". Πόσο δύσκολο είναι να θες την ευτυχία του άλλου την στιγμή που αυτό καθυστερεί τη δική σου επιτυχία στη ζωή; Πόση απέχει η ευτυχία από τη δυστυχία;
Το έργο "Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;" είναι το πρώτο θεατρικό έργο της Χρύσας Σπυλιώτη και, από το 1997 που ανέβηκε για πρώτη φορά μέχρι σήμερα, έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες και έχει παιχτεί πολλαπλά τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, μεταξύ των οποίων η Κύπρος και η Νέα Υόρκη.
Τέσσερις ηθοποιοί, οι κυρίες Σταυρούλα Λαγιάκου, Ευαγγελία Σδόγγου, Έλενα Φουντούκη και Αντωνία Δημητρουλάκου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του κ.Μιχάλη Τοπκαρά, με νεύρο και ζωντάνια ενσαρκώνουν τις ηρωίδες του έργου σε μια παράσταση που παίζεται απνευστί, ενώ οι γοργοί ρυθμοί διατηρούνται αμείωτοι μέχρι το τέλος όπως και ο ενθουσιασμός των ηθοποιών, δημιουργώντας ένα απολαυστικό σύνολο που δε θες να τελειώσει.
"Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(28.05.2017)
Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, πέρασε όλη τη ζωή του μόνος, αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα από τους Βράχους, πέρα από τη Θάλασσα. Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά του, όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δε θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Είχαν αρνηθεί να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν. Εκείνος, κάθε μέρα, μάθαινε και πιο πολλά. Έμαθε πως δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιβιώσει. Έμαθε να κοιμάται στον αέρα και, χαράζοντας μια νυχτερινή πορεία δια μέσου του θαλασσινού ανέμου, κάλυπτε εκατό μίλια από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το χάραμα.
Παρακολουθήσαμε τον Γλάρο Ιωνάθαν την Κυριακή. Μια πραγματικά πανέμορφη αλλά και δύσκολη παράσταση. Και πολλές ιδέες άρχισαν να ξεπηδούν.
Συνειδητοποιήσαμε πως όλοι είμαστε ένας μικρός Ιωνάθαν. Αλλά πόσοι από μας μπορούμε να τον ακούσουμε; Αυτόν τον μικρό σαλτιμπάγκο που διψά για ταξίδια, για κυριαρχία και μαεστρία, αλλά επίσης για σύνδεση, αποδοχή και αγάπη. Αυτό το μικρό πουλί που διψά να ανακαλύψει τον κόσμο, επειδή μπορεί να δει ότι ο κόσμος είναι μέρος, αντανάκλαση, του εαυτού του.
Μέσα από την παράσταση, παρακολουθήσαμε πώς ο μαθητής μεταμορφώνεται σε δάσκαλο, αλλά και πώς κατανοεί την βαθύτερη αλήθεια: ότι αυτόν που πιστεύουμε ως ιδιοφυΐα, ως έναν δάσκαλο “εκεί έξω”, είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος μας ο εαυτός, απλά σε τελείως διαφορετικό επίπεδο.
Το μήνυμα που πέρασε με έξυπνο τρόπο ο σκηνοθέτης κ.Γιώργος Μπήτρος είναι απλό, αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο στην εφαρμογή του. Θέλεις να ξεκινήσεις να μαθαίνεις; Πήγαινε να μάθεις κάτι που πραγματικά αγαπάς και σε ενδιαφέρει. Και όταν αισθανθείς έτοιμος, πήγαινε και δίδαξέ το σε κάποιον που και αυτός το λατρεύει. Ως εκπαιδευτικός και ο ίδιος, ο κ.Μπήτρος λαμβάνει καθημερινά τον ρόλο ενός μεγαλύτερου Γλάρου για να διδάξει στα μικρά φτερωτά πλάσματα της κοινωνίας μας, πώς να ανοίξουν τα φτερά τους και να ξεπεράσουν αργότερα τους προκατόχους τους.
Στην κίνηση των μαθητών, συνέβαλε με επιτυχία ο κ.Βαγγέλης Πιτσιλός, ενώ μετά την τεράστια προσέλευση, αποφασίστηκε να δοθεί μια επιπλέον παράσταση εντός της εβδομάδας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία / Διασκευή του έργου: Γιώργος Μπήτρος
Κίνηση: Βαγγέλης Πιτσιλός
Έπαιξαν οι μαθητές:
Κοπανά Νεκταρία, Φράτνικ Ρικάρντο, Στενάκης Ευάγγελος, Παπαμιχαήλ Κωνσταντίνος, Παλάι Αλέξανδρος, Μαρίνος Χάρης, Παλαμιδόπουλος Βασίλης, Χαλδαίου Ελένη, Γκίκα Κωνσταντίνα, Προκοπίου Άρτεμις, Μπέση Ελεάνα, Κανάκη Ευαγγελία, Γεννίτσαρη Παρασκευή, Μπέση Μαρία, Λαζάρου Παντελής, Παλάι Ραφαήλ, Γιαννούλης Βασίλης, Φλεμετάκης Πέτρος, Γιαννούλης Εμμανουήλ, Λεβεντόπουλος Θωμάς.
Σχεδιασμός αφίσας: Ματούλα Ρούσσου
Εκτυπώσεις: ΓΡΑΦΗ
Συνέβαλαν: Χελιώτης Παναγιώτης, Γεννίτσαρης Ελευθέριος, Στενάκης Ευάγγελος
(28.05.2017)
Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, πέρασε όλη τη ζωή του μόνος, αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα από τους Βράχους, πέρα από τη Θάλασσα. Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά του, όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δε θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Είχαν αρνηθεί να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν. Εκείνος, κάθε μέρα, μάθαινε και πιο πολλά. Έμαθε πως δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιβιώσει. Έμαθε να κοιμάται στον αέρα και, χαράζοντας μια νυχτερινή πορεία δια μέσου του θαλασσινού ανέμου, κάλυπτε εκατό μίλια από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το χάραμα.
Παρακολουθήσαμε τον Γλάρο Ιωνάθαν την Κυριακή. Μια πραγματικά πανέμορφη αλλά και δύσκολη παράσταση. Και πολλές ιδέες άρχισαν να ξεπηδούν.
Συνειδητοποιήσαμε πως όλοι είμαστε ένας μικρός Ιωνάθαν. Αλλά πόσοι από μας μπορούμε να τον ακούσουμε; Αυτόν τον μικρό σαλτιμπάγκο που διψά για ταξίδια, για κυριαρχία και μαεστρία, αλλά επίσης για σύνδεση, αποδοχή και αγάπη. Αυτό το μικρό πουλί που διψά να ανακαλύψει τον κόσμο, επειδή μπορεί να δει ότι ο κόσμος είναι μέρος, αντανάκλαση, του εαυτού του.
Μέσα από την παράσταση, παρακολουθήσαμε πώς ο μαθητής μεταμορφώνεται σε δάσκαλο, αλλά και πώς κατανοεί την βαθύτερη αλήθεια: ότι αυτόν που πιστεύουμε ως ιδιοφυΐα, ως έναν δάσκαλο “εκεί έξω”, είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος μας ο εαυτός, απλά σε τελείως διαφορετικό επίπεδο.
Το μήνυμα που πέρασε με έξυπνο τρόπο ο σκηνοθέτης κ.Γιώργος Μπήτρος είναι απλό, αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο στην εφαρμογή του. Θέλεις να ξεκινήσεις να μαθαίνεις; Πήγαινε να μάθεις κάτι που πραγματικά αγαπάς και σε ενδιαφέρει. Και όταν αισθανθείς έτοιμος, πήγαινε και δίδαξέ το σε κάποιον που και αυτός το λατρεύει. Ως εκπαιδευτικός και ο ίδιος, ο κ.Μπήτρος λαμβάνει καθημερινά τον ρόλο ενός μεγαλύτερου Γλάρου για να διδάξει στα μικρά φτερωτά πλάσματα της κοινωνίας μας, πώς να ανοίξουν τα φτερά τους και να ξεπεράσουν αργότερα τους προκατόχους τους.
Στην κίνηση των μαθητών, συνέβαλε με επιτυχία ο κ.Βαγγέλης Πιτσιλός, ενώ μετά την τεράστια προσέλευση, αποφασίστηκε να δοθεί μια επιπλέον παράσταση εντός της εβδομάδας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία / Διασκευή του έργου: Γιώργος Μπήτρος
Κίνηση: Βαγγέλης Πιτσιλός
Έπαιξαν οι μαθητές:
Κοπανά Νεκταρία, Φράτνικ Ρικάρντο, Στενάκης Ευάγγελος, Παπαμιχαήλ Κωνσταντίνος, Παλάι Αλέξανδρος, Μαρίνος Χάρης, Παλαμιδόπουλος Βασίλης, Χαλδαίου Ελένη, Γκίκα Κωνσταντίνα, Προκοπίου Άρτεμις, Μπέση Ελεάνα, Κανάκη Ευαγγελία, Γεννίτσαρη Παρασκευή, Μπέση Μαρία, Λαζάρου Παντελής, Παλάι Ραφαήλ, Γιαννούλης Βασίλης, Φλεμετάκης Πέτρος, Γιαννούλης Εμμανουήλ, Λεβεντόπουλος Θωμάς.
Σχεδιασμός αφίσας: Ματούλα Ρούσσου
Εκτυπώσεις: ΓΡΑΦΗ
Συνέβαλαν: Χελιώτης Παναγιώτης, Γεννίτσαρης Ελευθέριος, Στενάκης Ευάγγελος
"Ο ΟΣΚΑΡ & Η ΚΥΡΙΑ ΡΟΟΥΖ" ΤΟΥ Ε.ΣΜΙΤ, ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(11.05.2017)
Το αντίδοτο στο “γκρίζο” βρίσκεται στο μυαλό μας, μέσα στην καρδιά μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, πράττουμε και ζούμε. Το να δούμε μια θεατρική παράσταση δεν είναι για να μας κάνει να ξεχάσουμε τα προβλήματα και τις όποιες δυσκολίες μας. Η αποστολή του Θεάτρου είναι το αντίθετο. Να μας κάνει να θυμόμαστε αυτά που πολλοί θέλουν να μας κάνουν να ξεχνάμε. Πώς είναι να γελάς, να σκέφτεσαι, να επικοινωνείς.
Στον «Οσκαρ», την παράσταση που ανεβαίνει σήμερα και για δύο ακόμα βράδια στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, το Θέατρο αναλαμβάνει την υψίστη αποστολή: να διώξει τον φόβο του θανάτου από την καρδιά ενός δεκάχρονου αγοριού που βιώνει τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο νοσοκομείο.
Ο μόνος άνθρωπος εκεί που του μιλά με ειλικρίνεια είναι η κυρία Ρόουζ, η οποία είναι πάντα δίπλα του και είναι αυτή που τον παρακινεί να γράψει στο Θεό και να αρχίσει να πιστεύει σε αυτόν. Ανοίγει την καρδιά του και εκφράζεται ελεύθερα, γράφοντας τις ανησυχίες του και τις αγωνίες του, ζητώντας από τον Δημιουργό να του δώσει μια ελπίδα φωτός. Ο Όσκαρ αναζητεί την αλήθεια και τη στήριξη και μέσα από αυτή την πνευματική αλληλογραφία, και εν τέλει αποκαθιστά τις σχέσεις του με τους γύρω του, με τον εαυτό του και τους γονείς του, καθώς επίσης συμφιλιώνεται μέσα από ένα παιχνίδι φαντασίας με την ιδέα του θανάτου.
Η ανθρώπινη και ειλικρινής αυτή σχέση με την κυρία Ρόουζ θα συμβάλει στη λύτρωση του μικρού ήρωα και στην αντιστάθμιση της θλίψης του. Παρά την απειλή του θανάτου που υπάρχει παντού στο έργο, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η διαχείριση της κατάστασης από τον Όσκαρ ελαφραίνουν το κλίμα και αντισταθμίζουν τη θλίψη κατευθύνοντας τη σκέψη του αναγνώστη σε θετικά μονοπάτια, εκεί όπου η κυριαρχία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και η εξύψωση του πνεύματός του απαξιώνουν τη φθορά του σώματος.
Η επιτυχία του έργου έγκειται στο ότι παρά το δυσάρεστο εκ πρώτης όψεως θέμα του, κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας, πάλης για τη ζωή, πίστης στον Δημιουργό και κυρίως αγώνα για επικράτηση της αξιοπρέπειας.
Ο κ.Γιώργος Μπήτρος, έχει διαμορφώσει το δικό του αναγνωρίσιμο ύφος, το οποίο είναι διαποτισμένο με το χαρακτηριστικό του ανατρεπτικό χιούμορ. Έχει κατακτήσει πολλά μαζί με τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης, αλλά και με όσους θιάσους έχει συνεργαστεί. Τώρα, αναλαμβάνει ακόμα ένα απαιτητικό εγχείρημα: να μεταφέρει στα εγχώρια δεδομένα την ιδιαίτερη θεατρική νοοτροπία του Eric-Emmanuel Schmitt. Πνευματικό τέκνο του George Bernard Shaw και του Sacha Guitry, ο Schmitt, θεωρείται ο σημαντικότερος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας της τελευταίας δεκαετίας και η Ομάδα της Κυψέλης, τον «εκμεταλλεύεται» πλήρως. Από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά έως τις ερμηνείες και το φωτισμό, η ζωτικότητα του Θεάτρου είναι πανταχού παρούσα. Αυτή η ομάδα παίζει θέατρο, παίζει με τις δυνατότητες της ζωής, εξερευνά τον κόσμο, διάγει σε μια διαρκή κατάσταση ετοιμότητας και τελικά υπερβαίνει με επιτυχία τον ασφυκτικό χωροχρόνο μας.
Παίζουν:
Όσκαρ: Παντελής Γκαρής
Γιαγιά Ρόουζ: Θεοδώρα Λυκούρη
Πέγκυ Μπλου: Άρτεμις Προκοπίου
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου - Ματούλα Ρούσσου
Μουσικές επιλογές και εγγραφή: Ανέστης Κορνέζος
Εκτυπώσεις σκηνικού, αφισών και προγράμματος: "Γραφή".
(11.05.2017)
Το αντίδοτο στο “γκρίζο” βρίσκεται στο μυαλό μας, μέσα στην καρδιά μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, πράττουμε και ζούμε. Το να δούμε μια θεατρική παράσταση δεν είναι για να μας κάνει να ξεχάσουμε τα προβλήματα και τις όποιες δυσκολίες μας. Η αποστολή του Θεάτρου είναι το αντίθετο. Να μας κάνει να θυμόμαστε αυτά που πολλοί θέλουν να μας κάνουν να ξεχνάμε. Πώς είναι να γελάς, να σκέφτεσαι, να επικοινωνείς.
Στον «Οσκαρ», την παράσταση που ανεβαίνει σήμερα και για δύο ακόμα βράδια στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, το Θέατρο αναλαμβάνει την υψίστη αποστολή: να διώξει τον φόβο του θανάτου από την καρδιά ενός δεκάχρονου αγοριού που βιώνει τις τελευταίες μέρες της ζωής του στο νοσοκομείο.
Ο μόνος άνθρωπος εκεί που του μιλά με ειλικρίνεια είναι η κυρία Ρόουζ, η οποία είναι πάντα δίπλα του και είναι αυτή που τον παρακινεί να γράψει στο Θεό και να αρχίσει να πιστεύει σε αυτόν. Ανοίγει την καρδιά του και εκφράζεται ελεύθερα, γράφοντας τις ανησυχίες του και τις αγωνίες του, ζητώντας από τον Δημιουργό να του δώσει μια ελπίδα φωτός. Ο Όσκαρ αναζητεί την αλήθεια και τη στήριξη και μέσα από αυτή την πνευματική αλληλογραφία, και εν τέλει αποκαθιστά τις σχέσεις του με τους γύρω του, με τον εαυτό του και τους γονείς του, καθώς επίσης συμφιλιώνεται μέσα από ένα παιχνίδι φαντασίας με την ιδέα του θανάτου.
Η ανθρώπινη και ειλικρινής αυτή σχέση με την κυρία Ρόουζ θα συμβάλει στη λύτρωση του μικρού ήρωα και στην αντιστάθμιση της θλίψης του. Παρά την απειλή του θανάτου που υπάρχει παντού στο έργο, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η διαχείριση της κατάστασης από τον Όσκαρ ελαφραίνουν το κλίμα και αντισταθμίζουν τη θλίψη κατευθύνοντας τη σκέψη του αναγνώστη σε θετικά μονοπάτια, εκεί όπου η κυριαρχία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και η εξύψωση του πνεύματός του απαξιώνουν τη φθορά του σώματος.
Η επιτυχία του έργου έγκειται στο ότι παρά το δυσάρεστο εκ πρώτης όψεως θέμα του, κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας, πάλης για τη ζωή, πίστης στον Δημιουργό και κυρίως αγώνα για επικράτηση της αξιοπρέπειας.
Ο κ.Γιώργος Μπήτρος, έχει διαμορφώσει το δικό του αναγνωρίσιμο ύφος, το οποίο είναι διαποτισμένο με το χαρακτηριστικό του ανατρεπτικό χιούμορ. Έχει κατακτήσει πολλά μαζί με τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης, αλλά και με όσους θιάσους έχει συνεργαστεί. Τώρα, αναλαμβάνει ακόμα ένα απαιτητικό εγχείρημα: να μεταφέρει στα εγχώρια δεδομένα την ιδιαίτερη θεατρική νοοτροπία του Eric-Emmanuel Schmitt. Πνευματικό τέκνο του George Bernard Shaw και του Sacha Guitry, ο Schmitt, θεωρείται ο σημαντικότερος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας της τελευταίας δεκαετίας και η Ομάδα της Κυψέλης, τον «εκμεταλλεύεται» πλήρως. Από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά έως τις ερμηνείες και το φωτισμό, η ζωτικότητα του Θεάτρου είναι πανταχού παρούσα. Αυτή η ομάδα παίζει θέατρο, παίζει με τις δυνατότητες της ζωής, εξερευνά τον κόσμο, διάγει σε μια διαρκή κατάσταση ετοιμότητας και τελικά υπερβαίνει με επιτυχία τον ασφυκτικό χωροχρόνο μας.
Παίζουν:
Όσκαρ: Παντελής Γκαρής
Γιαγιά Ρόουζ: Θεοδώρα Λυκούρη
Πέγκυ Μπλου: Άρτεμις Προκοπίου
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου - Ματούλα Ρούσσου
Μουσικές επιλογές και εγγραφή: Ανέστης Κορνέζος
Εκτυπώσεις σκηνικού, αφισών και προγράμματος: "Γραφή".
"Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ" ΤΗΣ Ζ.ΣΑΡΗ, ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ
(03.05.2017)
Η Αίγινα έχει να περηφανεύεται για πολλά. Ένα από τα κυριότερα καυχήματά της, είναι αναμφισβήτητα η ποσότητα και η ποιότητα των θεατρικών ομάδων που δραστηριοποιούνται και δρουν στο νησί. Την ανοιξιάτικη θεατρική αυλαία, έμελλε να ανοίξει η Ομάδα Δασκάλων & Νηπιαγωγών, με μια παράσταση μοναδική και εξόχως ιδιαίτερη.
Η βιωματική πίστη στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, ως ουσία ζωής και διέξοδος απέναντι στις ολέθριες επιπτώσεις του πολέμου, καθιστά το έργο της Ζωρζ Σαρή "Ο Στρατάρχης" κατά τον γράφοντα, ένα από τα πιο διακριτά αντιπολεμικά έργα της νεοελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Η ανθρωποκεντρική του οπτική, με συγκρατημένη και στοχαστική στάση, με λόγο ελάχιστα καταγγελτικό, αλλά με γενναίες δόσεις τρυφερότητας και άφθονης συγκίνησης, αποτελεί ένα συμπυκνωμένο μανιφέστο ενάντια σε πάσης φύσεως σύρραξη και αντιπαράθεση.
Το μεγαλύτερο "όπλο" της παράστασης (αν μπορεί κανείς να μιλήσει για όπλα σε ένα έργο αντιπολεμικό), αποτελούν οι χειροποίητες γιγαντόκουκλες που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί. Πρόκειται για μαριονέτες φυσικού μεγέθους, τις οποίες ο ενσαρκωτής ενδύεται και μέσω αυτών ερμηνεύεται ο εκάστοτε ρόλος. Αυτή η καινοτομία, είναι ουσιαστικά και ένας φόρος τιμής στον πρόσφατα εκλιπόντα κουκλοπαίχτη Χαρίλαο Κάπαρη, ιδρυτή της "Ουτοπίας" που στεγαζόταν στις Φυλακές της Αίγινας.
Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί της Αίγινας, γνωστοί και αγαπητοί από το σύνολο του νησιού για το εκπαιδευτικό και κοινωνικό τους έργο, ξεδιπλώνουν για άλλη μια φορά τη θεατρική δυναμική τους και προσφέρουν μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, χρησιμοποιώντας μια απλή αλλά βροντερή φωνή: τη φωνή της αγάπης, που καταδικάζει τον πόλεμο και το θάνατο επιλέγοντας ολόψυχα τη χαρά της ζωής.
Συντελεστές του έργου:
Αφηγήτρια: Μαρία Καλούδη
Μητέρα: Έλενα Ζέρβα
Πατέρας: Αρχοντούλα Γεωργοπούλου
Ταχυδρόμος και Πέτρος :Δήμητρα Κουβέλη
Γειτόνισσα και Πέτρος: Γεωργία-Βιόλα Γιαννοπούλου
Γειτόνισσα: Λόλα Ντίνα
Κυρ-Γιώργης: Αντώνης Ντελής
Πέτρος : Ανδρομάχη Κουκουβού
Σκηνοθεσία-Σκηνικά: όλη η ομάδα
Ζωντανή μουσική: Παντελής Κόκκαλης, Δήμητρα Κουβέλη
Φώτα: Γιώργος Ιερωνυμάκης
Φροντιστής σκηνής: Ευαγγελία Πανάγου
Φωτογράφιση: Ανέστης Κορνέζος
(03.05.2017)
Η Αίγινα έχει να περηφανεύεται για πολλά. Ένα από τα κυριότερα καυχήματά της, είναι αναμφισβήτητα η ποσότητα και η ποιότητα των θεατρικών ομάδων που δραστηριοποιούνται και δρουν στο νησί. Την ανοιξιάτικη θεατρική αυλαία, έμελλε να ανοίξει η Ομάδα Δασκάλων & Νηπιαγωγών, με μια παράσταση μοναδική και εξόχως ιδιαίτερη.
Η βιωματική πίστη στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, ως ουσία ζωής και διέξοδος απέναντι στις ολέθριες επιπτώσεις του πολέμου, καθιστά το έργο της Ζωρζ Σαρή "Ο Στρατάρχης" κατά τον γράφοντα, ένα από τα πιο διακριτά αντιπολεμικά έργα της νεοελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Η ανθρωποκεντρική του οπτική, με συγκρατημένη και στοχαστική στάση, με λόγο ελάχιστα καταγγελτικό, αλλά με γενναίες δόσεις τρυφερότητας και άφθονης συγκίνησης, αποτελεί ένα συμπυκνωμένο μανιφέστο ενάντια σε πάσης φύσεως σύρραξη και αντιπαράθεση.
Το μεγαλύτερο "όπλο" της παράστασης (αν μπορεί κανείς να μιλήσει για όπλα σε ένα έργο αντιπολεμικό), αποτελούν οι χειροποίητες γιγαντόκουκλες που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί. Πρόκειται για μαριονέτες φυσικού μεγέθους, τις οποίες ο ενσαρκωτής ενδύεται και μέσω αυτών ερμηνεύεται ο εκάστοτε ρόλος. Αυτή η καινοτομία, είναι ουσιαστικά και ένας φόρος τιμής στον πρόσφατα εκλιπόντα κουκλοπαίχτη Χαρίλαο Κάπαρη, ιδρυτή της "Ουτοπίας" που στεγαζόταν στις Φυλακές της Αίγινας.
Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί της Αίγινας, γνωστοί και αγαπητοί από το σύνολο του νησιού για το εκπαιδευτικό και κοινωνικό τους έργο, ξεδιπλώνουν για άλλη μια φορά τη θεατρική δυναμική τους και προσφέρουν μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, χρησιμοποιώντας μια απλή αλλά βροντερή φωνή: τη φωνή της αγάπης, που καταδικάζει τον πόλεμο και το θάνατο επιλέγοντας ολόψυχα τη χαρά της ζωής.
Συντελεστές του έργου:
Αφηγήτρια: Μαρία Καλούδη
Μητέρα: Έλενα Ζέρβα
Πατέρας: Αρχοντούλα Γεωργοπούλου
Ταχυδρόμος και Πέτρος :Δήμητρα Κουβέλη
Γειτόνισσα και Πέτρος: Γεωργία-Βιόλα Γιαννοπούλου
Γειτόνισσα: Λόλα Ντίνα
Κυρ-Γιώργης: Αντώνης Ντελής
Πέτρος : Ανδρομάχη Κουκουβού
Σκηνοθεσία-Σκηνικά: όλη η ομάδα
Ζωντανή μουσική: Παντελής Κόκκαλης, Δήμητρα Κουβέλη
Φώτα: Γιώργος Ιερωνυμάκης
Φροντιστής σκηνής: Ευαγγελία Πανάγου
Φωτογράφιση: Ανέστης Κορνέζος
"ΜΟΣΧΩ ΤΖΑΒΕΛΛΑ" ΤΗΣ Λ.ΝΑΚΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ Δ'1 ΤΑΞΗ ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(24.03.2017)
Αυτός είναι ο τίτλος του θεατρικού που ανέβασαν οι μαθητές της Δ1 τάξης με το δάσκαλό τους κ. Κώστα Σταυρόπουλο. Πρόκειται για μια διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Λιλίκας Νάκου. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή το πρωί για τους μαθητές και το απόγευμα στις 18.00 για τους γονείς στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.
Η Μόσχω Τζαβέλλα γεννήθηκε το 1760 και αγωνίστηκε το 1792 εναντίον του Αλή Πασά, στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών. Ο ηρωισμός της έχει απαθανατιστεί στα δημοτικά τραγούδια. Η Μόσχω μετά την καταστροφή του Σουλίου ακολούθησε το δρόμο προς την Πάργα και από 'κει στα Επτάνησα. Πέθανε κατά το 1803.
(24.03.2017)
Αυτός είναι ο τίτλος του θεατρικού που ανέβασαν οι μαθητές της Δ1 τάξης με το δάσκαλό τους κ. Κώστα Σταυρόπουλο. Πρόκειται για μια διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Λιλίκας Νάκου. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή το πρωί για τους μαθητές και το απόγευμα στις 18.00 για τους γονείς στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.
Η Μόσχω Τζαβέλλα γεννήθηκε το 1760 και αγωνίστηκε το 1792 εναντίον του Αλή Πασά, στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών. Ο ηρωισμός της έχει απαθανατιστεί στα δημοτικά τραγούδια. Η Μόσχω μετά την καταστροφή του Σουλίου ακολούθησε το δρόμο προς την Πάργα και από 'κει στα Επτάνησα. Πέθανε κατά το 1803.
"Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ" ΤΟΥ Ι.ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ, ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"
(04.03.2017)
Πενήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση επί σκηνής, το 1963, κάνει πρεμιέρα σήμερα Σάββατο από το Θεατρικό Τμήμα του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας "Ο Καποδίστριας", το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, "Η Γειτονιά των Αγγέλων". Πρόκειται για ένα έργο που αποτυπώνει ανάγλυφα την ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του '60, με τις ιδιορρυθμίες της, την καθημερινότητά της και τις αλλαγές που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Αφετηρία της δράσης είναι μια γειτονιά της Δραπετσώνας, όπου κατοικούν οικογένειες προσφύγων, που προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες ζωής και παράλληλα να προστατεύσουν την κοινότητά τους. Σε αυτά τα πλαίσια, εκτυλίσσονται οι ιστορίες των ηρώων με τα πάθη, τις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις τους.
Κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Αντρέας, ένας εργατικός νέος που έχει μεγαλώσει στη γειτονιά και την έχει δει να χάνει την αυθεντικότητά της, εξ' αιτίας των επενδύσεων των επιχειρηματιών που θέλουν να την εκμεταλλευτούν με στόχο το προσωπικό κέρδος. Ο έρωτας του για την Ξένια, μία πλούσια, αρραβωνιασμένη κοπέλα τον αναγκάζει να αναθεωρήσει τον τρόπο σκέψης του και ταυτόχρονα πυροδοτεί την αντίδραση του περίγυρού του, που με τη σειρά του επηρεάζει τις εξελίξεις. Γύρω από το κεντρικό ζευγάρι κινούνται πολλοί ακόμα ήρωες, χαρακτηριστικοί τύποι της νεοελληνικής κοινωνίας, που προσπαθούν να επιβιώσουν, να αποδείξουν την αξία τους, να γνωρίσουν και τελικά να αποδεχτούν το διαφορετικό.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του νεοελληνικού θεάτρου, καθώς αποτελεί σταθμό στο πέρασμα από την επιθεώρηση στο ρεαλιστικό θέατρο. Είναι ένας συγγραφέας που προσέγγισε με κατανόηση αλλά και κριτική διάθεση την παθούσα ελληνική κοινωνία και παρουσίασε επί σκηνής πολυσύνθετους, υπαρκτούς χαρακτήρες και πραγματικές καταστάσεις που παραμένουν συγκλονιστικά επίκαιρες.
Η παράσταση του συλλόγου, φιλοξενεί φέτος μια ξεχωριστή σύμπραξη: την εμπειρία των βετεράνων ηθοποιών της ομάδας, τη φρεσκάδα του νέου υποκριτικού αίματος και την πολύπειρη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Μπήτρου. Το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα την επιλογή του έργου καθώς η σοφή και εύστοχη σκηνοθεσία, οι μοναδικές ερμηνείες, το διπλό και έξυπνα τοποθετημένο σκηνικό και η αυθεντική μουσική του Μεγάλου Μίκη, συνθέτουν ένα θεατρικό αμάλγαμα, που φέρνει στο νου τη χρυσή εποχή του Ελληνικού Σινεμά. Η παράσταση μοιάζει να είναι φτιαγμένη από εκείνο το αθάνατο και ανεξίτηλο υλικό που συνέθετε τη μαγική αισθητική της γνήσιας ελληνικής δραματουργίας.
Μην αμελήσετε να παρακολουθήσετε τον πανέμορφο αυτόν λυρικό κρουνό από τον οποίον αναβλύζουν μυρωδιές πορτοκαλιού κι ασβέστη.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Βοηθός Σκηνοθέτη – Φροντιστήριο: Μαίρη Σταυρίδου
Μουσική επιμέλεια: Μαίρη Σταυρίδου
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Φωτισμός – Ηλεκτρολογική υποστήριξη: Βασίλης Μουσουλέας
Επιμέλεια κοστουμιών: Μαίρη Σταυρίδου
Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Κοττάκης, Κώστας Φύσσας, Άγγελος Φουντάς
Διεύθυνση παραγωγής: Δ.Σ.Συλλόγου
Τους ρόλους ερμηνεύουν κατά σειρά εμφάνισης:
Αλίκη Πέππα, Νίκος Νικολάου, Γιώργος Κοττάκης, Στέλιος Κοττάκης, Άγγελος Φουντάς, Στέλλα Λεούση, Ασπασία Φωτάκη, Ελλάς Σώρρου, Νεφέλη Τζαβάρα, Νένα Τρικοπούλου, Νίκος Πέππας, Παντελής Γκαρής, Νίκος Πέππας, Στέλιος Ξυδέας, Κώστας Φύσσας
Συμμετέχουν τα παιδιά: Αντώνης Γκλαβάς – Αναστασία Καλτσίδη
Χορεύουν: Άκης Κουκουμής – Μανώλης Χαλδαιάκης
(04.03.2017)
Πενήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση επί σκηνής, το 1963, κάνει πρεμιέρα σήμερα Σάββατο από το Θεατρικό Τμήμα του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας "Ο Καποδίστριας", το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, "Η Γειτονιά των Αγγέλων". Πρόκειται για ένα έργο που αποτυπώνει ανάγλυφα την ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του '60, με τις ιδιορρυθμίες της, την καθημερινότητά της και τις αλλαγές που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Αφετηρία της δράσης είναι μια γειτονιά της Δραπετσώνας, όπου κατοικούν οικογένειες προσφύγων, που προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες ζωής και παράλληλα να προστατεύσουν την κοινότητά τους. Σε αυτά τα πλαίσια, εκτυλίσσονται οι ιστορίες των ηρώων με τα πάθη, τις αδυναμίες και τις προκαταλήψεις τους.
Κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Αντρέας, ένας εργατικός νέος που έχει μεγαλώσει στη γειτονιά και την έχει δει να χάνει την αυθεντικότητά της, εξ' αιτίας των επενδύσεων των επιχειρηματιών που θέλουν να την εκμεταλλευτούν με στόχο το προσωπικό κέρδος. Ο έρωτας του για την Ξένια, μία πλούσια, αρραβωνιασμένη κοπέλα τον αναγκάζει να αναθεωρήσει τον τρόπο σκέψης του και ταυτόχρονα πυροδοτεί την αντίδραση του περίγυρού του, που με τη σειρά του επηρεάζει τις εξελίξεις. Γύρω από το κεντρικό ζευγάρι κινούνται πολλοί ακόμα ήρωες, χαρακτηριστικοί τύποι της νεοελληνικής κοινωνίας, που προσπαθούν να επιβιώσουν, να αποδείξουν την αξία τους, να γνωρίσουν και τελικά να αποδεχτούν το διαφορετικό.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του νεοελληνικού θεάτρου, καθώς αποτελεί σταθμό στο πέρασμα από την επιθεώρηση στο ρεαλιστικό θέατρο. Είναι ένας συγγραφέας που προσέγγισε με κατανόηση αλλά και κριτική διάθεση την παθούσα ελληνική κοινωνία και παρουσίασε επί σκηνής πολυσύνθετους, υπαρκτούς χαρακτήρες και πραγματικές καταστάσεις που παραμένουν συγκλονιστικά επίκαιρες.
Η παράσταση του συλλόγου, φιλοξενεί φέτος μια ξεχωριστή σύμπραξη: την εμπειρία των βετεράνων ηθοποιών της ομάδας, τη φρεσκάδα του νέου υποκριτικού αίματος και την πολύπειρη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Μπήτρου. Το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα την επιλογή του έργου καθώς η σοφή και εύστοχη σκηνοθεσία, οι μοναδικές ερμηνείες, το διπλό και έξυπνα τοποθετημένο σκηνικό και η αυθεντική μουσική του Μεγάλου Μίκη, συνθέτουν ένα θεατρικό αμάλγαμα, που φέρνει στο νου τη χρυσή εποχή του Ελληνικού Σινεμά. Η παράσταση μοιάζει να είναι φτιαγμένη από εκείνο το αθάνατο και ανεξίτηλο υλικό που συνέθετε τη μαγική αισθητική της γνήσιας ελληνικής δραματουργίας.
Μην αμελήσετε να παρακολουθήσετε τον πανέμορφο αυτόν λυρικό κρουνό από τον οποίον αναβλύζουν μυρωδιές πορτοκαλιού κι ασβέστη.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Βοηθός Σκηνοθέτη – Φροντιστήριο: Μαίρη Σταυρίδου
Μουσική επιμέλεια: Μαίρη Σταυρίδου
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Φωτισμός – Ηλεκτρολογική υποστήριξη: Βασίλης Μουσουλέας
Επιμέλεια κοστουμιών: Μαίρη Σταυρίδου
Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Κοττάκης, Κώστας Φύσσας, Άγγελος Φουντάς
Διεύθυνση παραγωγής: Δ.Σ.Συλλόγου
Τους ρόλους ερμηνεύουν κατά σειρά εμφάνισης:
Αλίκη Πέππα, Νίκος Νικολάου, Γιώργος Κοττάκης, Στέλιος Κοττάκης, Άγγελος Φουντάς, Στέλλα Λεούση, Ασπασία Φωτάκη, Ελλάς Σώρρου, Νεφέλη Τζαβάρα, Νένα Τρικοπούλου, Νίκος Πέππας, Παντελής Γκαρής, Νίκος Πέππας, Στέλιος Ξυδέας, Κώστας Φύσσας
Συμμετέχουν τα παιδιά: Αντώνης Γκλαβάς – Αναστασία Καλτσίδη
Χορεύουν: Άκης Κουκουμής – Μανώλης Χαλδαιάκης
"ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ" ΤΟΥ ΑΡΚΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΦΙΛΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(13.01.2017)
"Τί είναι αυτό το σώμα μας
που ζει και αποθνήσκει!
Νεφρά, συκώτια κι άντερα
κι υγρά πολλά και σπλήνες,
χυλός, χολή και πάγκρεας
κι εντερικοί σωλήνες
κι ένα στομάχι έπειτα
ως είδος τι κυψέλης,
για να χωνεύει εύκολα
κι εκείνα που δεν θέλεις."
Γιώργος Σουρής
Ο Αρκάς έχει πετύχει εδώ και χρόνια να εκφράσει το ταλέντο του στην Ένατη Τέχνη, η οποία τον έκανε αξιαγάπητο. Στις εφημερίδες ή τα περιοδικά που φιλοξενούν τα Comic Strips του, έχει καθιερωθεί να διαβάζονται πλέον ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή. Η σελίδα του Αρκά είναι το εσπρέσο σφηνάκι που πίνεις λίγο πριν το φαγητό, προτού ασχοληθείς με την υπόλοιπη επικαιρότητα.
Λίγες ημέρες πριν, είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε στην εξαιρετική παράσταση «Επείγοντα Περιστατικά», μια σχεδόν vaudeville κωμωδία, σε κείμενα του πεισματικά αρνούμενου να φανερώσει την πραγματική του ταυτότητα, γελοιογράφου και σε παραγωγή του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας. Πρόκειται για δυο αυτόνομα έργα, που όμως παρουσιάζονται επιτυχώς ως ένα ενιαίο θεατρικό σύνολο: τα «Εχθροί εξ Αίματος» και «Βιολογικός Μετανάστης».
Στο πρώτο κείμενο, στο σύμπαν αυτό της «Στομαχολογίας», ένα τροχαίο ατύχημα οδηγεί τον αλκοολικό οργανισμό σε κώμα. Ταυτόχρονα, μεταξύ των οργάνων, ξεσπά εμφύλιος. Το Λεπτό και το Παχύ Έντερο διαφωνούν για το εάν υφίσταται πραξικόπημα που θα οδηγήσει στην κατάληξη του ημιθανούς οργανισμού, με απώτερο σκοπό τα ευγενή όργανα να μεταμοσχευθούν σε νέο υγιές σώμα. Ο Εγκέφαλος, που έως τώρα διαφέντευε, έχει σταματήσει. Το Δεξί Νεφρό, προσπαθεί να φέρει την ισορροπία και να κατευνάσει τα πνεύματα. Πρόκειται για μία κωμωδία σκοτεινή, σχεδόν ζοφερή, όπου κλιμακώνεται το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, η αγωνία για διαφυγή και σωτηρία. Το ζεύγος των Εντέρων μάς παραπέμπει στα αντιθετικά ζευγάρια του Θεάτρου του Παραλόγου, θυμίζοντάς μας κυρίως το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (ή τον Κοντό σύμφωνα με τον Αρκά…) και βεβαίως ανακαλούμε τα κωμικοτραγικά ντουέτα των Καστράτο/Λουκρητίας, Φυλακισμένου/Μοντεχρήστου κτλ.
Στο δεύτερο κείμενο, ο οργανισμός έχει να αντιμετωπίσει μια απρόσμενη έλευση, αφού το αριστερό νεφρό τώρα είναι μεταμοσχευμένο και αντιμετωπίζεται από ορισμένους ως παρείσακτος. Κάποια όργανα δεν επιθυμούν καθόλου τον αλλοδαπό, ενώ κάποια άλλα, αισθάνονται ότι με την παρουσία του και τις υπηρεσίες που θα προσφέρει, θα εξασφαλιστεί ένα μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής για το σύνολο. Εδώ, ο συγγραφέας, συνδυάζει με έμπνευση προφητική, τα εσωτερικά μας πολιτικά τεκταινόμενα: ένας μετανάστης υφίσταται την ίδια ρατσιστική απαξίωση και τους ίδιους κινδύνους όπως και χιλιάδες άλλοι ομότυχοί του. «Ξένος» σύμφωνα με κάποιους, «ευπρόσδεκτος» κατ’ άλλους, ο «Βιολογικός Μετανάστης» είναι μια ιδιοφυής αλληγορία, με πολλές αναφορές στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Τα δύο αυτά αμιγώς πολιτικά κείμενα είχαν την τύχη, να ανέβουν από το θίασο του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας, στα χέρια του οποίου απογειώθηκαν και πήραν το σχήμα και τη μορφή που τους αξίζει. Εντυπωσιάζουν η σκηνοθεσία, η σκηνογραφία και τα κοστούμια της κ.Άννας Γεραλή, οι ερμηνείες των ηθοποιών (Λευτέρης Βατικιώτης, Στέλλα Πάσχα, Βαγγέλης Μακρίδης, Λία Σήμαν και Βενετία Τρίμη), οι φωτισμοί του κ.Συράκου Δανάλη, το μακιγιάζ της Περσεφόνης Λαλιώτη. Ο Σύλλογος, για ακόμα μια φορά, κατέβαλε προσπάθεια, σκληρή δουλειά και χρόνο, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει απόλυτα.
Μην αμελήσετε να δείτε την πολύ ιδιαίτερη και πανέξυπνη αυτή παράσταση, που εκτείνεται σχεδόν σε δύο μυσταγωγικά γαστρεντερικές ώρες. Θα προστεθούν στις πιο απολαυστικές στιγμές της θεατρικής ζωής σας.
Συντελεστές:
Παίζουν: Λευτέρης Βατικιώτης, Στέλλα Πάσχα, Βαγγέλης Μακρίδης, Λία Σήμαν, Βενετία Τρίμη
Σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Άννα Γεραλή
Φωτισμοί: Συράκος Δανάλης
Βοηθός σκηνοθέτη / Μακιγιάζ: Περσεφόνη Λαλιώτη
Βοηθός Σκηνογράφου / Χειρισμός ήχου & φωτισμού: Χριστίνα Καραγιάννη
Φωτογραφίες: Ευάγγελος Σύρος
Κατασκευή σκηνικών: Βαγγέλης Μακρίδης
(13.01.2017)
"Τί είναι αυτό το σώμα μας
που ζει και αποθνήσκει!
Νεφρά, συκώτια κι άντερα
κι υγρά πολλά και σπλήνες,
χυλός, χολή και πάγκρεας
κι εντερικοί σωλήνες
κι ένα στομάχι έπειτα
ως είδος τι κυψέλης,
για να χωνεύει εύκολα
κι εκείνα που δεν θέλεις."
Γιώργος Σουρής
Ο Αρκάς έχει πετύχει εδώ και χρόνια να εκφράσει το ταλέντο του στην Ένατη Τέχνη, η οποία τον έκανε αξιαγάπητο. Στις εφημερίδες ή τα περιοδικά που φιλοξενούν τα Comic Strips του, έχει καθιερωθεί να διαβάζονται πλέον ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή. Η σελίδα του Αρκά είναι το εσπρέσο σφηνάκι που πίνεις λίγο πριν το φαγητό, προτού ασχοληθείς με την υπόλοιπη επικαιρότητα.
Λίγες ημέρες πριν, είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε στην εξαιρετική παράσταση «Επείγοντα Περιστατικά», μια σχεδόν vaudeville κωμωδία, σε κείμενα του πεισματικά αρνούμενου να φανερώσει την πραγματική του ταυτότητα, γελοιογράφου και σε παραγωγή του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας. Πρόκειται για δυο αυτόνομα έργα, που όμως παρουσιάζονται επιτυχώς ως ένα ενιαίο θεατρικό σύνολο: τα «Εχθροί εξ Αίματος» και «Βιολογικός Μετανάστης».
Στο πρώτο κείμενο, στο σύμπαν αυτό της «Στομαχολογίας», ένα τροχαίο ατύχημα οδηγεί τον αλκοολικό οργανισμό σε κώμα. Ταυτόχρονα, μεταξύ των οργάνων, ξεσπά εμφύλιος. Το Λεπτό και το Παχύ Έντερο διαφωνούν για το εάν υφίσταται πραξικόπημα που θα οδηγήσει στην κατάληξη του ημιθανούς οργανισμού, με απώτερο σκοπό τα ευγενή όργανα να μεταμοσχευθούν σε νέο υγιές σώμα. Ο Εγκέφαλος, που έως τώρα διαφέντευε, έχει σταματήσει. Το Δεξί Νεφρό, προσπαθεί να φέρει την ισορροπία και να κατευνάσει τα πνεύματα. Πρόκειται για μία κωμωδία σκοτεινή, σχεδόν ζοφερή, όπου κλιμακώνεται το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, η αγωνία για διαφυγή και σωτηρία. Το ζεύγος των Εντέρων μάς παραπέμπει στα αντιθετικά ζευγάρια του Θεάτρου του Παραλόγου, θυμίζοντάς μας κυρίως το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (ή τον Κοντό σύμφωνα με τον Αρκά…) και βεβαίως ανακαλούμε τα κωμικοτραγικά ντουέτα των Καστράτο/Λουκρητίας, Φυλακισμένου/Μοντεχρήστου κτλ.
Στο δεύτερο κείμενο, ο οργανισμός έχει να αντιμετωπίσει μια απρόσμενη έλευση, αφού το αριστερό νεφρό τώρα είναι μεταμοσχευμένο και αντιμετωπίζεται από ορισμένους ως παρείσακτος. Κάποια όργανα δεν επιθυμούν καθόλου τον αλλοδαπό, ενώ κάποια άλλα, αισθάνονται ότι με την παρουσία του και τις υπηρεσίες που θα προσφέρει, θα εξασφαλιστεί ένα μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής για το σύνολο. Εδώ, ο συγγραφέας, συνδυάζει με έμπνευση προφητική, τα εσωτερικά μας πολιτικά τεκταινόμενα: ένας μετανάστης υφίσταται την ίδια ρατσιστική απαξίωση και τους ίδιους κινδύνους όπως και χιλιάδες άλλοι ομότυχοί του. «Ξένος» σύμφωνα με κάποιους, «ευπρόσδεκτος» κατ’ άλλους, ο «Βιολογικός Μετανάστης» είναι μια ιδιοφυής αλληγορία, με πολλές αναφορές στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Τα δύο αυτά αμιγώς πολιτικά κείμενα είχαν την τύχη, να ανέβουν από το θίασο του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας, στα χέρια του οποίου απογειώθηκαν και πήραν το σχήμα και τη μορφή που τους αξίζει. Εντυπωσιάζουν η σκηνοθεσία, η σκηνογραφία και τα κοστούμια της κ.Άννας Γεραλή, οι ερμηνείες των ηθοποιών (Λευτέρης Βατικιώτης, Στέλλα Πάσχα, Βαγγέλης Μακρίδης, Λία Σήμαν και Βενετία Τρίμη), οι φωτισμοί του κ.Συράκου Δανάλη, το μακιγιάζ της Περσεφόνης Λαλιώτη. Ο Σύλλογος, για ακόμα μια φορά, κατέβαλε προσπάθεια, σκληρή δουλειά και χρόνο, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει απόλυτα.
Μην αμελήσετε να δείτε την πολύ ιδιαίτερη και πανέξυπνη αυτή παράσταση, που εκτείνεται σχεδόν σε δύο μυσταγωγικά γαστρεντερικές ώρες. Θα προστεθούν στις πιο απολαυστικές στιγμές της θεατρικής ζωής σας.
Συντελεστές:
Παίζουν: Λευτέρης Βατικιώτης, Στέλλα Πάσχα, Βαγγέλης Μακρίδης, Λία Σήμαν, Βενετία Τρίμη
Σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Άννα Γεραλή
Φωτισμοί: Συράκος Δανάλης
Βοηθός σκηνοθέτη / Μακιγιάζ: Περσεφόνη Λαλιώτη
Βοηθός Σκηνογράφου / Χειρισμός ήχου & φωτισμού: Χριστίνα Καραγιάννη
Φωτογραφίες: Ευάγγελος Σύρος
Κατασκευή σκηνικών: Βαγγέλης Μακρίδης
"ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ". ΜΑΥΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΒΑΘΕΟΣ
(18.12.2016)
Το κλασικό παραμύθι του Shel Silverstein, επέλεξε να ανεβάζει αυτή τη χρονιά το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Βαθέος. Έχοντας αρκετή πείρα από τις παραστάσεις Μαύρου Θεάτρου που έχει ανεβάσει στο παρελθόν, η νηπιαγωγός κ.Θεοδώρα Ντίνα επιμελήθηκε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε τη διαχρονική αυτή ιστορία αγάπης και προσφοράς. Μαζί με τις συναδέλφους της, την κ.Γεωργία/Βιόλα Γιαννοπούλου και την κ.Έφη Γιαννακοπούλου ως βοηθούς σκηνοθεσίας, ανέβασαν για άλλη μια φορά μια εντυπωσιακή παράσταση.
Πασίγνωστο αυτό το βιβλίο του 1964, είναι το πιο Μη - Χριστουγεννιάτικο παραμύθι που μπορεί κανείς να διαβάσει, το οποίο όμως περικλείει ολόκληρο το μήνυμα των Εορτών. Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αστέρια, φάτνες και στολισμένα δέντρα. Ούτε καν χρώμα δεν υπάρχει. Μια ιστορία σε άσπρο-μαύρο, ολιγόλογη, συγκινητική. Επαναστατικό όσο και διαχρονικό λοιπόν το θέμα αυτού του βιβλίου, δίνεται μέσα από τη σχέση των δύο ηρώων: μιας μηλιάς κι ενός αγοριού. Η μηλιά αγαπά το αγόρι και του δίνει απλόχερα όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέσει: κρυψώνα, κλαδιά για στεφάνι, ξύλο για να φτιάξει βάρκα και χίλια δυο άλλα. Καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι ανάγκες του αλλάζουν. Πρώτα το παιχνίδι, μετά η ανάγκη επιβίωσης, απόκτησης πλούτου, ανέσεων, δραπέτευσης από τη λύπη: η μηλιά για όλα έχει κάτι να δώσει. Το αγόρι μεγαλώνει, γίνεται νεαρός, άντρας, μεσήλικας, ηλικιωμένος. Αλλά για τη μηλιά είναι πάντα «το αγόρι». Ούτε ένα ευχαριστώ δεν θα λάβει ως ανταμοιβή από το φίλο της. Ωστόσο, θα θυσιάσει ως και τον κορμό της για να δώσει στο αγόρι την ευκαιρία να φύγει. Λυπάται βαθιά για την αναχώρηση του φίλου της. Λυπάται, ίσως, και για τον ακρωτηριασμό της. Τι απομένει πια; Κι όμως. Το αγόρι θα επιστρέψει και η μηλιά θα έχει κάτι ακόμη, πολύτιμο, να του δώσει.
Αυτή την ιστορία, μετέτρεψε σε θεατρική παράσταση Μαύρου Θεάτρου το Νηπιαγωγείο Βαθέος. Τα συστατικά του Μαύρου Θεάτρου είναι ηθοποιοί ή κουκλοπαίχτες, μαριονετίστες στα μαύρα μπροστά από μαύρο φόντο, αντικείμενα με φωσφοριζέ χρώματα και λάμπες υπεριώδους φωτισμού, το γνωστό σε όλους μας black light.Η τεχνική του Μαύρου Θεάτρου φαίνεται ότι πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας του 17ου αιώνα, όπου σε μαύρο δωμάτιο και με τη βοήθεια κεριών παίζονταν παραστάσεις με κούκλες και διάφορα άλλα αντικείμενα. Το Μαύρο Θέατρο στη σημερινή του μορφή και με τη χρήση υπεριώδους φωτισμού, οφείλει τη φήμη και διάδοσή του στην τυχαία ανακάλυψη του Ζίρι Σρνετς, ιδρυτή του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας.
Είναι πλέον γνωστό πως η Αίγινα, διαθέτει εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς σε όλες τις σχολικές βαθμίδες. Με τέτοιες εορταστικές παραστάσεις και νηπιαγωγούς όπως τις κυρίες του Βαθέος, είναι σίγουρο πως οι μελλοντικές γενιές που ξεπηδούν από αυτήν την εκπαίδευση, θα παραδώσουν ένα κόσμο ομορφότερο και πιο φωτεινό.
(18.12.2016)
Το κλασικό παραμύθι του Shel Silverstein, επέλεξε να ανεβάζει αυτή τη χρονιά το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Βαθέος. Έχοντας αρκετή πείρα από τις παραστάσεις Μαύρου Θεάτρου που έχει ανεβάσει στο παρελθόν, η νηπιαγωγός κ.Θεοδώρα Ντίνα επιμελήθηκε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε τη διαχρονική αυτή ιστορία αγάπης και προσφοράς. Μαζί με τις συναδέλφους της, την κ.Γεωργία/Βιόλα Γιαννοπούλου και την κ.Έφη Γιαννακοπούλου ως βοηθούς σκηνοθεσίας, ανέβασαν για άλλη μια φορά μια εντυπωσιακή παράσταση.
Πασίγνωστο αυτό το βιβλίο του 1964, είναι το πιο Μη - Χριστουγεννιάτικο παραμύθι που μπορεί κανείς να διαβάσει, το οποίο όμως περικλείει ολόκληρο το μήνυμα των Εορτών. Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αστέρια, φάτνες και στολισμένα δέντρα. Ούτε καν χρώμα δεν υπάρχει. Μια ιστορία σε άσπρο-μαύρο, ολιγόλογη, συγκινητική. Επαναστατικό όσο και διαχρονικό λοιπόν το θέμα αυτού του βιβλίου, δίνεται μέσα από τη σχέση των δύο ηρώων: μιας μηλιάς κι ενός αγοριού. Η μηλιά αγαπά το αγόρι και του δίνει απλόχερα όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέσει: κρυψώνα, κλαδιά για στεφάνι, ξύλο για να φτιάξει βάρκα και χίλια δυο άλλα. Καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι ανάγκες του αλλάζουν. Πρώτα το παιχνίδι, μετά η ανάγκη επιβίωσης, απόκτησης πλούτου, ανέσεων, δραπέτευσης από τη λύπη: η μηλιά για όλα έχει κάτι να δώσει. Το αγόρι μεγαλώνει, γίνεται νεαρός, άντρας, μεσήλικας, ηλικιωμένος. Αλλά για τη μηλιά είναι πάντα «το αγόρι». Ούτε ένα ευχαριστώ δεν θα λάβει ως ανταμοιβή από το φίλο της. Ωστόσο, θα θυσιάσει ως και τον κορμό της για να δώσει στο αγόρι την ευκαιρία να φύγει. Λυπάται βαθιά για την αναχώρηση του φίλου της. Λυπάται, ίσως, και για τον ακρωτηριασμό της. Τι απομένει πια; Κι όμως. Το αγόρι θα επιστρέψει και η μηλιά θα έχει κάτι ακόμη, πολύτιμο, να του δώσει.
Αυτή την ιστορία, μετέτρεψε σε θεατρική παράσταση Μαύρου Θεάτρου το Νηπιαγωγείο Βαθέος. Τα συστατικά του Μαύρου Θεάτρου είναι ηθοποιοί ή κουκλοπαίχτες, μαριονετίστες στα μαύρα μπροστά από μαύρο φόντο, αντικείμενα με φωσφοριζέ χρώματα και λάμπες υπεριώδους φωτισμού, το γνωστό σε όλους μας black light.Η τεχνική του Μαύρου Θεάτρου φαίνεται ότι πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας του 17ου αιώνα, όπου σε μαύρο δωμάτιο και με τη βοήθεια κεριών παίζονταν παραστάσεις με κούκλες και διάφορα άλλα αντικείμενα. Το Μαύρο Θέατρο στη σημερινή του μορφή και με τη χρήση υπεριώδους φωτισμού, οφείλει τη φήμη και διάδοσή του στην τυχαία ανακάλυψη του Ζίρι Σρνετς, ιδρυτή του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας.
Είναι πλέον γνωστό πως η Αίγινα, διαθέτει εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς σε όλες τις σχολικές βαθμίδες. Με τέτοιες εορταστικές παραστάσεις και νηπιαγωγούς όπως τις κυρίες του Βαθέος, είναι σίγουρο πως οι μελλοντικές γενιές που ξεπηδούν από αυτήν την εκπαίδευση, θα παραδώσουν ένα κόσμο ομορφότερο και πιο φωτεινό.
"Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
(13.08.2016)
Μη σας προβληματίζει ο τίτλος... Πρόκειται για τον «από πάνω» όροφο και όχι για κάποια άσεμνη ιδέα. Η ιστορία έχει ως εξής: φαλλοκράτης σύζυγος, με ειδίκευση στην κατάχρηση εξουσίας ως διεφθαρμένος αστυνομικός, στην κατάχρηση της συντρόφου ως καταπιεστικό αρσενικό και στην κατάχρηση ουσιών ως επίφοβα εθισμένος. Μια γυναίκα ελευθέρων ηθών, μετακομίζει στον πέμπτο όροφο και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί του, τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας. Αναζητά τα αυτονόητα στην περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει τα ως τότε βιωμένα. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη.
Η ελευθερία προϋποθέτει όμως εσωτερικές διεργασίες και δεν αρκεί απλά ο θάνατος του "αφεντικού". Η απελευθέρωση της Ερατώς ήρθε με την εγκατάσταση της «πόρνης από πάνω». Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μοντέλο ζωής, μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο ποθητό, όσον αφορά στην ελευθεριότητα και την αυτονομία της ζωής της. Το έργο θα ολοκληρωθεί με μια λυτρωτική προοπτική.
Η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου εξαιρετική. Θαυμάσαμε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι κατάφερε να μη δώσει τραγική χροιά, γιατί όντως δεν υπήρχε η προϋπόθεση του τραγικού. Πρόκειται για παράσταση ηθοποιού δασκάλας (ή "διδασκάλας" αν προτιμάτε) επάνω σε ένα δυνατό και άμεσο κείμενο, τόσο κοντά μας (μιλώ κυρίως για τις γυναίκες θεατές), που δεν ήταν λίγες οι φορές όπου εντοπίζαμε από τις θέσεις των θεατών, πικρά γέλια και συγκαταβατικά νεύματα του κεφαλιού. Μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία καθηλώνει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Η κ.Διδασκάλου ενσάρκωσε με μαεστρία το ρόλο μιας μεσαίας τάξεως γυναίκας, η οποία μαστίζεται ακόμα και σήμερα από τα κοινωνικά ταμπού του μεσοπολέμου που απλά την θέλουν δούλα, άβουλη και κυρίως δεσμευμένη, χωρίς καμιά ελευθερία, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός άχρωμου διαμερίσματος. Τελικά η λύτρωση έρχεται πάντα από πάνω. Ακόμα και αν εκεί επάνω βρίσκεται μια πόρνη.
(13.08.2016)
Μη σας προβληματίζει ο τίτλος... Πρόκειται για τον «από πάνω» όροφο και όχι για κάποια άσεμνη ιδέα. Η ιστορία έχει ως εξής: φαλλοκράτης σύζυγος, με ειδίκευση στην κατάχρηση εξουσίας ως διεφθαρμένος αστυνομικός, στην κατάχρηση της συντρόφου ως καταπιεστικό αρσενικό και στην κατάχρηση ουσιών ως επίφοβα εθισμένος. Μια γυναίκα ελευθέρων ηθών, μετακομίζει στον πέμπτο όροφο και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί του, τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας. Αναζητά τα αυτονόητα στην περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει τα ως τότε βιωμένα. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη.
Η ελευθερία προϋποθέτει όμως εσωτερικές διεργασίες και δεν αρκεί απλά ο θάνατος του "αφεντικού". Η απελευθέρωση της Ερατώς ήρθε με την εγκατάσταση της «πόρνης από πάνω». Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μοντέλο ζωής, μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο ποθητό, όσον αφορά στην ελευθεριότητα και την αυτονομία της ζωής της. Το έργο θα ολοκληρωθεί με μια λυτρωτική προοπτική.
Η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου εξαιρετική. Θαυμάσαμε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι κατάφερε να μη δώσει τραγική χροιά, γιατί όντως δεν υπήρχε η προϋπόθεση του τραγικού. Πρόκειται για παράσταση ηθοποιού δασκάλας (ή "διδασκάλας" αν προτιμάτε) επάνω σε ένα δυνατό και άμεσο κείμενο, τόσο κοντά μας (μιλώ κυρίως για τις γυναίκες θεατές), που δεν ήταν λίγες οι φορές όπου εντοπίζαμε από τις θέσεις των θεατών, πικρά γέλια και συγκαταβατικά νεύματα του κεφαλιού. Μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία καθηλώνει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Η κ.Διδασκάλου ενσάρκωσε με μαεστρία το ρόλο μιας μεσαίας τάξεως γυναίκας, η οποία μαστίζεται ακόμα και σήμερα από τα κοινωνικά ταμπού του μεσοπολέμου που απλά την θέλουν δούλα, άβουλη και κυρίως δεσμευμένη, χωρίς καμιά ελευθερία, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός άχρωμου διαμερίσματος. Τελικά η λύτρωση έρχεται πάντα από πάνω. Ακόμα και αν εκεί επάνω βρίσκεται μια πόρνη.
"Η ΑΠΟΛΥΜΕΝΗ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
(12.08.2016)
Η παράσταση που πρόσφερε δυνατό γέλιο αλλά και μεγάλη συγκίνηση στο κοινό της πρωτεύουσας, με ένα θέμα που έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα όλων μας είτε άμεσα είτε έμμεσα, έφτασε και στην Αίγινα, στα πλαίσια του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου.
Μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του φαινομενικά λαμπερού Life Style, κάτω από τα glamorous Gucci και Prada περιτυλίγματα, το έργο σκιαγραφεί και αναφέρεται στην απόλυση μιας εξαιρετικά επιτυχημένης κοσμικογράφου που η ανεργία την επισκέπτεται χωρίς προειδοποίηση, λόγω ενός εσωτερικού επαγγελματικού σκανδάλου. Τα τηλέφωνα ξαφνικά σιγούν, οι πλούσιες μεγαλοκυρίες της στήλης της εξαφανίζονται και το μοναδικό που εν τέλει προβάλλει σε όλο του το μεγαλείο είναι ο ακατέργαστος εαυτός της αλλά και οι φυσικές και κοινωνικές στερήσεις.
Καθώς η μοναξιά και οι διαδοχικές κρίσεις αυτοκριτικής τη βασανίζουν, η Μαριέττα συνειδητοποιεί πως πριν χάσει τη δουλειά της, ήταν απολυμένη και από την ίδια της τη ζωή. "Ατσαλάκωτη διέσχισα τη ζωή μου" παραδέχεται, σε έναν εκρηκτικό εσωτερικό μονόλογο. Έρωτας, αγάπη, τρυφερότητα, σχέσεις, όλα θυσιασμένα στο κυνήγι ενός λαμπερού αλλά ταυτόχρονα κενού τρόπου ζωής.
Mια παράσταση - κέντημα, με έναν σκηνοθέτη που αξιοποίησε το χώρο, με μια εξαιρετική Κατερίνα Διδασκάλου, η οποία απέδειξε πως έχει τέλειο κωμικό συγχρονισμό μέσα στην ιλαροτραγική απελπισία της ως Απολυμένη, και με εκείνο το γνώριμα πικρό, σπαρακτικό, ευαίσθητο και σοφό θεατρικό ύφος του Αντώνη Τσιπιανίτη, ο οποίος, μαζί την "Καθαρίστρια του Life Style" και την "Πόρνη από Πάνω", πατάει γερά ως συγγραφέας στο έδαφος της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και κάθε φορά μάς θυμίζει πως η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη έμπνευση, πηγάζει από την ίδια τη ζωή, εξελίσσοντας αυτό που ονομάζουμε Καθημερινό Θέατρο.
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Ερμηνεία: Κατερίνα Διδασκάλου
Σκηνοθεσία : Κώστας Γάκης
Σκηνικά. Κοστούμια : Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί : Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου - Νίκος Κωστάκος
Μουσική : Κώστας Γάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μαρία Παπαφωτίου
(12.08.2016)
Η παράσταση που πρόσφερε δυνατό γέλιο αλλά και μεγάλη συγκίνηση στο κοινό της πρωτεύουσας, με ένα θέμα που έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα όλων μας είτε άμεσα είτε έμμεσα, έφτασε και στην Αίγινα, στα πλαίσια του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου.
Μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του φαινομενικά λαμπερού Life Style, κάτω από τα glamorous Gucci και Prada περιτυλίγματα, το έργο σκιαγραφεί και αναφέρεται στην απόλυση μιας εξαιρετικά επιτυχημένης κοσμικογράφου που η ανεργία την επισκέπτεται χωρίς προειδοποίηση, λόγω ενός εσωτερικού επαγγελματικού σκανδάλου. Τα τηλέφωνα ξαφνικά σιγούν, οι πλούσιες μεγαλοκυρίες της στήλης της εξαφανίζονται και το μοναδικό που εν τέλει προβάλλει σε όλο του το μεγαλείο είναι ο ακατέργαστος εαυτός της αλλά και οι φυσικές και κοινωνικές στερήσεις.
Καθώς η μοναξιά και οι διαδοχικές κρίσεις αυτοκριτικής τη βασανίζουν, η Μαριέττα συνειδητοποιεί πως πριν χάσει τη δουλειά της, ήταν απολυμένη και από την ίδια της τη ζωή. "Ατσαλάκωτη διέσχισα τη ζωή μου" παραδέχεται, σε έναν εκρηκτικό εσωτερικό μονόλογο. Έρωτας, αγάπη, τρυφερότητα, σχέσεις, όλα θυσιασμένα στο κυνήγι ενός λαμπερού αλλά ταυτόχρονα κενού τρόπου ζωής.
Mια παράσταση - κέντημα, με έναν σκηνοθέτη που αξιοποίησε το χώρο, με μια εξαιρετική Κατερίνα Διδασκάλου, η οποία απέδειξε πως έχει τέλειο κωμικό συγχρονισμό μέσα στην ιλαροτραγική απελπισία της ως Απολυμένη, και με εκείνο το γνώριμα πικρό, σπαρακτικό, ευαίσθητο και σοφό θεατρικό ύφος του Αντώνη Τσιπιανίτη, ο οποίος, μαζί την "Καθαρίστρια του Life Style" και την "Πόρνη από Πάνω", πατάει γερά ως συγγραφέας στο έδαφος της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και κάθε φορά μάς θυμίζει πως η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη έμπνευση, πηγάζει από την ίδια τη ζωή, εξελίσσοντας αυτό που ονομάζουμε Καθημερινό Θέατρο.
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Ερμηνεία: Κατερίνα Διδασκάλου
Σκηνοθεσία : Κώστας Γάκης
Σκηνικά. Κοστούμια : Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί : Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου - Νίκος Κωστάκος
Μουσική : Κώστας Γάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μαρία Παπαφωτίου
"IL TROVATORE" ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΤΗΣ ΦΑΝΗΣ ΠΑΛΙΟΥΡΑ
(06.08.2016)
Είναι γνωστή η ατάκα του Enrico Caruso σχετικά με τον «Τροβαδούρο», ο οποίος, μαζί με το "Rigoletto" και τη "La Traviata", αποτελεί τη δεύτερη όπερα της δημοφιλούς τριλογίας του Giuseppe Verdi: «Το μόνο που χρειάζεται ο Τροβατόρε για να πετύχει είναι απλά οι 4 μεγαλύτεροι τραγουδιστές του κόσμου».
Όντως, το "Il Trovatore" είναι μία από τις πιο αγαπημένες όπερες του κοινού, από την εποχή της πρεμιέρας του. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης του 1853 στο θέατρο Apollo της Ρώμης ήταν τόσο μεγάλος, ώστε οι κριτικοί της εποχής απεκάλεσαν τον Verdi, Καίσαρα της Τέχνης. Η δράση της όπερας εξελίσσεται στα βόρεια της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Πολλά χρόνια νωρίτερα, μια τσιγγάνα μάγισσα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την υποψία ότι καταράστηκε τον έναν από τους δύο μικρούς γιους του Κόμη ντι Λούνα. Πριν η μάγισσα καεί, ζήτησε από την κόρη της, Ατζουτσένα, να εκδικηθεί για το θάνατό της. Λίγο αργότερα το βρέφος εξαφανίστηκε και ακριβώς στο σημείο όπου είχε καεί η μάγισσα, βρέθηκαν στις στάχτες τα κόκκαλα ενός παιδιού. Όλοι πίστεψαν πως ήταν ο γιος του Κόμη και πως υπεύθυνη ήταν η κόρη της μάγισσας. Ο Κόμης όμως, που αρνήθηκε να πιστέψει στο θάνατο του γιου του, ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από το άλλο του παιδί, να εξακολουθήσει να ψάχνει για την κόρη της τσιγγάνας και τον αδελφό του. Έκτοτε, ο νέος Κόμης δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την Ατζουτσένα, ζητώντας εκδίκηση.
Παρακολουθήσαμε, μία Pocket Opera λοιπόν, μια Όπερα Τσέπης, απαλλαγμένη από βαριά σκηνικά και φανταχτερά κοστούμια, που κάποιες φορές, μπορεί και να υπονομεύουν την κύρια ουσία του έργου, η οποία δεν είναι άλλη από τη Μουσική και τις Ερμηνείες. Η Φανή Παλιούρα, που πέρυσι την είχαμε απολαύσει ως "Καθαρίστρια του Life Style" στον ίδιο χώρο και υπό τον ίδιο θεσμό, φέτος επέστρεψε και δοκίμασε τις δυνάμεις της στη σκηνοθεσία, με εκπληκτικά αποτελέσματα. Σε ένα δύσκολο project, είναι η αλήθεια, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε θριαμβευτικά όλους τους συντελεστές. Με συνοδεία έναν άριστο πιανίστα, δίνοντας βάση στις εξαίσιες φωνές και την Υποκριτική, η παράσταση έχει διατηρήσει τα λυρικά μέρη, έχοντας απεκδυθεί όμως τα Χορωδιακα και το Libretto, φανερώνοντας έτσι μια άλλη, κρυφή θα λέγαμε πτυχή του έργου, πιο θεατρική,πιο ερμηνευτική, πιο άμεση.
Αυτό το ιδιαίτερο μουσικο-θεατρικό κράμα, παρ'όλο που μπορεί να φαίνεται αγνώριμο ακόμα και στους φανατικούς του είδους, δεν ξένισε,αλλά το αντίθετο μάλιστα, απέσπασε τη θερμή αποδοχή και την απόλυτη προσύλωση των θεατών. Απόδειξη, το παρατεταμένο και ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, που έριξε αυλαία σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ!
Μουσική: Giuseppe Verdi
Libretto: Salvadore Cammarano
Πρωταγωνιστούν:
Leonora – Έλλη Αναστασοπούλου
Manrico – Χρήστος Δεληζώνας
Conte di Luna – Νικόλας Καραγκιαούρης
Azucena – Φωτεινή Αθανασάκη
Αφήγηση – Φανή Παλιούρα
Μουσική Διδασκαλία, Διεύθυνση, Πιάνο – Πάνος Λουμάκης
Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Κοστούμια – Φανή Παλιούρα
Υποκριτική διδασκαλία – Μιλτιάδης Φιορέντζης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Τζιφάκης
(06.08.2016)
Είναι γνωστή η ατάκα του Enrico Caruso σχετικά με τον «Τροβαδούρο», ο οποίος, μαζί με το "Rigoletto" και τη "La Traviata", αποτελεί τη δεύτερη όπερα της δημοφιλούς τριλογίας του Giuseppe Verdi: «Το μόνο που χρειάζεται ο Τροβατόρε για να πετύχει είναι απλά οι 4 μεγαλύτεροι τραγουδιστές του κόσμου».
Όντως, το "Il Trovatore" είναι μία από τις πιο αγαπημένες όπερες του κοινού, από την εποχή της πρεμιέρας του. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης του 1853 στο θέατρο Apollo της Ρώμης ήταν τόσο μεγάλος, ώστε οι κριτικοί της εποχής απεκάλεσαν τον Verdi, Καίσαρα της Τέχνης. Η δράση της όπερας εξελίσσεται στα βόρεια της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Πολλά χρόνια νωρίτερα, μια τσιγγάνα μάγισσα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την υποψία ότι καταράστηκε τον έναν από τους δύο μικρούς γιους του Κόμη ντι Λούνα. Πριν η μάγισσα καεί, ζήτησε από την κόρη της, Ατζουτσένα, να εκδικηθεί για το θάνατό της. Λίγο αργότερα το βρέφος εξαφανίστηκε και ακριβώς στο σημείο όπου είχε καεί η μάγισσα, βρέθηκαν στις στάχτες τα κόκκαλα ενός παιδιού. Όλοι πίστεψαν πως ήταν ο γιος του Κόμη και πως υπεύθυνη ήταν η κόρη της μάγισσας. Ο Κόμης όμως, που αρνήθηκε να πιστέψει στο θάνατο του γιου του, ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από το άλλο του παιδί, να εξακολουθήσει να ψάχνει για την κόρη της τσιγγάνας και τον αδελφό του. Έκτοτε, ο νέος Κόμης δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την Ατζουτσένα, ζητώντας εκδίκηση.
Παρακολουθήσαμε, μία Pocket Opera λοιπόν, μια Όπερα Τσέπης, απαλλαγμένη από βαριά σκηνικά και φανταχτερά κοστούμια, που κάποιες φορές, μπορεί και να υπονομεύουν την κύρια ουσία του έργου, η οποία δεν είναι άλλη από τη Μουσική και τις Ερμηνείες. Η Φανή Παλιούρα, που πέρυσι την είχαμε απολαύσει ως "Καθαρίστρια του Life Style" στον ίδιο χώρο και υπό τον ίδιο θεσμό, φέτος επέστρεψε και δοκίμασε τις δυνάμεις της στη σκηνοθεσία, με εκπληκτικά αποτελέσματα. Σε ένα δύσκολο project, είναι η αλήθεια, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε θριαμβευτικά όλους τους συντελεστές. Με συνοδεία έναν άριστο πιανίστα, δίνοντας βάση στις εξαίσιες φωνές και την Υποκριτική, η παράσταση έχει διατηρήσει τα λυρικά μέρη, έχοντας απεκδυθεί όμως τα Χορωδιακα και το Libretto, φανερώνοντας έτσι μια άλλη, κρυφή θα λέγαμε πτυχή του έργου, πιο θεατρική,πιο ερμηνευτική, πιο άμεση.
Αυτό το ιδιαίτερο μουσικο-θεατρικό κράμα, παρ'όλο που μπορεί να φαίνεται αγνώριμο ακόμα και στους φανατικούς του είδους, δεν ξένισε,αλλά το αντίθετο μάλιστα, απέσπασε τη θερμή αποδοχή και την απόλυτη προσύλωση των θεατών. Απόδειξη, το παρατεταμένο και ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, που έριξε αυλαία σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ!
Μουσική: Giuseppe Verdi
Libretto: Salvadore Cammarano
Πρωταγωνιστούν:
Leonora – Έλλη Αναστασοπούλου
Manrico – Χρήστος Δεληζώνας
Conte di Luna – Νικόλας Καραγκιαούρης
Azucena – Φωτεινή Αθανασάκη
Αφήγηση – Φανή Παλιούρα
Μουσική Διδασκαλία, Διεύθυνση, Πιάνο – Πάνος Λουμάκης
Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Κοστούμια – Φανή Παλιούρα
Υποκριτική διδασκαλία – Μιλτιάδης Φιορέντζης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Τζιφάκης
"Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ
(01.08.2016)
Η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα του Θεάτρου του Παραλόγου, ενός θεάτρου που ήκμασε τις δεκαετίες '50 και '60, εξέφραζε την εποχή του, μια εποχή παραλογισμού, προερχόμενης από τη φρίκη των πολέμων.
Σε αυτό το δραματικό είδος που πάει κόντρα στο κλασικό δραματικό θέατρο, υπάρχουν μια σειρά από σκηνές που θα μπορούν να ειδωθούν και μεμονωμένα χωρίς ιδιαίτερο νόημα σε αυτά που αναφέρονται, αλλά αναδεικνύοντας μια σειρά από νοήματα μέσα από τον λόγο και κυρίως μέσα από την σκηνική σύμβαση. Σημειολογικά, στις παραστάσεις έργων του Παραλόγου δεν έχει τόσο σημασία ο γραπτός λόγος ως σύστημα επικοινωνίας, όσο η πολυσημία του σκηνικού κώδικα και ο μηχανισμός της μεταγλωσσικής λειτουργίας του κειμένου. Ο ίδιος ο Ιονέσκο αποκαλεί το έργο, μια «τραγωδία της γλώσσας» με τους διαλόγους να φαίνονται με την πρώτη ανάγνωση πως έχουν παντελή έλλειψη νοήματος και ιδεών μέσα σ’ ένα κλίμα ανίας, αλλά μέσα από αυτή την αίσθηση μιλάει για βαθύτερα υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα. Οι χαρακτήρες του είναι θύματα της ίδιας τους της γλώσσας, αιχμάλωτοι της καθημερινότητας, δύτες σε μια θάλασσα της μοναξιάς, των επιφανειακών σχέσεων και των ανιαρών συνανθρώπων.
Ο Βασίλης Βασιλάκης, ένας από τους πρώτους πραγματικούς επαγγελματίες του θεάτρου που δίδαξαν την υποκριτική τέχνη στην Αίγινα, επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια στο νησί που λάτρεψε και τον λάτρεψε κι αυτό με τη σειρά του. Με μια ολόφρεσκη ομάδα από νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, η σκηνοθεσία εντυπωσιάζει με τη πρωτοτυπία, την αυθεντικότητα, πάει κόντρα στην εποχή της συντήρησης και χρωματίζει τους ήρωές του έργου με χαρακτηριστικά αχαρακτήριστα, με έλλειψη στοιχειώδους επικοινωνίας, τους πλουτίζει με μια αφέλεια, ένα ελαφρό η ανύπαρκτο προβληματισμό και διαλόγους σχεδόν βρεφικούς. Οι ερμηνείες, φρέσκιες, γεμάτες ενέργεια και κέφι, δίνουν στο κείμενο αυτή την ώθηση ακριβώς που χρειάζεται για να απογειωθεί.
Συνολικά, η πρόταση της ομάδας ΔΕΝ, δικαιώνει την επιλογή του κ.Γιώργου Μπήτρου να τους επιλέξει να συμμετέχουν στο 6ο Θεατρικό Φεστιβάλ.
Εν κατακλείδι, ολόκληρη η παράσταση συνομιλεί δημιουργικά με το έργο του Ιονέσκο και την παράδοση του Θεάτρου του Παραλόγου, δίνοντας όμως κάτι εντελώς προσωπικά, καλλιτεχνικά αλλά και επικαιρικά ενδιαφέρον.
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν: Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος, Βίκυ Ίτσιου, Γιάννης Κοντός, Σιδέρης Νανούδης, Κλέα Σαμαντά, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Μουσική: Δήμος Βρύζας
Σκηνικά: Γιώργος Μπάμπος Λαμπρόπουλος & Βασίλης Βασιλάκης
Κουστούμια: Στέλλα Γκρεκιώτη
(01.08.2016)
Η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα του Θεάτρου του Παραλόγου, ενός θεάτρου που ήκμασε τις δεκαετίες '50 και '60, εξέφραζε την εποχή του, μια εποχή παραλογισμού, προερχόμενης από τη φρίκη των πολέμων.
Σε αυτό το δραματικό είδος που πάει κόντρα στο κλασικό δραματικό θέατρο, υπάρχουν μια σειρά από σκηνές που θα μπορούν να ειδωθούν και μεμονωμένα χωρίς ιδιαίτερο νόημα σε αυτά που αναφέρονται, αλλά αναδεικνύοντας μια σειρά από νοήματα μέσα από τον λόγο και κυρίως μέσα από την σκηνική σύμβαση. Σημειολογικά, στις παραστάσεις έργων του Παραλόγου δεν έχει τόσο σημασία ο γραπτός λόγος ως σύστημα επικοινωνίας, όσο η πολυσημία του σκηνικού κώδικα και ο μηχανισμός της μεταγλωσσικής λειτουργίας του κειμένου. Ο ίδιος ο Ιονέσκο αποκαλεί το έργο, μια «τραγωδία της γλώσσας» με τους διαλόγους να φαίνονται με την πρώτη ανάγνωση πως έχουν παντελή έλλειψη νοήματος και ιδεών μέσα σ’ ένα κλίμα ανίας, αλλά μέσα από αυτή την αίσθηση μιλάει για βαθύτερα υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα. Οι χαρακτήρες του είναι θύματα της ίδιας τους της γλώσσας, αιχμάλωτοι της καθημερινότητας, δύτες σε μια θάλασσα της μοναξιάς, των επιφανειακών σχέσεων και των ανιαρών συνανθρώπων.
Ο Βασίλης Βασιλάκης, ένας από τους πρώτους πραγματικούς επαγγελματίες του θεάτρου που δίδαξαν την υποκριτική τέχνη στην Αίγινα, επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια στο νησί που λάτρεψε και τον λάτρεψε κι αυτό με τη σειρά του. Με μια ολόφρεσκη ομάδα από νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, η σκηνοθεσία εντυπωσιάζει με τη πρωτοτυπία, την αυθεντικότητα, πάει κόντρα στην εποχή της συντήρησης και χρωματίζει τους ήρωές του έργου με χαρακτηριστικά αχαρακτήριστα, με έλλειψη στοιχειώδους επικοινωνίας, τους πλουτίζει με μια αφέλεια, ένα ελαφρό η ανύπαρκτο προβληματισμό και διαλόγους σχεδόν βρεφικούς. Οι ερμηνείες, φρέσκιες, γεμάτες ενέργεια και κέφι, δίνουν στο κείμενο αυτή την ώθηση ακριβώς που χρειάζεται για να απογειωθεί.
Συνολικά, η πρόταση της ομάδας ΔΕΝ, δικαιώνει την επιλογή του κ.Γιώργου Μπήτρου να τους επιλέξει να συμμετέχουν στο 6ο Θεατρικό Φεστιβάλ.
Εν κατακλείδι, ολόκληρη η παράσταση συνομιλεί δημιουργικά με το έργο του Ιονέσκο και την παράδοση του Θεάτρου του Παραλόγου, δίνοντας όμως κάτι εντελώς προσωπικά, καλλιτεχνικά αλλά και επικαιρικά ενδιαφέρον.
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν: Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος, Βίκυ Ίτσιου, Γιάννης Κοντός, Σιδέρης Νανούδης, Κλέα Σαμαντά, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Μουσική: Δήμος Βρύζας
Σκηνικά: Γιώργος Μπάμπος Λαμπρόπουλος & Βασίλης Βασιλάκης
Κουστούμια: Στέλλα Γκρεκιώτη
"Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ & Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ" ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΡΩΜΑ
(31.07.2016)
Το αγαπημένο παραμύθι των παιδιών «Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος» γραμμένο από τους Αδελφούς Γκριμ παρουσίασε η παιδική σκηνή του Γιάννη Χριστόπουλου στην αυλή του Πρώτου Δημοτικού Σχολείου. Ο Χάρης Ρώμας σκηνοθέτησε, διασκεύασε το παραμύθι και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, ο Γιάννης Ζουγανέλης επιμελήθηκε τη μουσική ενώ χορευτικά το θίασο καθοδήγησε ο Φώτης Μεταξόπουλος. Πρόκειται για μία παράσταση με μουσική, χορό, τραγούδι, γέλιο και θέαμα που σκοπό έχει την ευαισθητοποίηση των παιδιών σε διαχρονικές αξίες.
Το έργο βασίζεται σε μία γοητευτική ιστορία που έχουν γράψει οι Αδερφοί Γκριμ, γνωστοί για τις μεγάλες τους επιτυχίες στη συγγραφή παραμυθιών. Το πασίγνωστο διαχρονικό παραμύθι για τον δανδή Πρίγκιπα που έγινε Βάτραχος, είναι εμπλουτισμένο με στοιχεία από την ελληνική μυθολογία, ενώ μας φέρνει ξανά στα χρόνια της αθωότητας και μας θυμίζει έννοιες όπως η δύναμη της φιλίας, η σημασία της εσωτερικής ομορφιάς και της αγάπης.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Στέλλα Μπονάτσου, Μύριαμ Χρονοπούλου, Μανώλης Κονταξάκης, Γιάννης Πισκιντζής, Βασίλης Μαμωνάς
Κοστούμια: Σήλια Δεμίρη
Φωτισμοί: Γιώργος Βαζαίος
(31.07.2016)
Το αγαπημένο παραμύθι των παιδιών «Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος» γραμμένο από τους Αδελφούς Γκριμ παρουσίασε η παιδική σκηνή του Γιάννη Χριστόπουλου στην αυλή του Πρώτου Δημοτικού Σχολείου. Ο Χάρης Ρώμας σκηνοθέτησε, διασκεύασε το παραμύθι και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, ο Γιάννης Ζουγανέλης επιμελήθηκε τη μουσική ενώ χορευτικά το θίασο καθοδήγησε ο Φώτης Μεταξόπουλος. Πρόκειται για μία παράσταση με μουσική, χορό, τραγούδι, γέλιο και θέαμα που σκοπό έχει την ευαισθητοποίηση των παιδιών σε διαχρονικές αξίες.
Το έργο βασίζεται σε μία γοητευτική ιστορία που έχουν γράψει οι Αδερφοί Γκριμ, γνωστοί για τις μεγάλες τους επιτυχίες στη συγγραφή παραμυθιών. Το πασίγνωστο διαχρονικό παραμύθι για τον δανδή Πρίγκιπα που έγινε Βάτραχος, είναι εμπλουτισμένο με στοιχεία από την ελληνική μυθολογία, ενώ μας φέρνει ξανά στα χρόνια της αθωότητας και μας θυμίζει έννοιες όπως η δύναμη της φιλίας, η σημασία της εσωτερικής ομορφιάς και της αγάπης.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Στέλλα Μπονάτσου, Μύριαμ Χρονοπούλου, Μανώλης Κονταξάκης, Γιάννης Πισκιντζής, Βασίλης Μαμωνάς
Κοστούμια: Σήλια Δεμίρη
Φωτισμοί: Γιώργος Βαζαίος
"ΤΟ ΜΗΛΟ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΤΣΑ & ΓΙΩΡΓΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
(30.07.2016)
Πριν λίγα χρόνια δεν είχαμε ούτε κατά διάνοια σκεφτεί πως θα βλέπαμε, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας, δύο μάστορες της αθάνατης ελληνικής κωμωδίας του '60-'70, που μας γαλούχησαν τηλεοπτικά και θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν (πιστεύω) ακόμα και τα εγγόνια μας. Ο λόγος για τον Κώστα Βουτσά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου, οι οποίοι μαζί με τους εξαιρετικούς Ναταλία Δραγούμη και Αντώνη Λουδάρο, γέμισαν ασφυκτικά την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, το τελευταίο Κυριακάτικο βράδυ αυτού του Ιούλη. Τούτη η αμεσότητα που προσφέρει ο θεσμός του Θεατρικού Φεστιβάλ Αίγινας, την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή του κοινού με τους θιάσους (γνωστούς και μη, δεν έχει σημασία), δεν υπάρχει περίπτωση να τη βιώσουμε πουθενά αλλού και σε κανένα υπερμοντέρνο ή Αθηναϊκό θέατρο.
Αφορμή για αυτό το κείμενο, έδωσε η παράσταση «Το Μήλο» μια κωμωδία που είχε παρουσιαστεί τη χρονιά 2011-2012 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η οποία πραγματεύεται τις σημερινές σχέσεις ανδρών και γυναικών. Ένα θέμα επίκαιρο όσο ποτέ με γέλιο, συγκίνηση, τρυφερότητα αλλά και πολλές ανατροπές. Ο Αντώνης Λουδάρος, στην Αθήνα της κρίσης του σήμερα, ενσαρκώνει έναν δημόσιο υπάλληλο που τον ενδιαφέρει η προσωπική του ζωή, και μια γυναίκα για «σπίτι». Η Ναταλία Δραγούμη είναι φιλόδοξο και ανερχόμενο στέλεχος καναλιού, φανατική της show biz, επιθυμεί να γίνει διευθύντρια -αν όχι καναλάρχις- και σίγουρα δεν θέλει να παντρευτεί άμεσα εκτός κι αν είναι ψηλός και επιτυχημένος.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση αυτοί οι δύο άνθρωποι να δαγκώσουν «το μήλο», να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια και να ευτυχήσουν; Και όταν αυτό θα τους συμβεί, πώς θα αντιδράσουν; Ειδικά όταν έχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες μανάδες, την «Πολίτισσα» πεθερά (Κώστας Βουτσάς) και την «Αρχόντισσα» μητέρα (Γιώργος Κωνσταντίνου) που θέλουν να ελέγχουν πλήρως τις ζωές τους, τις προσωπικές τους σχέσεις και καίγονται διακαώς να τους δουν παντρεμένους, όπως οι ίδιες επιθυμούν.
Στην αυλή του Λαογραφικού δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα, ενώ ο χώρος σειόταν από τα αυθόρμητα γέλια των πεντακοσίων περίπου θεατών. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, όταν σε ένα διαδραστικό "διάλειμμα" της παράστασης, η Ναταλία Δραγούμη σήκωσε από το κοινό, τον ηθοποιό κ.Πασχάλη Μελισσάρη, γνωστό σε όλους όσους παρακολουθούν τα τοπικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Μαζί με τη σύζυγό του, την κ.Σαλώμη, έδωσαν ρέστα με μία αυτοσχεδιαστική ερωτική εξομολόγηση, ωθώντας τον κόσμο σε παρατεταμένα χειροκροτήματα.
Γνωρίζοντας από κοντά τον κ.Κώστα Βουτσά και τον κ.Γιώργο Κωνσταντίνου, συνειδητοποιήσαμε πως η δημιουργικότητα και το πάθος για ζωή και έκφραση, δεν σβήνει ποτέ. Και οι δύο, είναι η προσωποποίηση της επιμονής και της επαγγελματικής σταθερότητας στο χώρο τους. Η κ.Ναταλία Δραγούμη και ο κ.Αντώνης Λουδάρος, είναι σίγουρα εκείνοι που θα τους διαδεχτούν σε λίγα χρόνια στο πάνθεον των αστέρων του Ελληνικού Σινεμά. Σεμνοί, χαμογελαστοί, χωρίς ίχνος έπαρσης, δεν δίστασαν να φωτογραφηθούν με τον κόσμο και να συνομιλήσουν μαζί του μετά το πέρας της παράστασης.
(30.07.2016)
Πριν λίγα χρόνια δεν είχαμε ούτε κατά διάνοια σκεφτεί πως θα βλέπαμε, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας, δύο μάστορες της αθάνατης ελληνικής κωμωδίας του '60-'70, που μας γαλούχησαν τηλεοπτικά και θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν (πιστεύω) ακόμα και τα εγγόνια μας. Ο λόγος για τον Κώστα Βουτσά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου, οι οποίοι μαζί με τους εξαιρετικούς Ναταλία Δραγούμη και Αντώνη Λουδάρο, γέμισαν ασφυκτικά την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου, το τελευταίο Κυριακάτικο βράδυ αυτού του Ιούλη. Τούτη η αμεσότητα που προσφέρει ο θεσμός του Θεατρικού Φεστιβάλ Αίγινας, την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή του κοινού με τους θιάσους (γνωστούς και μη, δεν έχει σημασία), δεν υπάρχει περίπτωση να τη βιώσουμε πουθενά αλλού και σε κανένα υπερμοντέρνο ή Αθηναϊκό θέατρο.
Αφορμή για αυτό το κείμενο, έδωσε η παράσταση «Το Μήλο» μια κωμωδία που είχε παρουσιαστεί τη χρονιά 2011-2012 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η οποία πραγματεύεται τις σημερινές σχέσεις ανδρών και γυναικών. Ένα θέμα επίκαιρο όσο ποτέ με γέλιο, συγκίνηση, τρυφερότητα αλλά και πολλές ανατροπές. Ο Αντώνης Λουδάρος, στην Αθήνα της κρίσης του σήμερα, ενσαρκώνει έναν δημόσιο υπάλληλο που τον ενδιαφέρει η προσωπική του ζωή, και μια γυναίκα για «σπίτι». Η Ναταλία Δραγούμη είναι φιλόδοξο και ανερχόμενο στέλεχος καναλιού, φανατική της show biz, επιθυμεί να γίνει διευθύντρια -αν όχι καναλάρχις- και σίγουρα δεν θέλει να παντρευτεί άμεσα εκτός κι αν είναι ψηλός και επιτυχημένος.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση αυτοί οι δύο άνθρωποι να δαγκώσουν «το μήλο», να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια και να ευτυχήσουν; Και όταν αυτό θα τους συμβεί, πώς θα αντιδράσουν; Ειδικά όταν έχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες μανάδες, την «Πολίτισσα» πεθερά (Κώστας Βουτσάς) και την «Αρχόντισσα» μητέρα (Γιώργος Κωνσταντίνου) που θέλουν να ελέγχουν πλήρως τις ζωές τους, τις προσωπικές τους σχέσεις και καίγονται διακαώς να τους δουν παντρεμένους, όπως οι ίδιες επιθυμούν.
Στην αυλή του Λαογραφικού δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα, ενώ ο χώρος σειόταν από τα αυθόρμητα γέλια των πεντακοσίων περίπου θεατών. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, όταν σε ένα διαδραστικό "διάλειμμα" της παράστασης, η Ναταλία Δραγούμη σήκωσε από το κοινό, τον ηθοποιό κ.Πασχάλη Μελισσάρη, γνωστό σε όλους όσους παρακολουθούν τα τοπικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Μαζί με τη σύζυγό του, την κ.Σαλώμη, έδωσαν ρέστα με μία αυτοσχεδιαστική ερωτική εξομολόγηση, ωθώντας τον κόσμο σε παρατεταμένα χειροκροτήματα.
Γνωρίζοντας από κοντά τον κ.Κώστα Βουτσά και τον κ.Γιώργο Κωνσταντίνου, συνειδητοποιήσαμε πως η δημιουργικότητα και το πάθος για ζωή και έκφραση, δεν σβήνει ποτέ. Και οι δύο, είναι η προσωποποίηση της επιμονής και της επαγγελματικής σταθερότητας στο χώρο τους. Η κ.Ναταλία Δραγούμη και ο κ.Αντώνης Λουδάρος, είναι σίγουρα εκείνοι που θα τους διαδεχτούν σε λίγα χρόνια στο πάνθεον των αστέρων του Ελληνικού Σινεμά. Σεμνοί, χαμογελαστοί, χωρίς ίχνος έπαρσης, δεν δίστασαν να φωτογραφηθούν με τον κόσμο και να συνομιλήσουν μαζί του μετά το πέρας της παράστασης.
"ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΡΜΟΥ & ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ"
ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ & ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΤΣΙΛΟ
(29.07.2016)
"Επικοινωνία". Μια κοσμική τραγωδία. Ένα από τα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Παρατηρείται, έντονα το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πραγματοποιείται μια γενικευμένη κατάχρηση της σημασίας και του νοήματος των εννοιών. Λέξεις, φορείς συγκεκριμένων νοημάτων, που η ορθή χρήση τους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, επανοηματοδοτούνται συνεχώς αυθαίρετα χάνοντας, στην χρήση τους τουλάχιστον, παντελώς την πραγματική τους σημασία.
Αυτό το καυτό κοινωνικό ζήτημα, επέλεξαν να καυτηριάσουν οι δύο νέοι, ταλαντούχοι Αιγινήτες ηθοποιοί, ο Βαγγέλης Πιτσιλός και η Δέσποινα Γιαννούλη, με το έργο τους "Μεταξύ Συρμού & Αποβάθρας".
Με άλλα λόγια, η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν είναι για τους ηθοποιούς, απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του. Με κύριο άξονα τους, τον έρωτα και τις σχέσεις, ο Βαγγέλης και η Δέσποινα, αφηγούνται μια πορεία αιώνων για να μελετήσουν θεατρικά, αν το "πολύ" στην επικοινωνία, έφερε τελικά και το "ευ". Από την παντομίμα και τη νοηματική γλώσσα, μέχρι τα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σύννεφα καπνού και από το Messenger έως τα SMS, ο επίλογος είναι ένας: πλέον οι Σχέσεις νοσούν επειδή ασθενεί και η Επικοινωνία.
Τα δυο παιδιά, αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα του εγχώριου θεάτρου, με φρέσκιες ιδέες, πολύ ενέργεια, άψογο στήσιμο και φυσικά μπόλικο ταλέντο. Εξαιρετική και η δουλειά της Βασιλικής Ταντάουι στα φώτα και τα ενδιάμεσα video. Πρόκειται, εν κατακλείδι, για μία ομάδα που σίγουρα στο μέλλον θα συνεχίσει να μας προσφέρει όλο και μεγαλύτερα πράγματα.
ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ & ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΤΣΙΛΟ
(29.07.2016)
"Επικοινωνία". Μια κοσμική τραγωδία. Ένα από τα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Παρατηρείται, έντονα το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πραγματοποιείται μια γενικευμένη κατάχρηση της σημασίας και του νοήματος των εννοιών. Λέξεις, φορείς συγκεκριμένων νοημάτων, που η ορθή χρήση τους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, επανοηματοδοτούνται συνεχώς αυθαίρετα χάνοντας, στην χρήση τους τουλάχιστον, παντελώς την πραγματική τους σημασία.
Αυτό το καυτό κοινωνικό ζήτημα, επέλεξαν να καυτηριάσουν οι δύο νέοι, ταλαντούχοι Αιγινήτες ηθοποιοί, ο Βαγγέλης Πιτσιλός και η Δέσποινα Γιαννούλη, με το έργο τους "Μεταξύ Συρμού & Αποβάθρας".
Με άλλα λόγια, η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν είναι για τους ηθοποιούς, απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του. Με κύριο άξονα τους, τον έρωτα και τις σχέσεις, ο Βαγγέλης και η Δέσποινα, αφηγούνται μια πορεία αιώνων για να μελετήσουν θεατρικά, αν το "πολύ" στην επικοινωνία, έφερε τελικά και το "ευ". Από την παντομίμα και τη νοηματική γλώσσα, μέχρι τα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σύννεφα καπνού και από το Messenger έως τα SMS, ο επίλογος είναι ένας: πλέον οι Σχέσεις νοσούν επειδή ασθενεί και η Επικοινωνία.
Τα δυο παιδιά, αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα του εγχώριου θεάτρου, με φρέσκιες ιδέες, πολύ ενέργεια, άψογο στήσιμο και φυσικά μπόλικο ταλέντο. Εξαιρετική και η δουλειά της Βασιλικής Ταντάουι στα φώτα και τα ενδιάμεσα video. Πρόκειται, εν κατακλείδι, για μία ομάδα που σίγουρα στο μέλλον θα συνεχίσει να μας προσφέρει όλο και μεγαλύτερα πράγματα.
"ΠΙΤΣΙΜΠΟΥΡΓΚΟ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ "ΑΓΓΕΛΟΠΕΤΡΙΑ"
(27.07.2016)
Μετανάστευση. Πόσο επίκαιρη. Λέξη πολυχρησιμοποιημένη και σύγχρονα. Η συνθήκη της Bologna το 1999 προωθούσε την «κινητικότητα των εργαζομένων» και δεν ανέφερε πουθενά την λέξη μετανάστευση. Το 2006 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το "Πιτσιμπούργκο", το μικρό αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου που σε μορφή επιστολών και γραμμένο στη χιώτικη διάλεκτο αποτελεί μια ιστορία για τη μετανάστευση στις αρχές του 20ού αιώνα. 'Πιτσιμπούργκο' διότι έτσι ακριβώς πρόφερε τη νέα του πόλη, το Pittsburgh της Pennsylvania, ο Χιώτης μετανάστης, ο Δημοστένης, στα γράμματα που έστελνε στη γυναίκα του, Ελέγκω, πίσω στην όμορφη πατρίδα τους, την Χίο. Η συγγραφέας έγραψε την ιστορία σαν ένα δώρο στο αναγνωστικό κοινό του νησιού κατόπιν υπόσχεσής της ότι μπορεί να γράψει ένα βιβλίο στη χιώτικη γλώσσα. Σε σκηνοθεσία της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, το "Πιτσιμπούργκο" κατορθώνει να αποδώσει επιτυχώς όλη την τρυφερότητα, το χιούμορ και τη συγκίνηση από την οποία διακρίνεται το λογοτεχνικό κείμενο. Απόλυτα πιστό στο πρωτότυπο και με απλή -αλλά όχι απλοϊκή- σκηνοθεσία που διαθέτει ορισμένες μικρές ευφάνταστες λεπτομέρειες αποτελεί μια προσεγμένη δουλειά που δίνει χώρο σε δύο ταλαντούχους ηθοποιούς, τον κ.Στράτο Σωπύλη και την ίδια την κ.Αρκαδία Ψάλτη, να επιδείξουν με ενδιαφέροντα τρόπο τις γοητευτικές τους υποκριτικές ικανότητες.
Κι επειδή η σύγκριση με το σήμερα είναι σχεδόν αναπόφευκτη, το "Πιτσιμπούργκο" έρχεται σαν απόδειξη ότι οι απαντήσεις συχνά δε βρίσκονται μπροστά μας, αλλά πίσω μας, στο παρελθόν όλων μας.
(27.07.2016)
Μετανάστευση. Πόσο επίκαιρη. Λέξη πολυχρησιμοποιημένη και σύγχρονα. Η συνθήκη της Bologna το 1999 προωθούσε την «κινητικότητα των εργαζομένων» και δεν ανέφερε πουθενά την λέξη μετανάστευση. Το 2006 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το "Πιτσιμπούργκο", το μικρό αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου που σε μορφή επιστολών και γραμμένο στη χιώτικη διάλεκτο αποτελεί μια ιστορία για τη μετανάστευση στις αρχές του 20ού αιώνα. 'Πιτσιμπούργκο' διότι έτσι ακριβώς πρόφερε τη νέα του πόλη, το Pittsburgh της Pennsylvania, ο Χιώτης μετανάστης, ο Δημοστένης, στα γράμματα που έστελνε στη γυναίκα του, Ελέγκω, πίσω στην όμορφη πατρίδα τους, την Χίο. Η συγγραφέας έγραψε την ιστορία σαν ένα δώρο στο αναγνωστικό κοινό του νησιού κατόπιν υπόσχεσής της ότι μπορεί να γράψει ένα βιβλίο στη χιώτικη γλώσσα. Σε σκηνοθεσία της κ.Αρκαδίας Ψάλτη, το "Πιτσιμπούργκο" κατορθώνει να αποδώσει επιτυχώς όλη την τρυφερότητα, το χιούμορ και τη συγκίνηση από την οποία διακρίνεται το λογοτεχνικό κείμενο. Απόλυτα πιστό στο πρωτότυπο και με απλή -αλλά όχι απλοϊκή- σκηνοθεσία που διαθέτει ορισμένες μικρές ευφάνταστες λεπτομέρειες αποτελεί μια προσεγμένη δουλειά που δίνει χώρο σε δύο ταλαντούχους ηθοποιούς, τον κ.Στράτο Σωπύλη και την ίδια την κ.Αρκαδία Ψάλτη, να επιδείξουν με ενδιαφέροντα τρόπο τις γοητευτικές τους υποκριτικές ικανότητες.
Κι επειδή η σύγκριση με το σήμερα είναι σχεδόν αναπόφευκτη, το "Πιτσιμπούργκο" έρχεται σαν απόδειξη ότι οι απαντήσεις συχνά δε βρίσκονται μπροστά μας, αλλά πίσω μας, στο παρελθόν όλων μας.
"ΛΩΞΑΝΤΡΑ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ
(23.07.2016)
Με έναν κορυφαίο μονόλογο συνεχίστηκε η δεύτερη ημέρα του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας. Ο λόγος για την πληθωρική Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου, ένα από τα πιο φωτεινά πλάσματα που έχουν ενσαρκωθεί ποτέ στο σανίδι.
Τη διασκευή του κειμένου και τη σκηνοθεσία υπογράφει η ίδια η κυρία Βαγενά, σε μια προσπάθεια να προβάλει το ήθος και τις αξίες ζωής του πολιτισμού των Ρωμιών της Πόλης, σε σχέση με τη σύγχρονη κρίση και τις σημερινές μας ανάγκες για έκφραση, επικοινωνία και ανθρωπιά. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά αφού ολόκληρο το έργο μοσχοβολά αρώματα και γεύσεις Ανατολής...
Η Λωξάντρα είναι μια χαρά της ζωής, το πιο αισιόδοξο και λαμπερό πλάσμα που έχετε σίγουρα γνωρίσει. Είναι πραγματικά σαν να την έχετε συναντήσει κάπου. Είναι τόσο θετική απέναντι στη ζωή και είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα, σε όλα, τα εύκολα και τα δύσκολα η ύπαρξή μας. Η αλληλεγγύη της Πολίτισσας Λωξάντρας, η πάντα ανοιχτή αγκαλιά της και η αγάπη που νοστίμιζε τα φαγητά της αλλά και τις σχέσεις της με τους όλους τους ανθρώπους γύρω της, αποτελούν σίγουρα οδηγό επιβίωσης σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή.
(23.07.2016)
Με έναν κορυφαίο μονόλογο συνεχίστηκε η δεύτερη ημέρα του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας. Ο λόγος για την πληθωρική Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου, ένα από τα πιο φωτεινά πλάσματα που έχουν ενσαρκωθεί ποτέ στο σανίδι.
Τη διασκευή του κειμένου και τη σκηνοθεσία υπογράφει η ίδια η κυρία Βαγενά, σε μια προσπάθεια να προβάλει το ήθος και τις αξίες ζωής του πολιτισμού των Ρωμιών της Πόλης, σε σχέση με τη σύγχρονη κρίση και τις σημερινές μας ανάγκες για έκφραση, επικοινωνία και ανθρωπιά. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά αφού ολόκληρο το έργο μοσχοβολά αρώματα και γεύσεις Ανατολής...
Η Λωξάντρα είναι μια χαρά της ζωής, το πιο αισιόδοξο και λαμπερό πλάσμα που έχετε σίγουρα γνωρίσει. Είναι πραγματικά σαν να την έχετε συναντήσει κάπου. Είναι τόσο θετική απέναντι στη ζωή και είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα, σε όλα, τα εύκολα και τα δύσκολα η ύπαρξή μας. Η αλληλεγγύη της Πολίτισσας Λωξάντρας, η πάντα ανοιχτή αγκαλιά της και η αγάπη που νοστίμιζε τα φαγητά της αλλά και τις σχέσεις της με τους όλους τους ανθρώπους γύρω της, αποτελούν σίγουρα οδηγό επιβίωσης σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή.
"Ο ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΗΡΩ ΜΑΝΕ
(22.07.2016)
Με ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα του φιλόλογου Νίκου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου, με πρωταγωνίστρια την Υρώ Μανέ, σήκωσε αυλαία το 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.
Με κεντρικό σημείο αναφοράς έναν υποδηματοποιό σε μία άκρως συντηρητική κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας, διαδραματίζεται μία οικογενειακή ιστορία, ένα μάλλον απρόβλεπτο δράμα, με πρωταγωνίστρια την Ερασμία, ιδιοκτήτρια περιπτέρου και χήρα από τα 22 της η οποία υπομένει καρτερικά τη ζωή, μαζί με την κόρη της, τη Ματούλα.
Δύο γυναίκες νέες, σε απόλυτη θλίψη, δεχόμενες και τα πικρόχολα σχόλια της γειτονιάς, απομονώνονται και περιμένουν καρτερικά την μοίρα τους, που δεν είναι άλλη από την παρουσία του Αργύρη, του υποδηματοποιού - "συμβολαιογράφου" και μέλλοντα συζύγου της Ματούλας.
Η τραγική κατάληξη τριών ανθρώπων, σαν κατακλείδα του έργου, έρχεται να αποδείξει πως η τύχη απέχει ελάχιστα από την ατυχία, η ευτυχία από τη δυστυχία, η χαρά από τη λύπη.
Η Υρώ Μανέ, μοναδική τόσο στα κωμικά όσο και στα τραγικά σημεία του έργου, με κινήσεις ζωντανές, με εκφράσεις παραστατικές, εντάσσεται με την ερμηνεία της, στις κορυφαίες πλέον ηθοποιούς του τόπου.
Με ένα από τα καλύτερα φετινά έργα λοιπόν, έκανε πρεμιέρα το Φεστιβάλ της Αίγινας. Το θεατρόφιλο κοινό, έσπευσε (όπως πάντα άλλωστε) να αγκαλιάσει και να υποστηρίξει αυτήν την πρωτοβουλία, με αποτέλεσμα η αυλή του Λαογραφικού να γεμίσει ασφυκτικά. Συντελεστής αυτής της επιτυχίας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής κ.Γιώργος Μπήτρος, ο οποίος μαζί με την οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ, επέλεξε μια δωδεκάδα δυνατά έργα που σίγουρα δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Αναμένουμε, με ανυπομονησία τη συνέχεια!
(22.07.2016)
Με ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα του φιλόλογου Νίκου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου, με πρωταγωνίστρια την Υρώ Μανέ, σήκωσε αυλαία το 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.
Με κεντρικό σημείο αναφοράς έναν υποδηματοποιό σε μία άκρως συντηρητική κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας, διαδραματίζεται μία οικογενειακή ιστορία, ένα μάλλον απρόβλεπτο δράμα, με πρωταγωνίστρια την Ερασμία, ιδιοκτήτρια περιπτέρου και χήρα από τα 22 της η οποία υπομένει καρτερικά τη ζωή, μαζί με την κόρη της, τη Ματούλα.
Δύο γυναίκες νέες, σε απόλυτη θλίψη, δεχόμενες και τα πικρόχολα σχόλια της γειτονιάς, απομονώνονται και περιμένουν καρτερικά την μοίρα τους, που δεν είναι άλλη από την παρουσία του Αργύρη, του υποδηματοποιού - "συμβολαιογράφου" και μέλλοντα συζύγου της Ματούλας.
Η τραγική κατάληξη τριών ανθρώπων, σαν κατακλείδα του έργου, έρχεται να αποδείξει πως η τύχη απέχει ελάχιστα από την ατυχία, η ευτυχία από τη δυστυχία, η χαρά από τη λύπη.
Η Υρώ Μανέ, μοναδική τόσο στα κωμικά όσο και στα τραγικά σημεία του έργου, με κινήσεις ζωντανές, με εκφράσεις παραστατικές, εντάσσεται με την ερμηνεία της, στις κορυφαίες πλέον ηθοποιούς του τόπου.
Με ένα από τα καλύτερα φετινά έργα λοιπόν, έκανε πρεμιέρα το Φεστιβάλ της Αίγινας. Το θεατρόφιλο κοινό, έσπευσε (όπως πάντα άλλωστε) να αγκαλιάσει και να υποστηρίξει αυτήν την πρωτοβουλία, με αποτέλεσμα η αυλή του Λαογραφικού να γεμίσει ασφυκτικά. Συντελεστής αυτής της επιτυχίας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής κ.Γιώργος Μπήτρος, ο οποίος μαζί με την οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ, επέλεξε μια δωδεκάδα δυνατά έργα που σίγουρα δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Αναμένουμε, με ανυπομονησία τη συνέχεια!
"Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ
(15.06.2016)
Μια εξαιρετική μαθητική παράσταση, είχαμε την τύχη να καλύψουμε επαγγελματικά πριν λίγες ημέρες. Πρόκειται για τη διασκευή του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν "Τα Καινούρια Ρούχα του Αυτοκράτορα" σε διασκευή του Π.Χαλούλου.
Το έργο διδάσκει τις επιπτώσεις της φιλαυτίας και του ναρκισσισμού, όπως επίσης και το πρόσφορο έδαφος που δίνουν αυτά τα ελαττώματα σε πάσης φύσεως εκμεταλλευτές και κομπογιαννίτες. Σε σκηνοθεσία του εκπαιδευτικού κ.Γιώργου Μπήτρου, οι μικροί ηθοποιοί αλλά και το πολυάριθμο κοινό, έδειξαν να απολαμβάνουν το έργο με την ψυχή τους. Δροσερές ερμηνείες, κέφι και φρεσκάδα στη σκηνοθεσία αλλά και θερμό και ειλικρινές χειροκρότημα στο φινάλε!Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης:
Μαρία Χρυσοχόου, Ελένη Χαλδαίου, Χρήστος Μοίρας, Εμμανουήλ Γιαννούλης, Χάρης Μαρίνος, Αλέξανδρος Παλάι, Χρήστος Λαβούτας, Παναγιώτα Κοντιζά, Ευαγγελία Κανάκη, Κωνσταντίνα Γκίκα, Νεκταρία Κοπανά, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Ευάγγελος Στενάκης, Παντελής Γκαρής
Διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Προσφορά υφασμάτων – υλικών: Κουνάδη Μαίρη & Μπήτρου Νεκταρία.
Κατασκευή αξεσουάρ: Κουνάδη Μαίρη
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
(15.06.2016)
Μια εξαιρετική μαθητική παράσταση, είχαμε την τύχη να καλύψουμε επαγγελματικά πριν λίγες ημέρες. Πρόκειται για τη διασκευή του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν "Τα Καινούρια Ρούχα του Αυτοκράτορα" σε διασκευή του Π.Χαλούλου.
Το έργο διδάσκει τις επιπτώσεις της φιλαυτίας και του ναρκισσισμού, όπως επίσης και το πρόσφορο έδαφος που δίνουν αυτά τα ελαττώματα σε πάσης φύσεως εκμεταλλευτές και κομπογιαννίτες. Σε σκηνοθεσία του εκπαιδευτικού κ.Γιώργου Μπήτρου, οι μικροί ηθοποιοί αλλά και το πολυάριθμο κοινό, έδειξαν να απολαμβάνουν το έργο με την ψυχή τους. Δροσερές ερμηνείες, κέφι και φρεσκάδα στη σκηνοθεσία αλλά και θερμό και ειλικρινές χειροκρότημα στο φινάλε!Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης:
Μαρία Χρυσοχόου, Ελένη Χαλδαίου, Χρήστος Μοίρας, Εμμανουήλ Γιαννούλης, Χάρης Μαρίνος, Αλέξανδρος Παλάι, Χρήστος Λαβούτας, Παναγιώτα Κοντιζά, Ευαγγελία Κανάκη, Κωνσταντίνα Γκίκα, Νεκταρία Κοπανά, Κωνσταντίνος Παπαμιχαήλ, Βασίλης Παλαμιδόπουλος, Ευάγγελος Στενάκης, Παντελής Γκαρής
Διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Προσφορά υφασμάτων – υλικών: Κουνάδη Μαίρη & Μπήτρου Νεκταρία.
Κατασκευή αξεσουάρ: Κουνάδη Μαίρη
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
"ΟΛΟΣ Ο ΣΑΙΞΠΗΡ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΘΙΑΣΟ ΔΑΣΚΑΛΩΝ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ
(27.05.2016)
Μπορεί να χωρέσει ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα και κάτι; Μπορούν όλα τα έργα του (ιστορικά, δράματα, κωμωδίες) να συμπτυχθούν σε 60 θεατρικά λεπτά;Ναι, και μάλιστα με τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία, αφού η Θεατρική Ομάδα Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αίγινας μαζί με τους φίλους της καταπιάστηκε με το κείμενο των Adam Long, Daniel Singer και Jess Winfield, ξιφομάχησε μαζί του και βγήκε νικήτρια!
Η παράσταση, σκηνοθετημένη με μαεστρία, ταχύτητα και άφθονο χιούμορ, περνάει με γοργούς ρυθμούς από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στον Ριχάρδο τον Β' και από τον Βασιλιά Ληρ στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, βάζοντας και τα 37 έργα του Βρετανού βάρδου σε ένα καλλιτεχνικό μίξερ, με αποτελέσματα...εκρηκτικά!Στο έργο, οι πέντε εξαιρετικές ηθοποιοί μπλέκουν στις ερμηνείες τους, την Οφηλία, το θέατρο Καμπούκι, τον Πολώνιο, την Ιταλική Όπερα, τον Τίτο Ανδρόνικο, το Game of Thrones, τις εκπομπές τηλεμαγειρικής, τα γιαπωνέζικα Anime, τον Θρόνο του Αίματος του Ακίρα Κουροσάβα. Μέσα από performance, παντομίμες, φάρσες, σωματικό θέατρο, η Κλεοπάτρα, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Σάιλοκ και ο Βασιλιάς Ντάνκαν, προσφέρουν άφθονο γέλιο αλλά και "εγκυκλοπαιδικό" προβληματισμό αφού ωθούν έναν υποψιασμένο θεατή να σκάψει λίγο περισσότερο στο έργο του (αμφιλεγόμενου σύμφωνα με κάποιους) Ελισαβετιανού ποιητή.
Σπεύσατε να δείτε το πολύχρωμο θεατρικό αυτό πανηγύρι αισθήσεων, που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας. Πρόκειται για έναν ανεμοστρόβιλο εικόνων και χαρακτήρων που θα σας παρασύρει...δυστυχώς μόνο για μία ώρα!
Σκηνοθεσία και απόδοση κειμένου: Μιχάλης Τοπκαράς
Παίζουν: Αντωνία Δημητρουλάκου, Σταυρούλα Λαγιάκου, Λόλα Ντίνα, Ευαγγελία Σδόγγου, Έλενα Φουντούκη
Κείμενο: Adam Long, Daniel Singer, Jess Winfield
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Διεύθυνση παραγωγής: Ιωάννα Νικολαΐδου
Σκηνικά και κατασκευές: Μ.Τοπκαράς, Ανδρέας Θεοδώρου
Κοστούμια: Μ.Τοπκαράς, Ι.Νικολαΐδου
Χορογραφίες: Νικολέτα Ξεναρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σταυρούλα Λαγιάκου
(27.05.2016)
Μπορεί να χωρέσει ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα και κάτι; Μπορούν όλα τα έργα του (ιστορικά, δράματα, κωμωδίες) να συμπτυχθούν σε 60 θεατρικά λεπτά;Ναι, και μάλιστα με τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία, αφού η Θεατρική Ομάδα Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αίγινας μαζί με τους φίλους της καταπιάστηκε με το κείμενο των Adam Long, Daniel Singer και Jess Winfield, ξιφομάχησε μαζί του και βγήκε νικήτρια!
Η παράσταση, σκηνοθετημένη με μαεστρία, ταχύτητα και άφθονο χιούμορ, περνάει με γοργούς ρυθμούς από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στον Ριχάρδο τον Β' και από τον Βασιλιά Ληρ στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, βάζοντας και τα 37 έργα του Βρετανού βάρδου σε ένα καλλιτεχνικό μίξερ, με αποτελέσματα...εκρηκτικά!Στο έργο, οι πέντε εξαιρετικές ηθοποιοί μπλέκουν στις ερμηνείες τους, την Οφηλία, το θέατρο Καμπούκι, τον Πολώνιο, την Ιταλική Όπερα, τον Τίτο Ανδρόνικο, το Game of Thrones, τις εκπομπές τηλεμαγειρικής, τα γιαπωνέζικα Anime, τον Θρόνο του Αίματος του Ακίρα Κουροσάβα. Μέσα από performance, παντομίμες, φάρσες, σωματικό θέατρο, η Κλεοπάτρα, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Σάιλοκ και ο Βασιλιάς Ντάνκαν, προσφέρουν άφθονο γέλιο αλλά και "εγκυκλοπαιδικό" προβληματισμό αφού ωθούν έναν υποψιασμένο θεατή να σκάψει λίγο περισσότερο στο έργο του (αμφιλεγόμενου σύμφωνα με κάποιους) Ελισαβετιανού ποιητή.
Σπεύσατε να δείτε το πολύχρωμο θεατρικό αυτό πανηγύρι αισθήσεων, που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας. Πρόκειται για έναν ανεμοστρόβιλο εικόνων και χαρακτήρων που θα σας παρασύρει...δυστυχώς μόνο για μία ώρα!
Σκηνοθεσία και απόδοση κειμένου: Μιχάλης Τοπκαράς
Παίζουν: Αντωνία Δημητρουλάκου, Σταυρούλα Λαγιάκου, Λόλα Ντίνα, Ευαγγελία Σδόγγου, Έλενα Φουντούκη
Κείμενο: Adam Long, Daniel Singer, Jess Winfield
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Διεύθυνση παραγωγής: Ιωάννα Νικολαΐδου
Σκηνικά και κατασκευές: Μ.Τοπκαράς, Ανδρέας Θεοδώρου
Κοστούμια: Μ.Τοπκαράς, Ι.Νικολαΐδου
Χορογραφίες: Νικολέτα Ξεναρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σταυρούλα Λαγιάκου
"ΔΟΜΝΑ ΒΙΣΒΙΖΗ, Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ" ΑΠΟ ΤΗ Γ1 ΤΑΞΗ ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
(24.03.2016)
Σε κείμενο του εκπαιδευτικού Κώστα Σταυρόπουλου, παρουσιάστηκε από τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γ1 του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας, το έργο "Δόμνα Βισβίζη, η άγνωστη καπετάνισσα".
Η Δόμνα Βισβίζη γεννήθηκε στην Αίνο το 1783. Ήταν παντρεμένη με τον αγωνιστή Χατζη-Αντώνη Βισβίζη που ήταν μυημένος στην Φιλική Εταιρεία . Ο Βισβίζης διοικούσε το μπρίκι του την «Καλομοίρα» και συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση . Η Δόμνα και τα πέντε παιδιά τους τον ακολουθούσαν πάντα στις πολεμικές επιχειρήσεις. Η Δόμνα Βισβίζη απέκτησε πολλές εμπειρίες και έτσι όταν σκοτώθηκε ο σύζυγος της συνέχισε με ανδρεία και ηρωισμό ως καπετάνισσα της «Καλομοίρας», διαθέτοντας όλη της την περιουσία για την συντήρηση του πλοίου.
(24.03.2016)
Σε κείμενο του εκπαιδευτικού Κώστα Σταυρόπουλου, παρουσιάστηκε από τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γ1 του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας, το έργο "Δόμνα Βισβίζη, η άγνωστη καπετάνισσα".
Η Δόμνα Βισβίζη γεννήθηκε στην Αίνο το 1783. Ήταν παντρεμένη με τον αγωνιστή Χατζη-Αντώνη Βισβίζη που ήταν μυημένος στην Φιλική Εταιρεία . Ο Βισβίζης διοικούσε το μπρίκι του την «Καλομοίρα» και συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση . Η Δόμνα και τα πέντε παιδιά τους τον ακολουθούσαν πάντα στις πολεμικές επιχειρήσεις. Η Δόμνα Βισβίζη απέκτησε πολλές εμπειρίες και έτσι όταν σκοτώθηκε ο σύζυγος της συνέχισε με ανδρεία και ηρωισμό ως καπετάνισσα της «Καλομοίρας», διαθέτοντας όλη της την περιουσία για την συντήρηση του πλοίου.
"ΖΗΝΟΒΙΑ, ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΑΠΟΨΕ;" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(22.03.2016)
Αίγινα, αρχές της δεκαετίας του 1970. Συνθήκες δύσκολες, ευκαιρίες λιγοστές. Μα σαν βραδιάσει κι ανάψουν τα φώτα στη μαρκίζα του "Σινέ Αφαία", οι πρώτοι θεατές συγκεντρώνονται για να περάσουν όμορφα μετά από μια δύσκολη μέρα στο ψάρεμα, στο μηχανουργείο, στην οικοδομή. Βρισκόμαστε στον ιστορικό κινηματογράφο "Αφαία" με οικοδέσποινα τη διάσημη Ζηνοβία, μια γυναίκα επιχειρηματία η οποία άφησε εποχή στο νησί με τα πάθη της, το χαρακτήρα της, τον ιδιαίτερο για την εποχή εκείνη, τρόπο ζωής της.
Οι προβολείς στρέφονται σε αυτό το έργο στους θεατές κι όχι στους εγχώριους και ξένους σταρ. Οι ήρωες μας είναι οι πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, πρόσωπα οικεία και αναγνωρίσιμα. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόλις τα φώτα του κινηματογράφου "Αφαία" σβήσουν και η ζωή επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς.
Η Ζηνοβία λοιπόν, που έγινε ποίημα από τον Κώστα Βάρναλη και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη στην "Μπαλάντα του Αντρίκου", μαζί με τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της Αίγινας του '70, μας περιμένουν για λίγες ακόμη παραστάσεις να μας ταξιδέψουν πολλά χρόνια πίσω με χιούμορ, κοινωνική σάτιρα αλλά και πολύ συγκίνηση.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Παντελής Γκαρής, Νεκτάριος Μπόγρης, Αντωνία Μπήτρου, Μαρίνα Χρυσοχόου, Μαρία Λυκούρη, Μαριάνθη Λαδά, Νεκταρία Μεθενίτη, Μανώλης Μακαρατζής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Μάριος Κορορός, Γιώργος Τζόκα, Ναταλία Χλέτσου, Ηλίας Θωμάς
Κείμενο - Σκηνοθεσία - Αφήγηση: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά - Κοστούμια: Νεκταρία Μπήτρου
Video Art: Ανέστης Κορνέζος
(22.03.2016)
Αίγινα, αρχές της δεκαετίας του 1970. Συνθήκες δύσκολες, ευκαιρίες λιγοστές. Μα σαν βραδιάσει κι ανάψουν τα φώτα στη μαρκίζα του "Σινέ Αφαία", οι πρώτοι θεατές συγκεντρώνονται για να περάσουν όμορφα μετά από μια δύσκολη μέρα στο ψάρεμα, στο μηχανουργείο, στην οικοδομή. Βρισκόμαστε στον ιστορικό κινηματογράφο "Αφαία" με οικοδέσποινα τη διάσημη Ζηνοβία, μια γυναίκα επιχειρηματία η οποία άφησε εποχή στο νησί με τα πάθη της, το χαρακτήρα της, τον ιδιαίτερο για την εποχή εκείνη, τρόπο ζωής της.
Οι προβολείς στρέφονται σε αυτό το έργο στους θεατές κι όχι στους εγχώριους και ξένους σταρ. Οι ήρωες μας είναι οι πρωταγωνιστές της καθημερινότητας, πρόσωπα οικεία και αναγνωρίσιμα. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόλις τα φώτα του κινηματογράφου "Αφαία" σβήσουν και η ζωή επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς.
Η Ζηνοβία λοιπόν, που έγινε ποίημα από τον Κώστα Βάρναλη και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη στην "Μπαλάντα του Αντρίκου", μαζί με τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της Αίγινας του '70, μας περιμένουν για λίγες ακόμη παραστάσεις να μας ταξιδέψουν πολλά χρόνια πίσω με χιούμορ, κοινωνική σάτιρα αλλά και πολύ συγκίνηση.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Παντελής Γκαρής, Νεκτάριος Μπόγρης, Αντωνία Μπήτρου, Μαρίνα Χρυσοχόου, Μαρία Λυκούρη, Μαριάνθη Λαδά, Νεκταρία Μεθενίτη, Μανώλης Μακαρατζής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Μάριος Κορορός, Γιώργος Τζόκα, Ναταλία Χλέτσου, Ηλίας Θωμάς
Κείμενο - Σκηνοθεσία - Αφήγηση: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά - Κοστούμια: Νεκταρία Μπήτρου
Video Art: Ανέστης Κορνέζος
"ΤΟ ΣΟΪ ΣΟΥ ΜΕΣΑ" ΑΠΟ ΤΗ Γ' ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(23.12.2015)
Μια από τις πιο δροσερές και γεμάτες ενέργεια παραστάσεις της χρονιάς που φεύγει, παρουσίασαν οι μαθητές της Τρίτης Λυκείου, δύο ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για το πρωτότυπο έργο "Το σόι σου μέσα", μια κοινωνική κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων, γραμμένο από το μαθητή Κωνσταντίνο Καρούσο και σκηνοθετημένο από τον καθηγητή τους κ. Θωμά Κουρκούνα.
Το έργο διαδραματίζεται πίσω από τους τοίχους δύο τυπικών ελληνικών οικογενειών, οι οποίες σχεδιάζουν να περάσουν μαζί τις γιορτινές ημέρες. Η διαφορετική ιδιοσυγκρασία τους όμως, σε συνδυασμό με το ξεχωριστό ταμπεραμέντο αλλά και τα ελαττώματα του κάθε ενός, θα οδηγήσουν αυτά τα Χριστούγεννα στα πρόθυρα της καταστροφής!
Σκηνοθεσία: Θωμάς Κουρκούνας
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Έπαιξαν οι: Χριστίνα Σταθοπούλου, Τισιάνο Ρακίπι, Κατερίνα Αντωνίου, Ισιδώρα Κατσαρού, Καλλιόπη Νάτση, Ιουλία Κουκούλη, Γιώργος Πετράς, Νεκτάριος Κάτσας, Σωζία Μακαρατζή, Θωμάς Κουρκούνας, Γιώργος Γκρινέζος, Μαρία Λιούρκα, Φανή Σκαφιδά, Μελίνα Χαλδαίου, Κική Ζωγράφου, Λαμπρή Γρυπαίου, Κωνσταντίνος Καρούσος
Σκηνικά: Αργυρώ Ρεκλείτου-Κάτσα, Κατερίνα Κουνάδη και Βέρα Καλατζή
'Ηχος: Σταύρος Τσοτσορός
Φώτα: Δημήτρης Πανταζής
(23.12.2015)
Μια από τις πιο δροσερές και γεμάτες ενέργεια παραστάσεις της χρονιάς που φεύγει, παρουσίασαν οι μαθητές της Τρίτης Λυκείου, δύο ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για το πρωτότυπο έργο "Το σόι σου μέσα", μια κοινωνική κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων, γραμμένο από το μαθητή Κωνσταντίνο Καρούσο και σκηνοθετημένο από τον καθηγητή τους κ. Θωμά Κουρκούνα.
Το έργο διαδραματίζεται πίσω από τους τοίχους δύο τυπικών ελληνικών οικογενειών, οι οποίες σχεδιάζουν να περάσουν μαζί τις γιορτινές ημέρες. Η διαφορετική ιδιοσυγκρασία τους όμως, σε συνδυασμό με το ξεχωριστό ταμπεραμέντο αλλά και τα ελαττώματα του κάθε ενός, θα οδηγήσουν αυτά τα Χριστούγεννα στα πρόθυρα της καταστροφής!
Σκηνοθεσία: Θωμάς Κουρκούνας
Κείμενο: Κωνσταντίνος Καρούσος
Έπαιξαν οι: Χριστίνα Σταθοπούλου, Τισιάνο Ρακίπι, Κατερίνα Αντωνίου, Ισιδώρα Κατσαρού, Καλλιόπη Νάτση, Ιουλία Κουκούλη, Γιώργος Πετράς, Νεκτάριος Κάτσας, Σωζία Μακαρατζή, Θωμάς Κουρκούνας, Γιώργος Γκρινέζος, Μαρία Λιούρκα, Φανή Σκαφιδά, Μελίνα Χαλδαίου, Κική Ζωγράφου, Λαμπρή Γρυπαίου, Κωνσταντίνος Καρούσος
Σκηνικά: Αργυρώ Ρεκλείτου-Κάτσα, Κατερίνα Κουνάδη και Βέρα Καλατζή
'Ηχος: Σταύρος Τσοτσορός
Φώτα: Δημήτρης Πανταζής
"ΦΙΣΤΙΚΙ ΑΠΟ ΣΟΪ" ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΣΤΙΚΙΟΥ 2015
(25.09.2015)
Ο ερχομός της φιστικιάς, τα παλιά επαγγέλματα όπως οι κανατάδες, οι σφουγγαράδες, οι τρυγητές του αμπελιού, το γλέντι και η χαρά της συγκομιδής. Όλα αυτά στην παραλία της Αίγινας, στην εξέδρα απέναντι από την Παναγίτσα όπου παρουσιάστηκε η συγκομιδή του καρπού της φιστικιάς στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιστικιού 2015. Η γιορτή της Φιστικιάς, ή όπως είναι επίσης γνωστό το φεστιβάλ "Aegina Fistiki Fest" είναι ένα σύνολο εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην Αίγινα, το Σεπτέμβριο, σε ημερομηνίες που καθορίζονται κάθε φορά από την Επιτροπή του Φιστικιού και έχει σαν σημείο αναφοράς την καλλιέργεια του πιο γνωστού αγροτικού προιόντος του νησιού, του ονομαστού σε όλο τον κόσμο Αιγινήτικου φιστικιού.
Κείμενο: Μπήτρος Γιώργος
Κίνηση: Ευαγγελία Ρεκλείτη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Μελίνα Αναλυτή.
Σκηνοθεσία: Γ.Μπήτρος - Ε. Ρεκλείτη
Αφήγηση: Στέλλα Πάσχα - Γ. Μπήτρος
Συμμετέχουν: η ομάδα του Στίβου, η ομάδα των κοριτσιών του βόλευ, τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης, πολλοί μαθητές από σχολεία της Αίγινας αλλά και οι γονείς τους.
(25.09.2015)
Ο ερχομός της φιστικιάς, τα παλιά επαγγέλματα όπως οι κανατάδες, οι σφουγγαράδες, οι τρυγητές του αμπελιού, το γλέντι και η χαρά της συγκομιδής. Όλα αυτά στην παραλία της Αίγινας, στην εξέδρα απέναντι από την Παναγίτσα όπου παρουσιάστηκε η συγκομιδή του καρπού της φιστικιάς στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιστικιού 2015. Η γιορτή της Φιστικιάς, ή όπως είναι επίσης γνωστό το φεστιβάλ "Aegina Fistiki Fest" είναι ένα σύνολο εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην Αίγινα, το Σεπτέμβριο, σε ημερομηνίες που καθορίζονται κάθε φορά από την Επιτροπή του Φιστικιού και έχει σαν σημείο αναφοράς την καλλιέργεια του πιο γνωστού αγροτικού προιόντος του νησιού, του ονομαστού σε όλο τον κόσμο Αιγινήτικου φιστικιού.
Κείμενο: Μπήτρος Γιώργος
Κίνηση: Ευαγγελία Ρεκλείτη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Μελίνα Αναλυτή.
Σκηνοθεσία: Γ.Μπήτρος - Ε. Ρεκλείτη
Αφήγηση: Στέλλα Πάσχα - Γ. Μπήτρος
Συμμετέχουν: η ομάδα του Στίβου, η ομάδα των κοριτσιών του βόλευ, τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης, πολλοί μαθητές από σχολεία της Αίγινας αλλά και οι γονείς τους.
"ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΙΠΟΤΑ" ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΟΔΟΥ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΓΙΩΝ"
(21.08.2015)
Το έργο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! (Non ti pago! Non ti pago!) είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της καριέρας του. Είναι μια εξαιρετική κωμωδία, μια ανατρεπτική σάτιρα που προκαλεί μεν άφθονο γέλιο αλλά και που διεγείρει τον θεατή να απαντήσει σε κάποια σοβαρά ερωτήματα κοινωνικού περιεχομένου.
Πρόκειται για ένα έργο εντυπωσιακό και αιχμηρό που διακρίνεται για τους ευφυέστατους διαλόγους, την ευρηματικότητα και την επικαιρότητα του, με λαμπρή θητεία στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή. Η κωμωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! μας μιλά για την επανάσταση των απλών ανθρώπων, των εργατών, όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο, όταν μαζικές απολύσεις ή μειώσεις ωραρίου και αμοιβών έχουν γίνει καθημερινές και η ζωή έχει γίνει δυσκολότερη από ποτέ. Ο ένας μετά τον άλλο, οι ήρες του έργου υψώνουνε το ανάστημα και τη φωνή διαμαρτυρίας τους.
Παίζουν οι: Παναγιώτης Χελιώτης, Ευαγγελία Μεθενίτη, Τάσος Βάρβαρος, Μαρία Κουτσούκου, Μένιος Μέρμηγκας, Αγγελική Καφετζή, Μένη Πίου
Σκηνοθεσία: Γεωργία Σταυριανέα
(21.08.2015)
Το έργο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! (Non ti pago! Non ti pago!) είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της καριέρας του. Είναι μια εξαιρετική κωμωδία, μια ανατρεπτική σάτιρα που προκαλεί μεν άφθονο γέλιο αλλά και που διεγείρει τον θεατή να απαντήσει σε κάποια σοβαρά ερωτήματα κοινωνικού περιεχομένου.
Πρόκειται για ένα έργο εντυπωσιακό και αιχμηρό που διακρίνεται για τους ευφυέστατους διαλόγους, την ευρηματικότητα και την επικαιρότητα του, με λαμπρή θητεία στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή. Η κωμωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! μας μιλά για την επανάσταση των απλών ανθρώπων, των εργατών, όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο, όταν μαζικές απολύσεις ή μειώσεις ωραρίου και αμοιβών έχουν γίνει καθημερινές και η ζωή έχει γίνει δυσκολότερη από ποτέ. Ο ένας μετά τον άλλο, οι ήρες του έργου υψώνουνε το ανάστημα και τη φωνή διαμαρτυρίας τους.
Παίζουν οι: Παναγιώτης Χελιώτης, Ευαγγελία Μεθενίτη, Τάσος Βάρβαρος, Μαρία Κουτσούκου, Μένιος Μέρμηγκας, Αγγελική Καφετζή, Μένη Πίου
Σκηνοθεσία: Γεωργία Σταυριανέα
"Ο ΓΑΜΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ
(08.08.2015)
Το έργο σταθμός για την ίδια προσωπικά αλλά και το νέο ελληνικό θέατρο, "Ο γάμος" από το βιβλίο της Βάσα Σολωμού Ξανθάκη, ήταν η παράσταση που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο το 5ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, το Σάββατο 8 Αυγούστου στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. Η Άννα Βαγενά τίμησε το πολυπληθές πλέον κοινό της στην Αίγινα με μια σπαρακτική ερμηνεία. Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχει στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας ( "Αγγέλα" - "Γάλα", οι δύο προηγούμενες συμμετοχές της) με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει φανατικούς θεατές οι οποίοι για άλλη μια φορά έδωσαν το παρόν. "Ο γάμος" σε διασκευή - ερμηνεία και σκηνοθεσία δική της, είναι το έργο με το οποίο έχει αναμετρηθεί πολλές φορές από το 1995 που το πρωτο - ανέβασε στο Θεσσαλικό Θέατρο στη Λάρισα. Έκτοτε έχει ανέβει πολλές φορές με αμείωτη επιτυχία πάντα με την ίδια στον πρωταγωνιστικό ρόλο της "Λενάκι".
Ερμηνεία / Προσαρμογή / Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Κείμενο: Βάσω Σολωμού - Ξανθάκη
(08.08.2015)
Το έργο σταθμός για την ίδια προσωπικά αλλά και το νέο ελληνικό θέατρο, "Ο γάμος" από το βιβλίο της Βάσα Σολωμού Ξανθάκη, ήταν η παράσταση που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο το 5ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, το Σάββατο 8 Αυγούστου στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. Η Άννα Βαγενά τίμησε το πολυπληθές πλέον κοινό της στην Αίγινα με μια σπαρακτική ερμηνεία. Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχει στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας ( "Αγγέλα" - "Γάλα", οι δύο προηγούμενες συμμετοχές της) με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει φανατικούς θεατές οι οποίοι για άλλη μια φορά έδωσαν το παρόν. "Ο γάμος" σε διασκευή - ερμηνεία και σκηνοθεσία δική της, είναι το έργο με το οποίο έχει αναμετρηθεί πολλές φορές από το 1995 που το πρωτο - ανέβασε στο Θεσσαλικό Θέατρο στη Λάρισα. Έκτοτε έχει ανέβει πολλές φορές με αμείωτη επιτυχία πάντα με την ίδια στον πρωταγωνιστικό ρόλο της "Λενάκι".
Ερμηνεία / Προσαρμογή / Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Κείμενο: Βάσω Σολωμού - Ξανθάκη
"Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
(07.08.2015)
Μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας ήταν η "Ερατώ" της Κατερίνας Διδασκάλου από το έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη: "H πόρνη από πάνω". Η παράσταση κέντρισε το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων της Αίγινας που έσπευσαν να προμηθευτούν εισιτήρια πολύ πριν την καθορισμένη ημερομηνία της παράστασης. Το κοινό που άρχισε να συγκεντρώνεται από τις 20.00 το βράδυ κατέκλυσε την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου δημιουργώντας το αδιαχώρητο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Με μία ερμηνεία λιτή και γήινη από τις πρώτες εικόνες του έργου, η κ. Διδασκάλου πήρε το κοινό μαζί της και το ταξίδεψε στην Πρέβεζα αλλά και στο στενάχωρο διαμερισματάκι της Αθήνας απ' όπου παρακολουθούσε την "κίνηση" στο επάνω διαμέρισμα της πολυκατοικίας. Μια αφήγηση ζωής που ξεκινά με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο του άντρα της του Λευτεράκη, αστυνομικού από εκείνους τους άλλους τους διεφθαρμένους. Το έργο με πολλές σιωπές, παύσεις, αλλά και δυνατές δραματικές στιγμές, χιούμορ και πίκρα έδωσε ανάγλυφα την εικόνα μιας Ελλάδας που όλοι γνωρίζουμε.
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία : Σταμάτης Πατρώνης
Ερμηνεία: Κατερίνα Διδασκάλου
(07.08.2015)
Μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας ήταν η "Ερατώ" της Κατερίνας Διδασκάλου από το έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη: "H πόρνη από πάνω". Η παράσταση κέντρισε το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων της Αίγινας που έσπευσαν να προμηθευτούν εισιτήρια πολύ πριν την καθορισμένη ημερομηνία της παράστασης. Το κοινό που άρχισε να συγκεντρώνεται από τις 20.00 το βράδυ κατέκλυσε την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου δημιουργώντας το αδιαχώρητο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Με μία ερμηνεία λιτή και γήινη από τις πρώτες εικόνες του έργου, η κ. Διδασκάλου πήρε το κοινό μαζί της και το ταξίδεψε στην Πρέβεζα αλλά και στο στενάχωρο διαμερισματάκι της Αθήνας απ' όπου παρακολουθούσε την "κίνηση" στο επάνω διαμέρισμα της πολυκατοικίας. Μια αφήγηση ζωής που ξεκινά με αφορμή το ετήσιο μνημόσυνο του άντρα της του Λευτεράκη, αστυνομικού από εκείνους τους άλλους τους διεφθαρμένους. Το έργο με πολλές σιωπές, παύσεις, αλλά και δυνατές δραματικές στιγμές, χιούμορ και πίκρα έδωσε ανάγλυφα την εικόνα μιας Ελλάδας που όλοι γνωρίζουμε.
Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία : Σταμάτης Πατρώνης
Ερμηνεία: Κατερίνα Διδασκάλου
"Η ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΤΟΥ LIFE STYLE" ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΗ ΠΑΛΙΟΥΡΑ
(03.08.2015)
Η Πελαγία είναι η γυναίκα που έχει συμβιβαστεί με την ιδέα πως η ζωή δεν είναι γι αυτήν, είναι για τους άλλους. Είναι για τις όμορφες ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες, για τις sexy τραγουδίστριες που μικραίνουν αντί να μεγαλώνουν, για τις λαμπερές κυρίες δίπλα στους πλούσιους κύριους.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια: “Πελαγία ίσον φτώχεια. Πελαγία ίσον Όχι με κεφαλαία γράμματα, Πελαγία ίσον σφουγγαρίστρες και ξεσκονόπανα”. Με την ελπίδα να ξεφύγει από αυτό το “Όχι” που την ακολουθεί για μια ζωή, παίρνει δάνεια, αγοράζει μοδάτα ρούχα, πηγαίνει σε κοσμικά πάρτυ και επιτέλους αποβιβάζεται και στον τόπο που πιστεύει ότι είναι η ‘Ιθάκη’ της-την Μύκονο. “Η Καθαρίστρια του LifeStyle”- ένα έργο γι αυτό που, άμεσα ή έμμεσα, όλοι ζήσαμε: το lifestyle στην δόξα και την πτώση του και το ‘ταξίδι’ που κάναμε κυνηγώντας μια χίμαιρα που μας υποσχόταν πολλά.
Κειμένο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης
Βοηθός σκηνοθέτης: Δέσποινα Γιαννούλη
Σκηνικά/ Επιμέλεια κοστουμιών: DFdesign
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σταγκίκας
(03.08.2015)
Η Πελαγία είναι η γυναίκα που έχει συμβιβαστεί με την ιδέα πως η ζωή δεν είναι γι αυτήν, είναι για τους άλλους. Είναι για τις όμορφες ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες, για τις sexy τραγουδίστριες που μικραίνουν αντί να μεγαλώνουν, για τις λαμπερές κυρίες δίπλα στους πλούσιους κύριους.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια: “Πελαγία ίσον φτώχεια. Πελαγία ίσον Όχι με κεφαλαία γράμματα, Πελαγία ίσον σφουγγαρίστρες και ξεσκονόπανα”. Με την ελπίδα να ξεφύγει από αυτό το “Όχι” που την ακολουθεί για μια ζωή, παίρνει δάνεια, αγοράζει μοδάτα ρούχα, πηγαίνει σε κοσμικά πάρτυ και επιτέλους αποβιβάζεται και στον τόπο που πιστεύει ότι είναι η ‘Ιθάκη’ της-την Μύκονο. “Η Καθαρίστρια του LifeStyle”- ένα έργο γι αυτό που, άμεσα ή έμμεσα, όλοι ζήσαμε: το lifestyle στην δόξα και την πτώση του και το ‘ταξίδι’ που κάναμε κυνηγώντας μια χίμαιρα που μας υποσχόταν πολλά.
Κειμένο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης
Βοηθός σκηνοθέτης: Δέσποινα Γιαννούλη
Σκηνικά/ Επιμέλεια κοστουμιών: DFdesign
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σταγκίκας
ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΑΓΑΠΕΣ
(31.07.2015)
Ρίτσαρντ Μπάρτον – Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μαρία Κάλλας – Αριστοτέλης Ωνάσης και άλλοι παθιασμένοι έρωτες αναμετρούνται στη σκηνή μέσα από ένα κωμικοτραγικό live, με ελληνικά και ξένα τραγούδια, διασκευασμένα σε ρυθμούς swing, bossa nova, tango, reggae και πολλά άλλα.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Μάνου Χασάπη, η ενδυματολογική επιμέλεια της Κικής Μήλιου και οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.
Παίζουν και τραγουδούν ο Γιώργος Γιαννίμπας και η Ιωάννα Παυλίδου.
Μουσικοί: Ηλίας Καρκαβέλιας (κλασικό / ηλεκτρικό μπάσο), Δήμητρα Παλιούρα (πιάνο – φωνητικά) και Πέτρος Ορέστης Ποντίκης (κιθάρα).
(31.07.2015)
Ρίτσαρντ Μπάρτον – Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μαρία Κάλλας – Αριστοτέλης Ωνάσης και άλλοι παθιασμένοι έρωτες αναμετρούνται στη σκηνή μέσα από ένα κωμικοτραγικό live, με ελληνικά και ξένα τραγούδια, διασκευασμένα σε ρυθμούς swing, bossa nova, tango, reggae και πολλά άλλα.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Μάνου Χασάπη, η ενδυματολογική επιμέλεια της Κικής Μήλιου και οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.
Παίζουν και τραγουδούν ο Γιώργος Γιαννίμπας και η Ιωάννα Παυλίδου.
Μουσικοί: Ηλίας Καρκαβέλιας (κλασικό / ηλεκτρικό μπάσο), Δήμητρα Παλιούρα (πιάνο – φωνητικά) και Πέτρος Ορέστης Ποντίκης (κιθάρα).
"ΦΕΤΑ ΜΕ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΡΑΝΑ
(29.07.2015)
Μετά από τις sold out εμφανίσεις της το 2014, το κορίτσι θαύμα του βρετανικού stand up comedy συνεχίζει και το 2015. Η Κατερίνα Βρανά με μοναδικό όπλο το χιούμορ της εξολοθρεύει προκαταλήψεις, ταμπού και γκρεμίζει κάθε πολιτιστικό στεγανό που χωρίζει τον Έλληνα από τον ξένο. Εκτός από την Αθήνα, το σόου έγινε sold out στα Φεστιβάλ Μελβούρνης, Μπράϊτον και Εδιμβούργου το 2013 και σε όλες τις παραστάσεις στο Λονδίνο. Το CNN κατέταξε την Κατερίνα στην λίστα «Γυναίκες Κωμικοί Που Πρέπει Να Δείτε».
(29.07.2015)
Μετά από τις sold out εμφανίσεις της το 2014, το κορίτσι θαύμα του βρετανικού stand up comedy συνεχίζει και το 2015. Η Κατερίνα Βρανά με μοναδικό όπλο το χιούμορ της εξολοθρεύει προκαταλήψεις, ταμπού και γκρεμίζει κάθε πολιτιστικό στεγανό που χωρίζει τον Έλληνα από τον ξένο. Εκτός από την Αθήνα, το σόου έγινε sold out στα Φεστιβάλ Μελβούρνης, Μπράϊτον και Εδιμβούργου το 2013 και σε όλες τις παραστάσεις στο Λονδίνο. Το CNN κατέταξε την Κατερίνα στην λίστα «Γυναίκες Κωμικοί Που Πρέπει Να Δείτε».
"ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ" ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
(24.07.2015)
40 χρόνια μαθήματα από έδρας σε Ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια. Κι όταν τελείωσε αυτή η καριέρα με τους εκατοντάδες φοιτητές που πέρασαν από τη ζωή της, ένιωσε την ανάγκη να καταθέσει την ψυχή της με «μαθήματα εκτός ύλης», μαθήματα ζωής. Κι έτσι την εκκρεμότητα την καλύπτει η ίδια από έδρας σε εκτός ύλης διαδρομές.
Σκηνοθεσία: Βάσω Φλώρου
Παίζουν: Σήλια Νικολαΐδου, Μαίρη Σταυρίδου, Μαριλένα Παπαδάκη
Μουσική επιμέλεια: Ουρανία Λιαρμακοπούλου (τσέλο)
(24.07.2015)
40 χρόνια μαθήματα από έδρας σε Ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια. Κι όταν τελείωσε αυτή η καριέρα με τους εκατοντάδες φοιτητές που πέρασαν από τη ζωή της, ένιωσε την ανάγκη να καταθέσει την ψυχή της με «μαθήματα εκτός ύλης», μαθήματα ζωής. Κι έτσι την εκκρεμότητα την καλύπτει η ίδια από έδρας σε εκτός ύλης διαδρομές.
Σκηνοθεσία: Βάσω Φλώρου
Παίζουν: Σήλια Νικολαΐδου, Μαίρη Σταυρίδου, Μαριλένα Παπαδάκη
Μουσική επιμέλεια: Ουρανία Λιαρμακοπούλου (τσέλο)
"ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΛΟΥΤΡΟ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ACT
(19.07.2015)
Ένας άνθρωπος φεύγει για διακοπές και αφήνει τα κλειδιά του σπιτιού του σε δύο εργάτες για να του επισκευάσουν το πάτωμα. Όταν επιστρέφει, τον περιμένει μια τεράστια έκπληξη. Ένα τέλεια διατηρημένο, αρχαίο Ρωμαϊκό Λουτρό έχει ανακαλυφθεί στο σαλόνι του. Πλέον, ο χώρος είναι σπίτι, πεδίο ανασκαφής, κολυμβητήριο, όλα μαζί ή τίποτα απ’ όλα αυτά; Ο νόμος, αναγνωρίζει στον ιδιοκτήτη το δικαίωμα να συνεχίσει να ζει στο σπίτι του, επιτρέπει σ’ έναν φιλόδοξο αρχαιολόγο την έναρξη ανασκαφών και επιβάλλει την παρουσία ενός ναυαγοσώστη καθώς πρόκειται για υδάτινη δεξαμενή. Η επιστήμη, η τέχνη, ο αθλητισμός, η ανθρωπότητα και ο μεμονωμένος άνθρωπος, παλεύουν να υπάρξουν μέσα σε λίγα τετραγωνικά, στριμωγμένοι από μια εξουσία απούσα, απρόσωπη και επομένως απάνθρωπη.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Δημητρόπουλος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Νάντια Περιστεροπούλου και Σταύρος Σιούλης
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
(19.07.2015)
Ένας άνθρωπος φεύγει για διακοπές και αφήνει τα κλειδιά του σπιτιού του σε δύο εργάτες για να του επισκευάσουν το πάτωμα. Όταν επιστρέφει, τον περιμένει μια τεράστια έκπληξη. Ένα τέλεια διατηρημένο, αρχαίο Ρωμαϊκό Λουτρό έχει ανακαλυφθεί στο σαλόνι του. Πλέον, ο χώρος είναι σπίτι, πεδίο ανασκαφής, κολυμβητήριο, όλα μαζί ή τίποτα απ’ όλα αυτά; Ο νόμος, αναγνωρίζει στον ιδιοκτήτη το δικαίωμα να συνεχίσει να ζει στο σπίτι του, επιτρέπει σ’ έναν φιλόδοξο αρχαιολόγο την έναρξη ανασκαφών και επιβάλλει την παρουσία ενός ναυαγοσώστη καθώς πρόκειται για υδάτινη δεξαμενή. Η επιστήμη, η τέχνη, ο αθλητισμός, η ανθρωπότητα και ο μεμονωμένος άνθρωπος, παλεύουν να υπάρξουν μέσα σε λίγα τετραγωνικά, στριμωγμένοι από μια εξουσία απούσα, απρόσωπη και επομένως απάνθρωπη.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Δημητρόπουλος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Νάντια Περιστεροπούλου και Σταύρος Σιούλης
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
"DIMIDIUM" ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΤΣΙΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
(17.07.2015)
Το «Dimidium» διαπραγματεύεται τη σχέση ενός ζευγαριού περνώντας απ΄ ολα τα στάδια:του έρωτα, της παράνοιας, του γέλιου, της συγκίνησης. Βασισμένο σε κείμενα ελληνικού, ξένου, σύγχρονου αλλά και κλασικού ρεπερτορίου.
Η παράσταση είναι βασισμένη στα κείμενα: "Σ'εσάς που με ακούτε" της Λούλας Αναγνωστάκη "Κόντρα στην πρόοδο" του Esteve Soler "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ευγένιου Ιονέσκο Σονέτα του Σαίξπηρ & "Λαχταρώ" της Sarah Kane.
Παίζουν: Σοφία Νικολοπούλου-Βαγγέλης Πιτσιλός
Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ντόβολου, Σοφία Νικολοπούλου, Βαγγέλης Πιτσιλός
Χορογραφίες: Βαγγέλης Πιτσιλός
(17.07.2015)
Το «Dimidium» διαπραγματεύεται τη σχέση ενός ζευγαριού περνώντας απ΄ ολα τα στάδια:του έρωτα, της παράνοιας, του γέλιου, της συγκίνησης. Βασισμένο σε κείμενα ελληνικού, ξένου, σύγχρονου αλλά και κλασικού ρεπερτορίου.
Η παράσταση είναι βασισμένη στα κείμενα: "Σ'εσάς που με ακούτε" της Λούλας Αναγνωστάκη "Κόντρα στην πρόοδο" του Esteve Soler "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ευγένιου Ιονέσκο Σονέτα του Σαίξπηρ & "Λαχταρώ" της Sarah Kane.
Παίζουν: Σοφία Νικολοπούλου-Βαγγέλης Πιτσιλός
Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ντόβολου, Σοφία Νικολοπούλου, Βαγγέλης Πιτσιλός
Χορογραφίες: Βαγγέλης Πιτσιλός
"ΟΒΙΔΙΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(10.06.2015)
Οι Μεταμορφώσεις είναι ποιητικό έργο του Οβιδίου που γράφτηκε μετά το 1 μ.X. σε δεκαπέντε βιβλία και 12.000 εξάμετρους στίχους. Το έργο σώθηκε χάρη σε αντίγραφά του, που ο ποιητής είχε εμπιστευθεί σε φίλους του γιατί όταν οι Μεταμορφώσεις ήταν έτοιμες για δημοσίευση, ο Οβίδιος έριξε το έργο του στις φλόγες και το έκαψε, καθώς ήταν συγκλονισμένος από την απρόοπτη απόφαση του Αυγούστου να τον εξορίσει στους αφιλόξενους Τόμους (σημερινή Κωνστάντζα της Ρουμανίας στην οποία βρίσκεται και άγαλμα του ποιητή, σ΄ ένα από τα ακραία βορειοανατολικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου οι ημιεξελληνισμένοι κάτοικοι απειλούνταν από τις επιδρομές των βάρβαρων λαών.
Σκηνοθεσία / Προσαρμογή: Καίτη Μπούλη
(10.06.2015)
Οι Μεταμορφώσεις είναι ποιητικό έργο του Οβιδίου που γράφτηκε μετά το 1 μ.X. σε δεκαπέντε βιβλία και 12.000 εξάμετρους στίχους. Το έργο σώθηκε χάρη σε αντίγραφά του, που ο ποιητής είχε εμπιστευθεί σε φίλους του γιατί όταν οι Μεταμορφώσεις ήταν έτοιμες για δημοσίευση, ο Οβίδιος έριξε το έργο του στις φλόγες και το έκαψε, καθώς ήταν συγκλονισμένος από την απρόοπτη απόφαση του Αυγούστου να τον εξορίσει στους αφιλόξενους Τόμους (σημερινή Κωνστάντζα της Ρουμανίας στην οποία βρίσκεται και άγαλμα του ποιητή, σ΄ ένα από τα ακραία βορειοανατολικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου οι ημιεξελληνισμένοι κάτοικοι απειλούνταν από τις επιδρομές των βάρβαρων λαών.
Σκηνοθεσία / Προσαρμογή: Καίτη Μπούλη
"ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ" ΑΠΟ ΤΗΝ Γ' ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΛ ΑΙΓΙΝΑΣ
(25.3.2015)
Το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη γράφηκε σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή μέσα στην «επάρατη» επταετία και παίχτηκε το καλοκαίρι του 1973, ενώ διαμορφωνόταν μια πολιτική αλλαγή που κανείς δεν ήξερε ακόμη ποια μορφή θα έπαιρνε και τι θα άφηνε πίσω της. Το έργο αυτό που συνάντησε, τότε, όπως τώρα που ξαναπαίζεται από μια ομάδα νέων ελπιδοφόρων παιδιών στην αίθουσα «Σοφία Μηλιώτη» του ΓΕΛ Αίγινας, την ολόθερμη ανταπόκριση του κοινού, συνέβαλε με τον τρόπο του στη διαμόρφωση της αλλαγής.
Το σημερινό «Τσίρκο», σε σκηνοθεσία και διδασκαλία του κ.Γιώργου Μπήτρου, παραμένει (θεματολογικά και μορφολογικά) ανθεκτικό, διαχρονικό και επίκαιρο, όπως αποδεικνύει το ανέβασμά του από τους μαθητές της Γ Λυκείου. Η σκηνοθεσία αναβιώνει την πρώτη, αλησμόνητη και από σκηνοθετική και ερμηνευτική άποψη παράσταση, ένα έργο πηγαίου, απόλυτα ελληνικού, λαϊκού θεάτρου. Η παράσταση ανέδειξε το λαϊκό χαρακτήρα του περιεχομένου και της μορφής του έργου. Οι μικροί ηθοποιοί ερμηνεύουν από καρδιάς, αβίαστα, με μπρίο, κέφι και ζωντάνια, απολαμβάνουν τα μηνύματα και την καυστική σάτιρα του έργου, τα μεγαλειώδη τραγούδια, την ελευθερία και τις υποκριτικές δυνατότητες που τους προσφέρει το κείμενο.
Συμμετέχουν οι μαθητές: Αντώνης Λαμπαδάριος, Νίκος Σεϋμουρ Σταθόπουλος, Αλεξάνδρα Ταντάουι, Αφροδίτη Χανιώτη, Χριστίνα Κοζωνάκη, Ξανθούλα Χαρτοφύλακα, Ελευθερία Κλιμαντήρη, Ματίλντα Γκουράι, Νίκος Σεϋμουρ Σταθόπουλος, Χρήστος Λορέντζος, Ηλίας Θωμάς, Παναγιώτης Μανιάς, Καλλιόπη Λαδά
Διδασκαλία κειμένου – Σκηνοθεσία : Μπήτρος Γιώργος
(25.3.2015)
Το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη γράφηκε σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή μέσα στην «επάρατη» επταετία και παίχτηκε το καλοκαίρι του 1973, ενώ διαμορφωνόταν μια πολιτική αλλαγή που κανείς δεν ήξερε ακόμη ποια μορφή θα έπαιρνε και τι θα άφηνε πίσω της. Το έργο αυτό που συνάντησε, τότε, όπως τώρα που ξαναπαίζεται από μια ομάδα νέων ελπιδοφόρων παιδιών στην αίθουσα «Σοφία Μηλιώτη» του ΓΕΛ Αίγινας, την ολόθερμη ανταπόκριση του κοινού, συνέβαλε με τον τρόπο του στη διαμόρφωση της αλλαγής.
Το σημερινό «Τσίρκο», σε σκηνοθεσία και διδασκαλία του κ.Γιώργου Μπήτρου, παραμένει (θεματολογικά και μορφολογικά) ανθεκτικό, διαχρονικό και επίκαιρο, όπως αποδεικνύει το ανέβασμά του από τους μαθητές της Γ Λυκείου. Η σκηνοθεσία αναβιώνει την πρώτη, αλησμόνητη και από σκηνοθετική και ερμηνευτική άποψη παράσταση, ένα έργο πηγαίου, απόλυτα ελληνικού, λαϊκού θεάτρου. Η παράσταση ανέδειξε το λαϊκό χαρακτήρα του περιεχομένου και της μορφής του έργου. Οι μικροί ηθοποιοί ερμηνεύουν από καρδιάς, αβίαστα, με μπρίο, κέφι και ζωντάνια, απολαμβάνουν τα μηνύματα και την καυστική σάτιρα του έργου, τα μεγαλειώδη τραγούδια, την ελευθερία και τις υποκριτικές δυνατότητες που τους προσφέρει το κείμενο.
Συμμετέχουν οι μαθητές: Αντώνης Λαμπαδάριος, Νίκος Σεϋμουρ Σταθόπουλος, Αλεξάνδρα Ταντάουι, Αφροδίτη Χανιώτη, Χριστίνα Κοζωνάκη, Ξανθούλα Χαρτοφύλακα, Ελευθερία Κλιμαντήρη, Ματίλντα Γκουράι, Νίκος Σεϋμουρ Σταθόπουλος, Χρήστος Λορέντζος, Ηλίας Θωμάς, Παναγιώτης Μανιάς, Καλλιόπη Λαδά
Διδασκαλία κειμένου – Σκηνοθεσία : Μπήτρος Γιώργος
"ΝΙΚΗΤΑΣ, Ο ΦΤΩΧΟΣ ΗΡΩΣ" ΑΠΟ ΤΗ Δ'1 & Δ'2 ΤΑΞΗ ΤΟΥ 1ΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
(24.3.2015)
Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρασή του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας, η οποία του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και, αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843, όταν ο βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει σύνταγμα στην Ελλάδα, του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 67 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον Κολοκοτρώνη, όπως κι έγινε.
Σκηνοθεσία / Κείμενο: Κώστας Σταυρόπουλος
(24.3.2015)
Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρασή του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας, η οποία του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και, αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843, όταν ο βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει σύνταγμα στην Ελλάδα, του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 67 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον Κολοκοτρώνη, όπως κι έγινε.
Σκηνοθεσία / Κείμενο: Κώστας Σταυρόπουλος
"Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ" ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(6.3.2015)
Ο Μολιέρος, με τις αθάνατες κωμωδίες του, δε σάρκασε μόνο ποικίλες ανθρώπινες και κοινωνικές γελοιότητες της εποχής του, αλλά και δικά του «κουσούρια». Κατά φαντασίαν ασθενής και ο ίδιος, εξ ου και συχνά θύμα γιατρών, έχοντας στα γεράματά του πραγματικά προβλήματα υγείας, αλλά και ξέροντας ότι πολλοί άνθρωποι είναι το ίδιο και ότι με τη ανοησία και τον εγωισμό τους καταντούν βορά ανίκανων, ασυνείδητων, φιλοχρήματων αετονύχηδων αλμπάνηδων, καυτηρίασε και τον εαυτό του, με την τελευταία κωμωδία του «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (μετά την τέταρτη παράσταση του έργου ο Μολιέρος πέθανε). Το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Αργκάν, νομίζει ότι πάσχει από όλες τις αρρώστιες, χρυσοπληρώνει κομπογιαννίτες, καταπίνει χάπια, κάνει κλύσματα, αυτογελοιοποιείται και κερατώνεται από τη δεύτερη σύζυγό του – ερωμένη του γιατρού του, που σχεδιάζει να τον ξεκάνει για να καρπωθεί την περιουσία του σε βάρος των δύο κοριτσιών του, μια εκ των οποίων η μητριά προσπαθεί ή να παντρέψει με έναν άλλο «γιατρό», γιο ενός άλλου «γιατρού» ή να την κλείσει σε μοναστήρι. Ο Αργκάν θα ελευθερωθεί από τη σύζυγο (και με αυτό το πρόσωπο αυτοβιογραφείται ο Μολιέρος) , τους κομπογιαννίτες και την αρρωστοφοβία του, χάρη στο αποκαλυπτικό σχέδιο της πανέξυπνης υπηρέτριας, του αδελφού, της κόρης του και του αγαπημένου της. Αυτό το υποδορίως πικρό αλλά μοναδικής μαστοριάς και πληθωρικής κωμικότητας (στους χαρακτήρες, στην πλοκή, στις καταστάσεις) έργο παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας, ο Σύλλογος Φίλων του ΔΗΘΕΑ.
Σε σκηνοθεσία της κ.Άννας Γεραλή, μάστορα της θεατρικής τέχνης, με ένα θίασο από ήδη δοκιμασμένους και έμπειρους ηθοποιούς αλλά επίσης και ενισχυμένο με νέο, υποκριτικό και πολλά υποσχόμενο, αίμα, η παράσταση κυλά γοργά με απολαυστικό ρυθμό, υπέροχες και πολύ δουλεμένες ερμηνείες, όμορφα σκηνικά και κοστούμια που σε κερδίζουν από το πρώτο λεπτό. Το γέλιο βγαίνει αβίαστα και το κοινό ανταποκρίνεται άμεσα στις ατάκες και στο μπρίο της παράστασης.
Η καινούρια αυτή δουλειά του Συλλόγου Φίλων του Δημοτικού Θεάτρου, πιάνει τον πήχη από εκεί που τον άφησε πέρυσι με το «Με δύναμη από την Κηφισιά» και τον ανεβάζει ακόμα ψηλότερα, αφήνοντας ισχυρές παρακαταθήκες για το θεατρικό μέλλον της Αίγινας!
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
Πρωταγωνιστούν: Λευτέρης Βατικιώτης, Περσεφώνη Λαλιώτη, Λία Σήμαν, Στέλλα Πάσχα, Στέλιος Ξυδέας, Βαγγέλης Μακρίδης, Μανώλης Λειβαδάς, Γεωργία Τσάλα, Αργύρης Μωρέλας, Νίκος Πέππας.
(6.3.2015)
Ο Μολιέρος, με τις αθάνατες κωμωδίες του, δε σάρκασε μόνο ποικίλες ανθρώπινες και κοινωνικές γελοιότητες της εποχής του, αλλά και δικά του «κουσούρια». Κατά φαντασίαν ασθενής και ο ίδιος, εξ ου και συχνά θύμα γιατρών, έχοντας στα γεράματά του πραγματικά προβλήματα υγείας, αλλά και ξέροντας ότι πολλοί άνθρωποι είναι το ίδιο και ότι με τη ανοησία και τον εγωισμό τους καταντούν βορά ανίκανων, ασυνείδητων, φιλοχρήματων αετονύχηδων αλμπάνηδων, καυτηρίασε και τον εαυτό του, με την τελευταία κωμωδία του «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (μετά την τέταρτη παράσταση του έργου ο Μολιέρος πέθανε). Το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Αργκάν, νομίζει ότι πάσχει από όλες τις αρρώστιες, χρυσοπληρώνει κομπογιαννίτες, καταπίνει χάπια, κάνει κλύσματα, αυτογελοιοποιείται και κερατώνεται από τη δεύτερη σύζυγό του – ερωμένη του γιατρού του, που σχεδιάζει να τον ξεκάνει για να καρπωθεί την περιουσία του σε βάρος των δύο κοριτσιών του, μια εκ των οποίων η μητριά προσπαθεί ή να παντρέψει με έναν άλλο «γιατρό», γιο ενός άλλου «γιατρού» ή να την κλείσει σε μοναστήρι. Ο Αργκάν θα ελευθερωθεί από τη σύζυγο (και με αυτό το πρόσωπο αυτοβιογραφείται ο Μολιέρος) , τους κομπογιαννίτες και την αρρωστοφοβία του, χάρη στο αποκαλυπτικό σχέδιο της πανέξυπνης υπηρέτριας, του αδελφού, της κόρης του και του αγαπημένου της. Αυτό το υποδορίως πικρό αλλά μοναδικής μαστοριάς και πληθωρικής κωμικότητας (στους χαρακτήρες, στην πλοκή, στις καταστάσεις) έργο παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας, ο Σύλλογος Φίλων του ΔΗΘΕΑ.
Σε σκηνοθεσία της κ.Άννας Γεραλή, μάστορα της θεατρικής τέχνης, με ένα θίασο από ήδη δοκιμασμένους και έμπειρους ηθοποιούς αλλά επίσης και ενισχυμένο με νέο, υποκριτικό και πολλά υποσχόμενο, αίμα, η παράσταση κυλά γοργά με απολαυστικό ρυθμό, υπέροχες και πολύ δουλεμένες ερμηνείες, όμορφα σκηνικά και κοστούμια που σε κερδίζουν από το πρώτο λεπτό. Το γέλιο βγαίνει αβίαστα και το κοινό ανταποκρίνεται άμεσα στις ατάκες και στο μπρίο της παράστασης.
Η καινούρια αυτή δουλειά του Συλλόγου Φίλων του Δημοτικού Θεάτρου, πιάνει τον πήχη από εκεί που τον άφησε πέρυσι με το «Με δύναμη από την Κηφισιά» και τον ανεβάζει ακόμα ψηλότερα, αφήνοντας ισχυρές παρακαταθήκες για το θεατρικό μέλλον της Αίγινας!
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
Πρωταγωνιστούν: Λευτέρης Βατικιώτης, Περσεφώνη Λαλιώτη, Λία Σήμαν, Στέλλα Πάσχα, Στέλιος Ξυδέας, Βαγγέλης Μακρίδης, Μανώλης Λειβαδάς, Γεωργία Τσάλα, Αργύρης Μωρέλας, Νίκος Πέππας.
"ΣΑΝ ΓΛΥΚΟ ΦΥΣΤΙΚΙ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΥΨΕΛΗΣ
(1.3.2015)
Ένας μικροπωλητής ο οποίος με το καλάθι του πούλαγε φιστίκι στους επιβάτες των πλοίων, πήγαινε στα νησιά του Σαρωνικού και έφτανε μέχρι τον Πειραιά και την Αθήνα για να πουλήσει το εμπόρευμά του. O μικρός Τάσος Μπόγρης, έκανε γνωστό τον καρπό της φιστικιάς αλλά και την Αίγινα, σε μια εποχή που το φιστίκι δεν είχε αποκτήσει ακόμα τη δεσπόζουσα θέση του ανάμεσα στους ξηρούς καρπούς.
Ο χαρακτήρας αυτός είναι συγχρόνως ο μικρός ήρωας μιας σπουδαίας θεατρικής παράστασης, η οποία παίζεται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης σε κείμενο & σκηνοθεσία του γυμνασιάρχη και συγγραφέα κ.Γιώργου Μπήτρου. Η ζωή του μικρού αυτού ήρωα, διακόπηκε απότομα το 1962 όταν ένα αυτοκίνητο τον κτύπησε έξω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού ενώ εκείνος διαλαλούσε το εμπόρευμά του. Ήταν μόλις 14 χρονών. Πρόκειται για ένα κείμενο όπου γίνεται αναφορά στη Αίγινα της δεκαετίας του ’60, στις συνήθειες και στις ασχολίες των κατοίκων του νησιού την εποχή εκείνη. Πραγματεύεται νοοτροπίες και καθημερινότητα, χαρακτήρες και απόψεις, με μια ακαταμάχητη ρετρό ατμόσφαιρα, όχι με διάθεση προγονολατρίας αλλά με μια αίσθηση γλυκιάς ανάμνησης και θαλπωρής του παρελθόντος. Ένα παρελθόν πάνω στο οποίο στηρίζεται και θα στηρίζεται το μέλλον του νησιού και των ανθρώπων του.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης οι μαθητές:
Αντωνία Μπήτρου, Μαριάνθη Λαδά, Χρήστος Παπασεβαστός, Θωμάς Παπαδάκης, Μαρία Λυκούρη, Παντελής Γκαρής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Ναταλία Χλέτσου, Νεκταρία Μεθενίτη, Μαρίνα Χρυσοχόου, Νεκτάριος Μπόγρης, Μαρία Περτέση, Ηλίας Θωμάς
Αφήγηση: Μαίρη Σταυρίδου
Κείμενο / διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου / Ματούλα Ρούσσου
(1.3.2015)
Ένας μικροπωλητής ο οποίος με το καλάθι του πούλαγε φιστίκι στους επιβάτες των πλοίων, πήγαινε στα νησιά του Σαρωνικού και έφτανε μέχρι τον Πειραιά και την Αθήνα για να πουλήσει το εμπόρευμά του. O μικρός Τάσος Μπόγρης, έκανε γνωστό τον καρπό της φιστικιάς αλλά και την Αίγινα, σε μια εποχή που το φιστίκι δεν είχε αποκτήσει ακόμα τη δεσπόζουσα θέση του ανάμεσα στους ξηρούς καρπούς.
Ο χαρακτήρας αυτός είναι συγχρόνως ο μικρός ήρωας μιας σπουδαίας θεατρικής παράστασης, η οποία παίζεται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης σε κείμενο & σκηνοθεσία του γυμνασιάρχη και συγγραφέα κ.Γιώργου Μπήτρου. Η ζωή του μικρού αυτού ήρωα, διακόπηκε απότομα το 1962 όταν ένα αυτοκίνητο τον κτύπησε έξω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού ενώ εκείνος διαλαλούσε το εμπόρευμά του. Ήταν μόλις 14 χρονών. Πρόκειται για ένα κείμενο όπου γίνεται αναφορά στη Αίγινα της δεκαετίας του ’60, στις συνήθειες και στις ασχολίες των κατοίκων του νησιού την εποχή εκείνη. Πραγματεύεται νοοτροπίες και καθημερινότητα, χαρακτήρες και απόψεις, με μια ακαταμάχητη ρετρό ατμόσφαιρα, όχι με διάθεση προγονολατρίας αλλά με μια αίσθηση γλυκιάς ανάμνησης και θαλπωρής του παρελθόντος. Ένα παρελθόν πάνω στο οποίο στηρίζεται και θα στηρίζεται το μέλλον του νησιού και των ανθρώπων του.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης οι μαθητές:
Αντωνία Μπήτρου, Μαριάνθη Λαδά, Χρήστος Παπασεβαστός, Θωμάς Παπαδάκης, Μαρία Λυκούρη, Παντελής Γκαρής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Ναταλία Χλέτσου, Νεκταρία Μεθενίτη, Μαρίνα Χρυσοχόου, Νεκτάριος Μπόγρης, Μαρία Περτέση, Ηλίας Θωμάς
Αφήγηση: Μαίρη Σταυρίδου
Κείμενο / διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου / Ματούλα Ρούσσου
"ΕΓΩ, Η ΓΩΓΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
(3.1.2015)
Το έργο “Εγώ, η Γωγώ”, έχοντας λάβει ιδιαίτερα εγκωμιαστικά σχόλια από κοινό και κριτικούς κατά τη διάρκεια των επιτυχημένων εμφανίσεων του την προηγούμενη θεατρική σεζόν στο Θέατρο Αθηνών, ήρθε και στην Αίγινα για δύο μόνο παραστάσεις εγκαινιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο τον καινούριο θεατρικό μας χρόνο. Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της ομάδας γαστρονομίας του Φεστιβάλ Φιστικιού, όπου το Σεπτέμβρη εκτέλεσε χρέη παρουσιάστριας και κονφερασιέ στην Μικρή Προβλήτα κατά τη διάρκεια του Φιστικάτου Μπακλαβά, η κ.Κωνσταντινίδου έσπευσε να εντάξει την Αίγινα στη θεατρική τουρνέ της του 2015.
Σε αυτή τη θεατρική παράσταση περιγράφεται τόσο γλαφυρά η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, η φθορά του χρόνου, οι γεμάτες αποξένωση σχέσεις, η καθημερινή απογοήτευση και η ανυπέρβλητη μοναξιά. Ένα συγκινητικά ανθρώπινο έργο, όπως μόνο η αιχμηρή και ταυτόχρονα τρυφερή πένα της Ελένης Γκασούκα ξέρει να πλάθει.
(3.1.2015)
Το έργο “Εγώ, η Γωγώ”, έχοντας λάβει ιδιαίτερα εγκωμιαστικά σχόλια από κοινό και κριτικούς κατά τη διάρκεια των επιτυχημένων εμφανίσεων του την προηγούμενη θεατρική σεζόν στο Θέατρο Αθηνών, ήρθε και στην Αίγινα για δύο μόνο παραστάσεις εγκαινιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο τον καινούριο θεατρικό μας χρόνο. Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της ομάδας γαστρονομίας του Φεστιβάλ Φιστικιού, όπου το Σεπτέμβρη εκτέλεσε χρέη παρουσιάστριας και κονφερασιέ στην Μικρή Προβλήτα κατά τη διάρκεια του Φιστικάτου Μπακλαβά, η κ.Κωνσταντινίδου έσπευσε να εντάξει την Αίγινα στη θεατρική τουρνέ της του 2015.
Σε αυτή τη θεατρική παράσταση περιγράφεται τόσο γλαφυρά η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, η φθορά του χρόνου, οι γεμάτες αποξένωση σχέσεις, η καθημερινή απογοήτευση και η ανυπέρβλητη μοναξιά. Ένα συγκινητικά ανθρώπινο έργο, όπως μόνο η αιχμηρή και ταυτόχρονα τρυφερή πένα της Ελένης Γκασούκα ξέρει να πλάθει.
"Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ" ΑΠΟ ΤΗ VERY SPECIAL ARTS HELLAS
(20.12.2014)
Η Ελληνική Εταιρεία Καλλιτεχνικών Προγραμμάτων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (Very Special Arts Hellas) δραστηριοποιείται από το 1998 στον χώρο της τέχνης και της αναπηρίας με στόχο την βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες και την ισότιμη πρόσβαση στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας. Λειτουργεί ομάδες για μουσική και θέατρο, εικαστικά, δημιουργική κίνηση, θεατρικό παιχνίδι. Οργανώνει παραστάσεις, εκθέσεις, εργαστήρια, ξεναγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και άλλες δράσεις που προσφέρονται δωρεάν.
Η μουσικοθεατρική ομάδα είναι η παλαιότερη ομάδα της VSA Hellas, έχοντας στο ενεργητικό της ένα πλούσιο ρεπερτόριο από παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας ή της περιφέρειας, συμμετοχή σε φεστιβάλ, βιωματικά εργαστήρια κ. ά. Κάθε Τετάρτη απόγευμα η ομάδα, που αποτελείται κυρίως από νέους με νοητική υστέρηση και εθελοντές συναντιέται στην έδρα της VSA Hellas στου Ζωγράφου, όπου όλοι μαζί κάνουν πρόβες και προετοιμάζουν την παράσταση της χρονιάς. Την ομάδα συντονίζουν δύο επαγγελματίες από τον χώρο του θεάτρου και της μουσικής.
(20.12.2014)
Η Ελληνική Εταιρεία Καλλιτεχνικών Προγραμμάτων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (Very Special Arts Hellas) δραστηριοποιείται από το 1998 στον χώρο της τέχνης και της αναπηρίας με στόχο την βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες και την ισότιμη πρόσβαση στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας. Λειτουργεί ομάδες για μουσική και θέατρο, εικαστικά, δημιουργική κίνηση, θεατρικό παιχνίδι. Οργανώνει παραστάσεις, εκθέσεις, εργαστήρια, ξεναγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και άλλες δράσεις που προσφέρονται δωρεάν.
Η μουσικοθεατρική ομάδα είναι η παλαιότερη ομάδα της VSA Hellas, έχοντας στο ενεργητικό της ένα πλούσιο ρεπερτόριο από παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας ή της περιφέρειας, συμμετοχή σε φεστιβάλ, βιωματικά εργαστήρια κ. ά. Κάθε Τετάρτη απόγευμα η ομάδα, που αποτελείται κυρίως από νέους με νοητική υστέρηση και εθελοντές συναντιέται στην έδρα της VSA Hellas στου Ζωγράφου, όπου όλοι μαζί κάνουν πρόβες και προετοιμάζουν την παράσταση της χρονιάς. Την ομάδα συντονίζουν δύο επαγγελματίες από τον χώρο του θεάτρου και της μουσικής.
"ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΑΝΤΣΟ" ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΛΑΜΟ
(3.9.2014)
Το θεατρικό έργο - μονόλογος της Ηρώς Διαμαντούρου, παραγγελία του Νίκου Καλαμό στη συγγραφέα, παίχτηκε στο Ίδρυμα Κακογιάννη 18 - 20 και 25 – 27 Οκτωβρίου 2013. Η συγγραφέας Ηρώ Διαμαντούρου, έχοντας εμφανώς μελετήσει σε βάθος το έργο του Θερβάντες γοητεύεται από αυτές τις έξι ώρες του περίεργου και απότομου θανάτου του ρομαντικού, τρελού, επαναστάτη ήρωα στις οποίες εμφανώς και ανεπαρκώς αφιέρωσε ο συγγραφέας. Ο Νίκος Καλαμό εμφανίζεται στη σκηνή, ίδιος Δον Κιχώτης ,ασκητικός, κάτισχνος μέσης ηλικίας κύριος, με ρούχο που υπαινίσσεται ιπποσύνη με απλούστατο σκηνικό μια καρέκλα βελούδινη ισπανικού τύπου. Το έργο βασισμένο πάνω στο μυθιστορηματικό αριστούργημα του Θερβάντες, επιδιώκει με επιτυχία μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Δον Κιχώτη, λίγο πριν πεθάνει. Απαλλαγμένος από την ταυτότητα του Δον και χωρίς την ενοχλητική, φλύαρη, μπουφόνικη παρουσία του Σάντσο, μιλά σαν Αλόνσο Κιχάνο για τις τελευταίες του έξι ώρες ,τις οποίες σχεδόν αποσιώπησε ο Θερβάντες , καθώς μέσα σε 1500 σελίδες αφιερώνει μόνο έξι σελίδες για τον θάνατό του.
(3.9.2014)
Το θεατρικό έργο - μονόλογος της Ηρώς Διαμαντούρου, παραγγελία του Νίκου Καλαμό στη συγγραφέα, παίχτηκε στο Ίδρυμα Κακογιάννη 18 - 20 και 25 – 27 Οκτωβρίου 2013. Η συγγραφέας Ηρώ Διαμαντούρου, έχοντας εμφανώς μελετήσει σε βάθος το έργο του Θερβάντες γοητεύεται από αυτές τις έξι ώρες του περίεργου και απότομου θανάτου του ρομαντικού, τρελού, επαναστάτη ήρωα στις οποίες εμφανώς και ανεπαρκώς αφιέρωσε ο συγγραφέας. Ο Νίκος Καλαμό εμφανίζεται στη σκηνή, ίδιος Δον Κιχώτης ,ασκητικός, κάτισχνος μέσης ηλικίας κύριος, με ρούχο που υπαινίσσεται ιπποσύνη με απλούστατο σκηνικό μια καρέκλα βελούδινη ισπανικού τύπου. Το έργο βασισμένο πάνω στο μυθιστορηματικό αριστούργημα του Θερβάντες, επιδιώκει με επιτυχία μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Δον Κιχώτη, λίγο πριν πεθάνει. Απαλλαγμένος από την ταυτότητα του Δον και χωρίς την ενοχλητική, φλύαρη, μπουφόνικη παρουσία του Σάντσο, μιλά σαν Αλόνσο Κιχάνο για τις τελευταίες του έξι ώρες ,τις οποίες σχεδόν αποσιώπησε ο Θερβάντες , καθώς μέσα σε 1500 σελίδες αφιερώνει μόνο έξι σελίδες για τον θάνατό του.
"ΧΑΪΝΤΙ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΜΕΘΕΞΙΣ
(14.8.2014)
Το έργο, που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά, προσεγγίζει σύγχρονα παιδαγωγικά ζητήματα: την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη θετική επιρροή της φύσης στον ψυχισμό του ανθρώπου, τη σχεδόν απάνθρωπη διαβίωση στις πόλεις, τη δύναμη της αγάπης, της φιλίας και της συντροφικότητας απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Η ορφανή Χάιντι πηγαίνει να μείνει στο βουνό με τον απρόσιτο και απομονωμένο παππού της που ποτέ δεν είχε γνωρίσει και οι δυο τους μαθαίνουν με τον καιρό να αγαπούν ο ένας τον άλλο.
Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια, τότε που στηνόμασταν στους δέκτες μας για να δούμε τη σειρά. Τα παιδιά καθηλώθηκαν και γελούσαν και χειροκροτούσαν με προσήλωση. Η Χάιντι μας μετέφερε τόσο αβίαστα τη χαρά της ζωής και τη σημασία της προσφοράς! Διασκευή- Μετάφραση: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Τριπόδης, Λευτέρης Γιοβανίδης
Έπαιξαν: Χρήστος Τριπόδης, Ισιδώρα Δωροπούλου, Πανάγος Ιωακείμ, Τσαμπίκα Φεσάκη
(14.8.2014)
Το έργο, που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά, προσεγγίζει σύγχρονα παιδαγωγικά ζητήματα: την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη θετική επιρροή της φύσης στον ψυχισμό του ανθρώπου, τη σχεδόν απάνθρωπη διαβίωση στις πόλεις, τη δύναμη της αγάπης, της φιλίας και της συντροφικότητας απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Η ορφανή Χάιντι πηγαίνει να μείνει στο βουνό με τον απρόσιτο και απομονωμένο παππού της που ποτέ δεν είχε γνωρίσει και οι δυο τους μαθαίνουν με τον καιρό να αγαπούν ο ένας τον άλλο.
Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια, τότε που στηνόμασταν στους δέκτες μας για να δούμε τη σειρά. Τα παιδιά καθηλώθηκαν και γελούσαν και χειροκροτούσαν με προσήλωση. Η Χάιντι μας μετέφερε τόσο αβίαστα τη χαρά της ζωής και τη σημασία της προσφοράς! Διασκευή- Μετάφραση: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Τριπόδης, Λευτέρης Γιοβανίδης
Έπαιξαν: Χρήστος Τριπόδης, Ισιδώρα Δωροπούλου, Πανάγος Ιωακείμ, Τσαμπίκα Φεσάκη
"Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
(6.8.2014)
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί της τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας . Αναζητά τα αυτονόητα στην περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει το ως τότε βιωμένο. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη.
(6.8.2014)
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί της τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας . Αναζητά τα αυτονόητα στην περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει το ως τότε βιωμένο. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη.
"Ο ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΟΝΙΚΙΝ" ΜΕ ΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΛΑΜΟ
(3.8.2014)
Πρόκειται για τον κωμικοτραγικό μονόλογο ενός αυτοκτονικού χαρακτήρα, με τον εαυτό του και με άλλα πρόσωπα, με μπεκετικές και ιονεσκικές αναφορές, ο οποίος αναφέρεται - διακωμωδεί την ελληνική πολιτική, κοινωνική και πνευματική πραγματικότητα. Ο Προτελευταίος των Μόνικιν είχε πρωτοπαρουσιασθεί στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κούν το 1978 με τον Δημήτρη Οικονόμου στο ρόλο του Μόνικιν, και αργότερα από τον Νίκο Καλαμό στο Νεοελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη, καθώς και επί μία εβδομάδα στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου το 2005, και στο Φεστιβάλ Λονδίνου του Θεάτρου Τέχνης το 2009, σε αγγλική μεταφορά από τον Πάρι Τακόπουλο, και έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από την ελληνική και ξένη κριτική, χαρακτηρισθείς από τον Φένεκ Μικελίδη ως ένα μικρό αριστούργημα παραλογίας, άγχους και απομυθοποίησης του Έλληνα.
Κείμενο: Πάρις Τακόπουλος
Ερμηνεία & σκηνοθεσία: Νίκος Καλαμό
(3.8.2014)
Πρόκειται για τον κωμικοτραγικό μονόλογο ενός αυτοκτονικού χαρακτήρα, με τον εαυτό του και με άλλα πρόσωπα, με μπεκετικές και ιονεσκικές αναφορές, ο οποίος αναφέρεται - διακωμωδεί την ελληνική πολιτική, κοινωνική και πνευματική πραγματικότητα. Ο Προτελευταίος των Μόνικιν είχε πρωτοπαρουσιασθεί στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κούν το 1978 με τον Δημήτρη Οικονόμου στο ρόλο του Μόνικιν, και αργότερα από τον Νίκο Καλαμό στο Νεοελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη, καθώς και επί μία εβδομάδα στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου το 2005, και στο Φεστιβάλ Λονδίνου του Θεάτρου Τέχνης το 2009, σε αγγλική μεταφορά από τον Πάρι Τακόπουλο, και έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από την ελληνική και ξένη κριτική, χαρακτηρισθείς από τον Φένεκ Μικελίδη ως ένα μικρό αριστούργημα παραλογίας, άγχους και απομυθοποίησης του Έλληνα.
Κείμενο: Πάρις Τακόπουλος
Ερμηνεία & σκηνοθεσία: Νίκος Καλαμό
"ΜΗΔΕΙΑ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ALTERA PARS"
(2.8.2014)
Η Μήδεια του Jean Anouilh είναι μια γυναίκα που διεκδίκησε το απόλυτο, στη ζωή και στον έρωτα. Υπερέβη την κοινωνική δεοντολογία, υπερέβη τον καθωσπρεπισμό της. Ως γνήσια ηρωίδα το παίρνει πάνω της, αναλαμβάνει, απαιτεί, αρνείται να γεράσει, αρνείται να συμβιβαστεί, να ενταχθεί στον κόσμο των ενηλίκων. Γιατί η Μήδεια είναι πάνω απ’ όλα ένα αθώο κορίτσι, μια μικρή κόρη, αγνή και απαιτητική.
Κι όταν ο πρίγκιπας, ο ξακουστός Ιάσονας, αποφασίζει να γίνει άνθρωπος , να συμβιβαστεί “ταπεινά”, όπως έκαναν και οι άλλοι πριν από αυτόν και πιο απλά από αυτόν, όταν την εγκαταλείπει, το αθώο κορίτσι πεθαίνει. Το απόλυτο γίνεται σχετικό. Ο έρωτας, πορνεία. Τότε η οργή της ξυπνά. Η ηρωίδα μέσα της ξαναγεννιέται και χτυπά θανάσιμα. Ο Jean Anouilh χρησιμοποιεί το μύθο της βάρβαρης πριγκίπισσας, της «παιδοκτόνου» Μήδειας, για να μας δώσει μέσα σ’ ένα φλογερό και παθιασμένο περιβάλλον… μαθήματα ανθρωπιάς, μαθήματα αξιοπρέπειας, μαθήματα ζωής.
Συντελεστές: Μετάφραση/απόδοση: Πέτρος Νάκος - Μίνα Χειμώνα, Σύλληψη/σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος, Ζωγραφική/Γλυπτική: Σταύρος Διακουμής, Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα, Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης, Μουσική επιμέλεια: Δήμήτρης Παπασπυρόπουλος, Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Αλβανού, VideoArt: 2forMotion
Ηθοποιοί: Μίνα Χειμώνα (Μήδεια), Πέτρος Νάκος (Ιάσων), Αλέκα Τουμαζάτου (Τροφός), Χρήστος Χαρμπάτσης (Κρέων), Σίμος Κυπαρισσόπουλος (Νεαρός).
(2.8.2014)
Η Μήδεια του Jean Anouilh είναι μια γυναίκα που διεκδίκησε το απόλυτο, στη ζωή και στον έρωτα. Υπερέβη την κοινωνική δεοντολογία, υπερέβη τον καθωσπρεπισμό της. Ως γνήσια ηρωίδα το παίρνει πάνω της, αναλαμβάνει, απαιτεί, αρνείται να γεράσει, αρνείται να συμβιβαστεί, να ενταχθεί στον κόσμο των ενηλίκων. Γιατί η Μήδεια είναι πάνω απ’ όλα ένα αθώο κορίτσι, μια μικρή κόρη, αγνή και απαιτητική.
Κι όταν ο πρίγκιπας, ο ξακουστός Ιάσονας, αποφασίζει να γίνει άνθρωπος , να συμβιβαστεί “ταπεινά”, όπως έκαναν και οι άλλοι πριν από αυτόν και πιο απλά από αυτόν, όταν την εγκαταλείπει, το αθώο κορίτσι πεθαίνει. Το απόλυτο γίνεται σχετικό. Ο έρωτας, πορνεία. Τότε η οργή της ξυπνά. Η ηρωίδα μέσα της ξαναγεννιέται και χτυπά θανάσιμα. Ο Jean Anouilh χρησιμοποιεί το μύθο της βάρβαρης πριγκίπισσας, της «παιδοκτόνου» Μήδειας, για να μας δώσει μέσα σ’ ένα φλογερό και παθιασμένο περιβάλλον… μαθήματα ανθρωπιάς, μαθήματα αξιοπρέπειας, μαθήματα ζωής.
Συντελεστές: Μετάφραση/απόδοση: Πέτρος Νάκος - Μίνα Χειμώνα, Σύλληψη/σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος, Ζωγραφική/Γλυπτική: Σταύρος Διακουμής, Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα, Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης, Μουσική επιμέλεια: Δήμήτρης Παπασπυρόπουλος, Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Αλβανού, VideoArt: 2forMotion
Ηθοποιοί: Μίνα Χειμώνα (Μήδεια), Πέτρος Νάκος (Ιάσων), Αλέκα Τουμαζάτου (Τροφός), Χρήστος Χαρμπάτσης (Κρέων), Σίμος Κυπαρισσόπουλος (Νεαρός).
"Ο ΦΟΝΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ΣΑΡΔΑΜ"
(27.7.2014)
Το έργο ανήκει στην σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία. Γραμμένο το 1981 έρχεται να μας θυμίσει χαμένες ηθικές αξίες, κοινωνικούς προβληματισμούς και ανισότητες μεταξύ του υποκόσμου και της “καθώς πρέπει” κοινωνίας. Δια μέσου των ηρώων του ο Ευθυμιάδης αποκαλύπτει αλήθειες που δεν τολμάμε να πούμε, υπενθυμίζοντάς μας αξίες όπως η αξιοπρέπεια και το ήθος. Μέσα από έναν ωμό ρεαλισμό, σκληρής γλώσσας και άμεσου λόγου, ξετυλίγεται η πολυπλοκότητα της σύνθεσης των χαρακτήρων του έργου. Έργο με αστυνομική ατμόσφαιρα, που καταδεικνύει την απουσία της πολιτείας – κοινωνικά και πολιτικά – εντός και εκτός των τειχών της φυλακής. Στο σαλόνι ενός μικροαστικού σπιτιού οι ήρωες αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά και αναπάντητα ερωτήματα ενός παρελθόντος που θα οδηγήσει στη σύγκρουση. Τέσσερα πρόσωπα που γίνονται πότε θύματα και πότε θύτες. Η αποκάλυψη της αλήθειας ίσως δεν φέρει την λύτρωση, αφού ο κύκλος των ενοχών και της προδοσίας είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι αρχικά είχαν φανταστεί οι ήρωες.
Σκηνοθεσία : Ελένη Ορφανού
Παίζουν οι ηθοποιοί : Μαίρη Δημουλέα, Δημήτρης Κοράκης, Γιάννης Μοναστηρόπουλος, Παναγιώτης Ταρνάρης.
(27.7.2014)
Το έργο ανήκει στην σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία. Γραμμένο το 1981 έρχεται να μας θυμίσει χαμένες ηθικές αξίες, κοινωνικούς προβληματισμούς και ανισότητες μεταξύ του υποκόσμου και της “καθώς πρέπει” κοινωνίας. Δια μέσου των ηρώων του ο Ευθυμιάδης αποκαλύπτει αλήθειες που δεν τολμάμε να πούμε, υπενθυμίζοντάς μας αξίες όπως η αξιοπρέπεια και το ήθος. Μέσα από έναν ωμό ρεαλισμό, σκληρής γλώσσας και άμεσου λόγου, ξετυλίγεται η πολυπλοκότητα της σύνθεσης των χαρακτήρων του έργου. Έργο με αστυνομική ατμόσφαιρα, που καταδεικνύει την απουσία της πολιτείας – κοινωνικά και πολιτικά – εντός και εκτός των τειχών της φυλακής. Στο σαλόνι ενός μικροαστικού σπιτιού οι ήρωες αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά και αναπάντητα ερωτήματα ενός παρελθόντος που θα οδηγήσει στη σύγκρουση. Τέσσερα πρόσωπα που γίνονται πότε θύματα και πότε θύτες. Η αποκάλυψη της αλήθειας ίσως δεν φέρει την λύτρωση, αφού ο κύκλος των ενοχών και της προδοσίας είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι αρχικά είχαν φανταστεί οι ήρωες.
Σκηνοθεσία : Ελένη Ορφανού
Παίζουν οι ηθοποιοί : Μαίρη Δημουλέα, Δημήτρης Κοράκης, Γιάννης Μοναστηρόπουλος, Παναγιώτης Ταρνάρης.
"ΥΠΑΤΙΑ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ "ΑΝΑΔΡΑΣΙΣ"
(26.7.2014)
4ος αιώνας, μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές, στις διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών και στους φονικούς διωγμούς των εθνικών. Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, η Υπατία, αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου Ορέστη, βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.
Ο αγώνας δύο ανθρώπων γεμάτος ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής προσπαθούν, κρυφά, να ζήσουν την απλή ζωή να γευτούν τα πάθη της και τις μεγάλες στιγμές μιας ανομολόγητης αγάπης, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να την εκφράσουν.
Σκηνοθεσία: Γιώτα Κουνδουράκη
Έπαιξαν οι: Μέμη Αναστασοπούλου, Παναγιώτης Μερέκας, Αργύριος Χατζησταματίου, Γιώργος Τζαντζαλής, Ελένη Κόρδα
(26.7.2014)
4ος αιώνας, μ.Χ. Η φημισμένη Αλεξάνδρεια πνίγεται στο κρασί των καπηλειών, στις ηδονές των γυναικών του δρόμου, στις δεισιδαιμονίες, στις φιλοσοφικές διαφορές, στις διαμάχες των θρησκευτικών φανατισμών και στους φονικούς διωγμούς των εθνικών. Μέσα σε αυτή τη διαφθορά, η Υπατία, αφοσιωμένη στα ελληνικά ιδεώδη διδάσκει στο πανεπιστήμιο, στους δρόμους και στο σπίτι της το αστείρευτο ελληνικό πνεύμα. Αυτή η σοβαρή ευθύνη δεν της στερεί το γυναικείο ένστικτο και στο πρόσωπο του χριστιανού έπαρχου Ορέστη, βρίσκει τον έμπιστο φίλο και άντρα.
Ο αγώνας δύο ανθρώπων γεμάτος ηθικό χρέος απέναντι στις ηγετικές θέσεις που κατέχουν και στις κοινωνικές συνθήκες της θρησκόληπτης φανατικής εποχής προσπαθούν, κρυφά, να ζήσουν την απλή ζωή να γευτούν τα πάθη της και τις μεγάλες στιγμές μιας ανομολόγητης αγάπης, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να την εκφράσουν.
Σκηνοθεσία: Γιώτα Κουνδουράκη
Έπαιξαν οι: Μέμη Αναστασοπούλου, Παναγιώτης Μερέκας, Αργύριος Χατζησταματίου, Γιώργος Τζαντζαλής, Ελένη Κόρδα
"ΤΕΤΡΑΠΑΡΑΛΟΓΙΑ" ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ "ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ"
(23.7.2014)
Ένα έργο σε φωτιστική ατμόσφαιρα καμπαρέ, ξεδιπλώνει μέσα από πολλαπλές αφηγήσεις τη «φαουστική» συμφωνία τεσσάρων ηθοποιών με το ναζιστικό καθεστώς, το σκοταδισμό, το δόλο, την προσπάθεια φίμωση του λαού και τα φρικιαστικά βασανιστήρια που επέβαλε η κάθε είδος χούντα και οι πάσης φύσεως δικτατορίες σε όσους της αντιστέκονταν. Πρόκειται για πολιτικό θέατρο, από τέσσερεις νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες της Δραματικής Σχολής «Ιάκωβος Καμπανέλλης».
Η τέχνη οφείλει να ακολουθεί την εποχή της και το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Μια συρραφή έργων καταγγελίας και κραυγής πολιτικής, η οποία κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει το τελικό της μήνυμα αλλά και να ευαισθητοποιήσει όλους όσους είναι ικανοί να ευαισθητοποιηθούν.
Έπαιξαν αλφαβητικά: Κριστέλα Ζοτάι, Τεό Μαχανά, Ηλιάνα Μπαφέρου, Τίνα Τζάθα
(23.7.2014)
Ένα έργο σε φωτιστική ατμόσφαιρα καμπαρέ, ξεδιπλώνει μέσα από πολλαπλές αφηγήσεις τη «φαουστική» συμφωνία τεσσάρων ηθοποιών με το ναζιστικό καθεστώς, το σκοταδισμό, το δόλο, την προσπάθεια φίμωση του λαού και τα φρικιαστικά βασανιστήρια που επέβαλε η κάθε είδος χούντα και οι πάσης φύσεως δικτατορίες σε όσους της αντιστέκονταν. Πρόκειται για πολιτικό θέατρο, από τέσσερεις νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες της Δραματικής Σχολής «Ιάκωβος Καμπανέλλης».
Η τέχνη οφείλει να ακολουθεί την εποχή της και το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Μια συρραφή έργων καταγγελίας και κραυγής πολιτικής, η οποία κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει το τελικό της μήνυμα αλλά και να ευαισθητοποιήσει όλους όσους είναι ικανοί να ευαισθητοποιηθούν.
Έπαιξαν αλφαβητικά: Κριστέλα Ζοτάι, Τεό Μαχανά, Ηλιάνα Μπαφέρου, Τίνα Τζάθα
"ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ" ΜΕ ΤΗ ΓΙΑΣΕΜΙ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ
(20.7.2014)
Μια από τις πιο εντυπωσιακές πρεμιέρες του γνώρισε την Κυριακή 20 Ιουλίου το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Με το έργο «Μαράν Αθά» του Θωμά Ψύρρα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη στην ερμηνεία ενός μονολόγου – υποκριτικού άθλου, όπως έχει χαρακτηριστεί εύστοχα από το σύνολο του Ελληνικού Τύπου. Το έργο είναι ένα αριστούργημα δυόμισι ωρών με όχημα ένα νεοελληνικό κείμενο που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο «Μεταξουργείο» με τη μορφή αφηγηματικού μονολόγου, σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη.
Η ηθοποιός -που φαίνεται ότι δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο- υποστηρίζει την ιδιότυπη γλώσσα του Λαρισινού συγγραφέα, μία αρμονική μείξη της ντοπιολαλιάς με τον αφομοιωμένο λόγο του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού, με σθένος κι ακρίβεια, με συγκινησιακή φόρτιση και γήινη αμεσότητα. Μεταμορφώνεται σε 90χρονο μοναχό, γεννημένο το 1870 κοντά στη Λάρισα, που ορφάνεψε και από τους δυο του γονείς και έτυχε της προστασίας του Δεσπότη Δωροθέου της επισκοπής Λυκοστομίου στα Τέμπη. Φορώντας ένα μαύρο ράσο υποστασιοποιεί όλα τα πρόσωπα - πρωταγωνιστές που αναδύονται στη μνήμη του, όταν ύστερα από 65 χρόνια ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής του.
(20.7.2014)
Μια από τις πιο εντυπωσιακές πρεμιέρες του γνώρισε την Κυριακή 20 Ιουλίου το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Με το έργο «Μαράν Αθά» του Θωμά Ψύρρα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη στην ερμηνεία ενός μονολόγου – υποκριτικού άθλου, όπως έχει χαρακτηριστεί εύστοχα από το σύνολο του Ελληνικού Τύπου. Το έργο είναι ένα αριστούργημα δυόμισι ωρών με όχημα ένα νεοελληνικό κείμενο που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο «Μεταξουργείο» με τη μορφή αφηγηματικού μονολόγου, σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη.
Η ηθοποιός -που φαίνεται ότι δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο- υποστηρίζει την ιδιότυπη γλώσσα του Λαρισινού συγγραφέα, μία αρμονική μείξη της ντοπιολαλιάς με τον αφομοιωμένο λόγο του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού, με σθένος κι ακρίβεια, με συγκινησιακή φόρτιση και γήινη αμεσότητα. Μεταμορφώνεται σε 90χρονο μοναχό, γεννημένο το 1870 κοντά στη Λάρισα, που ορφάνεψε και από τους δυο του γονείς και έτυχε της προστασίας του Δεσπότη Δωροθέου της επισκοπής Λυκοστομίου στα Τέμπη. Φορώντας ένα μαύρο ράσο υποστασιοποιεί όλα τα πρόσωπα - πρωταγωνιστές που αναδύονται στη μνήμη του, όταν ύστερα από 65 χρόνια ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής του.
"ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ" ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΧΑΡΗ ΡΩΜΑ
(19.7.2014)
Μια δροσερή παράσταση μας προσέφερε το Ίδρυμα Καψάλη σε συνεργασία με την Παιδική Σκηνή Γιάννη Χριστόπουλου. Η διασκευή αυτή των Χάρη Ρώμα και Βαγγέλη Δουκουτσέλη είναι ουσιαστικά ένα καινούριο παραμύθι εμπνευσμένο από το αριστούργημα των αδελφών Γκριμ ''Χάνσελ και Γκρέτελ''.
Εγγύηση για την επιτυχία της παράστασης είναι η σκηνοθεσία του Χάρη Ρώμα (για 8η χρονιά στο παιδικό θέαμα), αλλά και η εξαιρετική μουσική του πολύ αγαπητού Γιάννη Ζουγανέλη ενώ το ενδυματολογικό μέρος αναλαμβάνει, ειδικά για αυτή τη παράσταση, ο εκλειπων σχεδιαστής μόδας, Μιχάλης Ασλάνης, που μέσω της ενασχόλησής του με το θέατρο αποδείχθηκε σπουδαίος καλλιτέχνης. Τις χορογραφίες έκανε η, πολλά υποσχόμενη, νέα χορογράφος, Μόνικα Κολοκοτρώνη.
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Έλενα Καλλιγέρη (Γκρέτελ), Σπύρος Κυριάκος (Χάνσελ), Ηλίας Νομικός (Ξυλοκόπος), Κωνσταντίνα Σάννη (Μάγισσα), Ηλίας Παπακωνσταντίνου (Γάτος)
(19.7.2014)
Μια δροσερή παράσταση μας προσέφερε το Ίδρυμα Καψάλη σε συνεργασία με την Παιδική Σκηνή Γιάννη Χριστόπουλου. Η διασκευή αυτή των Χάρη Ρώμα και Βαγγέλη Δουκουτσέλη είναι ουσιαστικά ένα καινούριο παραμύθι εμπνευσμένο από το αριστούργημα των αδελφών Γκριμ ''Χάνσελ και Γκρέτελ''.
Εγγύηση για την επιτυχία της παράστασης είναι η σκηνοθεσία του Χάρη Ρώμα (για 8η χρονιά στο παιδικό θέαμα), αλλά και η εξαιρετική μουσική του πολύ αγαπητού Γιάννη Ζουγανέλη ενώ το ενδυματολογικό μέρος αναλαμβάνει, ειδικά για αυτή τη παράσταση, ο εκλειπων σχεδιαστής μόδας, Μιχάλης Ασλάνης, που μέσω της ενασχόλησής του με το θέατρο αποδείχθηκε σπουδαίος καλλιτέχνης. Τις χορογραφίες έκανε η, πολλά υποσχόμενη, νέα χορογράφος, Μόνικα Κολοκοτρώνη.
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Έλενα Καλλιγέρη (Γκρέτελ), Σπύρος Κυριάκος (Χάνσελ), Ηλίας Νομικός (Ξυλοκόπος), Κωνσταντίνα Σάννη (Μάγισσα), Ηλίας Παπακωνσταντίνου (Γάτος)
"ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ" ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΕΡΔΙΚΑΣ
(14.6.2014)
Θεατρική παράσταση που ανέβασε το Δημοτικό Σχολείο Πέρδικας το Σάββατο 14 Ιουνίου, γιορτάζοντας έτσι τη λήξη του φετινού διδακτικού έτους. Η αυλή του κτιρίου γέμισε από γονείς, συγγενείς και φίλους των παιδιών που έσπευσαν ακόμα μια χρονιά να απολαύσουν τις προσεγμένες δουλειές της διευθύντριας κ.Αποσπόρη Σωζίας και των συναδέλφων της. Η κ.Σωζία η οποία έχει αναλάβει επίσης τη διασκευή έργου και των τραγουδιών, καλωσόρισε αρχικά το κοινό, ευχαριστώντας όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της παράστασης αλλά και σε όσους βοήθησαν το σχολείο κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ αργότερα ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στους τελειόφοιτους της ΣΤ’ τάξης, αποχαιρετώντας τους στην απαιτητική πορεία τους προς το Γυμνάσιο.
Η παράσταση που ακολούθησε, γεμάτη με τη δροσιά και τη φρεσκάδα των μαθητών, με μουσικές και γνωστά τραγούδια προσαρμοσμένα στο έργο και πλούσια κινησιολογία σε διδασκαλία κ.Ελένης Μπακομήτρου, απέσπασε το χειροκρότημα όλου του χωριού.
Να υπενθυμίσουμε πως τα προηγούμενα χρόνια, το Δημοτικό Πέρδικας έχει ασχοληθεί ξανά με τον Αριστοφάνη, το 2011 με τον Πλούτο, αλλά και γενικά με την αρχαία ιστορία όπως πέρυσι με το έργο της κ.Αποσπόρη με τίτλο «Αιακός, ο βασιλιάς της Αίγινας».
(14.6.2014)
Θεατρική παράσταση που ανέβασε το Δημοτικό Σχολείο Πέρδικας το Σάββατο 14 Ιουνίου, γιορτάζοντας έτσι τη λήξη του φετινού διδακτικού έτους. Η αυλή του κτιρίου γέμισε από γονείς, συγγενείς και φίλους των παιδιών που έσπευσαν ακόμα μια χρονιά να απολαύσουν τις προσεγμένες δουλειές της διευθύντριας κ.Αποσπόρη Σωζίας και των συναδέλφων της. Η κ.Σωζία η οποία έχει αναλάβει επίσης τη διασκευή έργου και των τραγουδιών, καλωσόρισε αρχικά το κοινό, ευχαριστώντας όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της παράστασης αλλά και σε όσους βοήθησαν το σχολείο κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ αργότερα ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στους τελειόφοιτους της ΣΤ’ τάξης, αποχαιρετώντας τους στην απαιτητική πορεία τους προς το Γυμνάσιο.
Η παράσταση που ακολούθησε, γεμάτη με τη δροσιά και τη φρεσκάδα των μαθητών, με μουσικές και γνωστά τραγούδια προσαρμοσμένα στο έργο και πλούσια κινησιολογία σε διδασκαλία κ.Ελένης Μπακομήτρου, απέσπασε το χειροκρότημα όλου του χωριού.
Να υπενθυμίσουμε πως τα προηγούμενα χρόνια, το Δημοτικό Πέρδικας έχει ασχοληθεί ξανά με τον Αριστοφάνη, το 2011 με τον Πλούτο, αλλά και γενικά με την αρχαία ιστορία όπως πέρυσι με το έργο της κ.Αποσπόρη με τίτλο «Αιακός, ο βασιλιάς της Αίγινας».
ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ 2ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(12.6.2014)
Ταυτόχρονα με δυο πολύ όμορφες παρουσιάσεις / παραστάσεις επέλεξαν να γιορτάσουν τη λήξη της διδακτικής περιόδου οι μαθητές της Τρίτης και της Έκτης τάξης του Δεύτερου Δημοτικού Αίγινας. Την Πέμπτη 12 Ιουνίου, στην αυλή του σχολείου, ο εορτασμός ξεκίνησε με το καλωσόρισμα του διευθυντή του σχολείου κ.Αντώνη Ντελή και στη συνέχεια με τους μικρότερους μαθητές της Τρίτη Τάξης και τη δασκάλα τους κ.Αρχοντούλα Γεωργοπούλου, όπου παρουσίασαν μοναδικά την Οδύσσεια του Ομήρου. Με το πλοίο τους και μια γαλάζια θάλασσα από υφάσματα σε πρώτο πλάνο, τα παιδιά ενσάρκωσαν μοναδικά τους ήρωες του παραμυθιού και μας «διηγήθηκαν» εν συντομία όλο το συναρπαστικό έπος.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι μεγαλύτεροι μαθητές, εκείνοι που του χρόνου θα αποχαιρετήσουν τα δημοτικά θρανία για τις μεγαλύτερες αίθουσες του Γυμνασίου. Με τη δασκάλα τους κ.Χρυσαΐδα Τριμανδήλη, η οποία τους ανέλαβε τις τελευταίες ημέρες λόγω εκπαιδευτικών μετατάξεων, τα παιδιά επιδόθηκαν σε ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο μπολιασμένο με χορό και τραγούδια «αποφοίτησης» και προσωρινού αποχωρισμού.
(12.6.2014)
Ταυτόχρονα με δυο πολύ όμορφες παρουσιάσεις / παραστάσεις επέλεξαν να γιορτάσουν τη λήξη της διδακτικής περιόδου οι μαθητές της Τρίτης και της Έκτης τάξης του Δεύτερου Δημοτικού Αίγινας. Την Πέμπτη 12 Ιουνίου, στην αυλή του σχολείου, ο εορτασμός ξεκίνησε με το καλωσόρισμα του διευθυντή του σχολείου κ.Αντώνη Ντελή και στη συνέχεια με τους μικρότερους μαθητές της Τρίτη Τάξης και τη δασκάλα τους κ.Αρχοντούλα Γεωργοπούλου, όπου παρουσίασαν μοναδικά την Οδύσσεια του Ομήρου. Με το πλοίο τους και μια γαλάζια θάλασσα από υφάσματα σε πρώτο πλάνο, τα παιδιά ενσάρκωσαν μοναδικά τους ήρωες του παραμυθιού και μας «διηγήθηκαν» εν συντομία όλο το συναρπαστικό έπος.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι μεγαλύτεροι μαθητές, εκείνοι που του χρόνου θα αποχαιρετήσουν τα δημοτικά θρανία για τις μεγαλύτερες αίθουσες του Γυμνασίου. Με τη δασκάλα τους κ.Χρυσαΐδα Τριμανδήλη, η οποία τους ανέλαβε τις τελευταίες ημέρες λόγω εκπαιδευτικών μετατάξεων, τα παιδιά επιδόθηκαν σε ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο μπολιασμένο με χορό και τραγούδια «αποφοίτησης» και προσωρινού αποχωρισμού.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ "ΟΡΝΙΘΕΣ" ΑΠΟ ΤΗ Β'1 ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(11.6.2014)
Με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο επέλεξαν να αποχαιρετίσουν τη σχολική περίοδο 2013/2014 οι μαθητές του Β1 από το 1ο Δημοτικό της Αίγινας, την Τετάρτη 11 Ιουνίου. Με τη δασκάλα τους κ.Ιωάννα Νικολαΐδου (σκηνικά, κοστούμια, διασκευή, διδασκαλία και προσαρμογή κειμένου) να αποτελεί την ψυχή της παράστασης και ένα πλήθος δασκάλων (και μη) να συνδράμουν (Κλεοπάτρα Κούρτη - πρόταση σκηνικών, Δώρα Κουσκουρέλου - επιμέλεια τραγουδιών, Σταυρούλα Λαγιάκου – επιμέλεια μουσικής, Κώστας Σταμάτης, Ειρήνη Μπόγρη, Κωνσταντίνα Ξανθοπούλου - τεχνική υποστήριξη, Ανδρέας Δερμάτης και Νίκος Κωστάκος - φώτα), οι μαθητές του Β1 ανέβασαν την απαιτητική κωμωδία του Αριστοφάνη «Όρνιθες», με το αποτέλεσμα να κρίνεται άκρως πετυχημένο.
Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, έπαιξαν , διασκέδασαν, αποστήθισαν ένα κλασσικό αριστούργημα το οποίο διασκευάστηκε με γνώμονα και τα κακώς κείμενα της εποχής μας, ενώ επίσης επιμελήθηκαν τις προσκλήσεις και τα προγράμματα.
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης τα παιδιά: Θάνος Ιωάννου, Ευτυχία Μαρμαρινού, Μάριος Καλλικούρδης, Εύα Σκαλτσιώτη, Ισμήνη Ελευθερίου, Αννίσα Ιζιράι, Ηώς Χωρέμη, Λιλύ Ροζ Φαμπρ, Πόπη Μπόγρη, Δήμητρα Χατζημανώλη, Δημήτρης Πετούση, Νεκτάριος Λάκκος, Έλενα Μοίρα, Βασιλική Χρυσοχόου
(11.6.2014)
Με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο επέλεξαν να αποχαιρετίσουν τη σχολική περίοδο 2013/2014 οι μαθητές του Β1 από το 1ο Δημοτικό της Αίγινας, την Τετάρτη 11 Ιουνίου. Με τη δασκάλα τους κ.Ιωάννα Νικολαΐδου (σκηνικά, κοστούμια, διασκευή, διδασκαλία και προσαρμογή κειμένου) να αποτελεί την ψυχή της παράστασης και ένα πλήθος δασκάλων (και μη) να συνδράμουν (Κλεοπάτρα Κούρτη - πρόταση σκηνικών, Δώρα Κουσκουρέλου - επιμέλεια τραγουδιών, Σταυρούλα Λαγιάκου – επιμέλεια μουσικής, Κώστας Σταμάτης, Ειρήνη Μπόγρη, Κωνσταντίνα Ξανθοπούλου - τεχνική υποστήριξη, Ανδρέας Δερμάτης και Νίκος Κωστάκος - φώτα), οι μαθητές του Β1 ανέβασαν την απαιτητική κωμωδία του Αριστοφάνη «Όρνιθες», με το αποτέλεσμα να κρίνεται άκρως πετυχημένο.
Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, έπαιξαν , διασκέδασαν, αποστήθισαν ένα κλασσικό αριστούργημα το οποίο διασκευάστηκε με γνώμονα και τα κακώς κείμενα της εποχής μας, ενώ επίσης επιμελήθηκαν τις προσκλήσεις και τα προγράμματα.
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης τα παιδιά: Θάνος Ιωάννου, Ευτυχία Μαρμαρινού, Μάριος Καλλικούρδης, Εύα Σκαλτσιώτη, Ισμήνη Ελευθερίου, Αννίσα Ιζιράι, Ηώς Χωρέμη, Λιλύ Ροζ Φαμπρ, Πόπη Μπόγρη, Δήμητρα Χατζημανώλη, Δημήτρης Πετούση, Νεκτάριος Λάκκος, Έλενα Μοίρα, Βασιλική Χρυσοχόου
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ
(11.6.2014)
Με κοινωνικά μηνύματα, τραγούδια αλλά και πολύ χιούμορ, ο εορτασμός της λήξης της σχολικής χρονιάς από την Έκτη Τάξη του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης. Την Τετάρτη 11 Ιουνίου λοιπόν, όλο σχεδόν το χωριό έσπευσε να παρακολουθήσει τους μικρούς μαθητές να γιορτάζουν το πέρας των μαθημάτων αλλά και τη μετάβασή τους στο απαιτητικό Γυμνάσιο. Τον πρόλογο έκανε ο διευθυντής του σχολείου κ.Βασίλης Γκίνης. Με επιμέλεια της δασκάλας τους κ.Νάντιας Καπιτζέλη, οι μικροί τελειόφοιτοι ξεκίνησαν με μια προσφώνηση σχετικά με τη σχολική αλλαγή τους, ενώ συνέχισαν με ένα θεατρικό με θέμα την Οικολογία και την κοινωνική ευαισθητοποίηση όσον αφορά στο Περιβάλλον και τη φροντίδα του πλανήτη. Στη συνέχεια, η τάξη ερμήνευσε 2 κλασσικά ροκ τραγούδια, το Imagine του John Lennon και το Wind of change των Scorpions, προκαλώντας χειροκροτήματα ενθουσιασμού στο πολυάριθμο κοινό. Έπειτα ακολούθησε ένα δεύτερο θεατρικό με έμμετρο στίχο και σάτιρα για όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της τάξης: άγχος για τους βαθμούς, διαγωνίσματα, παρέες…
Η υπέροχη βραδιά έκλεισε με το «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Διονύση Σαββόπουλου το οποίο τα παιδιά χόρεψαν ξέφρενα, με το μυαλό τους πλέον στις καλοκαιρινές διακοπές που τόσο δικαιούνται.
(11.6.2014)
Με κοινωνικά μηνύματα, τραγούδια αλλά και πολύ χιούμορ, ο εορτασμός της λήξης της σχολικής χρονιάς από την Έκτη Τάξη του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης. Την Τετάρτη 11 Ιουνίου λοιπόν, όλο σχεδόν το χωριό έσπευσε να παρακολουθήσει τους μικρούς μαθητές να γιορτάζουν το πέρας των μαθημάτων αλλά και τη μετάβασή τους στο απαιτητικό Γυμνάσιο. Τον πρόλογο έκανε ο διευθυντής του σχολείου κ.Βασίλης Γκίνης. Με επιμέλεια της δασκάλας τους κ.Νάντιας Καπιτζέλη, οι μικροί τελειόφοιτοι ξεκίνησαν με μια προσφώνηση σχετικά με τη σχολική αλλαγή τους, ενώ συνέχισαν με ένα θεατρικό με θέμα την Οικολογία και την κοινωνική ευαισθητοποίηση όσον αφορά στο Περιβάλλον και τη φροντίδα του πλανήτη. Στη συνέχεια, η τάξη ερμήνευσε 2 κλασσικά ροκ τραγούδια, το Imagine του John Lennon και το Wind of change των Scorpions, προκαλώντας χειροκροτήματα ενθουσιασμού στο πολυάριθμο κοινό. Έπειτα ακολούθησε ένα δεύτερο θεατρικό με έμμετρο στίχο και σάτιρα για όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της τάξης: άγχος για τους βαθμούς, διαγωνίσματα, παρέες…
Η υπέροχη βραδιά έκλεισε με το «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Διονύση Σαββόπουλου το οποίο τα παιδιά χόρεψαν ξέφρενα, με το μυαλό τους πλέον στις καλοκαιρινές διακοπές που τόσο δικαιούνται.
"ΣΑΛΑΤΕΣ ΜΕ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ" ΑΠΟ ΤΗ Β'2 ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(6.6.2014)
Πολύ όμορφη και λεπτομερώς φτιαγμένη σε στήσιμο αλλά και κοινωνικό μήνυμα, η γιορτή λήξης που παρουσίασε η Β2 τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου. Ο τίτλος της, «Σαλάτες με Εκπλήξεις», μια διατροφικής σημασίας θεατρική παράσταση η οποία στόχευε στην ευαισθητοποίηση των μικρών μαθητών όσον αφορά στη σωστή διατροφή και την αποφυγή υπερβολικής κατανάλωσης ανθυγιεινών τροφών. Με πρωτοβουλία της δασκάλας τους κ.Μάρθας Μαρίνη, οι μικροί ηθοποιοί ντύθηκαν φρούτα, λαχανικά και όσπρια, διατροφολόγοι, καταναλωτές αλλά και αναψυκτικά με σκοπό την ενημέρωση και την κατανόηση της σωστής και υγιεινής διατροφής, πρώτα για τους εαυτούς τους και έπειτα για όλους εμάς τους…μεγάλους.
Έπαιξαν αλφαβητικά τα παιδιά: Αναστασία Ζώη, Γιώργος Καλέας, Δέσποινα Καλλικούρδη, Μαριλένα Κολιάρδου, Νεκτάριος Κορναράκης, Ελευθερία Λορέτζου, Μάριον Μίχα, Κατερίνα Μουτζούρη, Ειρήνη Ρούκο, Παρασκευή Σόρτση, Δημήτρης Σπαταλάς, Σώζος Συμεωνάκης, Άγγελος Τσέλας, Μέγκι Φάσκο, Ζαφειρία Χατζοπούλου
(6.6.2014)
Πολύ όμορφη και λεπτομερώς φτιαγμένη σε στήσιμο αλλά και κοινωνικό μήνυμα, η γιορτή λήξης που παρουσίασε η Β2 τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου. Ο τίτλος της, «Σαλάτες με Εκπλήξεις», μια διατροφικής σημασίας θεατρική παράσταση η οποία στόχευε στην ευαισθητοποίηση των μικρών μαθητών όσον αφορά στη σωστή διατροφή και την αποφυγή υπερβολικής κατανάλωσης ανθυγιεινών τροφών. Με πρωτοβουλία της δασκάλας τους κ.Μάρθας Μαρίνη, οι μικροί ηθοποιοί ντύθηκαν φρούτα, λαχανικά και όσπρια, διατροφολόγοι, καταναλωτές αλλά και αναψυκτικά με σκοπό την ενημέρωση και την κατανόηση της σωστής και υγιεινής διατροφής, πρώτα για τους εαυτούς τους και έπειτα για όλους εμάς τους…μεγάλους.
Έπαιξαν αλφαβητικά τα παιδιά: Αναστασία Ζώη, Γιώργος Καλέας, Δέσποινα Καλλικούρδη, Μαριλένα Κολιάρδου, Νεκτάριος Κορναράκης, Ελευθερία Λορέτζου, Μάριον Μίχα, Κατερίνα Μουτζούρη, Ειρήνη Ρούκο, Παρασκευή Σόρτση, Δημήτρης Σπαταλάς, Σώζος Συμεωνάκης, Άγγελος Τσέλας, Μέγκι Φάσκο, Ζαφειρία Χατζοπούλου
"ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ" ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Β' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ
(1.6.2014)
Μονόπρακτο θεατρικό έργο της Βάντας Καρακατσάνη, που αποδόθηκε μοναδικά από τους μαθητές της θεατρικής ομάδας του Γυμνασίου Κυψέλης. Σε σκηνοθεσία του κ.Γιώργου Μπήτρου και μουσική διδασκαλία της κ.Ουρανίας Λιαρμακοπούλου, καταπιάστηκαν επιτυχώς, για δεύτερη φορά μέσα σε 8 χρόνια με το συγκεκριμένο κείμενο, δίνοντας μια εναλλακτική νότα «25ης Μαρτίου» μέσα σε ένα Ιούνιο όπου βασιλεύουν άλλα συναισθήματα και ατμόσφαιρες.
Στο σύνολό της, πρόκειται για μια ατμοσφαιρική παράσταση μέσα από μια κλασική προσέγγιση του έργου η οποία κατορθώνει να μιλήσει με αμεσότητα και τόλμη στο σημερινό θεατή.
Επαιξαν οι: Λαδά Μαριάνθη, Κασιμάκη Μάρθα, Μεθενίτη Νεκταρία, Καραγιάννη Χριστίνα, Περτέση Μαρία, Μπόγρης Νεκτάριος, Γαλάνης Ηλίας, Τριανταφύλλου Βασιλική, Παύλου Μήνα, Ρουσσέα Δήμητρα.
Μουσικοί: Νιάτση Ελένη, Ρουσσέα Δήμητρα, Χάλαρης Σάββας
Διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Διδασκαλία μουσικής: Ουρανία Λιαρμακοπούλου
(1.6.2014)
Μονόπρακτο θεατρικό έργο της Βάντας Καρακατσάνη, που αποδόθηκε μοναδικά από τους μαθητές της θεατρικής ομάδας του Γυμνασίου Κυψέλης. Σε σκηνοθεσία του κ.Γιώργου Μπήτρου και μουσική διδασκαλία της κ.Ουρανίας Λιαρμακοπούλου, καταπιάστηκαν επιτυχώς, για δεύτερη φορά μέσα σε 8 χρόνια με το συγκεκριμένο κείμενο, δίνοντας μια εναλλακτική νότα «25ης Μαρτίου» μέσα σε ένα Ιούνιο όπου βασιλεύουν άλλα συναισθήματα και ατμόσφαιρες.
Στο σύνολό της, πρόκειται για μια ατμοσφαιρική παράσταση μέσα από μια κλασική προσέγγιση του έργου η οποία κατορθώνει να μιλήσει με αμεσότητα και τόλμη στο σημερινό θεατή.
Επαιξαν οι: Λαδά Μαριάνθη, Κασιμάκη Μάρθα, Μεθενίτη Νεκταρία, Καραγιάννη Χριστίνα, Περτέση Μαρία, Μπόγρης Νεκτάριος, Γαλάνης Ηλίας, Τριανταφύλλου Βασιλική, Παύλου Μήνα, Ρουσσέα Δήμητρα.
Μουσικοί: Νιάτση Ελένη, Ρουσσέα Δήμητρα, Χάλαρης Σάββας
Διδασκαλία έργου: Γιώργος Μπήτρος
Διδασκαλία μουσικής: Ουρανία Λιαρμακοπούλου
"ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ" ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΟΝΕΩΝ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ
(6.4.2014)
Οι ερμηνείες, τα σκηνικά και τα κοστούμια αφήνουν το ξεχωριστό στίγμα τους, ενώ ο θίασος χρησιμοποιεί ευφάνταστα και καλόγουστα το γέλιο, τη σάτιρα, την παρωδία, τη διακωμώδηση προσώπων, θεσμών και καταστάσεων. Προκαλεί το κοινό να γελάσει είτε με την υπερβολή και τη διόγκωση, είτε με την υποβάθμιση και την καρικατούρα, οδηγώντας τον έμμεσα και δευτερογενώς στην «κάθαρση».
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Μαρία Κοττάκη, Μαριλένα Μπαρμπέρη, Τζώρτζια Μεθενίτη, Νίκος Μαρίνος, Στέλλα Κώντη, Όλγα Λαδά, Αγγελική Στενάκη, Ματίνα Μπαρμπέρη, Εύη Μυτιληναίου, Κλαιρ Λεβεντοπούλου, Πόπη Καλογερά, Κώστας Γκρινέζος, Παντελής Μεθενίτης, Γιώργος Πέππας
Μετάφραση: Θεόδωρος Μαυρόπουλος
Διασκευή: Όλγα Λαδά, Νίκος Μαρίνος
Ηχοληψία / Μηχανήματα: Παντελής Μεθενίτης, Κώστας Γκρινέζος
Φώτα: Φωτεινή Μυτιληναίου
Σκηνικά: Όλη η ομάδα
Κοστούμια: Βιργινία Παπαδοπέτρου, Ματίνα Μπαρμπέρη
Μακιγιάζ: Βάσω Βασιλείου
Κοσμήματα: Ηλιαχτίνα
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαρίνος
(6.4.2014)
Οι ερμηνείες, τα σκηνικά και τα κοστούμια αφήνουν το ξεχωριστό στίγμα τους, ενώ ο θίασος χρησιμοποιεί ευφάνταστα και καλόγουστα το γέλιο, τη σάτιρα, την παρωδία, τη διακωμώδηση προσώπων, θεσμών και καταστάσεων. Προκαλεί το κοινό να γελάσει είτε με την υπερβολή και τη διόγκωση, είτε με την υποβάθμιση και την καρικατούρα, οδηγώντας τον έμμεσα και δευτερογενώς στην «κάθαρση».
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Μαρία Κοττάκη, Μαριλένα Μπαρμπέρη, Τζώρτζια Μεθενίτη, Νίκος Μαρίνος, Στέλλα Κώντη, Όλγα Λαδά, Αγγελική Στενάκη, Ματίνα Μπαρμπέρη, Εύη Μυτιληναίου, Κλαιρ Λεβεντοπούλου, Πόπη Καλογερά, Κώστας Γκρινέζος, Παντελής Μεθενίτης, Γιώργος Πέππας
Μετάφραση: Θεόδωρος Μαυρόπουλος
Διασκευή: Όλγα Λαδά, Νίκος Μαρίνος
Ηχοληψία / Μηχανήματα: Παντελής Μεθενίτης, Κώστας Γκρινέζος
Φώτα: Φωτεινή Μυτιληναίου
Σκηνικά: Όλη η ομάδα
Κοστούμια: Βιργινία Παπαδοπέτρου, Ματίνα Μπαρμπέρη
Μακιγιάζ: Βάσω Βασιλείου
Κοσμήματα: Ηλιαχτίνα
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαρίνος
"TO ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
(24.3.2014)
Μία εξαιρετική ιστορική θεατρική παράσταση είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν παιδιά και γονείς που παρευρέθηκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας, τη Δευτέρα 24 Μαρτίου. Ο λόγος για το θεατρικό έργο του εκπαιδευτικού κ.Κώστα Σταυρόπουλου με τίτλο «Το Μεγάλο Μυστικό / Η ιστορία της Φιλικής Εταιρείας» το οποίο έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος, ενώ τους 18 ρόλους του έργου ερμήνευσαν σαν επαγγελματίες οι μαθητές του.
Κείμενο / σκηνοθεσία: Κώστας Σταυρόπουλος
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης οι μαθητές και μαθήτριες: Δημήτρης Δούκας, Περικλής Σταμάτης, Νικόλας Μαΐλης, Μανώλης Χαλδαιάκης, Μάνος Κότσης, Άννα Σπαταλά, Ελιντόν Κάτσα, Τόνυ Σαμπάνυ, Ζαφείρης Αλυφαντής, Αλίσια Πλέπι, Εφραίμ Τσουράπας, Κασιανή Λιόκου, Ξανθούλα Στρόμπλου, Μαριλένα Χατζηκωνσταντίνου, Νεκτάριος Ντζγκόεβ, Ασπασία Καρατζιά, Χρήστος Δούνης, Μανουέλ Πλέπι
(24.3.2014)
Μία εξαιρετική ιστορική θεατρική παράσταση είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν παιδιά και γονείς που παρευρέθηκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας, τη Δευτέρα 24 Μαρτίου. Ο λόγος για το θεατρικό έργο του εκπαιδευτικού κ.Κώστα Σταυρόπουλου με τίτλο «Το Μεγάλο Μυστικό / Η ιστορία της Φιλικής Εταιρείας» το οποίο έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος, ενώ τους 18 ρόλους του έργου ερμήνευσαν σαν επαγγελματίες οι μαθητές του.
Κείμενο / σκηνοθεσία: Κώστας Σταυρόπουλος
Έπαιξαν με σειρά εμφάνισης οι μαθητές και μαθήτριες: Δημήτρης Δούκας, Περικλής Σταμάτης, Νικόλας Μαΐλης, Μανώλης Χαλδαιάκης, Μάνος Κότσης, Άννα Σπαταλά, Ελιντόν Κάτσα, Τόνυ Σαμπάνυ, Ζαφείρης Αλυφαντής, Αλίσια Πλέπι, Εφραίμ Τσουράπας, Κασιανή Λιόκου, Ξανθούλα Στρόμπλου, Μαριλένα Χατζηκωνσταντίνου, Νεκτάριος Ντζγκόεβ, Ασπασία Καρατζιά, Χρήστος Δούνης, Μανουέλ Πλέπι
"MONA LITSA" TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΗΤΡΟΥ
(16.3.2014)
Παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης, Μάρτιος 2014
Κείμενο & σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν αλφαβητικά οι: Παντελής Γκαρής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Ηλίας Θωμάς, Ελπίδα Καρβούνη, Νίκος Καρβούνης, Μαριάνθη Λαδά, Μαρία Λυκούρη, Δώρα Λυκούρη, Μιχαέλα Μαρίνη, Νεκταρία Μεθενίτη, Χαρά Νταμουράκη, Χρήστος Παπασεβαστός, Ναταλία Χλέτσου
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Κασιμάκης
Επιμέλεια προγράμματος & αφίσας: Ματόυλα Ρούσσου
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
(16.3.2014)
Παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης, Μάρτιος 2014
Κείμενο & σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Παίζουν αλφαβητικά οι: Παντελής Γκαρής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Ηλίας Θωμάς, Ελπίδα Καρβούνη, Νίκος Καρβούνης, Μαριάνθη Λαδά, Μαρία Λυκούρη, Δώρα Λυκούρη, Μιχαέλα Μαρίνη, Νεκταρία Μεθενίτη, Χαρά Νταμουράκη, Χρήστος Παπασεβαστός, Ναταλία Χλέτσου
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Κασιμάκης
Επιμέλεια προγράμματος & αφίσας: Ματόυλα Ρούσσου
Επιλογή μουσικής: Ανέστης Κορνέζος
"ME ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ" ΤΩΝ ΚΕΧΑΪΔΗ - ΧΑΒΙΑΡΑ
(7.3.2014)
Θεταρική παράσταση του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας.
Σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Άννα Γεραλή
Παίζουν αλφαβητικά: Μαρία Θεοδωράκου, Περσεφόνη Λαλιώτη, Στέλλα Πάσχα, Αλίκη Πέππα
Φωτισμοί: Συράκος Δανάλης
Μουσική επιμέλεια: Περσεφόνη Λαλιώτη
(7.3.2014)
Θεταρική παράσταση του Συλλόγου Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Αίγινας.
Σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Άννα Γεραλή
Παίζουν αλφαβητικά: Μαρία Θεοδωράκου, Περσεφόνη Λαλιώτη, Στέλλα Πάσχα, Αλίκη Πέππα
Φωτισμοί: Συράκος Δανάλης
Μουσική επιμέλεια: Περσεφόνη Λαλιώτη
"ΑΡΣΕΝΙΚΟ & ΠΑΛΙΑ ΔΑΝΤΕΛΑ" ΤΟΥ JOSEPH KESSELRING
(3.11.2013)
Θεατρική παράσταση από το Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας, το Νοέμβρη του 2013.
Σκηνοθεσία / Σκηνικά: Βάσω Φλώρου
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Νένα Τρικοπούλου, Νίκος Νικολάου, Πασχάλης Μελισσάρης, Λευτέρης Βατικιώτης, Ασπασία Φωτάκη, Αθηνά Μαλτέζου, Γιώργος Κοττάκης, Στέλλα Λεούση, Μιχάλης Αγριόγιαννος, Μαρίτσα Μαρμαρινού, Κώστας Φύσσας, Νίκος Πέππας
Βοηθός σκηνοθέτη / Φροντιστήριο / Μουσική επιμέλεια: Μαίρη Σταυρίδου
Φωτισμός / Ηλεκτρολογική υποστήριξη: Βασίλης Μουσουλέας
Επιμέλεια κοστουμιών: Άννα Χάνου
Φωτογραφίες: Βασίλης Μελισσάρης
Special effects: Μαρίτσα Μαρμαρινού
Κατασκευή σκηνικού: Στέλιος & Γιώργος Κοττάκης
(3.11.2013)
Θεατρική παράσταση από το Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας, το Νοέμβρη του 2013.
Σκηνοθεσία / Σκηνικά: Βάσω Φλώρου
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Νένα Τρικοπούλου, Νίκος Νικολάου, Πασχάλης Μελισσάρης, Λευτέρης Βατικιώτης, Ασπασία Φωτάκη, Αθηνά Μαλτέζου, Γιώργος Κοττάκης, Στέλλα Λεούση, Μιχάλης Αγριόγιαννος, Μαρίτσα Μαρμαρινού, Κώστας Φύσσας, Νίκος Πέππας
Βοηθός σκηνοθέτη / Φροντιστήριο / Μουσική επιμέλεια: Μαίρη Σταυρίδου
Φωτισμός / Ηλεκτρολογική υποστήριξη: Βασίλης Μουσουλέας
Επιμέλεια κοστουμιών: Άννα Χάνου
Φωτογραφίες: Βασίλης Μελισσάρης
Special effects: Μαρίτσα Μαρμαρινού
Κατασκευή σκηνικού: Στέλιος & Γιώργος Κοττάκης
"ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΟΥΡΗ
(17.8.2013)
Θεατρική παράσταση του Συλλόγου Προόδου & Αλληλεγγύης Αγίων - Βαθέως - Σουβάλας.
Αύγουστος 2013
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Αθηνά – Μαρία Τσούρη Παίζουν οι: Παναγιώτης Χελιώτης, Ελευθερία Τσούρη, Καλλιόπη Καραγιαννάκη, Μένιος Μέρμυγκας, Ελένη Μακαρατζή, Αγγελική Καφετζή, Μαρία Κουτσούκου, Ειρήνη Κουκούλη. Φιλική συμμετοχή: Στέλιος Ξυδέας
(17.8.2013)
Θεατρική παράσταση του Συλλόγου Προόδου & Αλληλεγγύης Αγίων - Βαθέως - Σουβάλας.
Αύγουστος 2013
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Αθηνά – Μαρία Τσούρη Παίζουν οι: Παναγιώτης Χελιώτης, Ελευθερία Τσούρη, Καλλιόπη Καραγιαννάκη, Μένιος Μέρμυγκας, Ελένη Μακαρατζή, Αγγελική Καφετζή, Μαρία Κουτσούκου, Ειρήνη Κουκούλη. Φιλική συμμετοχή: Στέλιος Ξυδέας
"ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ" ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗ
(26.7.2013)
Η «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου» του Εμμανουήλ Ροΐδη, είναι ένα υπόδειγμα πρωτότυπου και ξεχωριστού ύφους. Ένα εργόχειρο, δουλεμένο με λεπτές κι επιδέξιες βελονιές. Η σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη, αναδεικνύει τον λεπταίσθητα ειρωνικό χαρακτήρα του κειμένου και παρουσιάζει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα καλαίσθητης εκφοράς της καλλιεργημένης καθαρεύουσας στη θεατρική της απόχρωση.
Παίζουν οι: Ιωσήφ Ιωσιφίδης, Ειρήνη Μουρελάτου
(26.7.2013)
Η «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου» του Εμμανουήλ Ροΐδη, είναι ένα υπόδειγμα πρωτότυπου και ξεχωριστού ύφους. Ένα εργόχειρο, δουλεμένο με λεπτές κι επιδέξιες βελονιές. Η σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη, αναδεικνύει τον λεπταίσθητα ειρωνικό χαρακτήρα του κειμένου και παρουσιάζει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα καλαίσθητης εκφοράς της καλλιεργημένης καθαρεύουσας στη θεατρική της απόχρωση.
Παίζουν οι: Ιωσήφ Ιωσιφίδης, Ειρήνη Μουρελάτου
"ΑΣΚΗΤΙΚΗ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
(21.7.2013)
Η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, επιστρέφει στο νησί που τη γέννησε πρόπερσι τέτοια εποχή, στην αυλή του Κυβερνείου αυτή τη φορά, μετά από ένα χρόνο περιπλάνησης στην Αθηναΐδα και σε διάφορα μπαρ της πόλης, δίνοντας μας ξανά τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό οδοστρωτήρα ο οποίος στη θεατρική του απόδοσή, προσφέρεται ίσως περισσότερο εύπεπτα απ’ ότι σε μια ενδεχόμενη ανάγνωσή του.
Ερμηνεία / σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
(21.7.2013)
Η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, επιστρέφει στο νησί που τη γέννησε πρόπερσι τέτοια εποχή, στην αυλή του Κυβερνείου αυτή τη φορά, μετά από ένα χρόνο περιπλάνησης στην Αθηναΐδα και σε διάφορα μπαρ της πόλης, δίνοντας μας ξανά τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό οδοστρωτήρα ο οποίος στη θεατρική του απόδοσή, προσφέρεται ίσως περισσότερο εύπεπτα απ’ ότι σε μια ενδεχόμενη ανάγνωσή του.
Ερμηνεία / σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
"ΤΟ ΓΑΛΑ" ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗ
(13.7.2013)
«Το γάλα», το θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη με την Άννα Βαγενά, μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις και τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, που ύμνησαν θεατές και κριτικοί, παίχτηκε στην Αίγινα, στην αυλή του Κυβερνείου.
Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Παίζουν : Άννα Βαγενά, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Βασίλης Παλαιολόγος, Κατερίνα Θεοχάρη
(13.7.2013)
«Το γάλα», το θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη με την Άννα Βαγενά, μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις και τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, που ύμνησαν θεατές και κριτικοί, παίχτηκε στην Αίγινα, στην αυλή του Κυβερνείου.
Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Παίζουν : Άννα Βαγενά, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Βασίλης Παλαιολόγος, Κατερίνα Θεοχάρη
"ΣΕΒΑΣ ΧΑΝΟΥΜ" TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ
(12.7.2013)
Μετά την Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, την Ντίνα Κώνστα ως Σωτηράκη, την Άννα Βαγενά σε ρόλο Αγγέλας Παπάζογλου και τη Μαίρη Ραζή σαν Ρόζα Εσκενάζυ, ακολουθεί η Σεβαστή Παπαδοπούλου, μια αρχετυπική λαϊκή τραγουδίστρια, που θα μπορούσε να τραγουδάει νέγρικα μπλουζ σαν τη Billie Holiday, ή να απολάμβανε τη φήμη μιας Μαρινέλλας, μιας Καίτης Γκρέυ ή έστω μιας Μαρίκας Νίνου.
Ερμηνεία: Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Γιάννης Τσεμπερλίδης
Κείμενο: Γιώργος Χρονάς
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος
(12.7.2013)
Μετά την Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, την Ντίνα Κώνστα ως Σωτηράκη, την Άννα Βαγενά σε ρόλο Αγγέλας Παπάζογλου και τη Μαίρη Ραζή σαν Ρόζα Εσκενάζυ, ακολουθεί η Σεβαστή Παπαδοπούλου, μια αρχετυπική λαϊκή τραγουδίστρια, που θα μπορούσε να τραγουδάει νέγρικα μπλουζ σαν τη Billie Holiday, ή να απολάμβανε τη φήμη μιας Μαρινέλλας, μιας Καίτης Γκρέυ ή έστω μιας Μαρίκας Νίνου.
Ερμηνεία: Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Γιάννης Τσεμπερλίδης
Κείμενο: Γιώργος Χρονάς
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος
"Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ" ΤΟΥ LEWIS CAROLL
(1.6.2013)
Θεατρική παράσταση της θεατρικής ομάδας Δασκάλων & Νηπιαγωγών Αίγινας.
Παίζουν:
Μαρία Ζήκου, Αγάπη Θωμοπούλου, Σταυρούλα Λαγιάκου, Αντώνης Ντελής, Λόλα Ντίνα, Ευαγγελία Σδόγγου, Κώστας Σταυρόπουλος, Χρυσαΐδα Τριμανδήλη, Έλενα Φουντούκη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρνάκης
Σκηνικά- κουστούμια – φώτα - μουσική: Ιωάννα Νικολαΐδου
(1.6.2013)
Θεατρική παράσταση της θεατρικής ομάδας Δασκάλων & Νηπιαγωγών Αίγινας.
Παίζουν:
Μαρία Ζήκου, Αγάπη Θωμοπούλου, Σταυρούλα Λαγιάκου, Αντώνης Ντελής, Λόλα Ντίνα, Ευαγγελία Σδόγγου, Κώστας Σταυρόπουλος, Χρυσαΐδα Τριμανδήλη, Έλενα Φουντούκη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρνάκης
Σκηνικά- κουστούμια – φώτα - μουσική: Ιωάννα Νικολαΐδου
AGE OF AQUARIUS
(23.3.2013)
Μουσικοχορευτική παράσταση του φορντιστηρίου Ξένων Γλωσσών English School της κ.Άντζης Ζησιμάτου.
Σκηνοθεσία: Βέρα Λογοθέτη
Χορογραφίες: Όλγα Ζωγράφου
Έπαιξαν οι: Μήνα Παύλου, Χαρά Λογοθέτη, Φιλιόπη Μαργαρώνη, Φίλιππος Κουτσούκης, Κωνσταντίνος Λέκκας, Γιώργος Ζησιμάτος, Τζώρτζια Πεπκολάι,Κωνσταντίνος Καρούσος, Όλγα Ζωγράφου, Βέρα Λογοθέτη, Στέφανος Χριστοφής, Μαρία Χελιώτη, Αλεξάνδρα Ιωάννου, Ρεβέκκα Λαμπαδαρίου, Ευγενία Ζωγράφου, Λάουρα Πεπκολάι, Στέλλα Κυριαζάνου, Κατερίνα Καλαμάκη, Μαρία Λιούρκα, Έφη Μαυροθαλασσίτη, Άρτεμις Λαζάρου, Γιώργος Πετράς, Τίνα Τζάθα.
(23.3.2013)
Μουσικοχορευτική παράσταση του φορντιστηρίου Ξένων Γλωσσών English School της κ.Άντζης Ζησιμάτου.
Σκηνοθεσία: Βέρα Λογοθέτη
Χορογραφίες: Όλγα Ζωγράφου
Έπαιξαν οι: Μήνα Παύλου, Χαρά Λογοθέτη, Φιλιόπη Μαργαρώνη, Φίλιππος Κουτσούκης, Κωνσταντίνος Λέκκας, Γιώργος Ζησιμάτος, Τζώρτζια Πεπκολάι,Κωνσταντίνος Καρούσος, Όλγα Ζωγράφου, Βέρα Λογοθέτη, Στέφανος Χριστοφής, Μαρία Χελιώτη, Αλεξάνδρα Ιωάννου, Ρεβέκκα Λαμπαδαρίου, Ευγενία Ζωγράφου, Λάουρα Πεπκολάι, Στέλλα Κυριαζάνου, Κατερίνα Καλαμάκη, Μαρία Λιούρκα, Έφη Μαυροθαλασσίτη, Άρτεμις Λαζάρου, Γιώργος Πετράς, Τίνα Τζάθα.
"ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
(22.3.2013)
Με αφορμή τον εορτασμό της επετείου του 1821, την πιο κοντινή αλλά και σημαντικότερη πηγή του ελληνικού Σήμερα, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ.Κώστας Σταυρόπουλος (ή Όναρχος, όπως αυτοαποκαλείται) μαζί με τους μαθητές του, εμπνέεται από τον μεγαλύτερο αγώνα του γένους για εθνική ελευθερία και ανεβάζει, στο χώρο του 1ου Δημοτικού Σχολείου, το πρωτότυπο ιστορικό δράμα του «Ρήγας ο Βελεστινλής, οραματιστής και επαναστάτης».
(22.3.2013)
Με αφορμή τον εορτασμό της επετείου του 1821, την πιο κοντινή αλλά και σημαντικότερη πηγή του ελληνικού Σήμερα, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ.Κώστας Σταυρόπουλος (ή Όναρχος, όπως αυτοαποκαλείται) μαζί με τους μαθητές του, εμπνέεται από τον μεγαλύτερο αγώνα του γένους για εθνική ελευθερία και ανεβάζει, στο χώρο του 1ου Δημοτικού Σχολείου, το πρωτότυπο ιστορικό δράμα του «Ρήγας ο Βελεστινλής, οραματιστής και επαναστάτης».
"Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ" ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
(16.3.2013)
Παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Παίζουν οι: Δήμητρα Πιτσιλού, Μαρία Λυκούρη, Αντωνία Μπήτρου, Νίκος Καρβούνης, Γιώργος Μπήτρος, Πελαγία Δρυμωνίτη, Χαρά Νταμουράκη, Χρήστος Παπασεβαστός, Παντελής Μπέσης, Έφη Αξιώτη, Ηλίας Θωμάς, Τζόκα Γιούργκεν, Μικαέλα Μαρίνη, Παντελής Γκαρής, Σταύρος Τσοτσορός
(16.3.2013)
Παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπήτρος
Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου
Παίζουν οι: Δήμητρα Πιτσιλού, Μαρία Λυκούρη, Αντωνία Μπήτρου, Νίκος Καρβούνης, Γιώργος Μπήτρος, Πελαγία Δρυμωνίτη, Χαρά Νταμουράκη, Χρήστος Παπασεβαστός, Παντελής Μπέσης, Έφη Αξιώτη, Ηλίας Θωμάς, Τζόκα Γιούργκεν, Μικαέλα Μαρίνη, Παντελής Γκαρής, Σταύρος Τσοτσορός
"ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ Γ...ΙΔΙΑ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΟΥΡΗ
(8.2.2013)
Θεατρική παράσταση της Ομάδας Ορμίσκος.
Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Βασίλης Βασιλάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λάγια Μαστρογιαννίδου
Κοστούμια: Κατερίνα Γιάννακα
Μουσική: Ανθή Μαρμαρινού
Κίνηση: Ευαγγελία Ρεκλείτη
Πιάνο: Ανθή Μαρμαρινού, Στέλλα Πάσχα
Βιολί: Νικολέττα Βερώνη
Ερμηνεύουν οι: Νίκος Νικολάου, Μαρία Γιαξίμι, Ελπίδα Καρβούνη, Γιώργος Μπήτρος, Παντελής Μπέσης, Τίνα Τζάθα, Δέσποινα Καλαφάτη, Νικολέτα Βερώνη, Πελαγία Δρυμωνίτη, Ίρις Βασιλάκη, Λευτέρης Βατικιώτης.
(8.2.2013)
Θεατρική παράσταση της Ομάδας Ορμίσκος.
Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Βασίλης Βασιλάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λάγια Μαστρογιαννίδου
Κοστούμια: Κατερίνα Γιάννακα
Μουσική: Ανθή Μαρμαρινού
Κίνηση: Ευαγγελία Ρεκλείτη
Πιάνο: Ανθή Μαρμαρινού, Στέλλα Πάσχα
Βιολί: Νικολέττα Βερώνη
Ερμηνεύουν οι: Νίκος Νικολάου, Μαρία Γιαξίμι, Ελπίδα Καρβούνη, Γιώργος Μπήτρος, Παντελής Μπέσης, Τίνα Τζάθα, Δέσποινα Καλαφάτη, Νικολέτα Βερώνη, Πελαγία Δρυμωνίτη, Ίρις Βασιλάκη, Λευτέρης Βατικιώτης.
"Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΓΟΜΟΛΑΣΤΙΧΑΣ" ΤΗΣ ΥΒΟΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗ
(4.1.2013)
Θεατρική παράσταση του Συλλόγου Γυναικών Αφαία.
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
Παίζουν οι: Αλίκη Πέππα, Λευτέρης Βατικιώτης, Μανώλης Λειβαδάς, Περσεφόνη Λαλιώτη, Στέλλα Πάσχα, Γιάννης Σάντας, Γεωργία Τσάλα
(4.1.2013)
Θεατρική παράσταση του Συλλόγου Γυναικών Αφαία.
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
Παίζουν οι: Αλίκη Πέππα, Λευτέρης Βατικιώτης, Μανώλης Λειβαδάς, Περσεφόνη Λαλιώτη, Στέλλα Πάσχα, Γιάννης Σάντας, Γεωργία Τσάλα
"ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ" ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ ΦΛΩΡΟΥ
(17.10.2012)
Θεατρική παράσταση του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας "Καποδίστριας"
Κείμενο – σκηνοθεσία – σκηνικά: Βάσω Φλώρου
Παίζουν οι: Νένα Τρικοπούλου, Πασχάλης Μελισσάρης, Μαρία Μαρμαρινού, Ασπασία Φωτάκη, Στέλιος Ξυδέας, Κώστας Φύσσας. Συμμετέχει και ο -είδα φως και μπήκα- υπογράφων.
Βοηθός σκηνοθέτη – φροντιστήριο: Μαίρη Σταυρίδου
Ενδυματολόγος – αξεσουάρ: Μαρία Μαρμαρινού
Μουσική επένδυση: Γιάννης Κάσσης & Ανέστης Κορνέζος
Φωτογραφίες: Σαλώμη Μελισσάρη
Τεχνική υποστήριξη ήχων & φωτισμού: Μαίρη Σταυρίδου & Γιώργος Κοττάκης
(17.10.2012)
Θεατρική παράσταση του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας "Καποδίστριας"
Κείμενο – σκηνοθεσία – σκηνικά: Βάσω Φλώρου
Παίζουν οι: Νένα Τρικοπούλου, Πασχάλης Μελισσάρης, Μαρία Μαρμαρινού, Ασπασία Φωτάκη, Στέλιος Ξυδέας, Κώστας Φύσσας. Συμμετέχει και ο -είδα φως και μπήκα- υπογράφων.
Βοηθός σκηνοθέτη – φροντιστήριο: Μαίρη Σταυρίδου
Ενδυματολόγος – αξεσουάρ: Μαρία Μαρμαρινού
Μουσική επένδυση: Γιάννης Κάσσης & Ανέστης Κορνέζος
Φωτογραφίες: Σαλώμη Μελισσάρη
Τεχνική υποστήριξη ήχων & φωτισμού: Μαίρη Σταυρίδου & Γιώργος Κοττάκης
"ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ" ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
(8.9.2012)
Θεατρική παράσταση που αποτελείται από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, “Μοιρολόγι Φώκιας”, “Έρως – Ήρως” και “Άνθος του γιαλού”.
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Ερμηενία: Τάκης Χρυσικάκος
(8.9.2012)
Θεατρική παράσταση που αποτελείται από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, “Μοιρολόγι Φώκιας”, “Έρως – Ήρως” και “Άνθος του γιαλού”.
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Ερμηενία: Τάκης Χρυσικάκος
"ΤΡΩΑΔΕΣ (EMERGENCY LANDING)" ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
(29.7.2012)
O θίασος “Κώδικας” επισκέπτεται ξανά το αρχαίο δράμα, μετά την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, την όπερα «Madama Butterfly» του Puccini, και τους «Δαίμονες» του Lars Norén με μια αρκετά ρηξικέλευθη ανάγνωση των Τρωάδων του Ευριπίδη.
Σκηνοθέτης: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Ηθοποιοί: Αγγελική Λεμονή, Φανή Παναγιωτίδου, Αντιγόνη Φρυδά, Μελίνα Γαρμπή, Νατάσα Ζαγκλή, Δανάη Βογιατζή, Ξένια Αλεξίου, Λία Καράμπελα, Ξανθή Σπανού, Δήμητρα Τζιμούρτου, Βασίλης Γεωργοσόπουλος
(29.7.2012)
O θίασος “Κώδικας” επισκέπτεται ξανά το αρχαίο δράμα, μετά την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, την όπερα «Madama Butterfly» του Puccini, και τους «Δαίμονες» του Lars Norén με μια αρκετά ρηξικέλευθη ανάγνωση των Τρωάδων του Ευριπίδη.
Σκηνοθέτης: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Ηθοποιοί: Αγγελική Λεμονή, Φανή Παναγιωτίδου, Αντιγόνη Φρυδά, Μελίνα Γαρμπή, Νατάσα Ζαγκλή, Δανάη Βογιατζή, Ξένια Αλεξίου, Λία Καράμπελα, Ξανθή Σπανού, Δήμητρα Τζιμούρτου, Βασίλης Γεωργοσόπουλος
"5 4 U (ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΠΑΝΤΑ)"
(28.7.2012)
Μουσικοχορευτική παράσταση της Λόρνας Κούτση.
Η επί μια δεκαετία αποκλειστική συνεργάτιδα του Μίμη Πλέσσα, κόρη του διακεκριμένου μαέστρου της Λυρικής Σκηνής και της Κρατικής Ορχήστρας, Διονύση Κούτση και της ηθοποιού/σκηνοθέτιδας Έλλης Βοζικιάδου, γεννημένη στο Λονδίνο, σπούδασε νομικά και ασκεί δικηγορία μέχρι και τώρα που μιλάμε. Ηθοποιός, με δισκογραφική παρουσία και συνεργασίες με τη Βig Band της ΕΡΤ, την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής , την Κρατική και τη Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών, την Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και με συναυλίες μεταξύ άλλων στο Μέγαρο Μουσικής, στο Λυκαβηττό και στο κινηματοθέατρο Παλλάς.
(28.7.2012)
Μουσικοχορευτική παράσταση της Λόρνας Κούτση.
Η επί μια δεκαετία αποκλειστική συνεργάτιδα του Μίμη Πλέσσα, κόρη του διακεκριμένου μαέστρου της Λυρικής Σκηνής και της Κρατικής Ορχήστρας, Διονύση Κούτση και της ηθοποιού/σκηνοθέτιδας Έλλης Βοζικιάδου, γεννημένη στο Λονδίνο, σπούδασε νομικά και ασκεί δικηγορία μέχρι και τώρα που μιλάμε. Ηθοποιός, με δισκογραφική παρουσία και συνεργασίες με τη Βig Band της ΕΡΤ, την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής , την Κρατική και τη Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών, την Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και με συναυλίες μεταξύ άλλων στο Μέγαρο Μουσικής, στο Λυκαβηττό και στο κινηματοθέατρο Παλλάς.
"ΕΛΛΑΣ...ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΟΡΔΑ ΤΡΑΒΑΣ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΗΤΡΟΥ
(26.7.2012)
Θεατρική παράσταση της ομάδας Ορμίσκος.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν οι : Βατικιώτης Λευτέρης, Γιαξίμη Μαρία, Καλαφάτη Δέσποινα, Κορνέζος Ανέστης, Κρεούζη Ελευθερία, Μπέσης Παντελής, Πάσχα Στέλλα, Σκλάβαινας Αντώνης και Τζάθα Τίνα.
(26.7.2012)
Θεατρική παράσταση της ομάδας Ορμίσκος.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν οι : Βατικιώτης Λευτέρης, Γιαξίμη Μαρία, Καλαφάτη Δέσποινα, Κορνέζος Ανέστης, Κρεούζη Ελευθερία, Μπέσης Παντελής, Πάσχα Στέλλα, Σκλάβαινας Αντώνης και Τζάθα Τίνα.
"ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
(22.7.2012)
Οι σχολικές αίθουσες του 1ου Δημοτικού Αίγινας, έπεσαν κυριολεκτικά θύμα λεηλασίας από το υπερπολυπληθές λεφούσι που έσπευσε να απολαύσει το μονόλογο της Άννας Βαγενά που συμπληρώνει αισίως δώδεκα χρόνια ιστορίας και θεατρικής περιοδείας.
Σκηνoθεσία: Λ. Λιάβας
Ερμηνεύει η: Άννα Βαγενά.
Σκηνικά / κοστούμια: Μ. Σπηλιόπουλος.
(22.7.2012)
Οι σχολικές αίθουσες του 1ου Δημοτικού Αίγινας, έπεσαν κυριολεκτικά θύμα λεηλασίας από το υπερπολυπληθές λεφούσι που έσπευσε να απολαύσει το μονόλογο της Άννας Βαγενά που συμπληρώνει αισίως δώδεκα χρόνια ιστορίας και θεατρικής περιοδείας.
Σκηνoθεσία: Λ. Λιάβας
Ερμηνεύει η: Άννα Βαγενά.
Σκηνικά / κοστούμια: Μ. Σπηλιόπουλος.
"Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΦΑΙΡΑ...ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ" ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
(21.7.2012)
Τα τρία αποσπάσματα των δραματοποιημένων διηγημάτων «Πατέρας στο σπίτι», «Χωρίς στεφάνι» και «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», γραμμένα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, δεν έχουν καθόλου αλλοιωθεί στη θεατρική μεταφορά αλλά εντούτοις καταφέρνουν να προβάλλεται αυτούσιος ο λόγος του Παπαδιαμάντη. Ένας λόγος, γραμμένος ναι μεν σε μιαν ιδιότυπη αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, μα και τόσο κοντινός μας σε νόημα και ουσία, που κατανοεί βαθιά την ανθρώπινη συμπεριφορά και περιγράφει με γνήσια συγκίνηση τον ρου των πραγμάτων.
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Τσάγκας
Παίζουν: Λ. Τσάγκας, Δ. Καλαχώρα, Γ. Κατινάς
(21.7.2012)
Τα τρία αποσπάσματα των δραματοποιημένων διηγημάτων «Πατέρας στο σπίτι», «Χωρίς στεφάνι» και «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», γραμμένα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, δεν έχουν καθόλου αλλοιωθεί στη θεατρική μεταφορά αλλά εντούτοις καταφέρνουν να προβάλλεται αυτούσιος ο λόγος του Παπαδιαμάντη. Ένας λόγος, γραμμένος ναι μεν σε μιαν ιδιότυπη αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, μα και τόσο κοντινός μας σε νόημα και ουσία, που κατανοεί βαθιά την ανθρώπινη συμπεριφορά και περιγράφει με γνήσια συγκίνηση τον ρου των πραγμάτων.
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Τσάγκας
Παίζουν: Λ. Τσάγκας, Δ. Καλαχώρα, Γ. Κατινάς
"ΤΟ ΠΑΡΤΑΛΙ" ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ
(20.7.2012)
Το «Παρτάλι» φαίνεται να μοιράζεται μια θεματική εγγύτητα με τη «Μητέρα του Σκύλου» του Παύλου Μάτεσι, όπου η Θέτις μεταμφιέζει το γιό της Αχιλλέα σε κορίτσι για να μην σκοτωθεί στον Τρωικό Πόλεμο, ή ακόμα και με το Λα Πουπέ, το μονόλογο της Άννας Κοκκίνου. Πρόκειται, εν κατακλείδι για έργο ιδιαιτέρως αξιοπρεπές, συναρπαστικά ευαίσθητο με ευγενικές προθέσεις στην ανθρώπινη ψυχή. Από εκεί δηλαδή που αναβρύζει και το πιο μεγάλο δράμα.
Κείμενο: Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Σκηνοθεσία: Στέλιος Κρασανάκης
(20.7.2012)
Το «Παρτάλι» φαίνεται να μοιράζεται μια θεματική εγγύτητα με τη «Μητέρα του Σκύλου» του Παύλου Μάτεσι, όπου η Θέτις μεταμφιέζει το γιό της Αχιλλέα σε κορίτσι για να μην σκοτωθεί στον Τρωικό Πόλεμο, ή ακόμα και με το Λα Πουπέ, το μονόλογο της Άννας Κοκκίνου. Πρόκειται, εν κατακλείδι για έργο ιδιαιτέρως αξιοπρεπές, συναρπαστικά ευαίσθητο με ευγενικές προθέσεις στην ανθρώπινη ψυχή. Από εκεί δηλαδή που αναβρύζει και το πιο μεγάλο δράμα.
Κείμενο: Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Σκηνοθεσία: Στέλιος Κρασανάκης
"Ο ΜΑΥΡΟΣ ΣΚΥΛΟΣ" ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ DEMONIUS
(16.7.2012)
O Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, μαζί με τους ηθοποιούς Μαριάνθη Κυρίου, Μαρία Πανίδου, Χριστέλα Γκιζέλη και τους μουσικούς Μάνο Αθανασιάδη (πιάνο & διεύθυνση ορχήστρας), Μαρίνο Γαλατσινό (κλαρινέτο-σαξόφωνο-φλάουτο) και Αργύρη Παρασκευά (βιολί), έχοντας στοιβάξει στις αποσκευές τους το ελληνικό ελαφρύ τραγούδι του ’50, το swing και το ragtime της μεταπολεμικής Αμερικής, το σκοτεινό καμπαρέ του Kurt Weill και του Brecht μαζί με τις καλύτερες στιγμές του Αττίκ, της ελληνικής οπερέτας και του Κώστα Γιαννίδη, συναρμολόγησαν και πάλι μια παράσταση που έσφυζε από χορό, τραγούδι, χιούμορ και γενναίες δόσεις αυτοσχεδιασμού.
(16.7.2012)
O Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, μαζί με τους ηθοποιούς Μαριάνθη Κυρίου, Μαρία Πανίδου, Χριστέλα Γκιζέλη και τους μουσικούς Μάνο Αθανασιάδη (πιάνο & διεύθυνση ορχήστρας), Μαρίνο Γαλατσινό (κλαρινέτο-σαξόφωνο-φλάουτο) και Αργύρη Παρασκευά (βιολί), έχοντας στοιβάξει στις αποσκευές τους το ελληνικό ελαφρύ τραγούδι του ’50, το swing και το ragtime της μεταπολεμικής Αμερικής, το σκοτεινό καμπαρέ του Kurt Weill και του Brecht μαζί με τις καλύτερες στιγμές του Αττίκ, της ελληνικής οπερέτας και του Κώστα Γιαννίδη, συναρμολόγησαν και πάλι μια παράσταση που έσφυζε από χορό, τραγούδι, χιούμορ και γενναίες δόσεις αυτοσχεδιασμού.
"ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ" ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ EQ
(15.7.2012)
Πέντε πορτραίτα γυναικών που συναντώνται με κοινό παρανομαστή τον έρωτα : Η αφοπλιστικά κυνική Σούζαν («Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» του Alan Bennett), η λάγνα και καταθλιπτική Μάρθα («Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Edward Alby), η ανώνυμη φοβική («Ελεύθερο ζευγάρι» των Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο), η κωφή και διστακτική Λένα («Λένα» της Σοφίας Παπαθεοδώρου) και η τραγική φιγούρα της συζυγοκτόνου βασίλισσας Κλυταιμνήστρας («Ορέστεια» του Αισχύλου) , ουσιαστικά το θεμέλιο στην απαρχή της ανθρώπινης περιπέτειας, αλλά και ο συντελεστής ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών.
Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Μαντζουρίδου – Γκούμα
Παίζουν: Δέσποινα Γιαννούλη, Ηλέκτρα Μαντζουρίδου- Γκούμα, Φανή Παλιούρα, Σοφία Παπαθεοδώρου, Ματίνα Τζοβέννου
Μουσική επιμέλεια-Τραγούδι: Ελένη Δημοπούλου
Ελληνική.Νοηματική Γλώσσα: Σοφία Παπαθεοδώρου
Κίνηση: e.Q
Σκηνικά-Κοστούμια: dfdesign
(15.7.2012)
Πέντε πορτραίτα γυναικών που συναντώνται με κοινό παρανομαστή τον έρωτα : Η αφοπλιστικά κυνική Σούζαν («Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» του Alan Bennett), η λάγνα και καταθλιπτική Μάρθα («Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Edward Alby), η ανώνυμη φοβική («Ελεύθερο ζευγάρι» των Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο), η κωφή και διστακτική Λένα («Λένα» της Σοφίας Παπαθεοδώρου) και η τραγική φιγούρα της συζυγοκτόνου βασίλισσας Κλυταιμνήστρας («Ορέστεια» του Αισχύλου) , ουσιαστικά το θεμέλιο στην απαρχή της ανθρώπινης περιπέτειας, αλλά και ο συντελεστής ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών.
Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Μαντζουρίδου – Γκούμα
Παίζουν: Δέσποινα Γιαννούλη, Ηλέκτρα Μαντζουρίδου- Γκούμα, Φανή Παλιούρα, Σοφία Παπαθεοδώρου, Ματίνα Τζοβέννου
Μουσική επιμέλεια-Τραγούδι: Ελένη Δημοπούλου
Ελληνική.Νοηματική Γλώσσα: Σοφία Παπαθεοδώρου
Κίνηση: e.Q
Σκηνικά-Κοστούμια: dfdesign
"TO ΤΑΒΛΙ" ΤΩΝ ΚΕΧΑΪΔΗ / ΧΑΒΙΑΡΑ
(13.7.2012)
Ο λαχειοπώλης Κόλιας κι ο ταβλαδώρος Φώντας, μεσούσης της δεκαετίας του ’70, στήνουν την κομπίνα του αιώνα, την τινάζουν στον αέρα, την ξαναστήνουν, παλεύουν με το παρελθόν, το μίζερο παρόν και το μέλλον που προμηνύεται ελπιδοφόρο. Μηχανορραφώντας για να φέρουν «νέγρους για δούλους», σε αυτή τη γνήσια λαϊκή σάτιρα της νεοελληνικής νοοτροπίας, οι δύο άντρες αναζητούν ένα νέο κώδικα μεταφοράς της αληθινής γλώσσας, του αληθινού ήθους, μακριά από ιδεολογήματα και, κυρίως, μακριά από ωραιοποιήσεις.
(13.7.2012)
Ο λαχειοπώλης Κόλιας κι ο ταβλαδώρος Φώντας, μεσούσης της δεκαετίας του ’70, στήνουν την κομπίνα του αιώνα, την τινάζουν στον αέρα, την ξαναστήνουν, παλεύουν με το παρελθόν, το μίζερο παρόν και το μέλλον που προμηνύεται ελπιδοφόρο. Μηχανορραφώντας για να φέρουν «νέγρους για δούλους», σε αυτή τη γνήσια λαϊκή σάτιρα της νεοελληνικής νοοτροπίας, οι δύο άντρες αναζητούν ένα νέο κώδικα μεταφοράς της αληθινής γλώσσας, του αληθινού ήθους, μακριά από ιδεολογήματα και, κυρίως, μακριά από ωραιοποιήσεις.
"ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ
(7.7.2012)
Ένα σκοτεινό κελί με μια υποψία φωτός από το μικροσκοπικό παράθυρο, η σιλουέτα ενός ιερέα και τα στοιχειά του παρελθόντος. Πιθανότητες θετικής κατάληξης, μηδαμινές. Ο Βασίλης Βασιλάκης βρίσκεται αντιμέτωπος ξανά με το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη, του Χιώτη συγγραφέα που έχει με διαολεμένη μαεστρία καταφέρει να πλάσει εκ του μηδενός ώριμους, εναργείς μα και σοφούς λογοτεχνικούς κόσμους, λες και έχει βιώσει ο άτιμος, την εμπειρία δεκάδων ζωών, συμπιεσμένες μέσα στα 40 βιολογικά του χρόνια.
Ερμηνεία, σκηνοθεσία, θεατρική προσαρμογή: Βασίλης Βασιλάκης
Video art: Ανέστης Κορνέζος
Ψηφιακή επεξεργασία: Ειρήνη Κουνάδη
Τεχνική υποστήριξη: Στέλλα Νικολάκη
(7.7.2012)
Ένα σκοτεινό κελί με μια υποψία φωτός από το μικροσκοπικό παράθυρο, η σιλουέτα ενός ιερέα και τα στοιχειά του παρελθόντος. Πιθανότητες θετικής κατάληξης, μηδαμινές. Ο Βασίλης Βασιλάκης βρίσκεται αντιμέτωπος ξανά με το κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη, του Χιώτη συγγραφέα που έχει με διαολεμένη μαεστρία καταφέρει να πλάσει εκ του μηδενός ώριμους, εναργείς μα και σοφούς λογοτεχνικούς κόσμους, λες και έχει βιώσει ο άτιμος, την εμπειρία δεκάδων ζωών, συμπιεσμένες μέσα στα 40 βιολογικά του χρόνια.
Ερμηνεία, σκηνοθεσία, θεατρική προσαρμογή: Βασίλης Βασιλάκης
Video art: Ανέστης Κορνέζος
Ψηφιακή επεξεργασία: Ειρήνη Κουνάδη
Τεχνική υποστήριξη: Στέλλα Νικολάκη
"ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" ΤΟΥ W.SHAKESPEARE
(24.5.2012)
Σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρνάκη. Σκηνογραφία – κοστούμια η Κλεοπάτρα Κούρτη, απόδοση κειμένου η Χρυσούλα Μοσχονά, στα φώτα η Αλίκη Πέππα και στη μουσική η Έλενα Ζέρβα. Ερμηνεύουν οι Θωμοπούλου Αγάπη, Ιατρίδου Αντωνία, Κορνέζος Ανέστης, Κουβέλη Δήμητρα, Κουκουβού Ανδρομάχη, Λαγιάκου Σταυρούλα, Λειβαδάς Μανώλης, Μοσχονά Χρυσούλα, Νικολαΐδου Αναστασία, Ντελής Αντώνης, Ντίνα Λόλα, Πανάγου Ευαγγελία, Σδόγγου Ευαγγελία, Σταυρόπουλος Κωνσταντίνος, Τριμανδήλη Χρυσαΐδα, Φουντούκη Έλενα. Συμμετέχουν τα παιδιά: Ιωάννου Αλεξάνδρα, Καραγιάννη Ελπίδα και Ρουμπά Ιωάννα.
(24.5.2012)
Σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρνάκη. Σκηνογραφία – κοστούμια η Κλεοπάτρα Κούρτη, απόδοση κειμένου η Χρυσούλα Μοσχονά, στα φώτα η Αλίκη Πέππα και στη μουσική η Έλενα Ζέρβα. Ερμηνεύουν οι Θωμοπούλου Αγάπη, Ιατρίδου Αντωνία, Κορνέζος Ανέστης, Κουβέλη Δήμητρα, Κουκουβού Ανδρομάχη, Λαγιάκου Σταυρούλα, Λειβαδάς Μανώλης, Μοσχονά Χρυσούλα, Νικολαΐδου Αναστασία, Ντελής Αντώνης, Ντίνα Λόλα, Πανάγου Ευαγγελία, Σδόγγου Ευαγγελία, Σταυρόπουλος Κωνσταντίνος, Τριμανδήλη Χρυσαΐδα, Φουντούκη Έλενα. Συμμετέχουν τα παιδιά: Ιωάννου Αλεξάνδρα, Καραγιάννη Ελπίδα και Ρουμπά Ιωάννα.
"ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ" ΤΩΝ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ / ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
(19.5.2012)
Η σκηνοθετική προσέγγιση των εκπαιδευτικών Γιώργου Μπήτρου και Καλλιρρόης Αλυφαντή, σύγχρονη και ζωντανή, με μετωπικό παίξιμο, καταφέρνει να μεταδώσει στην πλατεία ένα, όσο γίνεται, καμουφλαρισμένο μήνυμα αντίστασης και εξέγερσης, ενώ το όμορφα ρεαλιστικό σκηνικό της πρώτης και τελευταίας πράξης από τη Ματούλα Ρούσσου, θυμίζει αρκετά την Αυλή των Θαυμάτων του Καμπανέλλη. Η θεατρική απόδοση του κειμένου και οι ερμηνείες των ρόλων από τους μαθητές Γεωργία Παπασεβαστού, Αρετή Γρυπαίου, Μήνα Παύλου, Δάφνη Παπαγεωργίου, Άγγελο Στενάκη, Νίκο Καρβούνη, Στέλιο Μπέση, Μιχάλη Κάλαβρο, Μαριάνθη Λαδά, Γιώργο Γκρινέζο, Κική Ζωγράφου, Ηλία Θωμά, Ηρακλή Καραγιάννη, Σταύρο Τσοτσορό, Μαρία Περτέση, Χριστίνα Καραγιάννη, Δημήτρη Μπέση Νεκτάριο Μπόγρη, Δημήτρη Λεβεντόπουλο, Διονύση Βλαχογιάννη, Αλέκο Δημητρόπουλο, Νεκταρία Μεθενίτου, Ναταλία Χλέτσου και Γιώργο Παπασεβαστό.
(19.5.2012)
Η σκηνοθετική προσέγγιση των εκπαιδευτικών Γιώργου Μπήτρου και Καλλιρρόης Αλυφαντή, σύγχρονη και ζωντανή, με μετωπικό παίξιμο, καταφέρνει να μεταδώσει στην πλατεία ένα, όσο γίνεται, καμουφλαρισμένο μήνυμα αντίστασης και εξέγερσης, ενώ το όμορφα ρεαλιστικό σκηνικό της πρώτης και τελευταίας πράξης από τη Ματούλα Ρούσσου, θυμίζει αρκετά την Αυλή των Θαυμάτων του Καμπανέλλη. Η θεατρική απόδοση του κειμένου και οι ερμηνείες των ρόλων από τους μαθητές Γεωργία Παπασεβαστού, Αρετή Γρυπαίου, Μήνα Παύλου, Δάφνη Παπαγεωργίου, Άγγελο Στενάκη, Νίκο Καρβούνη, Στέλιο Μπέση, Μιχάλη Κάλαβρο, Μαριάνθη Λαδά, Γιώργο Γκρινέζο, Κική Ζωγράφου, Ηλία Θωμά, Ηρακλή Καραγιάννη, Σταύρο Τσοτσορό, Μαρία Περτέση, Χριστίνα Καραγιάννη, Δημήτρη Μπέση Νεκτάριο Μπόγρη, Δημήτρη Λεβεντόπουλο, Διονύση Βλαχογιάννη, Αλέκο Δημητρόπουλο, Νεκταρία Μεθενίτου, Ναταλία Χλέτσου και Γιώργο Παπασεβαστό.
"Ο ΔΡΑΚΟΣ" ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΣΒΑΡΤΣ
(28.4.2012)
Άμεση, ζωντανή και αρκούντως εντυπωσιακή, η αποστολή της θεατρικής ομάδας πέτυχε. Επέστρεψαν θριαμβευτές στο κάστρο τους, κραδαίνοντας πάντα την ηρωική ασπίδα και το ξίφος της εκπαιδευτικού – σκηνοθέτιδας Λάγιας Μαστρογιαννίδου και έχοντας πίσω τους μια πλειάδα από άξιους καλλιτεχνικούς στρατηγούς για την περάτωση του έργου. Οι ιππότες Νιόβη Σπυριδάκη, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Αντώνης Σκλάβαινας, Ελένη Καπόλου, Παντελής Μπέσης, Δέσποινα Καλαφάτη, Νεκτάριος Πιτσιλός, Μανώλης Κασιμάκης, Νίκος Καρβούνης, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Γιώργος Τσάλας, Τόλης Λιαμίρας, Δώρα Λυκούρη, Ελένη Ρουσάκου, Καλλιόπη Νάτση, Χρυσάνθη Ρωπαΐτη, Δήμητρα Παπασεβαστού, Ελπίδα Καρβούνη, Κατερίνα Πεσλή, Ηρακλής Κρομμύδας, Τίνα Τζάθα, Ελευθερία Κλιμεντήρη, Λαμπρή Γρυπαίου πάλεψαν θαρραλέα, όμως μας άφησαν με ένα βασανιστικό ερώτημα: εφόσον στη δική μας παραμυθούπολη δεν φωλιάζει καμιά σαύρα, γιατί αισθανόμαστε την ανάσα της όλο και πιο κοντά στο σβέρκο;
(28.4.2012)
Άμεση, ζωντανή και αρκούντως εντυπωσιακή, η αποστολή της θεατρικής ομάδας πέτυχε. Επέστρεψαν θριαμβευτές στο κάστρο τους, κραδαίνοντας πάντα την ηρωική ασπίδα και το ξίφος της εκπαιδευτικού – σκηνοθέτιδας Λάγιας Μαστρογιαννίδου και έχοντας πίσω τους μια πλειάδα από άξιους καλλιτεχνικούς στρατηγούς για την περάτωση του έργου. Οι ιππότες Νιόβη Σπυριδάκη, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Αντώνης Σκλάβαινας, Ελένη Καπόλου, Παντελής Μπέσης, Δέσποινα Καλαφάτη, Νεκτάριος Πιτσιλός, Μανώλης Κασιμάκης, Νίκος Καρβούνης, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Γιώργος Τσάλας, Τόλης Λιαμίρας, Δώρα Λυκούρη, Ελένη Ρουσάκου, Καλλιόπη Νάτση, Χρυσάνθη Ρωπαΐτη, Δήμητρα Παπασεβαστού, Ελπίδα Καρβούνη, Κατερίνα Πεσλή, Ηρακλής Κρομμύδας, Τίνα Τζάθα, Ελευθερία Κλιμεντήρη, Λαμπρή Γρυπαίου πάλεψαν θαρραλέα, όμως μας άφησαν με ένα βασανιστικό ερώτημα: εφόσον στη δική μας παραμυθούπολη δεν φωλιάζει καμιά σαύρα, γιατί αισθανόμαστε την ανάσα της όλο και πιο κοντά στο σβέρκο;
"ΕΔΩ ΚΑΡΑΒΙΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ...ΚΟΥΜΠΑΡΕΣ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΝ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΗΤΡΟΥ
(19.2.2012)
Με μια ομάδα που απαρτίζεται από μαθητές γυμνασίου έως εκπαιδευτικούς (οι περισσότεροι έχουν ήδη δοκιμαστεί σε δύσκολα υποκριτικά υπερατλαντικά ταξίδια), ο πολιτιστικός φαροφύλακας Γ.Μπήτρος θυμίζει αρκετά «υπερμαριονετίστα» (με κανονικούς όμως ηθοποιούς) του νούτικου θεάτρου, συντηρώντας ταυτόχρονα την αίγλη και το μύθο της επιθεώρησης του Ναπολέοντα Ελευθερίου. Κωμικοί ρεαλιστικοί κώδικες, ανθεκτική σάτιρα που τα βάζει με όλους και με όλα: κοινωνική παθογένεια, ιδιωτική και κρατική διάβρωση, διευρωπαϊκά εγκλήματα, μαϊμουδισμό.
(19.2.2012)
Με μια ομάδα που απαρτίζεται από μαθητές γυμνασίου έως εκπαιδευτικούς (οι περισσότεροι έχουν ήδη δοκιμαστεί σε δύσκολα υποκριτικά υπερατλαντικά ταξίδια), ο πολιτιστικός φαροφύλακας Γ.Μπήτρος θυμίζει αρκετά «υπερμαριονετίστα» (με κανονικούς όμως ηθοποιούς) του νούτικου θεάτρου, συντηρώντας ταυτόχρονα την αίγλη και το μύθο της επιθεώρησης του Ναπολέοντα Ελευθερίου. Κωμικοί ρεαλιστικοί κώδικες, ανθεκτική σάτιρα που τα βάζει με όλους και με όλα: κοινωνική παθογένεια, ιδιωτική και κρατική διάβρωση, διευρωπαϊκά εγκλήματα, μαϊμουδισμό.
"ΜΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ" ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΡΙΝΜΠΕΡΓΚ
(17.2.2.2012)
Η μεγαλοαστή Τζούλια (Περσεφόνη Λαλιώτη), αντισυμβατική αριστοκράτισσα και προσωποποίηση της άρχουσας τάξης, βιώνει έναν λάγνο και άστατο έρωτα με τον λαϊκό της υπηρέτη Ζαν (Σταύρος Φώσκολος). Η ερωτική τους όμως επιθυμία αποτελεί ουσιαστικά την συγκαλυμμένη προαιώνια επιθυμία και περιέργεια των τάξεων. Η Τζούλια επιθυμεί να απαρνηθεί την αστική καταγωγή της για χάρη του ιπποκόμου της, ενώ ο αδίστακτος Ζαν εποφθαλμιά την υλική ασφάλεια και τη σπινθηροβόλο κουλτούρα της, με σκοπό να ανέλθει κοινωνικά αλλά και να την παρασύρει στη λαϊκότητά του. Εκείνη βρίσκεται εκεί που επιθυμεί αυτός, κι εκείνος πάντα εκεί που δεν μπορεί να καταλήξει αυτή. Στον αντίποδα, η μαγείρισσα Κριστίν (Στέλλα Πάσχα), παρίσταται σχεδόν κινηματογραφικά ανάμεσα στα ασύμβατα όνειρα τους, παρακολουθώντας τον κορεσμό και την υποκρισία της αριστοκρατίας και παράλληλα τη μιζέρια που επιθυμεί χρήμα και ανέλιξη κοινωνική.
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
(17.2.2.2012)
Η μεγαλοαστή Τζούλια (Περσεφόνη Λαλιώτη), αντισυμβατική αριστοκράτισσα και προσωποποίηση της άρχουσας τάξης, βιώνει έναν λάγνο και άστατο έρωτα με τον λαϊκό της υπηρέτη Ζαν (Σταύρος Φώσκολος). Η ερωτική τους όμως επιθυμία αποτελεί ουσιαστικά την συγκαλυμμένη προαιώνια επιθυμία και περιέργεια των τάξεων. Η Τζούλια επιθυμεί να απαρνηθεί την αστική καταγωγή της για χάρη του ιπποκόμου της, ενώ ο αδίστακτος Ζαν εποφθαλμιά την υλική ασφάλεια και τη σπινθηροβόλο κουλτούρα της, με σκοπό να ανέλθει κοινωνικά αλλά και να την παρασύρει στη λαϊκότητά του. Εκείνη βρίσκεται εκεί που επιθυμεί αυτός, κι εκείνος πάντα εκεί που δεν μπορεί να καταλήξει αυτή. Στον αντίποδα, η μαγείρισσα Κριστίν (Στέλλα Πάσχα), παρίσταται σχεδόν κινηματογραφικά ανάμεσα στα ασύμβατα όνειρα τους, παρακολουθώντας τον κορεσμό και την υποκρισία της αριστοκρατίας και παράλληλα τη μιζέρια που επιθυμεί χρήμα και ανέλιξη κοινωνική.
Σκηνοθεσία: Άννα Γεραλή
"ΗΟΜΕ" ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΪΝΤ ΣΤΟΡΕΫ
(12.9.2011)
Τη θεατρική παράσταση "Home" του David Storey σκηνοθετεί ο Στέλιος Παυλίδης και παρουσιάζει η θεατρική ομάδα "Ελεύθερο Σχήμα" στο καλλιτεχνικό στέκι "Γράμμα".
Παίζουν οι: Ελεάννα Παναγουλέα, Βάσια Πασπάλη, Στέλιος Τσέκερης, Άγγελος Καλίνογλου.
Τα κοστούμια είναι της Γεωργίνας Γερμανού.
(12.9.2011)
Τη θεατρική παράσταση "Home" του David Storey σκηνοθετεί ο Στέλιος Παυλίδης και παρουσιάζει η θεατρική ομάδα "Ελεύθερο Σχήμα" στο καλλιτεχνικό στέκι "Γράμμα".
Παίζουν οι: Ελεάννα Παναγουλέα, Βάσια Πασπάλη, Στέλιος Τσέκερης, Άγγελος Καλίνογλου.
Τα κοστούμια είναι της Γεωργίνας Γερμανού.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ "ΘΕΡΣΙΤΗΣ"
(28.8.2011)
Οι παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών "Θερσίτης" με τον καραγκιοζοπαίχτη Ανδρέα Δερμάτη.
(28.8.2011)
Οι παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών "Θερσίτης" με τον καραγκιοζοπαίχτη Ανδρέα Δερμάτη.
"ΑΣΚΗΤΙΚΗ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
(16.8.2011)
Με έναν λόγο πεντακάθαρο και κρυστάλλινο, πότε η φιγούρα του ηθοποιού και πότε η σκιά του, μεταφέρει με ρυθμό αυτόματων ριπών, μεταφυσικούς και οντολογικούς προβληματισμούς, πετυχαίνοντας το θαυμαστό: να αποφύγει την περσόνα ενός συστηματικού φιλόσοφου, που επιχειρεί να αποδώσει διανοητική εννοιολογία σε ένα ερμηνευτικά κλειστό σχήμα. Αντίθετα, μεταμορφώνεται στον στοχαστή καλλιτέχνη που εκφράζει τις βαθύτερες πνευματικές συλλήψεις με γλαφυρές ποιητικές εικόνες και σύμβολα, εξωτερικεύοντας τις ιδέες για τη ζωή και το θάνατο με τρόπο βιωματικό και βαθιά θρησκευτικό, κάτω από το θρήνο φυσαρμόνικας.
Ερμηνεία / Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
(16.8.2011)
Με έναν λόγο πεντακάθαρο και κρυστάλλινο, πότε η φιγούρα του ηθοποιού και πότε η σκιά του, μεταφέρει με ρυθμό αυτόματων ριπών, μεταφυσικούς και οντολογικούς προβληματισμούς, πετυχαίνοντας το θαυμαστό: να αποφύγει την περσόνα ενός συστηματικού φιλόσοφου, που επιχειρεί να αποδώσει διανοητική εννοιολογία σε ένα ερμηνευτικά κλειστό σχήμα. Αντίθετα, μεταμορφώνεται στον στοχαστή καλλιτέχνη που εκφράζει τις βαθύτερες πνευματικές συλλήψεις με γλαφυρές ποιητικές εικόνες και σύμβολα, εξωτερικεύοντας τις ιδέες για τη ζωή και το θάνατο με τρόπο βιωματικό και βαθιά θρησκευτικό, κάτω από το θρήνο φυσαρμόνικας.
Ερμηνεία / Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
"ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
(7.8.2011)
Ο δραματικός μονόλογος που ερμηνεύει η Όλια Λαζαρίδου, περιέχεται στο ποιητικό έργο του Γ.Ρίτσου «Τέταρτη Διάσταση». Στην παράσταση συνέδραμαν οι: Γιώργος Μαρκόπουλος (Μουσικός), Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Αφηγητής), Βασίλης Βασιλάκης (Τεχνική υποστήριξη). Υπό την Αιγίδα του Δήμου Αίγινας
(7.8.2011)
Ο δραματικός μονόλογος που ερμηνεύει η Όλια Λαζαρίδου, περιέχεται στο ποιητικό έργο του Γ.Ρίτσου «Τέταρτη Διάσταση». Στην παράσταση συνέδραμαν οι: Γιώργος Μαρκόπουλος (Μουσικός), Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Αφηγητής), Βασίλης Βασιλάκης (Τεχνική υποστήριξη). Υπό την Αιγίδα του Δήμου Αίγινας
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ (ΡΑΨΩΔΙΑ Α')
(4.8.2011)
Η αλήθεια είναι πως στο έργο του Ομήρου, ενός από τα σπουδαιότερα κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας (ποίημα, αν η λέξη κείμενο ακούγεται ρηχή) δεν χωρούν κριτικές αποτιμήσεις και διακειμενική παρατήρηση. Ο κ. Νίκος Καλαμό (επωμιζόμενος και το ρόλο του σκηνοθέτη) επιλέγει να ερμηνεύσει την Πρώτη Ραψωδία της Οδύσσειας (Θεών αγορά / Αθηνάς παραίνεση προς Τηλέμαχο / Μνηστήρων ευωχία) στο αμφιθέατρο του ΕΚΠΑΖ στο Ανιτσαίο, (που αν ο Δίας επανέφερε στη ζωή τον βασιλιά της Ιθάκης, θα τον ορμήνευε να χτίσει εκεί το νέο του παλάτι) κι η σκέψη από μόνη της γεμίζει δέος θεατή και ηθοποιό.
(4.8.2011)
Η αλήθεια είναι πως στο έργο του Ομήρου, ενός από τα σπουδαιότερα κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας (ποίημα, αν η λέξη κείμενο ακούγεται ρηχή) δεν χωρούν κριτικές αποτιμήσεις και διακειμενική παρατήρηση. Ο κ. Νίκος Καλαμό (επωμιζόμενος και το ρόλο του σκηνοθέτη) επιλέγει να ερμηνεύσει την Πρώτη Ραψωδία της Οδύσσειας (Θεών αγορά / Αθηνάς παραίνεση προς Τηλέμαχο / Μνηστήρων ευωχία) στο αμφιθέατρο του ΕΚΠΑΖ στο Ανιτσαίο, (που αν ο Δίας επανέφερε στη ζωή τον βασιλιά της Ιθάκης, θα τον ορμήνευε να χτίσει εκεί το νέο του παλάτι) κι η σκέψη από μόνη της γεμίζει δέος θεατή και ηθοποιό.
"ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ" ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ
(1.8.2011)
Σκηνοθεσία / Διασκευή: Τάκης Σώρρος
Παίζουν οι: Λευτέρης Βατικιώτης, Σταύρος Φώσκολος, Μανώλης Λειβαδάς
Μουσική, τεχνική επιμέλεια, φωτισμοί, σκηνικά, κοστούμια: Λουκάς Μερτίκας και Μαίρη Σίνη
(1.8.2011)
Σκηνοθεσία / Διασκευή: Τάκης Σώρρος
Παίζουν οι: Λευτέρης Βατικιώτης, Σταύρος Φώσκολος, Μανώλης Λειβαδάς
Μουσική, τεχνική επιμέλεια, φωτισμοί, σκηνικά, κοστούμια: Λουκάς Μερτίκας και Μαίρη Σίνη